Witajcie :)

Postanowiłam spróbować sił na oto tym portalu 😛 Czy jak to tam zwał. W każdym razie może coś uda mi się tu napisać (z racji tego, że będą wakacje za niedługo) więc coś się pojawi. Ogółem będzie to kontynuacja HO (Herosi Olimpu). Zapraszam do czytania i miłej lektury

Rozdział pierwszy

„Już po wszystkim”

Tej nocy coś musiało być. Natrętne myśli i wspomnienia nie dawały o sobie zapomnieć, a tym bardziej nie dawały spać. Annabeth postanowiła wziąć się za projekty, które chodziły jej po głowie od jakiegoś czasu. Myślała nad odnowieniem wszystkich świątyni, które uległy zniszczeniu pod wpływem czasu. Pomyślała, że byłby to dobry prezent dla bogów – odbudować ich starożytne świątynie zbudowane tysiące lat temu przez Greckich wyznawców i herosów. Było to potężne wyzwanie bo wszystkich świątyń (jak przypuszczała) było w całej Grecji setki. Ponadto miała zamiar zaprojektowania kilka posągów dla Obozu Jupiter, no a przede wszystkim dla Jasona, który podjął się wyzwania jakie rozpoczął Percy zaraz po zakończeniu wojny z tytanem Kronosem. Teraz, po wojnie z Gają wszyscy byli przybici śmiercią Leona i jego planem… choć z początku wszyscy jego przyjaciele odczuli gniew, z mijającym czasem zaczęli rozumieć dlaczego tak zrobił. Przemiany w obozie następowały szybko. Obie strony zaprzyjaźniły się i wcale nie można było powiedzieć, że kilka dni wcześniej byli gotowi wyrżnąć się w pień. Niestety, rzymianie już jutro opuszczali obóz, lecz Reyna obiecała, że będą wymiany i często będzie odwiedzać Obóz Herosów. Annabeth miała taką nadzieję. Teraz wszystko zaczęło się układać. Tak samo jak przyszłość jej i Percy’ego. Pod wpływem zmęczenia schowała twarz w dłoniach.

-Mamo. – mruknęła cicho. – Doradź mi…

Westchnęła głęboko i oparła się o krzesło. Pozostała reszta jej rodzeństwa spała głęboko. Słyszała ich spokojne oddechy i chrapanie. Odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Przed jej oczami przemknął obraz zszokowanego Percy’ego gdy dowiedział się, że Nico się w nim zakochał. Przez następne pół dnia powtarzał to cicho pod nosem i kręcił z niedowierzaniem głową. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Wiedziała o fascynacji Nica. Wiedziała też, że kryje to pod jej pretekstem… Nie miała mu tego za złe. Miał z resztą trudne dzieciństwo. Siedziała tak chwilkę i wspominała. Chciałaby by trwało to wiecznie…

-Annabeth.

Podskoczyła gwałtownie na dźwięk swojego imienia i wstała, odwracając się. Zobaczyła kobietę w ciemnych włosach i czarnej koszulce. Miała jeansy, trochę zdarte, ale wyglądała w nich ładnie. Ze zdumieniem rozpoznała swoją matkę – Atenę.

-Mamo? – zapytała. – Co ty tu robisz?

Kobieta uśmiechnęła się nieznacznie i skłoniła głowę.

-Witaj, córko. Cieszę się, że cię widzę. – przerzuciła włosy na plecy. – Widzisz… podczas walki na Akropolis nie miałyśmy zbyt wiele czasu by porozmawiać. Chciałabym to nadrobić. Szczególnie po twoich ostatnich wyczynach.

Dziewczyna stała przez moment oniemiała po czym wydusiła:

-Jasne, mamo. Myślę, że nie ma problemu.

-Też tak myślę. Chodź, przejdziemy się.

Wyszły na zewnątrz. Powiał lekki, chłodny wiatr. Annabeth zrobiło się nieco zimno, ale nic nie powiedziała. Wielki księżyc łagodnie oświetlał wzgórza i pola truskawek. Srebrna poświata przebijała się jeszcze pomiędzy drzewami rzucają smugi. Weszły prosto w las. Po głowie Ann przemknęła myśl o harpiach patrolujących, ale zdusiła ją natychmiast. Była przecież z boginią, swoją matką. Przez jakiś czas szły w miłym milczeniu, choć nieco nieswoim. Posąg Ateny Partenos lśnił i zdawał się otaczać opieką okoliczne wzgórza i pagórki. Przystanęły by mu się przyjrzeć.

-Mój posąg nareszcie jest w domu. – powiedziała cicho Atena. – A dokonałaś tego ty. Moja córka z krwi i kości. Dziecię przeznaczone do  odnalezienia mego najświętszego posągu.

Annabeth nie odezwała się, tylko nadal wbijała wzrok w rzeźbę bogini. Czuła, że jest wzruszona.

-Nikomu przedtem się nie udało. Jestem z ciebie dumna, córko. Dokonałaś tego i zasługujesz na najwyższą nagrodę. – bogini odwróciła się szybko ku niej. – Wkrótce Zeus zamierza zwołać naradę na Olimpie na którą zaprosi wszystkich herosów. W tym i waszą siódemkę. Wtedy zostaną przyznane nagrody. Oczekuj i bądź gotowa, bo to co możesz ujrzeć może przejść twoje najśmielsze oczekiwania.

-Oczywiście. – przytaknęła i oplotła się ramionami. – Zostaniemy poinformowani o ten naradzie publicznie? I Grecy i Rzymianie?

-Zgadza się. – Atena zalśniła lekkim blaskiem jakby zamierzała się zdematerializować. – I jeszcze ten chłoptaś… Percy Jackson…

-Tak?

-Dobrze wiesz co o nim myślę. Może trochę przesadziłam, wtedy w pociągu gdy powiedziałam, że masz go zostawić i unicestwić tak jak innych Rzymian. Wiem, że sprawiłam Ci tym ból… lecz chcę abyś była szczęśliwa. On wprost przyciąga kłopoty. Gdyby coś przez niego ci się stało…

-Mamo. – przerwała jej Chase. – Nic mi się nie stanie. Tym bardziej przez niego. On… nie pozwoliłby na to. Nie po tym co przeszliśmy.

Bogini popatrzyła na nią uważnie. Jej oczy, chmurne i szare takie jak oczy jej córki badały ją i sprawdzały. Gdy w końcu stwierdziła, że wszystko pasuje, skinęła głową.

-Mam taką nadzieję. Jeśli jednak by coś było nie tak, wiedz, że go spalę. I będzie prochem i dymem.

-Niebieskim… – mruknęła jeszcze Ann po czym poczuła, że głowa jej ciąży a oczy się zamykają.

-Śpij. – usłyszała jeszcze. – Nie kłopocz się Leonem Valdez. Uwielbia wyskakiwać jak kot z pudełka. Zasługujecie na odpoczynek. Śpij…