Rozdział trzeci – „Ciemność”

Z przyjemnością oddaję w Wasze ręce trzeci rozdział. Zgodnie z wskazówkami postarałam się użyć więcej przecinków… może trochę więcej akcji. Matko, jak ja ich nienawidzę. Przecinków oczywiście ;D Życzę miłego czytanka… i dziękuję za słówka tu i tam rzucone na temat stylistyki i tak dalej. Przynajmniej wiem nad czym popracować 😡 Możecie natknąć się w przyszłych rozdziałach na niesforne przecinki, skaczące tam gdzie nie trzeba, ale postaram się unikać tych „skoków”. Miłego czytanka, raz jeszcze!

PS. Saide.. gdzie masz rozdziały 2,3,4 ? Bo tak patrzę i nie widzę 😀 Chyba, że potrzebuję okularków. Z chęcią poczytałabym Wasze pomysły…

Zamarł gdy wszystkie światła na ulicy zgasły. Jego twarz stężała w mroku, ale nie można było tego dostrzec. Sięgnął dłonią do kieszeni i zacisnął dłoń na długopisie. Instynkt podpowiadał mu ze wszystkich sił: „uciekaj”, ale Percy dawno nauczył się nie słuchać instynktu, kiedy trzeba było. Najdziwniejsze było to, że nie dochodził również żaden dźwięk. Jakby wszystko zostało przykryte kopułą, która hamuje wszelkie hałasy i światło. Nie odezwał się najmniejszy powiew wiatru. Odwrócił się powoli wokół własnej osi. Usłyszał nagle brzdęk. Długi i przeciągły jakby ktoś walił w tarczę ze spiżu. Zacisnął mocniej palce.

-Halo? – zawołał. – Jest tu kto?

Nikt ani nic mu nie odpowiedziało.

-Gdzie światła?!

Mrożący krew w żyłach śmiech.

–Jackson… jak miło cię widzieć.

Ciarki przeszły po plecach chłopaka. Natychmiast dobył miecza. Orkan nieco rozświetlił egipskie ciemności, ale nie wystarczająco. Przełknął ślinę.

-Wyłaź kimkolwiek jesteś. Nie jestem kotem i nie bawię się w chowanego.

Ponowny, zimny śmiech.

– Nawet nie wiesz ile przyjemności sprawia mi twój głos. A ile przyjemności mi sprawi twój krzyk…

Zatoczył okrąg mieczem. Ponownie odwrócił się dookoła.

-Zapal światła. Już.

–Hmm… Nadal nie wiesz kim jestem czy po prostu sądzisz, że trafiłeś na gówniarza bawiącego się i nabijającego się z niewinnego herosa?

Zacisnął szczęki. Nie był w stanie zlokalizować głosu. Zbyt ciemno. Zbyt… cicho. Zadygotał z wściekłości. Nie wiedział kim może być ów właściciel tajemniczego głosu. Kimkolwiek był, stanowił zagrożenie.

–Jackson!

-Odejdź! – krzyknął.

Czuł jak jego głowę rozsadza ból a trzewia wypełnia strach. Nie panował nad tym i nie wiedział co się dzieje.

–Krew błękitna…  krew czerwona.. ach już moja jest korona

–Wszystko barwne, wszystko jasne…

-Twoją siłą się posilę… moją krew twą  zasilę

-Wieczny mit dziś upadnie… tego co władzę tytanów kradnie…

–Ach herosie już twój koniec

Styks królestwem mąk się stanie

A ja w zwycięstwa szale…

Percy zaskowyczał z bólu. Ostrze w kształcie sierpa rozdarło jego brzuch od klatki piersiowej aż po podbrzusze. Miał wrażenie, że wnętrzności wydostają mu się na zewnątrz… Zresztą chyba tak było. Krew rozbryzgała się po asfalcie i metalowych słupkach. Zaczął się krztusić własną krwią…

– Annabeth! – zawył. – Do cholery. Jesteś kiepskim raperem…

Rachel krzycząc imię córki Ateny zerwała się z posłania. Oblewał ją zimny pot i miała drgawki. Wciąż przed oczami miała scenę Percy’ego rozszarpywanego przez właściciela głosu. Rozedrgana, nie zważając na chłód panujący na polu wybiegła na zewnątrz.

-Percy! – wrzasnęła. – Annabeth! Gdzie jesteście?!

Na nogi stanął prawie cały obóz. Dzieci Afrodyty, Hermesa, Hefajstosa i innych bogów podbiegły do niej i otoczyły ją, zasypując ją pytaniami. A ona cały czas odpowiadała to samo.

-Gdzie jest Annabeth?! Muszę znaleźć Annabeth… Percy!

Przepychała się wśród obozowiczów. Wpadła prosto na Chase. Chwyciła ją za ramiona i potrząsnęła.

-Percy! Gdzie jest Percy! On go zabił!

Zrobiła wielkie oczy.

-Rachel o co chodzi? Kto zabił… co?

Krzyknęła rozpaczliwie. Podbiegała do każdego i mówiła mu to samo.

-Percy!

Herosi niespokojnie zaczęli się poruszać.

-Zwariowała. – mruknął ktoś.

-Może miała wizję?

Annabeth objęła ją ramieniem i poprowadziła do Wielkiego Domu. Dostrzegła również Piper i Jasona, którzy szybko otworzyli drzwi. Weszli do salonu i tam usadzili ją na jednej z kanap. Dygotała nadal. Piper pochyliła się ku córce mądrości i powiedziała coś. Ta odpowiedziała na tyle głośno by Rachel ją usłyszała:

-Pójdę po Percy’ego. Obawiam się, że cokolwiek spowodowało panikę u niej, to musi to mieć związek z nim. Idę go obudzić. Czuwajcie nad nią.

Skinęli głową a dziewczyna opuściła pomieszczenie. Jason postawił przed nią kubek z ciepłą herbatą a Chejron, który pojawił się we wejściu przyniósł ze sobą arkusze papieru i ołówek. Usadowił się wygodnie w swoim wózku inwalidzkim i podjechał nim naprzeciwko Wyroczni. Złożył na jej kolanach rzeczy i potargał swoją już i tak zmierzwioną brodę. Zapatrzył się w dal.

-Opisz nam proszę, to co zobaczyłaś.

Samo wspomnienie wywołało u niej przeraźliwy strach.

-Jjjaa… – jęknęła. – Nie wiem. To nie była ani wizja ani sen. I zdecydowanie nie pochodziło od ducha Delf… to było zupełnie coś innego. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam.

-Opisz to lub namaluj, proszę. – powtórzył centaur i spojrzał na nią badawczo. – Myślę, że nam pomoże, to co wykonasz w określeniu tego co mogło cię tak wystraszyć.

Patrzyła przez moment na papier i ołówek po czym zabrała się do rysowania. Zasłoniła tak, że nikt nic nie widział. Po chwili gdy odsłoniła ich oczom ukazał się taki rysunek:

Napis pod dołem był aż nazbyt wyraźny.Wszyscy wciągnęli powietrze.

-Śnił ci się kot… z napisem śmierć Percy’emu Jacksonowi? – zapytał z zapartym tchem Chejron.

Wzdrygnęła się.

-Niezupełnie. – wyszeptała. – To tylko symbol całej sytuacji. Nie mogę… wyjawić więcej.

-Jak to nie możesz? – zapytał Jason a w jego głosie pobrzmiewało napięcie. – Musisz. Jeśli Percy’emu coś grozi…

-Dość. – przerwał mu. – Niektórych rzeczy Wyrocznia nie może powiedzieć nieodpowiednim uszom, synu Jupitera.

Chciał jeszcze protestować, ale do środka wszedł właśnie syn Posejdona z zaspaną miną. Miał na sobie slipki w kolorze niebieskim, co nikogo nie zdziwiło. Za nim pojawiła się Annabeth.

-O co chodzi? – zapytał i ziewnął. – Jest pierwsza w nocy… na wszystkich bogów…

Dare zerwała się i chwyciła go za ramiona, potrząsając nim.

-Jesteś cały! – wykrztusiła. – Moje dobre Fata!

Zdumiony przyjrzał się jej.

-Ja… oczywiście… a co myślałaś?

-On cię rozszarpywał!

Wytrzeszczył oczy. Odsunął się od niej lekko. Reszta z równie wielkim zdziwieniem wpatrywała się w dziewczynę.

-O czym ty mówisz?

-Jak wracałeś… – zachłysnęła się. – Od matki i ojczyma… czy światła na ulicy zgasły?

Oblizał wargi i zmarszczył brwi. Poruszył się.

-No tak, ale tylko na chwilę. Zamrugały i zgasły. Po czym się zapaliły.

Jęknęła i opadła na kanapę. Chwyciła kurczowo jego dłoń.

-Nie możesz już iść tam więcej. Nie tamtędy.