Paola Benet – Soldatino
close your eyes; i know what you see
the darkness is high, and you’re in ten feet deep
but we’ve survived more terrible monsters than sleep
and you know i will be here to tell you to breathe
Bianco, kiedy odeszłaś, zostawiłaś mnie z pustymi dłońmi i płaczącym sercem. To gorsze, niż potwory czyhające na moje życie. Błądzę, szukając cię w ciemnościach, a kiedy już myślę, że widzę twoją bladą poświatę, ty wymykasz mi się z rąk. Chcę cię złapać, ale mi na to nie pozwalasz. Przez tyle lat byłaś moją ostoją, moją przystanią i spokojem dla mojej duszy, a teraz znikłaś, zostawiając mnie bez niczego. Dlaczego to zrobiłaś? Zapadłaś w wieczny sen. Już nie widzę twych oczu, błyszczących na mój widok.
tu sei il mio soldatino (you’re my little soldier)
la ragione per cui vivo (the reason i live)
non ti scordar di me (don’t forget me)
io veglierò su di te (i’m watching over you)
Przeszliśmy przez to wszystko razem. Ja i ty. Na zawsze. Teraz nie pozostał mi już nikt. Nie jestem na tyle silny, by to przetrwać. Wraz z tobą, utraciłem powód do życia. Zawsze mnie chroniłaś, wszystko dla mnie robiłaś, nawet w ostatnich chwilach swojego krótkiego życia. Nie powinnaś była wtedy umrzeć, nie miałaś prawa mnie zostawiać! Choć wiem, że twoja dusza jest gdzieś tam, obserwując mnie, czuwając nademną, to nic dla mnie nie znaczy. Twoje serce już nie bije. Nie ma cię przy mnie. Zniknęłaś, pozostawiając po sobie zimną pustkę.
stumbling lost; the last choice of all that you meet
it’s the cost of ruling those ‚neath your feet
paths you’ve crossed, and trust you’re trying to keep
you’re exhausted, listening for a voice that can’t speak
Nie potrafię o tobie zapomnieć. Twój duch nawiedza mnie co noc. Biegnę za tobą, chcę cię chwycić za rękę, ale oddalasz się coraz bardziej. Nie potrafię sobie wyobrazić przyszłości bez ciebie. Byłaś moją jedyną rodziną. Czy tak właśnie będzie wyglądać moje życie, czy będę już zawsze gonił za duchami przeszłości?
(ma nico, mio caro)
tu sei il mio soldatino (you’re my little soldier)
la ragione ho vissuto (the reason i lived)
non ti scordar di me (don’t forget me)
io veglierò su di te (i’m watching over you)
Byłaś powodem dla którego żyłem. Ja byłem powodem, dla którego ty żyłaś. Kiedy jednego z nas zabrakło, cała układanka się rozsypała. Czas, który spędziliśmy razem, był darem. Choć się kłóciliśmy, kochaliśmy się aż po grób. Tęsknię za tobą, Bianco, tak bardzo tęsknie. Czy mnie słyszysz?
so you run; through shadows you roam
seams undone by the love you thought you could own
but he’s just one of many that you might call home
and maybe someday, the bitter will fade from your bones
Uciekam przed teraźniejszościa, która bez ciebie straciła swoją moc. Nic nie będzie już takie jak kiedyś, mój świat się zawalił. Nie mam już domu, bezpiecznego miejsca, bo nim były twoje ramiona. Nie znajdę spokoju, dopóki nie będzie cię przy mnie. Dni mijają, ale nic się nie zmienia. Ile to już czasu bez ciebie? Nie potrafię go zliczyć. Moje serce już nie bije tak samo. Czuję zimno z miejsca, w którym powinnaś być ty. Niezliczona ilość przepłakanych nocy. Tylko to mi pozostało. Byłaś dla mnie wszystkim, moja droga Bianco. Bez ciebie nic nie jest już takie samo.
eri il mio soldatino (you were my little soldier)
ora un principe oscuro (now, a dark prince)
ma anche per te, c’è una luce (but even for you, there is a light)
che ad un’altra vita ti conduce (that leads you to another life)
Nie ma już dla mnie nadziei. Tylko ty mnie rozumiałaś, tylko ty byłaś taka jak ja. Coraz bardziej pochłania mnie ciemność. Nie wierzę, że coś kiedykolwiek się zmieni. Zbyt mocno cię kocham siostro. Proszę, wróć do mnie.
Bosh to jest piękne… wzruszyłam się. .. błędów oprócz ,,znikłaś” nie widziałam, ale sama robię ich masę. Dobrze opisana więź brata z siostrą. Nawet bardzo dobrze. A piosenka? No cóż. To jest jeden z moich mózgotrzepów – pojawia się pustka w głowie, którą zapełnia wena.
Nico & Bianca – rodzeństwo, które kochało się nawet po śmierci.
Jej… Passie… Nie wiem co powiedzieć. Zaskoczyłaś mnie kompletnie. Przez kilka minut wpatrywałam się w ekran, zastanawiając się, co napisać.
Piękne. Już wiem, że na długo o nim nie zapomnę. Uwielbiam Nico i bardzo się cieszę, że mogłam coś takiego o nim przeczytać.
OMG! Bogowie! To było niesamowite! Czytałam i tylko czekałam, aż oczy będą mokre! Tak się cieszę, że ktoś choć raz spojrzał na Nico od strony brata, który stracił siostrę! To JEST i zawsze BĘDZIE piękne! Czekam na następne prace! Wow! Jeśli Tę pracę przebijesz to serio GRATULUJĘ!
śliczne! kocham tę piosenkę od lat, zawsze mnie wzrusza, a twoje słowa sprawiają, że to boli jeszcze bardziej </3
Tak jak Annabelle, nie wiem, co napisać. To opowiadanie jest tak dobre, że aż ciężko je skomentować. Twój styl pisania, wszystkie opisy, wtrącenia piosenki (jej tekst jest piękny), sama tematyka… To wszystko tworzy niezwykłą całość, którą dopełnia ta piosenka.