Nie tylko Riordan potrafi pisać opowiadania by ciocia ebi

Córko rybaka

Uwierzylibyście, gdyby wasza własna matka powiedziała wam, że jesteście dzieckiem boga? Prawdopodobnie byście ją wyśmiali, bo to przecież absurd. Mnie nawet nie wypadało tego robić. To były jedne z ostatnich słów, jakie do mnie powiedziała ze szpitalnego łóżka. Ostrzeżenia o nieopuszczaniu kraju też potraktowałam jako majaki spowodowane nowotworem. Jaka ja byłam głupia! Mam na imię Aiko i to jest historia o tym, jak odkryłam prawdę.

W waszej szkole średniej nazwalibyście mnie kujonką, w moim liceum byłam co najwyżej średnia. Uwierzcie stereotypom o japońskich nastolatkach osiągających wybitne wyniki w nauce. Musiałam się czymś wyróżniać. Wyszukałam najtrudniejszy język obcy do opanowania i tak wylądowałam na studiach w Krakowie. To moja pierwsza zagraniczna podróż. Gdy mama zmarła, nie mogłam sobie pozwolić na takie luksusy. Podekscytowana zostawiłam bagaż w hotelu i ruszyłam na podbój miasta. Collegium Maius występuje w każdym przewodniku świata, dlatego to dobry punkt do rozpoczęcia wędrówki. Zabytkowy dziedziniec był opustoszały, w rogu stało dwóch mężczyzn, którzy zerknęli na mnie, gdy tylko się pojawiłam.

– Ty jesteś Aiko? – odezwał się wyższy z nich. Zaskoczona, że ktokolwiek stąd zna moje imię, pokiwałam głową.

–  Powiedz ojcu, że Perun przesyła pozdrowienia.

– Mój ojciec nie żyje – przyznałam, a ci się tylko roześmiali. Jeden wyciągnął topór, a drugi ogromny młot. Czy to normalne nosić coś takiego w plecaku? Zbliżali się do mnie, zrobiłam niepewny krok w tył. Nigdy nie należałam do odważnych, ale widok dwóch facetów z bronią sprawił, że nogi miałam jak z waty.

– Uciekaj! – usłyszałam gdzieś krzyk. Lepszej motywacji nie mogłam mieć. Odwróciłam się i pobiegłam. Ktokolwiek za mną krzyknął, teraz zajmował się moimi niedoszłymi oprawcami. Słyszałam walkę. Ciekawość (i brak kondycji) zwyciężyły. Zawróciłam, przystanęłam za murkiem i obserwowałam scenę. Młoda dziewczyna o długich, ciemnych włosach naprzeciwko dwóm rosłym osiłkom, których twarze wykrzywiły się jeszcze bardziej, zupełnie jakby… Byli potworami. Dziewczyna zrobiła kilka ruchów ręką w powietrzu, a oni po prostu rozpłynęli. Po chwili podniosła wzrok, zauważyła mnie.

– Na ciebie też przyjdzie czas.

– Nie rozumiem – przyznałam szczerze.

– No, jasne. Powinni was uczyć bóstw z innych rejonów, uniknęlibyście sporo problemów jako  półbogowie. Jestem Marzanna, bogini śmierci i zimy. Perun mnie wkurzył, więc uznałam, że jeszcze nie będę cię ze sobą zabierać, bez względu na to, co twój ojciec zrobił. Nieco głupie było łamanie zakazu i pojawienie się w Europie, nie uważasz?

– Nie wiem, o czym do mnie mówisz. Wydawało mi się, że znam wasz język, ale wygadujesz jakieś brednie. Mój ojciec zmarł przed moim narodzeniem.

– Tak, a to, co przed chwilą widziałaś, to typowe obrazki dnia codziennego? Chodź, pokażę ci coś.

Chwyciła mnie za rękę i w mgnieniu oka znalazłyśmy się przed nietypowym budynkiem nad Wisłą. Czytałam o nim w przewodniku. To muzeum kultury japońskiej. Planowałam się tutaj wybrać, ale w tej chwili bardziej zastanowiło mnie to, jak w tak szybkim czasie znalazłyśmy się w tak odległym miejscu. Marzanna wprowadziła mnie do ciemnej sali, kazała stanąć przed jednym z drzeworytów.

– Dokonasz wielkich rzeczy, Aiko. Musisz tylko zaakceptować swoje dziedzictwo.

Podniosłam oczy. Zawirował świat barwami, kolorami, wspomnieniami. Widziałam morze, ryby, latające monety. Brodacz z wędką uśmiechał się do mnie. Poznałam prawdę.

– Jestem Aiko, córka Ebisu. – wyszeptałam.