Blanka di Diabolo

Witam,

Pisze to opowiadanie już jakiś czas, i na początku wstawiałam je na mojego bloga, a od jakiegoś czasu na Wattpada. Teraz postanowiłam również podzielić się nim na tej stronie i poznać wasze opinie na temat Blanki di Diabolo. Postaram się w miarę szybko wstawić rozdziały które już napisałam (jest ich już 12 + prolog, który macie na dole 😉 ), ale jeśli bylibyście bardzo ciekawi to wstawiam poniżej link do Wattpad i mojego bloga. Czekam na wasze komentarze z niecierpliwością.

https://www.wattpad.com/myworks/60289680-blanka-di-diabolo

http://zycierzadzoneprzezwene.blogspot.com/2015/10/blanka-di-diabolo.html

Prolog

– Nie jest ci za ciepło malutka? – zapytała młoda kobieta swoją małą córeczkę, która leżała w wózku i śmiała się w niebogłosy.
Dziewczynka miętosiła w małych rączkach pluszową harpie. Co jakiś czas wkładał ją sobie do małej buzi i gryzła zabawkę w ucho. Jej matka zastanawiała się już dawno nad wyrzuceniem tej potwornej zabawki, jednak dziewczynka bardzo ją lubiła. I jak na ironie, tylko z nią umiała zasnąć.
Kobieta podniosła wzrok znad wózka i rozejrzała się bacznie po najbliższej okolicy. Dawno zrezygnowała z dawnego życia, które tak uwielbiała, by jej dzieci mogły być bezpieczne. Ale ostrożności nigdy za wiele. W powietrzu coś wisiało. Coś złowieszczego. Jeszcze raz spojrzała w stronę końca alejki. I właśnie wtedy zobaczyła kogoś, kogo zupełnie się niespodziewana.
Podeszła do niej młoda dziewczyna ubrana w podarte jeansy i białą koszulkę, która cała była w farbie. Jej rude kręcone włosy były spięte w wysokiego, niedbałego koka.
– Cześć Jennifer – powiedział uśmiechając się szeroko.
– Rachel … – tyle tylko kobieta zdołała z siebie wyrzucić. – Co ty tu…
– Przyszłam cię odwiedzić – powiedziała, po czym uściskały się mocno.
– Kiedy my ostatnio się widziałyśmy? – zapytała Jennifer nie mogąc się nadziwić że to jej przyjaciółka z dawnych lat.
– Po misji w Delfach. Tuż przed twoim odejściem – Rachel ciężko westchnęła. – Szmat czasu
– Prawie pięć lat
Reichel odwróciła się do wózka i z uśmiechem połaskotała w małe stópki dziewczynkę. Ta znów zaczęła się śmiać
– Cześć malutka. Jesteś jeszcze ładniejsza niż w moich snach. Sama słodycz.
– W snach? – uśmiech Jennifer od razu zbladł.
– Przecież wiesz że nie przyszłabym tu bez powodu – odpowiedziała, nie przestając zaczepiać dziewczynki.
To prawda. Zaklęcie ochrony, jakiego użyła Jennifer było kruche i każde naruszenie twardych zasad jakimi się rządziło, mogło je zniszczyć. I przy okazji sprowadzić potwory.
– Chodzi o nią? – kobieta popatrzyła ze strachem na córkę.
– Możemy się przejść – Rachel chwyciła wózek i razem z przyjaciółką ruszyły przez park.
Przez dłuższy czas milczały, a ciszę zakłócało ciągłe gaworzenie małej dziewczynki, która teraz rzucała harpią na wszystkie strony.
– Ma potencjał – śmiała się Rachel.
– Co ci się śniło? – zapytała Jennifer bez ogródek
– Ona. Po prostu ona. Będzie piękna kiedy dorośnie. Szczególnie te jej włosy. Będą długie, kręcone i czarne jak pióra kruka oraz lśniące jak słońce.
– Do kogo będzie podobna?
– Do samej siebie.
– Czyli będzie taka jak jej poprzedniczki – Jenny założyła ręce na piersi wpatrując się w pobliskie drzewo. Rachel przystanęła.
– Od kiedy wiesz?
– Niedawno się dowiedziałam. Miałam sny – popatrzyła na nią ponuro. – Tak jak ty
Kobieta zamrugała powiekami by pozbyć się łez, które napłynęły do jej oczu. Wyrocznia podeszła do niej i obła ją ramieniem, po czym ruszyły dalej przez park.
– Boisz się? – zapytała po kolejnej, dłuższej chwili milczenia.
– A ty byś się nie bała wiedząc że twoja córka może umrzeć w każdej chwili?
Znów nastała cisza. Mała dziewczynka zaczęła trzeć oczka, więc jej mama przejęła wózek i zaczęła nim huśtać w takt kołysanki którą nuciła. Dziewczynka zasnęła po czterech zwrotka.
– Nie umrze wcześnie. Widziałam prawie całą jej przyszłość. Naprawdę nie masz się o co martwić Jen – wyszeptała Rachel  wpatrując się w śpiące dziecko – Chciałabyś wiedzieć co ją czeka?
– Kto by nie chciał wiedzieć.
– Nie powinnam ci mówić, bo możesz chcieć wpłynąć na to co się ma stać. Ale wiem że ty masz olej w głowie, więc ci powiem.
– Ale zasady…
– …są po to by je łamać.
Jennifer uśmiechnęła się i wciąż kołysała wózkiem wpatrując się w swoje małe oczko w głowie
– To od początku – zaczęła Rachel  – Dnia dwudziestego pierwszego maja, około dziewiątej wieczór, w Nowym Jorku urodziła się dziewczynka, której dano na imię Blanka di Diabolo.