Cudowne dziecko (2)

Cudowne dziecko cz. 2Siedziałam na plaży i ryczałam jak dziecko. Przez całe życie borykałam się z imieniem, którego nienawidziłam. Zamknęłam powieki i zobaczyłam urywek z mojej przeszłości: moment, w którym mój chłopak ze mną zrywał – jak się później okazało przez moje dziwne imię. Odszedł do innej dziewczyny z dużo ładniejszym imieniem.
Popatrzyłam na szkicownik leżący na moich kolanach i Słońce do połowy schowane za widnokręgiem. Było wielkie i czerwone. Na wodzie powstały refleksy świetlne, ale nie miałam problemu z narysowaniem ich. W końcu przydały się te luźne lekcje historii w szkole. Zamknęłam szkicownik i położyłam sie na ziemi, a moje magicznie powstałe oparcie wolno zniknęło.
,, Nie, jednak nie mam najgorszego imienia. Rodzice mogliby mnie przecież nazwać Gertruda, Genowefa, Leokadia lub Leopoldyna.” – pomyślałam.
Patrzyłam w niebo i na chmury. Zobaczyłam też lecący samolot. Nienawidziłam tego środka transportu. To właśnie przez niego straciłam ojca w wieku siedmiu lat. Później trafiłam do domu dziecka gdzie nie było ani trochę przyjemnie. Po roku zaadoptował mnie jakiś samotny facet. Nie było mi u niego źle, ale też nie najlepiej. Od niego trafiłam tutaj.
– Co się stało? Czemu odbiegłaś? – Usłyszałam za sobą.
Szybko się odwróciłam. Stał tam Nico i patrzył na mnie swoimi niezwykłymi, brązowymi oczami.
– Nie strasz! O mało co na zawał nie padłam! – wykrzyknęłam.
– Przepraszam nie chciałem – odparł siadają obok mnie. – Co się stało tam, pod domkami?
– Pfff… zacznijmy od tego, że nienawidzę swojego imienia…
– Dobrze cię rozumiem. – wciął się – Też byłem wyśmiewany przez swoją inności. Ale po jakimś czasie pogodziłem się z tym. Gdy przestałem na to reagować, przestali mnie dręczyć.
– Masz rację. Po co ja się tym w ogóle przejmuję. Nie mniej jednak cały czas nasuwa mi się pytanie: gdzie będę spała?
– W domku Hermesa. Zaprowadzę cię jeśli chcesz. – zaoferował się Nico.
– Hm… wiesz co? Może ja cię gdzieś zaprowadzę.
– No dobrze ale przecież ty nie widziałaś całego Obozu.
-Może wyda ci się to trochę głupie lub dziwne, ale gdy tu biegłam w mojej głowie powstał dokładny obraz całego Obozu.
– No jest to co prawda dziwne, ale nie głupie. Raczej – chłopak szukał odpowiedniego słowa – interesujące.  Nigdy nie spotkałem się z czymś takim. A wiele już widziałem.
– No nic. A teraz chodź za mną. – machałam ręką, aby za mną szedł.
Po paru minutach doszliśmy do średniej wielkości pagórka. Nie był za blisko centrum Obozu, ale też nie przy samej granicy.
– Co chciałaś mi pokazać? – zapytał zaciekawiony Nico.
– Mogłabym zamieszkać gdzie indziej niż w domku Hermesa?
– Teoretycznie to chyba tak. Ale gdzie chcesz mieszkać? Tutaj? – wskazał pagórek.
– Tak. – uśmiechnęłam się tajemniczo.
– Ale… – próbował dalej Nico. – wydrążysz sobie dziurę w tym pagórku i będziesz w nim mieszkać?
– Coś w ten deser.
– Deser? – zapytał zdezorientowany.
– Deser – przytaknęłam.
Podeszłam do pionowej części pagórka i położyłam na niej rękę. Delikatnie wcisnęłam ją w wilgotną ziemię. Pomyślałam o norkach w jakich mieszkali hobbici z powieści Tolkiena. Ziemia zadrżała. Upadłam na plecy. Pagórek zaczął świecić, a po chwili wybuchnął. Rzuciło mną do tyłu, ale o nic nie uderzyłam.
Gdy pył opadł zobaczyłam Nica wygrzebującego się z pod ziemi, która na nim wylądowała.
– Dlaczego lewitujesz? – zapytał.
– Że niby co? – spojrzałam pod siebie. Faktycznie, lewitowałam tak jak Jason Grace. Bardzo mnie to zaskoczyło. Spróbowałam z kierowaniem wiatrem myślami tak jak on.
– W górę. – spróbowałam.
Wzniosłam sie nad Obóz.
Widziałam Wielki Dom, pola niewyrośniętych truskawek, boisko do treningów, polanę z domkami oraz Pięść Zeusa.
-Jak tu pięknie – pomyślałam –
No tak, wlecieć to tu wleciałam. Ciekawe tylko czy po ludzku stąd zlecę.
Powoli zaczęłam kierować się ku ziemi. Gdy byłam już pewna, że wszystko wyjdzie mi po mistrzowsku zahaczyłam nogą o gałąź drzewa co kompletnie odwróciło moją uwagę od lotu. Konsekwencją było moje kierowanie się ku ziemi w trybie ekspresowym. Towarzyszyły temu moje zduszone okrzyki podczas obijaniu się o konary. Spadałam z dużej wysokości więc widziałam dwie możliwości: zginę lub zginę. A więc tak będzie wyglądał mój koniec. No cóż, mówi się trudno. Gdy byłam już przy samej ziemi coś niespodziewanie złapało mnie za prawą nogę. Wrzasnęłam gdy zabujałam się twarzą w dół kilka centymetrów od podłoża. Spojrzałam w górę, na moją nogę zaplątaną w gałęzie. Nie no spoko. Miałam do wyboru śmierć lub śmierć, a wybrałam zaplątanie się nogą w gałęzie.
Jakoś zeszłam z drzewa. Spojrzałam na swoje ubrania: podarte, długie jeansy i brudną koszulkę Obozu Herosów. Otrzepałam się z kurzu i poszłam szukać Nica. Podeszłam do pagórka, przy którym wcześniej staliśmy. Przed nim usypana była mniejsza kupka ziemi. Obok niej stał Nico.
– Emmm…- zaczął wskazując moją głowę – gałąź ci wystaje.
– Co? A… acha. – odpowiedziałam wyjmując gałęzie i gałązki ze swoich długich, pofalowanych, jasno brązowych włosów. – Co ja tak właściwie zrobiłam z tamtym pagórkiem?
– No… usypałaś tą kupkę ziemi – Wskazał wzniesienie, które zaczęło się zmniejszać – To ty ją zmniejszasz?
– Tak, chyba tak.
– Dobra to chodź jeszcze za mną.
Podeszliśmy do wcześniej wysadzonego przeze mnie pagórka i zobaczyłam norkę właśnie taką jak wyobrażałam sobie ją z powieści Tolkiena. Okrągłe, zielone drzwi i okrągłe okna z zawieszonymi zielonymi doniczkami pełne różnokolorowych kwiatów.
– Ja to zrobiłam? – zapytałam. – Czy coś takiego w ogóle jest możliwe?
– Zrobiłaś to więc tak, jest to możliwe, ale mimo tego, że wiele już w życiu widziałem nie spotkałem się z czymś takim… – zamyślił się na chwilę – ani z kimś takim. Jesteś bardzo potężnym herosem. Najprawdopodobniej dopiero odkrywasz swoje zdolności.
– Mhm… Wejdźmy do środka.  – powiedziałam otwierając już drzwi.Uderzył mnie zapach trudny do określenia, ale był to zapach domu, najprawdziwszego domu. Przypominał mi o moich wypiekach, czyli różnego rodzaju tartach, muffinkach i tortach. Stałam tak w wejściu jak oniemiała.
– Ej, wszystko dobrze? – zapytał Nico.
– Tak… nie.. co? A… acha. Ja ten no tu tego… ładnie tu – odparłam wyrwana z zamyślenia.
Nie odpowiedział (nic dziwnego ). Staliśmy w wejściu i patrzyliśmy na korytarzyk prowadzący do kuchenki, sypialni i saloniku. Wszędzie było pełno kwiatów i innej roślinności. Podłogi były drewniane a ściany zaokrąglone i pomalowane na beżowo.
– Ładnie tu – powtórzyłam.
– Ano racja – przyznał Nico.
Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie. Ściemniało się. Odwróciłam się do towarzysza, który właśnie miętolił bluszcz. Miało to chyba na celu sprawdzenie stopnia sztuczności rośliny, ale z daleka było widać, że jest żywa.
– Słuchaj, chyba się już położę – zaczęłam grzecznie wypraszać Nica – trochę dużo tego wszystkiego i muszę to sobie przemyśleć, poukładać w głowie.
– Pierwszą noc tutaj też miałem ciężką, bo faktycznie dużo tego na raz. –  odpowiedział Nico wycofując się do wyjścia – z własnego doświadczenia wiem, że jutro będzie to dla ciebie normalność. Dobranoc.
– Dobranoc – odpowiedziałam i zanim Nico wyszedł wymsknęło mi się cichutko – cudowne dziecko…
– Cudowne co? Dziecko? – zapytał już wychodząc.
– Nie, nic, nie ważne.
Poszedł. Wyjrzałam jeszcze za nim przez okno. On był naprawdę chudy.
– No dobra trzeba by się tu rozejrzeć – pomyślałam.
Weszłam do pierwszego pokoju od lewej. Była to kuchnia. Tutaj ściany były już proste. Normalna kuchenka, blat, szafki z naczyniami i lodówka. Ucieszyłam się, że dalej będę mogła piec dla innych. Wyszłam z kuchni i poszłam do następnego pokoju. To był mini salonik. Na środku, na tak samo jak ściany beżowym dywanie, stały dwa fotele, dwuosobowa kanapa i mały stoliczek, wokół którego były poustawiane wszystkie te meble. Tutaj także było mnóstwo roślin. No i oczywiście wszystko ( oprócz roślin ) było beżowe. Wyszłam z pomieszczenia by wejść do ostatniego pokoju – sypialni. Tutaj też było dużo roślinności. Tak, ona też była beżowa. W kącie stało łóżko, a przy nim stolik nocny.  Na środku pokoju leżał okrągły dywan. Na przeciwległej ścianie stała wysoka szafa. Obok niej widniały drzwi. Podeszłam i otworzyłam je. Weszłam do łazienki. To nie była łazienka. To była klitka z armaturą udająca łazienkę. Ale spoko. Jak na start to nawet za dużo. Ziewnęłam. Podeszłam do szafy i wyjęłam z niej zieloną, dwuczęściową piżamę.
,, Trzeba by się umyć i iść spać” pomyślałam. Tak też zrobiłam. Następnie położyłam się do łóżka z zamiarem spokojnego snu. Leżałam tak bardzo długo i rozmyślałam nad sobą i swoją sytuacją. Jestem półboginią – to jest pewne. Ale przerażał mnie ten poranny sen. Co się wtedy za mną tworzyło?
– Cudowne dziecko – szepnęłam. Mrugnęłam kilka razy i rozejrzałam się po pokoju. Zmniejszał się. I robił to coraz szybciej. W pewnym momencie zniknęły drzwi, a ściany były coraz bliżej mnie. Zaczęły mnie miażdżyć. Zdążyłam jeszcze wycharczeć:
– Nie…