Cudowne dziecko (Prolog)

Mam nadzieję że będzie się podobało. 😀

                Skończyłam czytać ,,ęty” raz moje dwie ulubione serie książek : ,,Percy Jackson i bogowie olimpijscy” oraz ,,Olimpijscy herosi”.

-Idź na spacer!!!-rozległ się głos taty z kuchni.

-Dobrze już dobrze….-rzuciłam niechętnie wychodząc ze swojego pokoju.

                Po zejściu z 10-go piętra zaczęłam szwędać się po ulicach Manhattanu. Oczywiście nie mogło się obyć bez słuchawek w uszach i słuchaniu ulubionej piosenki. Towarzyszyło temu całkowite odłączenie się od reszty  świata. Z zamyślenia wyrwało mnie donośne

-Wyskakuj z tych słuchawek!!!- szybko odwróciłam się i zobaczyłam troje bandytów uzbrojonych w pistolety. Dopiero teraz dotarło do mnie, że weszłam do bardzo ciemnej i niebezpiecznej uliczki.

Zaczęłam się cofać, ale natrafiłam na ścianę. Bandyci otoczyli mnie.

I wtedy przypomniałam sobie, żebym zawsze  mówiła to co chcę powiedzieć. Że śpiewanie uznałam za rodzaj mówienia zaczęłam śpiewać mój ulubiony kawałek z piosenki, którą właśnie słuchałam.

–This is not the end of me. This is the beginning.- zaśpiewałam kilka razy i…..zamurowało mnie. Z każdym powtórzeniem tych dwóch zdań tak jakby warstwa wierzchnia zbirów zamieniała się w pył. W końcu zmienili się w trzy…….erynie, które po kolei zaczęły rozsypywać się w pył. Ostatnia z nich tuż przed śmiercią zdążyła wycharczeć:

–Cudowne dziecko!….-wskazując palcem na mnie.

Gdy było już po wszystkim momentalnie osłabłam, zachwiałam się i mało brakowało a konkretnie uderzyłabym się w głowę o jakiś kontener. Ale tak się nie stało. Ktoś złapał mnie w ostatniej chwili.

Po zarysie postaci poznałam że to chłopak w moim wieku (16-17 lat). Dostrzegłam też jego twarz.

Była ona znajoma. Już ją gdzieś widziałam. Chłopak wymamrotał tylko coś o jakiejś podróży. Wszystko docierało do mnie jak zza mgły- przytłumione i niewyraźne. Poczułam ogarniające mnie zimno.

Zemdlałam.