Misja „Delilah” (3)

Obudziłam się dopiero, kiedy Marise zaczęła szturchać mnie w ramię. Czy ona nie widziała, że starałam się być jeszcze piękniejsza?

– Za niedługo będziemy na miejscu – oznajmiła.

Wyjrzałam przez przyciemnione okno samochodu. Rzeczywiście, nie znajdowaliśmy się już na autostradzie. Jechaliśmy teraz przez niewielkie miasteczko – kojarzyłam je, choć ostatni raz byłam tu kilka lat temu, kiedy jeszcze regularnie odwiedzaliśmy domek nad jeziorem. Z czasem ja straciłam na to ochotę, a ojciec nie nalegał, bo sam miał mnóstwo pracy.

Nawet po tych kilku latach nic się tu nie zmieniło. Miasteczko żyło własnym, spokojnym życiem. Na skrzyżowaniu wciąż stał ten okropny, wypchany łoś, a jedyna przyzwoicie wyglądająca restauracja dalej funkcjonowała. W jej wnętrzu udało mi się dostrzec kilka postaci siedzących przy stolikach. Ojciec lubił tam przychodzić, nie wiedziałam dlaczego. Lokalowi daleko było do La Petite Venise.

Wyciągnęłam z torebki kieszonkowe lusterko i przejrzałam się w nim. Szminka zdążyła podczas jazdy zetrzeć mi się z ust, więc jeszcze raz ją nałożyłam. Przeczesałam włosy palcami i znów wyglądałam świetnie.

– Drogie panie, za chwilę koniec trasy – odezwał się Henry z przedniego siedzenia.

Samochód wjechał na leśną drogę prowadzącą prosto do domku. Podskoczyłam, kiedy wjechaliśmy w dziurę, upuszczając przy tym moją pomadkę. „Cholera”. Pochyliłam się w momencie, w którym autem znów zatrzęsło. Uderzyłam się  przy tym w boczne drzwi. „Już zapomniałam, jak nienawidzę tego miejsca.”

– Wszystko w porządku? – spytała Marise.

– Będzie, jeśli wrócimy do Wersalu. Marise, ja tu nie wytrzymam. – Jęknęłam zrozpaczona. – Pełno dziur, same drzewa i pewnie grizzly też tu grasuje.

Ta zaśmiała się i poczochrała mnie po włosach, jak małą dziewczynkę. – Nie przesadzaj, nawet jeszcze nie zajechaliśmy, a ty już marudzisz.

– A jeśli coś mnie pożre? – spytałam poważnie się nad tym zastanawiając.

Wozem wciąż niemiłosiernie kołysało, ale w końcu wjechaliśmy na żwirowy podjazd do garażu. Henry zgasił silnik.

– Małe prawdopodobieństwo. – Marise wysiadła z auta, ale pochyliła się jeszcze do środka. – Tylko uważaj na wilki, podobno o tej porze roku są najbardziej niebezpieczne. – Po czym poszła przywitać się z moim ojcem, który czekał już na nas na ganku drewnianego domku.

– Co?! – krzyknęłam spanikowana. – Tu są wilki?! Henry, ona żartuje, prawda? Prawda?!

– Mnie się nie pytaj, nie znam się. – Uniósł ręce w geście obronnym i poszedł wypakowywać nasze walizki z bagażnika.

Wysiadłam z pojazdu i nadzwyczaj szybko, zważając, że miałam na sobie koturny, pobiegłam w kierunku opiekunki i taty. Nie zatrzymałam się jednak, tylko wepchnęłam ich ze sobą do wnętrza domu i zatrzasnęłam za sobą drzwi, opierając się o nie. Wyciągnęłam palec wskazujący przed siebie i zaczęłam grozić:

– Chcę wrócić do miasta, natychmiast! Nie mam zamiaru zostać pożarta przez jakieś wilki!

Mężczyzna spoglądał na mnie, nie wiedząc prawdopodobnie o co mi chodzi. Uratował go głos pochodzący z salonu.

– Wilków nie ma w tym rejonie! W większości są w Alpach! – krzyknął George, adoptowany syn Bern’a, a przynajmniej zdawało mi się, że był to on. Jego brat William nie wiedział takich rzeczy.

Po niewielkiej kłótni, którą wywołałam, udało nam się ustalić jakiś kompromis. Zostanę nad jeziorem kilka dni, ale będę mogła wrócić do Wersalu, jeśli mi się tu nie spodoba. Osobiście już wiedziałam, że nie polubię nagle tego miejsca, ale pozwoliłam ojcu żyć złudną nadzieją, że zmienię zdanie.

Spacerując po domu, pomyślałam, że jest w nim coś uspokajającego. W przeciwieństwie do tego w Wersalu, był on przytulny i urządzony w typowo myśliwskim stylu – jeśli takowy istniał. Przypominał mi górskie chatki z filmów, które oglądałam z Valerie. Drewniany, duży dom razem z jeziorem, przy którym został zbudowany, znajdował się w głębi lasu, z dala od wścibskich oczu i zgiełku wielkich miast. Wnętrza pomieszczeń pokrywało ciemne drewno, z którego zrobiono też większość mebli. Stare, potężne komody, sztuczne łby zwierząt wiszące na ścianach, kominek, a w nim wesoło tańczący ogień. Przyzwyczajona do surowości nowoczesnych wnętrz, oglądałam z ciekawością każdy zakątek domu. Przysiadłam na dużym fotelu z czerwonej skóry, wpatrując się w ramki ze zdjęciami ustawionymi na regałach. Zdawało mi się, że nie było ich tam podczas mojej ostatniej wizyty. Rozejrzałam się po salonie, żeby sprawdzić, czy jeszcze coś uległo zmianie. Fotele i kanapa wciąż stały naprzeciw kominka, ale został do nich ustawiony niski stolik, a pod nim puszysty dywan. Telewizor został wymieniony, ale poza tym, wszystko wyglądało, tak jak dawniej.

– Obiad! – krzyknęła Marise.

Wszyscy zasiedliśmy do stołu w jadalni połączonej z kuchnią. Mój ojciec, jego narzeczony Bern,  William i Geroge – bracia bliźniacy, oraz Marise. Henry wybrał się już w drogę powrotną, więc byliśmy w komplecie. Typowy rodzinny obiad.

– Wyciągniesz potem mój teleskop? Chcę w nocy obserwować gwiazdy, tutaj będą bardziej widoczne niż w mieście! – Zwrócił się George do swojego taty. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak on i jego brat mogli być od siebie tak różni.

– Nuda! Chodźmy na coś zapolować! – krzyknął William.

– Oczywiście. A ty William’ie, nawet mi się nie waż iść samemu do lasu, może tu być niebezpiecznie.

– Więc są tu wilki?! – krzyknęłam przestraszona.

– Nie, one żyją… – zaczął George, ale jego brat mu przerwał:

– Tak, grube i ogromne, a ich zęby…

– Kły – wtrącił się George, niezrażony zachowaniem brata.

– A ich kły wbiją ci się aż do kości!

– Tato, ja nie chcę tu zostać!

Zaczęliśmy się przekrzykiwać i wyzywać. Głównie był to William i ja, ale wydawało się, jakby cała drużyna piłkarska wpadła do domku i urządziła sobie trening. Nienawidziłam tego dzieciaka od pierwszego spotkania, kiedy to oblał moją ulubioną sukienkę sokiem marchewkowym.

– Cisza! – krzyknął Bern, aż zadzwoniło mi w uszach.  Zazwyczaj był spokojny, ale cóż, jeśli ma się  William’a za syna, to trzeba było rządzić twardą ręką. – Natychmiast przeproś siostrę.

– To nie jest moja…

– Nie będę się powtarzał – powiedział mężczyzna głosem nieznoszącym sprzeciwu. Czułam, że będę miała ciężkie życie, kiedy już wszyscy razem zamieszkamy. Był o wiele surowszy niż mój ojciec.

– Przepraszam… – Uśmiechnął się chytrze. – Rochelle Raine!

– Ty mały… – W porę się uspokoiłam. Nie byłam agresywna, nie należałam też do osób, które rzucały wyzwiskami, wolałam bardziej wyrafinowane sposoby na uprzykrzenie komuś życia, ale nienawidziłam, kiedy zwracał się on do mnie pełnym imieniem. Robił to w sposób, który napawał mnie obrzydzeniem. – Przeprosiny przyjęte.

Owinęłam się szczelniej kocem i zrobiłam pięć kroków do przodu. Nic. Kilka kroków w lewo i do przodu. Wciąż nic. „Cholera.” Zrobiłam kolejne kroki w stronę domku.

– Nie wydaję mi się, żebyś złapała tu zasięg – powiedział George, nawet nie odrywając się od teleskopu.

– Jeszcze pół godziny temu miałam jedną kreskę, nie poddam się!

W ramach przeprosin dostałam od taty nowego smartphona, który był w jednym z dostarczonych nam rano pudeł. Byłabym z tego powodu bardziej szczęśliwsza, gdybym była w stanie do kogokolwiek zadzwonić! Kto by pomyślał, że w środku lasu nie ma zasięgu. Miałam nadzieję, że Valerie nie odchodziła od zmysłów. Nie miałam jak się z nią skontaktować, ale tata obiecał, że postara się coś z tym zrobić.

 Zrezygnowana oklapnęłam na ziemię koło czternastolatka. Zimny wiatr targał jego blond czupryną, ale nie przeszkadzało mu to w żadnym stopniu w obserwowaniu planet. Niebo było czyste, na granatowym tle dostrzegałam liczne, lśniące gwiazdy. To była piękna noc. Chłopak musiał mieć dobry widok w taką pogodę.

– Widać coś ciekawego? – spytałam, kiedy cisza się przeciągała.

– Oczywiście. – Ożywił się. – Nawet nie wiesz, jakie to interesujące.

– Same gwiazdy i planety, ciągle to samo. Nie znudziło ci się to już?

Chłopak usiadł koło mnie.

– Niebo jest bardzo zmienne, choć większość ludzi tego nie wie. Dajmy na przykład takie gwiazdozbiory, które widać gołym okiem. Znasz jakieś?

– Mały Wóz, Wielki Wóz? – bardziej spytałam, niż odpowiedziałam.

– Właściwie jest to Mała Niedźwiedzica i Wielka Niedźwiedzica, ale dobrze, są to jedne z popularniejszych. Wiesz dlaczego? Bo widoczne są przez cały rok i łatwo je znaleźć. Słyszałaś kiedyś o Herkulesie? – Pokiwałam przytakująco głową. – Większość gwiazdozbiorów zawdzięcza swoją nazwę mitologii. Herkules był synem Zeusa, pana niebios i śmiertelnej królowej. Za sprawą zazdrosnej Hery, żony Zeusa, wpadł w szał i zabił swoją rodzinę. By odkupić winy, musiał wykonać dwanaście prac, dzięki którym stał się sławny. Na jego cześć nazwano zbiorowisko gwiazd, które widać od wiosny do jesieni. Nawet zabite przez niego potwory też się tam znalazły. Starożytni grecy wierzyli, że to bogowie upamiętniają bohaterów i umieszczają ich wśród gwiazd, by pamięć o nich nigdy nie umarła.

– Niesamowite – mruknęłam wpatrując się w gwiazdy.

Herkules… Mityczny bohater, którego imię i czyny znają nawet współcześni ludzie. Jak to możliwe, że wciąż pamiętamy o osobach, które nigdy nie istniały? Musiało być w tym choć ziarno prawdy.