Kroniki bliźniaczek podziemia (Prolog)

Nie wiem czy to nadaje sie do czytania wiec z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy. Pierwszy raz coś piszę.  Mimo to zapraszam do czytania.

Kroniki bliźniaczek podziemia

Wkurzają mnie ciągłe pytania dlaczego to zrobiłam. Chyba jedyny powód dlaczego sie zabijasz to, to że nie chcesz żyć. Nikt nie zapyta mnie czemu akurat taką śmierć chciałam. Nikt nie zapyta czy już lepiej. Nikt nie zobaczy mojego uśmiechu.

Tak poznaliście już Ame. Teraz czas na mnie. Jesteśmy jak jedna osoba podzielona na pół. Ama jest smutkiem a Mira szczęściem. Nie zawsze tak było. Parę wydarzeń i Ama się zmieniła. Mogę kilka wymienić. Pierwsze miało miejsce, gdy straciłam wzrok. Drugie, gdy chłopak ją rzucił. Trzecie, gdy okazało się że jesteśmy adoptowane. Tak, teraz nastąpi najdziwniejsza rzecz. Jesteśmy półboginiami. Nasza niby mama mówiła coś o tym, że nasza babcia miała dziecko z Zeusem, a ich córka dzieci, czyli nas z Hadesem. Już wiemy czemu ja jestem blondynką o oczach jak niebo, czasami jak burza a Ama jest szatynką o oczach tak czarnych że nie odróżnia się źrenic od tęczówek. Ja wole kwiatki, zwierzątka i ludzi a ona czaszki, czerń i samotność. Podobno siostry a tak różne. Smutek powraca.

Wcale tak nie jest. Eric mnie nie rzucił tylko to ja jego. I nie próbowałam się otruć przez niby rodziców. Po śmierci byłabym z tatusiem, tym razem prawdziwym. Tylko nie zaczynaj z tym że było to nieodpowiedzialne bo ja doskonale wiem o tym. Tak, ten jedyny raz miałaś rację.

Cieszy mnie to bardzo.

Nie wcinaj mi się w moją część opowieści. Nasz dziadunio (zwykle wali piorunami jak tak gadamy) jest bratem naszego ojczulka, nasze drzewo genealogiczne nie jest normalne. Stwierdzam że będzie jeszcze gorsze bo gdy przylecieli po rydwanem, moja radość prawdopodobnie zakochała się w Frederiku. Wnuk Posejdona i Ateny, a do tego syn dyrektora obozu.

Nie marudź mi tak. Widziałam że spodobał ci się Charlie. Wnuk Hefajstosa i syn Kalipso. Nie rób takiej miny, ja widzę wiele rzeczy. Chłopak szczęście i dziewczyna smutek. Pasowalibyście do siebie.

Nie. Wcale tak nie jest. To się nigdy nie uda.

Uda się. Po prostu wystarczy znajdować w sobie nadzieję i wierzyć że to się uda.

W nicości nie ma nadziei. Jesteś tam sam. Tylko ty i nic więcej. Jest tam…

…okropnie.

Nie, miałam na myśli pięknie. Nicość jest piękna, ojciec w snach mi ją pokazywał. Ty nie pasujesz do mojego świata a ja nie pasuję do twojego świata. Ty powinnaś być w domku Zeusa a ja zostać tutaj. Ty jesteś podobna do matki a ja do ojca. Ty wiecznie będziesz szczęśliwa a ja smutna. Nie da się tego zmienić.

Wszystko się da gdy tylko się chce.

Nie zawsze.

Zawsze.

 Smutek zawsze będzie smutkiem.

Nie ma smutku bez odrobiny radości i nie ma radości bez odrobiny smutku. Wykorzystaj te nasionko radości i pozwól żeby wyrosło na pięknego kwiata.

 Ja myślę że na razie czas się pożegnać. Żegnajcie.

Nie myślcie że to koniec. Jeszcze się spotkamy. A teraz papa kochani.