Fields of Justice

Nikt mnie pewnie nie pamięta ale mój stary nick to Thalia2, teraz Gotkq. Nie wiem czy to co teraz wysyłam jest prologiem, czy miniaturką, po prostu przeczytajcie, jeżeli najdzie was taka ochota.

Praca poniżej oparta jest na dwóch postaciach z gry League of Legends, oraz (oczywiście) książkach Riordana.  Do studia Riot Games, należą cytaty poniżej. Wszelkie powtórzenia i równoważniki zdań były zamierzone. Długość także jest celowa.

Kiedy siostry przyszły na świat, zapanował chaos. Ojciec, Helios, wyrzekł się ich obu, obawiając się o swój tron. Matka, Nyks, porzuciła, z niepokoju o sprzeciw kochanka.

Mimo że odrzucono obie boginie, skazując je na wieczną tułaczkę, nikt nie był w stanie zabrać im ich dziedzictwa.  Mimo wielu prób, spuścizna była po prostu ich przeznaczeniem, a losu nie da się zniszczyć.

Córki dorastały, gromadząc w okól siebie mnóstwo wyznawców. Osób pozostawionych samym sobie, jak one. To w nich odnalazły rodzinę.

Koło fortuny nie dało Córkom nacieszyć się radością. Wszyscy deklarujący przynależność do bogiń zostali zabici z polecenia ich rodziców.

To wydarzenie przelało szalę goryczy. Obie zapragnęły zemsty, bolesnej  i ciężkiej lecz całkowicie od siebie różnej.

Srebrna, starsza, kiedyś pożądająca akceptacji, teraz szukała krwi, zapłaty. Młodsza, Złota, chciała jedynie sprawiedliwości.

„Księżyc wzejdzie. Noc stanie się wiecznością”

Diana stała na wzgórzu, spoglądając na jej atrybut wiszący wśród nieba.

Otaczał ją mrok, tulił, okrywał, a ona poddając się mu, czuła błogość.

Jej ciało przeszedł dreszcz obrzydzenia, gdy na widnokręgu dostrzegła nikłą  poświatę czerwieni. „Słońce nie ujawnia prawdy. Zamiast tego pali i oślepia”  dlaczego więc ludzie tak bardzo je sobie upodobali? Nie znalazła odpowiedzi co jeszcze bardziej pogłębiło grymas złości, który zniekształcał jej srebrne usta. Popamiętają.

Księżyc chylił się ku upadkowi, podczas gdy jego naturalny wróg, gwiazda, wznosiła się ponad ziemię.

Diana zmrużyła oczy, podczas gdy jej siostra, budząc się naprzeciwko, wstawała powoli, szeroko je otwierając. „Słońce wschodzi każdego dnia”.

Blask wokół ciała Srebrnej bladł, podczas, gdy gloria Złotej przybierała na sile.

Odwieczni wrogowie, czyste w samej swojej postaci przeciwności, znowu stawały naprzeciw sobie, wśród skał Rozpadliny.

Krąg natury zataczał swój obieg.

Możecie nazywać jej jak chcecie. Córki nieba. Panie wszechświata. Dla mnie są po prostu Dianą i Leoną, półboginiami, które objęły panowanie nad księżycem i słońcem. Siostry, przewodniczące dobowemu cyklowi. Wasze matki.

Codziennie, gdy srebrna kula zachodzi, a jej opozycja powstaje, rozpoczyna się walka. Zapomniana przez bogów, zapomniana przez herosów, zapomniana przez ludzi. Kogo w dzisiejszych czasach interesuje taka monotonia? Przecież ta bitwa nigdy się nie skończy, nie zatoczy kręgu. Będzie trwać wiecznie, aż do upadku księżyca i wygaśnięcia słońca.

Ostrze półksiężyca, naprzeciw tarczy, zbroi i mieczu.  Rywale, połączeni przeznaczeniem. Rządza wygranej w objęciach pragnienia mordu.

Rozbłysk światła, dzielnie broniący się przed Księżycową Kaskadą. Będą walczyły, nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że muszą. Muszą obronić swój honor, muszą zanieść sprawiedliwość.

Muszą stanąć przeciw sobie.

Z dedykacją dla Adminki,

wasza Gotkq