Prolog: Kronika Rodzeństwa

Dziewczyna biegła.

Czuła pęd powietrza w rozpuszczonych włosach, powiewających za nią z tyłu, gdy szybkim sprintem dotarła do drabiny. Szybko wspięła się na nią, docierając na dach budynku, i ruszyła dalej po płaskim grzbiecie fabryki. Słyszała już jęki i wycie głów potwora. Już czuła na karku jego świszczący oddech i wciągała w nozdrza smród z jego paszczy…

Brrr rrr! Otrząsnęła się z zawrotów głowy. Jej dar bywał bardzo uciążliwy, zwłaszcza w trakcie misji. Ale nawet po wyrwaniu z wizji, dalej słyszała odgłosy bestii. Dopadła do szyby, wybiła ją krótkim ruchem nóg i wskoczyła do środka. Wpadła do pomieszczenia jak burza, przebiegła je omijając wszystkie przeszkody i wbiegła na korytarz.

Winda. Ruszyła do drzwi po drugiej stronie i nerwowo wcisnęła kilka razy guzik. Schodów nie mogła namierzyć w zasięgu wzroku. Jeszcze raz wbiła palec w przycisk i kiedy tylko przejście się otworzyło, uderzyła parę razy w pstryczek. Niecierpliwie czekała aż drzwi się zamkną i będzie mogła się odrobinę uspokoić. Nagle zamarła. Usłyszała ryk oraz łomot walących się mas w pokoju obok.

Nie potrafiła zrobić nic innego, jak drżącym kciukiem klikała w przełącznik. Miała wrażenie, że jej urywany oddech można było słyszeć na kilometr. Wreszcie wejście zamknęło się z cichym szumem. Ona oparła się o ścianę i zaszlochała. Wciągała powietrze przez zęby.

Kiedy odezwał się dźwięk oznajmiający otwierające się drzwi, otarła oczy i stanęła wyprostowana. Natychmiast wbiegła do sali naprzeciwko windy. Rozejrzała się przerażona po jej rozległym wnętrzu.

Każdy zakątek pomieszczenia wypełniał odór zwłok. Z resztą, nie bez powodu; przez całą piwnicę szły pod sufitem długie rury, na których na hakach wisiały ciała. Ciała ludzi, kobiet, mężczyzn i dzieci. Wiele okropnie zakrwawionych, inne sprawiające wrażenie uduszonych. Sporo było tak zmasakrowanych, że nie dało się określić, kim była dana osoba przed śmiercią. Inne zachowały się we wręcz świetnym stanie (o ile tak można określić trupy), można było rozpoznać płeć, czasami nawet zawód po znakach szczególnych, czy wiek. Bez wątpienia, pokój był złowieszczy.

Dziewczyna potykając się o własne nogi, próbowała przejść przez to okropne miejsce. Starała się odnaleźć drogę ucieczki przed bestią pomiędzy labiryntem zmarłych. Często musiała się wracać, gdyż ,,alejka’’ okazywała się ślepa. Ogółem nie było w rozmieszczeniu żadnej zasady, wyglądało to tak, jakby ktoś je zawieszał byle gdzie dla zabawy. Z każdą chwilą czuła się coraz gorzej w otoczeniu, gubiła się co rusz. Dla jej daru, to wszystko było przekleństwem. Te zapachy, przerażające obrazy, bzyczenie much dobierających się do ciał… Za dużo dla każdego, a ona nie była jak każdy. Dla niej było tysiąc razy gorzej.

W pewnym momencie usłyszała huk od strony (jak się jeszcze trochę orientowała) windy. Zaraz potem odezwały się jęki i potworna wrzawa oznaczające przybycie monstra. W tym samym momencie przyszedł najgorszy i ostateczny atak migreny; upadła na ziemię i zaczęła zwijać się z bólu. Jak przez mgłę uświadomiła sobie, że jest w pułapce.

Że sama weszła do kryjówki potwora. Że stąd nie ma ucieczki.