Ostatnie światło (1)

Niczym feniks z popiołów powracam, tyle że w raczej miernym stylu, a mianowicie z pierwszym od dawna opowiadaniem. Mam nadzieję że wam się spodoba. Jeśli mieliście już odczynienia z moją tfurczością to błagam, mimo wszystko przeczytajcie :D, jeśli natomiast nie macie pojęcia kim jestem i co tu robię, to możecie bez obaw poświęcić około 2 minuty i 57 sekund życia na zapoznanie się z tym krótkim tekstem 😉
~Jane

ROZDZIAŁ 1
Stukot butów na cichym peronie zabrzmiał zwielokrotniony echem.

Na platformę wbiegła dziewczyna i rozejrzała się uważnie. Zdziwiła się, gdy nie zobaczyła nikogo, po czym cicho przeklęła po francusku. Gdzie się do cholery wszyscy podziewali?

Podeszła do jednego ze słupów podtrzymujących sklepienie i oparła się o niego. Był popękany ze starości, pokryty porostami i roślinnością. Cały peron wyglądał na od dawna opuszczony, co dobitnie podkreślała dziura w dachu przez którą przemykały promienie wiosennego słońca. Mimo tego dziewczyna była prawie pewna, że to właśnie tutaj powinna wsiąść do pociągu by dotrzeć na miejsce. Czyli całe jej starania na nic? Czyli ciągnęła się tu aż z Francji, aby przegapić jedyny bezpieczny środek transportu TAM. Nie mogła czekać na następny pociąg. To trwałoby długo. Nie wiedziała ile, ale na pewno zbyt długo. Ostrzegali ją przed tym! Wciąż jednak miała nadzieję, że trafiła nie tam gdzie powinna, a jej środek transportu wciąż czeka, tylko że gdzie indziej.

Rozejrzała się za jakąś wskazówką, znakiem, śladem innego człowieka który mógłby jej pomóc. Peron był jednak już tylko jednym z wielu porzuconych budynków. Dziewczyna mimochodem zastanawiała się, co tu się tak właściwie stało. Wiedziała że wojna objęła całe Stany Zjednoczone i Europę, ale to miejsce… Było inne. Kamień był pokruszony, a ściany zdobiły niewielkie otwory po kulach, które w nie uderzyły. I ani śladu napraw, tak jakby nie było na nie czasu, a peron został zniszczony zaledwie kilka dni temu. A widać było, że minęło już wiele lat. Wszystko pokrywały porosty, z poruszonego kamienia wyrastał mech, a na ścianach wił się bluszcz… lub inną mająca w zwyczaju wić się roślina. Kto je tam wie. W powietrzu unosił się odurzający, ale dość przyjemny zapach kwiatów. Jedynie łączące słupy drewniane belki wydawały się nowe, a w każdym razie nie stare, podgniłe i walące się.

Dziewczyna spuściła głowę i usiadła ma chłodnym kamieniu. Kalendarzowo była już późna wiosna, ale mimo to temperatura w tym rejonie świata nie wzrosła powyżej 15 stopni, a wiatr wdzierał się do środka przez szczeliny w ścianach i łaskotał ją w nogi. Dziewczynie natychmiast zrobiło się zimno. Otuliła się szczelniej lekką kurtką, ale nie mogła nic zrobił ze marznącymi w przewiewnej sukience nogami. Bardzo żałowała że nie wzięła ze sobą nic cieplejszego. Musiała uciekać, dlatego złapała tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy i całe oszczędności z nadzieją, że kupi coś po drodze. Szybko potrzebowała pomocy, inaczej…

– Spóźniłaś się – dobiegł ją cichy, ale dobrze słyszalny głos.
Dziewczyna podniosła się błyskawicznie z ziemi i odwróciła w stronę z której dobiegł. Nie zauważyła nikogo, ale wyczuła czyjąś obecność. Nad sobą. Spojrzała w górę. Na belkach (była pewna że wcześniej nikogo tam nie zobaczyła!) ktoś siedział. Nie widziała go, tylko jego dyndającą w powietrzu nogę.
– Kim jesteś? – spytała cicho. Odpowiedziała jej cisza.
– Hej! Odpowiesz mi?
– Nie rozmawiam z ludźmi których nie wiedzę…a tym bardziej nieludźmi – w ostatnim słowie szczególnie w podkreślił zaprzeczenie jakoby dziewczyna była ludziem, ale jego wypowiedź, tak jak i poprzednia była raczej obojętna, jakby ktoś miał co innego do roboty i niechętnie się od tego odrywał. Dziewczyna, odrobinę zirytowana lekceważącym podejściem ktosia podeszła do słupu i podcigając się na wijących się roślinach wspieła się nań, rozejrzała się i zdziwiła się jak bardzo boi się… W każdym razie nie zdążyła zbytnio się pobać wysokości na jakiej się (znowu!) znalazła, bo pnącza nie wytrzymały i spadła boleśnie na posadzkę. Morał tej sytuacji to zdecydowanie: jak coś wije się jak s, jest nieosiągalne jak kropka nad i oraz dziurawe jak ę to się nie wspinaj, bo spadniesz.

Ktoś roześmiał się głośno i, ku zdziwieniu obolałej dziewczyny, chyba nie z jej nieudanej wspinaczki. Ktoś zaczął krzyczeć.
– Tak! Wreszcie! Kosa!!!
Po chwili jednak przestał i spojrzał na nią ze swojej belki. Był tak zaafiszowany tym co właśnie się stało („jaka kosa do cholery!?” – pomyślała dziewczyna), że nie zauważył co się tak właściwie stało. Nie zdążyła mu się dokładnie przyjrzeć, bo już zeskakiwał na ziemię.
– Co ci się stało? Dlaczego leżysz na ziemi? Nie mamy na to czasu… -Podał jej rękę i pomógł wstać. Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko patrzyła na nieznajomego trochę zdziwiona. Okazał się być chłopakiem, mniej więcej w jej wieku. Miał ciemnobrązowe, lekko poczochrane włosy, łagodne rysy twarzy i jasną skórę. Nie rzucałby się zbytnio w oczy na ulicy. Tylko jego oczy… Były duże, czekoladowe, błyszczące, okolone długimi, gęstymi rzęsami. Nie mogła oderwać od nich wzroku. Zawirowało jej w głowie i zemdlała. Bynajmniej nie od spojrzenia w nie, tylko od uderzenia w głowę.