Narodziny

Taki oto przemyśleniowy one shot spod mojej ręki. Nie wiem, czy mnie ktoś tu jeszcze kojarzy, ale raczej tak c; Także witajcie, wróciłam. Dedykacja dla Carmel i Hadzia.

Chione

Na początku był Chłód.

Chłód nie miał uczuć ani serca. On tylko był. Nikt go nigdy nie widział. Nie dotknął. Nie miał żadnej formy, nie posiadał ciała. Ale jednak, gdy się pojawiał… Ludzie uciekali, owijali się ciepłymi strojami i próbowali jak najszybciej znaleźć sobie kryjówkę. Bo Chłód miał jedną, ale potężną broń; potrafił zabijać. Bez serca i uczuć. Bo ich nie miał. Był bezlitosny. Kończył życia potężnej budowy rycerzy, jak i drobnych, wątłych dzieci. Ciężko było go przepędzić. Było to praktycznie niemożliwe. Nieubłagany, parł przed siebie, zostawiając po drodze trupy.

Chłód był też piękny. Lodowaty. Bez ciała, bez duszy, ale jak mówi przysłowie „musisz być zimny, żeby zostać królem.” On był zimny, oj tak. Jego niewidzialne palce koiły rozpalone gorączką czoła. Często przytulał ludzi. Podobało mu się to. Byli to „samotnicy mrozu”. Tak ich nazywał. Zwykle chodzili na nocne spacery, próbowali dotknąć księżyca i być bliżej gwiazd. Zamiast tego zbliżali się do niego.

Z Chłodem można się było też bawić. Lubił zabawy. Miał ulubioną: w ile czasu z wyziębienia umrze dana osoba?

Bogom się to nie podobało.

Tak, na tym świecie byli bogowie. Postanowili zniewolić Chłód i jego okrucieństwo, spętać go raz na zawsze. Łapali go wiele miesięcy. On się nie bał. Nie miał uczuć. Ale czuł swego rodzaju niepokój. Gdy im się udało, wepchnęli brutalnie jego niewidzialne ciało do złotej klatki i zawieźli na Olimp. Obrady trwały długo.

W końcu zapadł wyrok.

Postanowiono spłodzić dziewczynkę i zamknąć w niej Chłód. Nikt nawet nie zastanawiał się nad tym, że będzie to zabójcze dla jej dobrego serca.

Zadania podjęli się Boreasz i Orejtyja. Wychowywali małą latami, a potem posłusznie odprowadzili na Olimp, gdy była już dość duża.

Nie pamiętam, kim jestem.

Moje ciało rozpada się na kawałki, zmienia wygląd. Nie mam pojęcia, czemu moje włosy już nie są rude, czemu przybierają brązową barwę. Czemu moja skóra zrobiła się biała jak śnieg? Czemu rosnę? Czy ja umieram? Rodzice powiedzieli mi, że to dla mojego dobra i dzięki temu będę kimś wielkim. Chyba nie chodziło im o wzrost. Strasznie mi zimno, mam wrażenie, że zamarzam. Wokół mnie wirują płatki śniegu i wyje przerażająco wicher. Nawet nie wiem już, gdzie jestem.

Nagle mam wrażenie, że ktoś strzelił mi w serce. Drży mi w klatce piersiowej,  jakby zaraz miało pęknąć. Może już pękło. Zupełnie, jakby… zamarzało. Czuję olbrzymi chłód między żebrami, które rozchodzi się na całe ciało. W tym samym momencie moje serce przestaje bić. Zawierucha wokół ustaje, a ja upadam na posadzkę. Jestem kompletnie pusta.

–        Witaj, Chione – mówi jakiś głos.