Absurd (2)

-Nie wierzę, że się z nim już umówiłaś- mówi Donna. Ona znajduje się w szkole, a ja w swoim pokoju otoczona najlepszymi sukienkami we wszystkich kolorach. Ale żadna nie wydaje mi się odpowiednia. Podchodzę do lustra.

-Pożycz mi coś- szepczę do komórki. -To nagły wypadek- błagam. -Za dwie godziny mam randkę.

-A za godzinę kończą się zajęcia szkolne- przypomina. -Znowu opuściłaś lekcje- mówi z wyrzutem w głosie. -Będziesz miała obniżone zachowanie.

-Usprawiedliwię to- wzruszam ramionami. -Mam naprawdę ważniejsze problemy na głowie- przypominam. Znajduję się niemal w krytycznej sytuacji. Zostały tylko dwie godziny. A ja nawet nie jestem pewna co założę.

-Poważnie?- pyta nie dowierzając. -Uważasz, że karmelowa sukienka jest ważniejsza od twojej przyszłości.

-Karmel?- rozważam. -Nie może być karmel- stwierdzam chłodno po chwili intensywnego myślenia. -Nie byłam jeszcze w tym miesiącu na solarium, a moja cera jest za jasna- mówię przybita. Poprawiam włosy. Tak lepiej. Dobrze, że zdecydowałam się na te pasemka. -Do tego karmel nie pasuje do mojej fryzury- dodaję.

-Zoe, o czym ty mówisz?- pyta, ale ja już nie chcę jej słuchać. Zauważam na stercie bezużytecznych sukienek, tą jedną, tą jedyną, idealną. Chwytam ją za ramiączka i się uśmiecham. Złapałam cię i już cię nie wypuszczę.

Za kwadrans gdy ma się pojawić Derek schodzę na dół. Samochód taty jest na podjeździe, więc wnioskuję, że on też znajduje się gdzieś w domu. Niestety razem z nim przebywa Karen. Słodka Karen. Mam nadzieję, że na nią nie wpadnę.

-Zoe- słyszę piskliwy głosik. Odwracam się by spojrzeć na moją macochę. O, ironio. Jedno słowo- poliester. Jak trzeba być zdesperowanym aby to nosić.

-Karen- odpowiadam równie miło. Przytulamy się i czuję woń jej tanich perfum. Mieszają się one z zapachem jej potu. Ohyda.

-Co za piękna szafirowa sukienka- chwali.

-To indygo- mijam ją i wychodzę z domu. Muszę, inaczej bym się udusiła. Może specjalnie psika się tak bardzo, by mnie zabić. Zbrodnia z premedytacją, dostanie za to kupę lat. No, dostałaby, gdyby dzisiejsza policja choć trochę się orientowała w takich sprawach. Ale i tak pewnie jej niczego nie udowodnią. Typowe.

Dereka wciąż nie ma, a ja się zaczynam niepokoić. Wyciągam papierosa z torebki. Jest taki cieniutki, wersja light. Do tego o zapachu mięty. Nigdy nie pozwoliłabym sobie śmierdzieć tytoniem przy chłopaku. Kiedy zaciągam się po raz trzeci zauważam na moim paznokciu…..ODPRYSK. No nie wierzę, dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej. Do tego w tym samym momencie na dziedziniec wjeżdża Toyota Dereka. Wyrzucam papierosa do doniczki i chowam rękę za siebie, żałując, że ta cudowna sukienka nie ma kieszeni. Mam nadzieję, że Derek nie dostrzeże mojego paznokcia.

-Pięknie wyglądasz- wita się. Ściskam go na powitanie.

-Ty pięknie pachniesz- chwalę. Uwielbiam, gdy mężczyźni używają markowych wód kolońskich. Ten zapach.

-Dzięki, ty też- bierze mnie pod rękę i prowadzi do auta. Czuję się jak księżniczka sadowiąc się na siedzeniu pasażera. Mike, jeden z moich byłych, zawsze mi kazał siadać z tyłu. Zapytany odpowiedział, że to miejsce należy do jego mamy. Rzuciłam gościa, zaraz po tym.

Derek wsiada i przekręca kluczyk. Zapala auto, które działa bezszelestnie. Uśmiecham się do niego promiennie, a on do mnie.

-Zdecydowałaś się na jakiś film?- pyta. Burczy mi w brzuchu. Całe szczęście bezszelestnie. Zupełnie zapomniałam dzisiaj o obiedzie. To ta wstrętna Karen mnie rozkojarzyła.

-Właściwie, słyszałam, że otworzyli nową pijalnie soków- mówię. -Podobno najlepszą w całym Manhattanie.

-To miejsce jest niesamowite- stwierdza śmiejąc się. – Dopiero tutaj przyjechałem, a już mam trzy zaproszenia do nowych klubów.

-Ale nie nowo otwartych- oznajmiam. -Często zmieniają nazwy, aby przyciągnąć więcej ludzi- wyjaśniam mu. -Chwyt marketingowy.

-Sprytne- uznaje.

-I zyskowne- dodaję od siebie. Samochód rusza. Ale nie jedziemy w stronę centrum. Patrzę zdezorientowana na Dereka.

-Właściwie to odwiedziłem już jedno miejsce- mówi tajemniczo. -Myślę, że ci się spodoba.

-Powiedz, może znam ten lokal- mówię. Znam każde miejsce towarzyskie w okolicy.

-Nie powiem- skręca w lewo. Ulica jest tu bardziej przerzedzona. Większość aut to ciężarówki czy samochody towarowe. -Nie mogę, to niespodzianka- uśmiecha się, znowu skręcając.

-Uwielbiam niespodzianki- odpowiadam z przylepionym na twarzy moim najsłodszym z uśmiechów. Nienawidzę niespodzianek.

Gall Anonim