Absurd (1)

Jakieś pomysły co do tego, czyją córką jest Zoe?

Ten dzień nie zapowiadał się ciekawie. Było jak zwykle, czyli nieprzeciętnie nudno. Godzinne opóźnienie autobusu. Klopsiki w szkole, która wycofała mój wniosek, o stworzenie menu dla wegetarian. A później matma- apogeum rutyny i nudy.

I wtedy. On. Nowy uczeń z wymiany. Z Włoch czy Niemiec? Może z Australii. Nie wiem, nigdy nie byłam dobra w zgadywaniu. Miał akcent, może brytyjski, może szkocki. Ale wyglądał egzotycznie. Zbyt egzotycznie jak na Anglika, Niemca czy Szkota.

Kopnęłam w nogę krzesła mojej koleżanki. Odwróciła się zirytowana.

-Zoe, nie mów, że znowu się zakochałaś- przewróciła oczami. -Mam już dość robienia za przyzwoitkę.

-Nie przesadzaj- stwierdziłam. -Ile ich niby było? Trzech- popatrzyłam na moje paznokcie. Przydałby się im porządny manicure.

-Dwunastu-poprawiła mnie. -I każdy dziwniejszy od poprzedniego.

-Zack był całkiem fajny- uśmiechnęłam się na wspomienie o nim.

-Zeke- znowu mnie poprawiła. -Masz rację. Całkiem fajny fanatyk kotów- odwróciła się, więc jeszcze raz kopnęłam w jej krzesło.

-Ale nic nie wskazuje by ten był miłośnikiem kotów- przekonywałam. -Pozwól mi ostatni raz zaszaleć- zrobiłam słodkie oczka. -Ostatni raz, zanim wszystkich nas czeka zagłada

-Jaka znowu zagłada?

-No wiesz- zniżyłam głos do szeptu. – Trzydziestka. Z ciałem dzieją się przedziwne rzeczy- zrobiłam przerażoną minę. -Pojawiają się zmarszczki. I pajączki- wyliczałam. -Wszystkich nas to czeka. Chyba, że przemysł farmaceutyczny ewoluuje.

Donna wkurzyła się.

-Nie znam bardziej powierzchownej dziewczyny od ciebie- zarzuciła mi. -Nie interesują cię studia, przyszłość. Nic cię nie interesuje, poza najnowszym odcieniem pomadki Channel- ostatnie zdanie niemal wykrzyczała, tak, że ruda jędza odwróciła się w naszą stronę. Uśmiechnęłam się do niej promiennie, a ona wróciła do pisania wzorów na tablicy.

-Jest jakiś nowy odcień?- zapytałam niewinnie. Donna odwróciła się na pięcie. Przesadza jak zwykle. Zawsze przesadzała. Ja po prostu lubię teraźniejszość.

Na przerwie zobaczyłam chłopaka z wymiany przy szafkach. Nie mogło po prostu być lepiej.

-Derek, prawda?- oczywiście, że prawda. Całą matmę myślałam, jakby tu go zagadać. Przecież trik z pomylonym imieniem przestał już robić wrażenie. Chłopcy nie lubią gdy muszą tłumaczyć dziewczynie kim są. Celuje to w ich ego.

-Tak- uśmiechnął się promiennie. Już kocham ten uśmiech. Jego właściciela też. Donna przesadza. Jak można nie zakochać się w kimś o takim uśmiechu. -Chodzimy razem na któreś zajęcia?- zapytał najwyraźniej mnie nie rozpoznając. Był nowy i przystojny, więc mu wybaczyłam.

-Na matematykę- odpowiedziałam. -Do rudej jędzy- roześmialiśmy się. No co, pani Still ma najbardziej marchewkowe włosy w mieście, a na jej nosie można by zawiesić torebkę. Chciałam jej zaproponować korektę, ale Donna mnie przekonała, że w ten sposób tylko ją urażę. „Nie wszyscy muszą wyglądać nieskazitelnie. Mówiąc to, tylko ją zranisz i upewnisz w przekonaniu, że jesteś płytka”- gadanie. – Skąd właściwie jesteś?

-Z Anglii- odparł. Wiedziałam. Wiedziałam, że to angielski akcent. No, byłam w 99% pewna. -Przeniosłem się tu już na stałe- oznajmił. -Nie jestem więc uczniem z wymiany, ale nie chciałem pierwszego dnia narazić się nauczycielce, poprawiając ją- byłam nim oczarowana. Jest taki mądry. Przezorny i mądry. To ten jedyny. Moja bratnia dusza. Jestem pewna. I Donna też się o tym przekona, gdy nas zobaczy.

-Ruda wiedźma nie lubi być poprawiana- przyznałam mu rację. -Zawsze lepiej jej potakiwać, a da ci spokój- poradziłam.

-Myślę, że skorzystam z tej rady- stwierdził. -Chociaż czasem mój język działa w pojedynkę- przyznał. Roześmiałam się.

-Rozumiem cię- powiedziałam. -Też czasem nie panuję nad tym co mówię. Na przykład teraz- uznałam. – Wiem, że to ty powinieneś mnie zaprosić do kina, ale to ja zapraszam ciebie- popatrzyłam na niego. Chwile nie odpowiadał. To zły znak. Czerwony alarm . Co się dzieje? Oni zawsze się zgadzają.

-Z przyjemnością się z tobą wybiorę- uśmiechnął się, a ja odetchnęłam z ulgą. Gdyby się nie zgodził poczułabym się upokorzona. I to na oczach całej szkoły. Nie chcę się chwalić, ale większość oczu w tej placówce zawsze jest zwrócona w moją stronę. Szczególnie oczy psychologa. Ale to cena bycia popularną. -Masz jakiś pomysł? Coś konkretnego? Co właściwie teraz grają?

-Nie wiem- przyznałam szczerze. -Zawsze coś grają- uśmiechnęłam się. Stanęłam na palcach i wyszeptałam mu do ucha. -Przecież to nie o film chodzi, tylko o to z kim się go ogląda- uśmiechnęłam się jeszcze raz i odeszłam.

To na pewno nie był pospolicie nudny dzień.

Gall Anonim