Historia Końca

Hej wszystkim! Z pozoru moje opko może wydawać się nie związane z Percym Jacksonem, być może takie będzie, nie wiem w co się przerodzi. Mimo to, moje wstępne założenie, to to, aby opisać życie pewnej hamadriady. Trzymajcie kciuki 😀

Pozdrawiam i dedyk dla wszystkich, którzy nie chcą, a może nie potrafią być samotni.W końcu bliskość innych jest potrzebna!

hestia149

Bujam się na huśtawce. Niewidzącym wzrokiem patrzę w dal, przed siebie. Nie obchodzi mnie nic i nikt. Ludzie na których mi zależało nie żyją od dawna. Nie da się ich uratować. Nie ma jak. Próbowałam każdej możliwej opcji. A teraz świat wokół mnie płonie.

Płonie każde źdźbło trawy, każdy liść, każda roślina, każdy przedmiot. Płonący ludzie krzyczą i próbują się ratować nawzajem, ale to się na nic nie zda. Płonące zwierzęta skomlą, wyją, szczekają, kraczą. Ale na nikogo nie przyjdzie wybawienie. Na nikogo.

Nie zamierzam im pomóc. Jestem ponad to, ich problemy mnie nie zajmują. Nawet tak rozpaczliwe problemy jak utrata życia. Kiedyś może byłabym przerażona, może starałabym się jakoś pomóc. Ale nie teraz. Tyle się we mnie zmieniło od czasu bycia słodką i miłą, że nie odczuwam już żadnych emocji. Nie czuję żalu. Nie czuję współczucia. Nie czuję litości. Nie czuję miłosierdzia. Nawet tęsknoty do dawnych czasów. Nic już nie czuję.

Przez moją barierę odrętwienia nie przedziera się nawet tragiczny krzyk kobiety, która ma zwęgloną rękę, pali jej się jedno ramię i biegnąc, sama nawet nie wiem po co, nieświadomie wpada na moją kopułę ochronną. Porażona prądem, targana spazmami, umiera w ciągu kilkunastu sekund. Pole magiczne, którym otoczyła mnie Marlie zabija i niszczy wszystko co dotknie jego granicy. Jest niewidoczne dla innych, bym nie była skazana na prośby o pomoc i litość. I tak bym nie pomogła, pewnie nawet bym tych osób nie zauważyła. Z resztą, ja też nie mogę stąd wyjść. Pole zabije mnie jak pozostałych. Nic mi tu jednak nie grozi, ale nie obchodzi mnie to. Równie dobrze mogłabym nie żyć, może tak byłoby dla wszystkich lepiej. Może tak byłoby lepie dla mnie.

W pewnym momencie upadam i się nie podnoszę. Wsłuchana we wrzaski ofiar mojego dzieła, obserwuję mrówkę, która przemierza ten metr pomiędzy huśtawką a granicą kopuły i zostaje usmażona na wiór. Zamykam oczy. Nie mam już na nic siły. To wszystko jest bezsensowne. Życie jest pozbawione sensu. Rodzimy się, żyjemy trochę, a potem umieramy. I po co? By sobie chwilę poprzebywać na ziemi, dawać sobie pozory bezpieczeństwa, szczęścia, tego że ma się jakiś cel. To wszystko złudzenie. Złudzenie, w które wierzą miliony.

Jedyna opcjonalna myśl przewodnia naszego istnienia to chyba wspomnienia. Tylko i wyłącznie pamięć ma jakąś wartość. Nasza wiedza i doświadczenia, które posiadamy, powinna automatycznie udzielać się innym. Musimy je przekazywać, by kontynuować nasze nieistotne żywoty. Aby kolejne pokolenia przemierzały idiotyczną wędrówkę przez życie bez celu. Jedynie to może mieć jakieś znaczenie. I właśnie dlatego zamierzam Wam opowiedzieć całe moje życie, a w zasadzie to historię zagłady świata.