Stowarzyszenie A.H. (Prolog )

Yyyy oki, nie wiem czy wypada, czy nie wypada, ale to zależy co dla kogo znaczy, że coś wypada nie dawać dedykacji, ale jestem starym dinozaurem tego bloga i niewiele osób tu znam, a ci których znam pewnie nie będą chcieli tego czytać xd No ale nie ważne, jeśli jednak nie wypada to dedykacja leci do Sucharka i Chione cieszcie się 😀
Artemis435

– Piękne historie pasują do pięknych ludzi, ewentualnie bohaterów, ponieważ piękni  ludzie i bohaterowie pasują do pięknych i bohaterskich zakończeń. A co z tymi, którzy nie są tacy piękni? Ja nic nie sugeruje, bo osobiście czuje się absolutnie zupełnie cudowna, ale to nie oto tu chodzi, chodzi oto co ze zwykłymi szarymi ludźmi ? Z panią sprzedawczynią z mięsnego ? Albo tym przystojnym barmanem z klubu naprzeciwko ? To okrutnie niesprawiedliwe, że niektórzy dostają szczęśliwe zakończenia od ręki, a cała reszta musi szukać go całe życie. Bez jakiejkolwiek pewności, że ono w ogóle istnieje. Bo na przykład ktokolwiek, kiedykolwiek zastanowił się nad tym czy służący, który podawał do stołu na ślubie Kopciuszka z Księciem znalazł swoje szczęśliwe zakończenie? Albo co się stało z łowcą, który darował Śnieżce życie? Czy myśliwy, który uratował Czerwonego Kapturka i Babcie dostała jakąś premie? A dobre wróżki ze Śpiącej Królewny jakieś wypasione skrzydła  najnowszej generacji za próbę uratowania jej? Wszechświat nie troszczy się o zwykłych szarych ludzi. Wszechświat ma ich głęboko gdzieś! On woli Bohaterów i oczywiście Pięknych. Kogo obchodzi cała reszta…
– Ruby ogranicz to co bierzesz bo zaczyna ci szkodzić –mówi Jared Blackwood luzując krawat i rozpinając najwyższy guzik w koszuli. Lucy, na której kolanach trzyma głowę, chichocze w rękaw.
-Oh Black błagam cię nie mów mi, że cię to nie wkurza – mówię wskazując głową na przedział obok. Chłopak wstaje i opiera się obok mnie o ścianę wąskiego korytarza pociągu. Patrzy się obojętnym wzrokiem na dziewczynę żywcem wyrwaną z bajki o Roszpunce. Różowa sukienka, jasne włosy zamiatające podłogę. Blondi  słucha z zainteresowaniem historii pyzatego kujona siedzącego obok niej. Co chwila wybucha perlistym śmiechem lub chwyta go z niedowierzaniem i podziwem za ramie. Pyzaty pewnie nigdy się nie dowie, że nasza Roszpunka przyjaźni się z Śnieżką siedzącą po jego drugiej stronie, która z zapałem kopiuje zadanie rozłożone na kolanach chłopaka. – Co za idiotka.
-Zazdrościsz jej ? – patrzy na mnie wyzywająco.
– Czego – pytam z udawanym zaskoczeniem –  Nie, ale tak na serio Black popatrz to jest wykorzystywanie ludzi!
– Masz racje, Ruby ty byś mu je przecież ukradła, nie obijałabyś w bawełnę. Poza tym nie sądzę, żeby dwie zdzirowate pierwszoroczne zasługiwały na twoją tyradę i potępienie.-Mówi unosząc brwi i wpycha mnie z powrotem do przedziału.
-Biedny dzieciak.  Robią mu nadzieje. A kiedy rozwiąże zadanie z chemii ich miłość ulotni się tymi drzwiami  – mruczę wskazują na niedosunięte drzwi do przedziału koleżanek z bajki Disneya.

************

– Daleko jeszcze ?!
-Lucy przestań narzekać, zatruwasz powietrze negatywną energią!! Co ty sobie wyobrażasz, chcesz  zakłócić moją wewnętrzną równowagę swoimi wrzaskami ?! –Willy patrzy z potępieniem na dziewczynę naprzeciwko – z resztą co jest męczącego w podróży pociągiem!? – Hipiska podnosi się z fotela w napadzie złości, niestety zahacza nogą obutą w czerwone balerinki z noskiem o żółte lniane alladynki  i ląduje twarzą w przejściu przedziału. Kolorowy szal dotychczas zawinięty wokół jej czoła spada i okrywa całe towarzystwo swą tęczowością.
– Bleh,  Will ja zatruwam powietrze? To ty je zatruwasz taką ilością perfum! – zauważa z niezadowoleniem Lucy ściągając ze swojej głowy i już nie tak idealnie ułożonej fryzury fragment tkaniny.
– Wiemy, że jesteś bogata, ale to nie znaczy, że musisz wylewać na siebie dziennie słoika tego paskudztwa– mruczy pod nosem Jared strzepując nieistniejący pyłek ze swojego ramienia
– No, zdecydowanie za mocne – dodaje odsuwając jak najdalej od siebie materiał. – Takim nakładem mogłabyś obdzielić całe stowarzyszenie księżniczek z Zasiedmiogórogrodu!
– Ruby z łaski swojej mogłabyś wreszcie przestać szufladkować ludzi jako postacie z bajek ? – Mówi nowy przybysz  stojący w drzwiach. Nikt nie zauważył, że przyszedł. Zdradziły go dopiero słowa. Przez ramie przewieszoną ma sportową torbę, a ciemne włosy w nieładzie.
-Cześć Twist! – krzyczy Willy zbierając się z ziemi. Cała złość nagle wyparowywuje z jej twarzy. Wpatruje się w niego jak cielak, w rzeźnika. Chłopak  zupełnie nie zwraca uwagi na niemalże mdlejącą ze szczęścia dziewczynę, podchodzi do Jareda Blackwooda i wymienia jakiś skomplikowany męski uścisk, którego sensu i przeznaczenia prawdopodobnie nigdy nie zrozumiem. Już mam się oburzyć i zacząć ich ganić – jednego za olewczy i ignorancki stosunek do moich przemyśleń na temat Bohaterów i Pięknych, a drugiego…. Yyy no tego… za to, że zużywa tlen, który jest przeznaczony DLA  MNIE –ale do przedziału wpada nie kto inny, a Lara Stark i zaczyna trajkotać coś o ruchomych schodach i nowym patencie za miliardy, który zrewolucjonizuje świat . Willy wychodzi obrażona, że nikt nie zwraca na nią uwagi powiewając za sobą metrem tęczowej tkaniny. Lara odrzuca krótko obcięte włosy, sprawnie wyćwiczonym gestem i dalej trajkocze o schodach. Lucy wystawia głowę za okno i zaczyna drzeć się na przejeżdżające pociągi, a jej i tak już niezgodna z regulaminem szkoły spódniczka podciąga się wyżej. Twist i Jared wpatrują się w jej kształtny tyłek jednocześnie potakując Larze relacjonującej im wciąż swój schodowy projekt. Willy zagląda przez okno i podsłuchuje pod drzwiami, czy aby na pewno nikt nie wypowiedział jej imienia.
Witajcie w Montecorn Academi, szkole dla szczególnie uzdolnionych.