Thalia Grace (1)

Tekst jest o śmierci Thalii. Będą go trzy, może cztery części. Postaram się dodawać je co tydzień. Jest mało opisów, bo chciałam skupić się na uczuciach. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Z dedykacją dla wszystkich, którzy to przeczytają .

Jula2233

PS Są tam trochę przekształcone cytaty z pewnej książki. Ciekawe kto zgadnie z jakiej! Nie są napisane identycznie jak tam, ale myślę, że jak ktoś czytał tą trylogię to się domyśli. :p

– Odpuść! I tak nie wygrasz!

– Prędzej umrę, niż się poddam!

Thalia walczy z Luke’m w samy sercu bitwy. Wie, że dzisiaj umrze, że to idealny moment na śmierć. Pamięta obietnice, którą złożyła mu dziesięć lat temu. Tak, pomięta ją dokładnie. Bo niby czemu nie? Cały czas o niej myślała, cały czas ciężyła jej na sercu. Wiedziała, że kiedyś się spełni. Nie bała się konsekwencji, które mogły wyniknąć z powodu niedotrzymanej obietnicy. Ona po prostu nie mogła wyobrazić sobie rzeczy gorszej od śmierci, po prostu nie chciała.

Z oczu lecą jej łzy. Ale nie ze strachu, tylko z żalu, który zrodził się w niej po śmierci Luke’a. Teraz on powstał. Jednak nie wstydzi się ich. Nie wstydzi się swoich łez, nie dzisiaj. Wiem, to brzmi ironicznie. Taki wojownik jak Thalia płacze? Ale łzy to normalna rzecz. Każdy czasem płacze, ja, Ty, to czemu ona ma być inna. Czy choć raz nie mogła pozwolić sobie na słabość?

Teraz opiera się o jego pierś. Czuje jego ciepło, czuje go. Czuje, że żyje. Czuje, że żyje przy osobie, która zaraz zabierze jej to życie. Czy to nie absurdalne? Ale ona się tym nie przejmowała. Nie przejmowała się opinią innych. Nie przejmowała się tak marnym i nieistotnym pierwiastkiem, jakim są ludzie. Bo co oni, co my, znaczymy. Jakie mamy znaczenie w tym wielki świecie, w tym wielkim Wszechświecie? Prawie takie samo jakie mucha ma dla nas. Czyli prawie żadne. To smutne. Prawdziwe.

Teraz odczuwa zimno w okolicy klatki piersiowej. W okolicy, gdzie teraz nóż spotyka się z jej ciałem. Boi się, ale stara się to podświadomie omijać. Robiła tak zawsze, gdy się bała. Ale czy to dobrze? Starach jest rzeczą ludzką, więc czy Thalia powinna unicestwiać z siebie całe swoje człowieczeństwo?

Słyszy krzyk, a raczej jęk rozpaczy. Jest w szoku, nie wie co się z nią dzieje. Nie wie co się dzieje z jej ciałem, z jej umysłem. Nie ma pojęcia skąd ani od kogo pochodzi ten jęk. Nic już nie wie. Nagle przed sobą widzi chłopaka. Ale to nie byle jaki chłopak. To Jason, jej brat, jej mały braciszek. Ten sam, którego niegdyś uważała za zmarłego. Chłopak stoi jak wryty, nie rusza, po prostu nie jest w stanie. Niemoc go sparaliżowała. Thalia go rozumie, jednocześnie czując kłucie w sercu. Lecz nie z powodu bezczynności swojego brata. Lecz bardziej z tego, że widzi ją w tym stanie.

Ale u niej to norma. Thalia to wojownik, honorowa osoba, nie może sobie pozwolić, aby ktoś widział ją w chwili, gdy jej umysł ogarnia chaos i nieporządek, a ciało bezsilność.

Jednak powinna sobie poradzić. Jej życie to ciągły chaos, nieład. Bo czy można uczynić nieporządek w już obecnym chaosie? Tak, można. Do chaosu można przywyknąć, a wtedy staje się codziennością. A co jeśli nagle ktoś to popsuje? Popsuje nasz chaos, zabije go? Może pewien filozof miał rację mówiąc, że porządek jest dla głupców, bo geniusze potrafią żyć w chaosie? Tego nie wiem. Ja nie wiem, a Thalia się już nigdy nie dowie.

Dziewczyna nie zwraca uwagi na swojego brata. Nie przejmuje się nim, ale wciąż go kocha.

Boi się śmierci, ale jest na nią nastawiona. Teraz dopiero doszła do wniosku, że wcale nie była, nie jest, bohaterem za jakiego ją wszyscy uważali. Myśleli, że jest twarda, niczego się nie boi, nie boi się śmierci. Jednak teraz już wie, że to wcale nie były bohaterskie czyny. Zawsze pchała się do śmierci. Ale czy to odwaga, czy wynik głupoty?

W przypadku Thalii, to odruch żalu. Chciała jak najszybciej dostać się do matki. Tej, której tak nienawidziła. Teraz jednak wie, że chce żyć, chce być wolna, chce walczyć o wolność swoją i innych. Ale już za późno. Śmierć nie daje drugiej szansy. Nigdy.

Podnosi się na nogi. Właściwie to Luke ją podnosi. Wciąż trzymając sztylet przy jej piersi. Thalia doskonale wie co ma robić. Teraz się już nie podda. Śmierć jest już pewna. Jednak wciąż się boi. Bo jakie znaczenie ma pewna śmierć, jeśli po niej nic nie jest pewne? No właśnie. Żadne. Z oddali dochodzą ją odgłosy bitwy – brzęk ostrza, ostatnie krzyki umierających. Sama niedługo zaliczy się do tych drugich.

Ostatni raz rozgląda się po miejscu walki. Nie chce jednak zapamiętać go jako miejsca pełnego umarłych, umierających. Nie chce zapamiętać go jako miejsca pełnego krwi, żalu czy udręki. Chce, aby to miejsce zapadło jej w pamięci jako dom. Dom, który tam odnalazła. Spogląda w górę. Nad jej głową rozciągają się gałęzi sosny, sosny, która jest nazwana na jej cześć. Sosnę, którą niegdyś sama była. Wciąż ma w pamięci tamten dzień. Dzień, po którym nic nie było już jak dawniej. Wtedy biegła do obozu z Annabeth i Luke’m. To za nich oddała życie. Dziś to drugie ponownie jej je zabierze. Jednak nie żałuje swojego wyboru. Wie, że gdyby nie poświęciła się wtedy za tą dwójkę byłoby mniej tragedii. Mniej tragedii, które spowodowała jedno z nich. Ale czy gdyby podjęła inną decyzję, Annabeth żyłaby nadal? Nie sądzę. Drzewo – jej drzewo – było z pozoru normalne. Miało pień, korę, igły, które więdły i rosły na nowo. Ale to dzięki temu zwyczajnemu drzewu, wiele półbogów nadal żyje.

Za nią jest wejście do Obozu. Wejście, do którego parę lat temu nie dotarła. Przed nią jest las. Ten sam las, przez który uciekała do Obozu. Nadaremnie. Niebo jest bezchmurne. Jak wtedy. Ptaki śpiewają. Jak wtedy. Czuje strach. Jak wtedy. Jest… Wszystko jest jak wtedy. Fata jednak lubią powtórki. Jak zawsze.

Nagle słyszy krzyk, który rozdziera jej serce. To krzyk Annabeth. Krzyk dziewczyny, której kiedyś zastępowała matkę. Teraz już wie, że musi walczyć. Nie, nie że może, tylko musi. Wzbiera się w niej gniew.

Czasem była silna, a czasem miała chwile słabości. Teraz musi być czymś jeszcze więcej. Czymś więcej niż była kiedyś, przed chwilą.

Uśmiecha się do Luke’a. Sama nie wie dlaczego. Tak po prostu.

Z lekkim wysiłkiem odciąga miecz od swojej piersi. Luke nie stawia oporu. Thalia patrzy mu w oczy. Unosi jeszcze troszeczkę miecz i ….wbija go sobie w miejsce, gdzie wcześniej był przyłożony. Czuje, że przeszywa ją ból. Z którejś strony słyszy wrzask Jasona. W oczach wzbierają jej się łzy. Nagle słyszy jęk tuż przy swoim uchu. To Luke. Jego też przekuło ostrze. Co czuje Thalia? Radość, podniecenie, satysfakcję? Nic z tych rzeczy. Wręcz przeciwnie. Czuje smutek, złość i obrzydzenie do samej siebie. Jak mogła zabić bliskiego jej kiedyś – wciąż – człowieka?

Ostatkiem sił mówi mu:

– Dotrzymałam obietnicy: razem powstaliśmy i razem w proch się zakopiemy. Mówiłam, że jej dotrzymam – ale on się nie odzywa. Jest martwy.

Thalia zamyka oczy. Leży na ziemi. Patrzy w niebo. Słyszy krzyki smutku swoich przyjaciół: Annabeth, Jasona, Chejrona. Ktoś woła lekarza. Will sprawdza jej puls. Kiwa głową na znak, że odeszła. Annabeth wpada w szloch i wtula się w ramię swojego chłopaka. Jason patrzy na nią,a oczy lśnią mu od łez.

Teraz dopiera Thalia zdała sobie sprawę, z tego, że patrzy na to wszystko z góry. Uśmiech się. W końcu odzyska spokój, który tak pragnęła. Trafi do poległych przyjaciół. Zazna pokoju. Pokoju Elizjum. Chodź ten jeden raz słowo „pokój” może być rzeczywistością…

Thalia stoczyła tę walkę sama. W samotności….

Ale tego nie da się już naprawić…