Kalejdoskop

W zamierzeniu miała to być miniaturka, ale zastanawiam się czy nie dopisać jeszcze jednego rozdziału. Tak, żeby przedstawić bohaterkę i jej przyjaciół, wyjaśnić czym jest Brama Kalejdoskopu i takie tam… co Wy na to? W tej chwili jest to bowiem tajemnicza mini miniaturka.

Ps. Kończę pisać drugi rozdział ,,Dzieci Olimpu”. Zajęło mi to niestety trochę więcej czasu niż przewidywałam. (Wszystko wina opisów!)

Mikeila

Dlaczego wszystko jest takie rozmyte? Kolory przez cały czas się zmieniają, a wzory nie tworzą żadnej logicznej całości. To jest ok, ale ta mgła… ona mnie niepokoi. Nagle przed oczami zamigotały mi srebrne gwiazdy i zobaczyłam obraz. Nie szlaczki, romby i kółeczka jak dotąd, to była konkretna scena.
Stary trzepak z którego płatami schodziła granatowa farba stojący na mokradłach podtrzymywał wielkie na wpół spróchniałe drzewo. Z jednego z licznych niewielkich bajorek wystawał zderzak samochodu do którego przywiązany neonową, różową wstążką wisiał złoty dzwoneczek. Wiatr delikatnie poruszał nim wydobywając ciche, smutne dźwięki. Nieco dalej pomiędzy drzewami stała zardzewiała, metalowa ławeczka, a na niej siedziała dziewczynka.

Ubrana była w poszarpaną zieloną sukienkę, pasiaste tęczowe rajstopy  z dziurami na kolanach i wysokie sznurowane buty całe pokryte zeschniętym błotem. Proste, jasne włosy sterczały jej na wszystkie strony jak igły jeża a złote oczy patrzyły nieprzytomnie przed siebie. Była wręcz chorobliwie blada i wychudzona.
Zamknęłam oczy i otworzyłam je ponownie, ale obraz nie znikną. Zamiast tego stał się jeszcze wyraźniejszy. Poczułam, że łzy spływają mi po policzkach, ale nie zrobiłam nic żeby je powstrzymać.
– Mej…
Z daleka doszedł mnie zaniepokojony szept Rozalii. Zignorowałam go i spróbowałam postawić krok. Czułam się jakbym szła przez dżem.
– Mej, słyszysz mnie? Proszę odpowiedz. Cokolwiek…
Maciek. Mój przyrodni brat. On też mnie woła. To nic mogą zaczekać.
Zrobiłam kolejny krok. I kolejny. Dziewczynka wstała i spojrzała wprost na mnie. Widziała mnie. Jej rozszerzone ze zdziwienia oczy i ułożone w niemym pytaniu drobne usta mówiły wszystko.
– Przestań się wydurniać! To nie jest śmieszne żabo.
Laura. Myślałam, że chociaż jej Rachel powiedziała. Myliłam się.
Kolejne kroki stawiałam coraz szybciej i z coraz większą łatwością. Łzy na moich policzkach mieniły się w świetle księżyca. Przechodząc obok zderzaka pchnęłam dzwoneczek palcem i uśmiechnęłam się. Mała odpowiedziała mi tym samym.
– Błagam ocknij się!
Nawet Jake to robi. Przeszkadza. Muszę być skupiona. Brama szybko się zamyka.
Zaczęłam biec. Nie przeszkadzało mi błoto i woda. Moje stopy przymykały nad nimi. Zewsząd napływała mgła. Stanęłam metr od dziewczynki i wyciągnęłam rękę. Zerknęła na nią niepewnie i cofnęła się. Zmarszczyłam brwi. Mgły było coraz więcej, a czasu coraz mniej. Nie mogła zrezygnować. Zrobiłam jeszcze jeden krok, a ona spojrzała mi w oczy. Bała się. Uśmiechnęłam się do niej jeszcze raz. Mgła zaczęła przesłaniać mi widok. Mała musi się pospieszyć. W końcu złapała mnie za rękę.
Nagle wokół mnie zawirowały kolorowe kształty, a jedyne co czułam to mała rączka kurczowo ściskająca moją. Na chwilę wszystko zgasło po czym znowu znalazłam się w moim ciele. To czym byłam tam nie było pełną mną, a umysłem ubranym w ulotne ciało.

Stałam pośrodku pokoju trzymając ją dalej za rękę, a dokoła nas stali oni. Moje przyjaciółki Rozalii i Rachel. Mój przyrodni brat Maciek i jego dziewczyna Laura. Mój chłopak Jake. Wszyscy wpatrywali się w coś nad małą.
Zerknęłam na nią i ujrzałam połyskujące w prześwitującym przez firanki świetle zachodzącego słońca złote kłosy zbóż. Obracały się powoli nad jej głową sprawiając, że zaczęła piszczeć ze strachu.
– Nie bój się. Jesteś w domu córko Demeter.

Mam nadzieję, że się podobało.

Ach, prawie zapomniałam. Mógłby ktoś zilustrować Angelę? Opisałam ją troszkę w pierwszym (i jak na razie jedynym skończonym) rozdziale ,,Dzieci Olimpu”. Sama próbowałam ją narysować tysiąc razy i nigdy mi nie wyszła, dlatego jestem bardzo ciekawa jak wy byście ją zrobili.