DZIEŃ KOBIET (Huncwoci)

Syriusz Black oficjalnie przestał lubić to pieprzone święto, jakim były Walentynki. Kto je w ogóle wymyślił?! Łapa miał mu ochotą strzepać tą durną mordę.

A wszystko zaczęło się tak dobrze! Nie dość, że nawiązał lepszą znajomość z… chyba Melindą, to jeszcze przyszedł jego fanklub, które prowadziła psychiczna, ale na swój bardzo dziwny sposób urocza, Ann. Dziewczyna ta, która piszczała za każdym razem, gdy Syriusz przeszedł obok niej w odległości około dwudziestu metrów, dzisiaj wyszykowała się specjalnie dla Blacka. Ku niezadowoleniu Łapy, nie założyła jednak seksownej bielizny i nie odtańczyła tańca na rurze – a, rany!, ta kobieta miała czym poruszać – tylko ubrała się w wielkie, czerwone serce z jego imieniem. Syriusz w pierwszej chwili chciał ją wyśmiać, ale bał się, że potem zostanie zaatakowany przez grupkę zezłoszczonych bab z widłami, więc zamiast tego ją uściskał (a raczej ona próbowała go udusić) i postarał się, żeby nie zdobyła jego włosów. Nie ufał jej na tyle, aby nie sądzić, że go nie sklonuje, gdy tylko pojawiłaby się okazja. No i nie chciał sobie psuć fryzury. Oczywiście.

Potem było jeszcze lepiej, bo Syriusz dostał kilka paczek czekoladek, zapewne jak co roku naszpikowanych eliksirem miłosnym. Toteż razem z Peterem i Remusem obmyślali w dormitorium kolejny żart, w którym mogli zawrzeć te czekoladki, godny Królów Psikusów bądź Huncwotów. Według Blacka te dwa słowa to synonimy.

– Moglibyśmy podłożyć Wycierusowi parę czekoladek – zaproponował nieśmiało Peter, siedząc na swoim łóżku i jedząc czekoladową żabę, którą dostał od kilku trzecioklasistek. Co według Syriusza wydawało się nieco żałosne, bo obecnie znajdowali się na szóstym roku, ale czasem nawet on miał zbyt dobry humor, aby wygłaszać swoje słynne szczere uwagi.

– Nie – mruknął, a Glizdogon się skulił. – Musimy zrobić coś nowego, innego, oryginalnego. Coś, co sprawi, że wszyscy…

– Oszaleją na naszym punkcie? – dopowiedział łaskawie Remus z ironicznym uśmieszkiem, czyli swoją normalną mimiką.

Syriusz, który przechadzał się po środku pokoju i z trudem omijał miliony porozrzucanych słodyczy, pergaminów i ciuchów, aby się nie wyrżnąć, nagle przystanął i wskazał na Lunatyka leżącego na łóżku i czytającego książkę. Lupin, w przeciwieństwie do Jamesa i Syriusza, a nawet Petera, nie obchodził Walentynek, tylko wolał świętować Dzień Orzeszka (Sam wymyślił to Święto, i nie, ono pierwotnie nie miało brzmieć dwuznacznie! Po prostu Remus miał dość tego durnego święta, Walentynek!), więc zajadał się orzeszkami, i, dzięki temu, że była sobota, nie chciał do końca dnia opuszczać Dormitorium. Chyba, że musiałby iść po więcej orzeszków. Wtedy pewnie puściłby Łapę przodem, aby ten złamał parę damskich serc, a on sam zwiałby sprintem do Skrzatów Domowych pracujących w kuchni.

– I właśnie dlatego – Black dalej wskazywał Lunatyka swoim szczupłym palcem pianisty- to ty jesteś mózgiem naszych operacji. No dalej, Luniaczku, wymyśl coś.

Remus westchnął.

– A myślałem, że po prostu potrzebujecie kogoś, kto przekona Mcgonagall, że jej hipoteza, że trzeba na was wynaleźć trutkę niczym na robactwo, jest zbyt nikczemna – powiedział z przekąsem, ale zmarszczył lekko brwi, co oznaczało, że zaczyna coś kombinować.

– Właśnie! – Syriusz uśmiechnął się bezczelnie i oparł się nonszalancko o jakąś szafkę wygiętą pod dziwnym kontem. – Wytnijmy numer Mcgonagall z okazji Walentynek. Przecież nasza pani profesor tak bardzo kocha mnie i Rogasia, wręcz traktuje nas jak swoich własnych synów. Jestem pewny, że na nich też by się tak często darła – rzucił z cynicznym uśmieszkiem, ale jego szare tęczówki lśniły.

Profesor Mcgonagall od kiedy pierwszy raz ujrzała Syriusza Blacka i Jamesa Pottera w czerwono-złotych krawatach, którzy razem śmiali się wesoło na korytarzu, wiedziała już z góry, że z tej przyjaźni może nie wyniknąć nic dobrego. Dość szybko, bo zaledwie dwa dni później na swojej lekcji dostrzegła, że to nie Potter – kawalarz w genach po ojcu – ale właśnie Black podjudza Jamesa na te wszystkie żarciki. Rzucenie w ślizgonów kulkami wybuchającego papieru; podtapianie kotki Woźnego; zaczarowywanie spódnic Siódmoklasistek, aby ich wdzianka robiły się o połowę krótsze (czyli niemal znikały). Widząc, że ta znajomość wygląda na toksyczną – czego się spodziewała, Black to Black – zatrzymała ich po pewnej pamiętnej lekcji, i chciała im dać reprymendę, a potem porozmawiać sobie szczerze z Syriuszem sam na sam, dlaczego pragnie zdemoralizować jedyną latorośl Potterów.

Tylko, że wtedy, po jej słowach ”Tak się nie robi, chłopcy”, James powiedział z czarującym uśmiechem: ”Przepraszam”, a potem kopnął Syriusza w piszczel, który niechętnie też wycedził przez zęby ”Przepraszam”.

Minewra Mcgonagall zdawała sobie sprawę z tego, że Blackowie są równie bogaci co dumni. I wtedy, gdy usłyszała po raz pierwszy z ust jakiegokolwiek Blacka te słynne sformułowanie wyrażające żal, kazała im od razu iść na lekcję. Później wielokrotnie była dla nich sroga i dawała im tyle szlabanów, że trudno je zliczyć, ale…

Jeśli istnieje choć cień szansy, że Syriusz Black może stać się porządnym obywatelem, Minewra da mu ją. Nawet na swojej lekcji zamiast przesiadać Pottera i Blacka, kazała im siedzieć razem, mimo że wtedy panował rozgardiasz.

Po latach, kiedy Syriusz trafił do Azkabanu, a James umarł, Mcgonagall pękło serce, ale to już inna historia. W chwili obecnej Łapa był na nią zły za tygodniowy szlaban, bo podpalił dywan w Pokoju Wspólnym Hufflepuff, ale zrobił to całkowicie przypadkiem, i uważał, że ta kara naruszała jego człowieczeństwo (i kalendarzyk randek!).

– Jak chcesz, Syri. Tylko zakupmy od razu gdzieś eliksiry samobójcze, bo wolę sam sobie odebrać życie, niż przyznać profesor Mcgonagall, że ja zapoczątkowałem ten okropny plan Walentynkowy. – Remus nawet nie zerkał na radosnego Syriusza, tylko zawzięcie udawał, że czytał książek. Mimo wszystko nawet Peter zauważył, że od kilku minut nie przewrócił strony, a Remi zazwyczaj zapoznaje się z treścią lektur w ekspresowym tempie.

– James będzie zachwycony tym planem – fuknął na Lunatyka, ale jego kąciki ust uniosły się ku górze.

– James będzie też zachwycony, jak byśmy kazali mu zeskoczyć z klifu – zripostował Remus.

– To może… inny nauczyciel? – wtrącił się Glizdogon, wiedząc, że ta dwójka potrafiłaby się tak przekomarzać dobre trzy godziny. Razem z Rogasiem czasem liczył czas sprzeczek Łapy i Lunatyka, a obecnie nie chciał tu tyle siedzieć i czuć się jakby ktoś narzucił na niego Pelerynę Niewidkę*.

– Hmmm… Wiem! Nasz kochany Woźny Filch i jego kotka, ta którą chciałem utopić w pierwszej klasie, bo szczerze myślałem, że to szczur… – Łapa pstryknął palcami, próbując sobie przypomnieć imię tego Pchlarza.

Incydent utopienia kotki był czymś w rodzaju Dnia Świętego u Huncwotów. To właśnie wtedy Filch gonił ich szaleńczo i rzucał w nich wszystkimi przekleństwami, jakie znał. Los chciał, że jedno z tych wyzwisk usłyszały naczelne plotkary Hogwartu – Caroline ze Slytherinu i Eva z Ravenclaw. Potem, uznając, że to idealnie oddaje tą rozbrykaną bandę, rozgłosiły, że ”Ta czwórka nad ruchliwych Gryfonów ma ksywę Huncwoci!” i tak oto naczelna grupka rozrabiaków zdobyła swoją nazwę.

– Pani Norris – podpowiedział Lupin.

– Tak, wyobraźcie sobie tą parę, zakochaną i najedzonymi moimi czekoladkami od fanek, które są pełne amortencji! Pewnie uznaliby Filcha za zoofi…

Syriusz nie skończył wypowiedzi, bo wtedy rozległ się huk. A raczej uderzenie w drzwi godne Jamesa Pottera wpadającego nagle do pokoju i wywalającego się przez kupkę ciuchów. Rogaś jednak, dzięki refleksowi Szukającego, nie przywalił twarzą w nieokreśloną ciecz na dywanie, ale oparł się dłoniach i zaraz znowu stał pewnie na nogach. Włosy miał rozczochrane bardziej niż zwykle, okulary przekrzywione i ciężko oddychał, ale z ust nie schodził mu promienny uśmiech.

– CHŁOPAKI! – wrzasnął, szczerząc się i nawet nie myśląc o tym, że pewnie słyszy go cały Gryffindor, bo nie zamknął drzwi – OŚWIADCZYŁEM SIĘ!

Black wywalił się na glebę z powodu potknięcia się o jakąś książkę, gdy chciał rzucić się na pewnie oszalałego Jamesa, a Peter upuścił resztki czekoladowej żaby na ziemię.

– A ONA PRZYJĘŁA OŚWIADCZYNY! – darł się nadal – WYCHODZĘ ZA NIĄ! ZA PIĘKNĄ I JEDYNĄ W SWOIM RODZAJU EMILY CLEANS!