Dziecię Bogów (3)

Hejo! Oto trzecia część mojego opka. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Dedykuję ją wszystkim osobom zarejestrowanym i nie zarejestrowanym na stronie. 

Zatrzymajmy się na chwilę przy wyglądzie Piper. Na prawdę warto. Miała ona długie, czarne, proste włosy, lśniące, niebieskie oczy, zgrabny, zadarty nos, pełne, malinowe usta i lekko brązową skórę. Była bardzo ładna, jednak jej ubiór pogarszał wrażenie. Tego dnia założyła różową bluzkę z kucykami pony, zielone szorty, oraz glany. Leo wyglądał dokładnie tak, jak opisał go Rick Riordan w swoich książkach.

Z tym pakowaniem rzeczy na ogara, to właściwie wyglądało tak: Percy zaczepił jej na grzbiecie jakiś kosz (taki jak na przykład umieszczają, w filmach, na słoniach) i wrzucił do niego nasze plecaki. A ja w tym czasie gadałam z moją grupową o naszym transporcie. Strasznie się bałam, ale podeszłam (czytaj: zostałam przyciągnięta siłą) do psiny, która zaczęła mnie wąchać i lizać (O fuj! Psia ślina!).

Mimo niechęci do psiaków roześmiałam się, po czym podjęłam próbę wspięcia się a sukę. Celu nie osiągnęłam, za to zrobiłam z siebie pośmiewisko (Spadłam na tyłek!). Clarise pomogła mi zająć miejsce na zwierzaku (Nie pod nim).

Wyruszyliśmy. Była piękna pogoda. Na błękitnym niebie świeciło słońce. Śpiewały
ptaki, a po drzewach skakały wiewiórki.

Siedziałam przed Dominiką. Odwróciłam się do niej i zagadałam.
-Hej! Dawno nie rozmawiałyśmy. Co tam u Ciebie?
-Wiesz co, w sumie nic nowego. Nic się nie dzieje, tyle tylko, że przed, przed wczoraj dowiedziałam się, że jestem córką Afrodyty, wczoraj trafiłam do Obozu Herosów, a dzisiaj jadę na misję podczas której mogę zginąć! Norma.-odpowiedziała dość MOCNO sfrustrowana.-A co u Ciebie?

-No Domi, nie wkurzaj się na mnie. To moja wina?
-Wybacz. Jestem trochę zdenerwowana tym wszystkim.
-A ja to nie?! Mam dowodzić misją, ale
nie mam pojęcia jak! Ktoś z nas może umrzeć, a ja będę za to odpowiedzialna!
-Wcześniej nie zdradzałaś oznak zdenerwowania.
-Pewnie, że nie. Nie chciałam się nakręcać.

-Boże, Atena, jak będziesz dusić w sobie uczucia, to będzie z tobą gorzej. Długo się znamy, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, a ja jeszcze nigdy nie widziałam, jak płakałaś. No dobra, ten raz na polskim, ale wtedy odstawialiśmy szopkę.(Pewnego razu, wkurzyliśmy się na panią od polaka, bo zrobiła nam niezapowiedziany sprawdzian z lektury, dzień przed planowanym rozpoczęciem omawiania tej książki. Oczywiście nikt nie zabrał się za jej czytanie, ale to szczegół. Po sprawdzianie zadała nam do domu dwadzieścia stron z ćwiczeń i napisać sprawozdanie z otwarcia ogrodów w Wersalu. Jeszcze nigdy tyle czasu nie robiłam lekcji. Następnego dnia umówiliśmy się, że jak znów nam tyle zada to wpadamy w histerię. Oczywiście tego dnia  zadała nam więcej, więc zrobiliśmy to co obiecaliśmy, a mnie trochę poniosło. Rzuciłam się na podłogę i kopałam ją wrzeszcząc i płacząc. Klasa patrzyła na mnie ze zdziwieniem, ale poszła w moje ślady. Potem trochę przegięłam. Nawyzywałam polonistkę i kopnęłam ją. Gdyby Domcia mnie nie przytrzymała, wymierzyłabym nauczycielce policzek, albo dwa. No może trzy. Ach… Wspomnienia!)

-Widzisz, nie pomyliłam się co do polonistki. Ona BYŁ ZŁA!
-Tak. Wtedy się działo! Nigdy tego nie zapomnę.-Stwierdziła Domi.
Zaczęłyśmy się śmiać. Jarałyśmy się z pół godziny. Na szczęście nikt nie zwrócił na nas uwagi.

Jechaliśmy przez jakieś wsie. Nie było tam nic specjalnego do podziwiania. Nudziłam się.
-Hej Leo! Masz może jakieś coś, czym mogłabym się pobawić, w sensie poskładać.-krzyknęłam.
-Tak, coś się znajdzie w moim pasie z narzędziami i innymi rzeczami.-Odparł i rzucił do mnie kilka metalowych części.
Zaczęłam coś składać, ale nie za bardzo wiem co. Po jakimś czasie dotarliśmy do Nowego Yorku.
-Tu mieszkam.- Powiedział Percy wskazując na dziesięciopiętrowy budynek.-Moja mama zwykle o tej porze robi obiad. Może skoczymy do mnie i coś zjemy?
-Okej-Zgodziliśmy się.

Weszliśmy na trzecie piętro, a drzwi otworzyła nam ciemnowłosa, wysoka kobieta, o delikatnych rysach twarzy.
-Witajcie!-Powitała nas. -Pewnie jesteście głodni.
-Część mamo!-Przywitał się Percy.
-Dzień dobry!-Odpowiedzieliśmy.
-Jesteśmy bardzo głodni! Co na obiad?-zapytał się syn kobiety.
-Fasolka po bretońsku.
-Jej!-Krzyknęłam.

Weszliśmy do mieszkania. Umyliśmy ręce i zabraliśmy sie do jedzenia. Ku mojemu zaskoczeniu, obiad był NIEBIESKI!!! (Czadowo, nie? Dostałam ulubione danie na obiad, w ulubionym kolorze!)

Podczas obiadu co jakiś czas zerkaliśmy przez okno, żeby sprawdzić co się dzieje z Panią O’Leary. Cały czas kopała rowy. (Jestem ciekawa, co widzieli ludzie, przez Mgłę). Parę rozkojarzonych osób wpadło do nich i nie mogło wyjść (To w sumie dobrze. Paru idiotów zostało tymczasowo unieszkodliwionych.).

Wyszliśmy na dwór, gdzie czekał psiak Percy’ego. Obok zwierzaka leżała piłka z jakimś dzyndzlami przypominającymi węże. Podeszliśmy bliżej. I… Cofam to co napisałam. To NIE była piłka. To był ŁEB MEDUZY. TO BYŁO STRASZNE!!! Głowa była blada jak papier, a na niej na szczęście zamknięte oczy, pełne różowe usta i mały nos. Wyglądałaby jak głowa normalnej kobiety, ale był jeden szczegół. Ze łba wyrastały WĘŻE! PRAWDZIWE WĘŻE!
-Czy to jest…-Chciałam zapytać.
-Tak. To jest głowa Meduzy.-Odpowiedziała mi Annabeth.
-O boże!-Powiedziała Domi, po czym zakręciło jej się w głowie i upadła. Całe szczęście, że nic sobie nie zrobiła.
-Z tą głową wiążą się takie wspaniałe wspomnienia. Nasza pierwsza misja. Pamiętasz Mądralińska?-Zwrócił się syn boga mórz, do córki Ateny.
-Tak, pamiętam Glonomóżdżku.-Zaśmiała się Ann.
-Weźmy łeb ze sobą. Może się przydać.-Zadecydowałam.

Zapakowaliśmy głowę. Wsiedliśmy na psa. I ruszyliśmy w kierunku Empire State Building. (Czy to aby nie brzmi dziwnie? Jak to czytałam koleżance, to stwierdziła, że jestem dziwna. Ale co ja na to poradzę. Rodziców się nie wybiera, a to że moi są bogami, to nie moja wina. Z resztą mi to pasuje.)

Dojechaliśmy. Weszliśmy do środka i naszym oczom ukazała się recepcja. Podeszliśmy do recepcjonisty.
-Na Olimp.-zażądała Piper.
-Może trochę grzeczniej!-zdenerwował się wysoki, umięśniony recepcjonista, który chyba przesadził z solarium.
-Szanowany panie Ch-e-r-o-n-i-e -zaczęłam, przy czym imię musiałam przeczytać ze srebrnej, metalowej plakietki umieszczonej na różowej koszuli w wąskie, zielone paski.-czy moglibyśmy wjechać tą oto windą na Olimp, w celu wypełnienia naszej misji polegającej na powstrzymaniu Nienawiści?-dodałam przesłodzonym tonem. Boże jak ten gościu mnie wkurza.
-Niestety nie.-odparł równie słodko co ja.-Bogowie od dłuższego czasu nie dali mi podwyżki i do tego spóźniają się z pensją!
-Jeśli nas wpuścisz, porozmawiamy o tym z Zeusem.-obiecała Piper.
-No… Dobra. Możecie wejść.
-Fju-odetchnęłam. My tu mamy misję, a on sobie myśli, że może nam utrudniać wykonanie jej. Co za debil.

Wsiedliśmy do windy, a on zaczął przeglądać poradnik ogrodnika, numer sto trzydziesty ósmy.

Zwykle staram się być miła dla ludzi i myśleć pozytywnie, ale teraz po mojej głowie chodziły myśli typu: „A co, jeżeli wszyscy Bogowie to tacy debile jak ten dupek z recepcji?” „Co jeżeli nasza misja okaże się klapą?”.
-Będzie git.-powiedziała Piper.
-Skąd wiesz, że się martwię?-dziwiłam się.
-W takich sytuacjach wszyscy myślą o tym samym.
-Czyli wy też macie pilną potrzebę skierowania się do łazienki?-zapytała Domi z nadzieją w głosie.
-Słaby dowcip.-skomentował Leo.
-Ale to nie miał być żart! To prawda!-broniła się moja przyjaciółka.
-Okej. Jak dojedziemy na górę poszukamy łazienki.-powiedziała Annabeth.

W sumie dobrze, że Dominika powiedziała o kibelku, ponieważ ja też miałam potrzebę.

Jechaliśmy przez około dwadzieścia minut przy jakiejś piosence disco polo, chyba „Jesteś szalona”. Potem Percy przez cały czas to nucił i mnie wkurzał.  Następnie puścili kawałek piosenki pod tytułem”Ona tańczy dla mnie”. Tego na szczęście nikt nie nucił.

Wjechaliśmy na Olimp. Gdy tylko drzwi windy się otworzyły ujrzałam ognisko i siedzącą przy nim brązowowłosą dziewczynkę, o jasno brązowej skórze, niebieskich oczach, zgrabnych różowych ustach i niewielkim nosku. Miała na oko siedem lat. Ubrana była w pomarańczowo-czerwonej sukience sięgającej przed kolano. Osóbka siedziała
po turecku piekąc pianki. Mniam.

-Siema!-przywitałam się z dziewczynką.
-To jest Hestia.-szepnął Percy.
-Oj! Przepraszam Hestio!-poprawiłam się.-Pod tą postacią trudno Cię rozpoznać.
-Nie ma za co.-uśmiechnęła się bogini. Na szczęście nie jest taką debilką jak ten na dole.
-Przybywamy tutaj, żeby wykonać misję, ale najpierw mamy do Ciebie jedno pytanie. Czy mogłabyś nam powiedzieć, gdzie jest łazienka?-wydusiłam wreszcie.
-Jasne.-odparła Hestia.-Najpierw idźcie korytarzem prosto, potem wejdźcie przez drugie drzwi po lewej, znowu prosto i tuż przed łazienką dla śmiertelników jest łazienka herosów. Potem wiadomo, dziewczyny do damskiej, chłopaki do męskiej.
-Dzięki.-ukłonił się Nico.-Jeszcze tu wrócimy.

Poszliśmy drogą, o której mówiła Hestia i dotarliśmy do celu. Kiedy już zaspokoiliśmy potrzeby, wróciliśmy do ogniska i wyjaśniliśmy nieśmiertelnej, o co chodzi w naszej misji.

-Tak. Na Olimpie dzieją się straszne rzeczy.-Bogini zmieniła się w dorosłą kobietę.-Eris rzuciła czar na bogów. Denerwują się na siebie z byle powodu. Próbowałam ich pogodzić, ale nie dałam rady. Nie chcę być pesymistką, ale obawiam się, że wam też nie pójdzie to.
-Musi się udać.-odparła Piper.
-Możesz podać nam choć jeden powód sporu bogów?-zapytała Dominika.
-Pewnie. Pomyślicie pewnie, że to błahostka, ale według nieśmiertelnych, jest to na tyle ważne żeby się o to kłócić.-uprzedziła bogini.-Afrodyta pożyczyła Atenie jeansy, ta po paru dniach chciała oddać jej spodnie, więc położyła je tam.-mówiąc to, pokazała na krzesło stojące przy ogromnym, ciemnobrązowym stole, który na tle jasnoróżowych ścian świetnie się prezentował.-Było to akurat w rocznicę ślubu Zeusa i Hery. Bóg nieba, jak co roku, zapomniał kupić małżonce prezent. Gdy zobaczył spodnie, natychmiast je zabrał i ładnie zapakował. Hera była wniebowzięta. Wiadomo chyba, że Afrodyta nie była zadowolona z powodu „porwania” jeansów. Żeby ustalić, co się stało, kilkukrotnie oglądaliśmy nagranie zarejestrowane przez kamery Hefajstosa. Z Olimpijczyków tylko on nie ulegli czarowi. Mimo wszystko, Hera nie chce oddać prezentu od męża, a Afrodyta wciąż jest wściekła.
-Okej… To nie jest normalne.-stwierdziłam.