Zza Mgły (1) cz.1

Szłam przez las. Była piękna, słoneczna pogoda. Dokładnie nie wiedziałam gdzie jestem, ale czułam, czułam to, miałam cel. Nikt nie musiał mnie prowadzić. To było tak jakbym miała w sobie nadajnik albo GPS’a który prowadził mnie do celu. Dookoła mnie było pełno drzew, żadnej ścieżki, a ja wiedziałam gdzie idę. Stanęłam pomiędzy dużą sosną, a dębem. Chwilę się zastanowiłam, intuicja (bądź mój GPS) mówiły mi żebym skręciła w lewo. Tak więc zrobiłam. Szłam i szłam… Po jakimś pół godziny marszu wszystkie rzeczy które ze sobą wzięłam zaczęły mi ciążyć. Łuk zrobił się ciężki niczym wielki, metalowy pręt, a sztylet twardo wbijał mi się w nogę. Okropne uczucie, musiałam odpocząć, bo jeszcze bym zemdlała. Usiadłam pod najbliższym drzewem, a była to malutka brzoza. Jak dobrze było odpocząć. Zamknęłam oczy i odprężyłam się. Przed oczami migały mi kolorowe światełka, to pewnie od zmęczenia. W końcu mój wymarzony odpoczynek… Lecz mój odpoczynek nie trwał długo, bo usłyszałam zbliżające się kroki. Jak to już miałam w nawyku szybko się odwróciłam, ale nic niepokojącego nie zobaczyłam. No chyba, że drzewa i drzewa i drzewa i… Nagle usłyszałam głośny ryk za mną, gwałtownie się odwróciłam i sięgnęłam po łuk lecz drugą rękę pozostawiłam na sztylecie. Przede mną stało wielkie monstrum przypominające węża z rzędem ostrych, białych zębów. To na pewno był Drakon Etiopski, wiedziałam to dzięki temu długiemu czasu studiowania mitologi. Nie było czasu na rozmyślanie musiałam zaatakować zanim on zaatakuje mnie. Wyciągnęłam sztylet i wycelowałam idealnie w jego pierś. Cisnęłam mieczem z całej siły, ale niestety on był szybszy. Zanim zdążyłam się zorientować jego dwa największe zęby zatopiły się w moim ramieniu. Krew zaczęła mi obficie lecieć, świat zaczął wirować, a ja chciałam zwijać się z bólu ale nie mogłam. Musiałam zaatakować, ale nie potrafiłam. Upadłam na kolana, a świat zaczął się kręcić jeszcze bardziej, wszędzie widziałam migające gwiazdki, a wąż zatopił we mnie swoje zęby po raz kolejny i chyba ostatni , bo świat nagle zrobił się cały czarny, a ja nie widziałam już nic…

– Collins!!! – zawołał ktoś nagle. A ja zbyt gwałtownie odwróciłam się i przywaliłam głową w ławkę.
– Słucham? – zapytałam trzymając się za miejsce, w które się uderzyłam.

Znowu ten sen o co w tym chodzi to już chyba trzeci raz w tym tygodniu, masakra. To tak jakby wasz znienawidzony kolega nagle was polubił i się do was kleił. I tak około trzy razy na tydzień uwieszał się waszej nogi i nie odczepiał do końca dnia. Kiedy przestanie mi się to śnić?

– Halo!! Kate? Jesteś tu jeszcze?? Co ty właściwie robisz? – zapytał się pan od angielskiego machając mi swoją wielką i brudną łapą przed moją piękną twarzyczką!
–  A wyglądam jakby mnie tu nie było, panie psorze? Może ma pan jakąś chorobę psychiczną i nie widzi pan takich normalnych rzeczy jakie widzą inni? Jak to co? Siedzę w ławce i grzecznie z panem rozmawiam! A pan?
–  Nie, nie mam choroby psychicznej, przynajmniej na razie, a to może się zmienić biorąc pod uwagę te trzy godziny tygodniowo, które muszę spędzić męcząc się z tobą na lekcji. Zastanawiam się co ty właściwie robisz. Wiesz, że nie wolno spać na lekcji?
– Tak. – spojrzałam się na niego tak jakbym nie wiedziała o co chodzi.
– Więc dlaczego to robisz?
– Ja??! – zapytałam z udawanym lecz świetnie wyćwiczonym zdziwieniem (może te trzy lekcje aktorstwa na których byłam się na coś przydały? A być może po prostu posiadam ten dar wspaniałego aktorstwa od urodzenia! Raczej to drugie.)

– Tak ty!
– Ja tylko zastanawiam się nad tym jak jest Peru po angielsku.
– Od piętnastu minut tak? – zapytał rozkojarzony.
– A owszem, bo jak pan wie nie jestem dobra z angielskiego, a szczególnie z krajów! – i tu mówiłam prawdę nigdy nie mogłam zapamiętać nazw krajów po angielsku! – A ogólnie rzecz biorąc to nic złego, że powtarzam sobie informacje prawda?
– Wiem… Ale ty nie powtarzałaś sobie informacji… – odpowiedział, a ja na razie nie wiedziałam co powiedzieć i zastanawiałam się nad jakąś sensowną ripostą.
– Powtarzałam! Proszę niech się pan mnie o coś zapyta! Np. jak mam na imię! – zaraz się zacznie. Cała klasa już miała na twarzach uśmiechy. Wiedzieli, że zaraz walne taki tekst, który zwali wszystkich z krzeseł. W sumie z tego byłam znana – a dokładnie z cienkiej riposty, pewności siebie, ambicji i nawet dobrych stopni co do tego nie pasowało (miałam średnią 5.0!!!)
– A więc opowiedz nam o Rzymie po angielsku, możesz użyć informacji, których dowiedziałaś się na lekcji. Bo przecież słuchałaś prawda? – powiedział zadowolony z siebie. Zapewne był pewny, że nie wiem jak o tym opowiedzieć. I miał rację nie miałam zielonego pojęcia co dokładnie znajduje się w Rzymie, a już na pewno nie wiedziałam jak to powiedzieć po angielsku.
– Ale proszę pana, akurat jak pan mówił o Rzymie to już poszłam spać, bo tak pan przynudzał, że zasnęłam. – nauczyciel słuchając tego wyjął jakiś zeszyt i zaczął coś pisać. A klasa ryknęła śmiechem.
– Co pan pisze z takim zapałem? Nowy Bestseller? – zapytałam udając zdziwioną idiotkę. A cała klasa po raz drugi ryknęła śmiechem.
– Uwagę, a i drugie w tym tygodniu skierowanie do dyrektora.

***
– Kate znowu? – zapytał pan dyrektor ze zrozpaczonym wyrazem twarzy.
– Niestety bądź stety, ale tak. – odpowiedziałam siadając na przeciw tłustego faceta w zdecydowanie za dużym zielonym garniaku i okularach połówkach – mojego wspaniałego i kochanego dyrektora.
– Dlaczego? Dlaczego ty mi to robisz Katnesse? – zapytał mnie z zażenowanym uśmiechem na twarzy. Spojrzał się na mnie i powiedział – Tak zawsze próbuję ci podnieść zachowanie, a ty co?
– Przepraszam, ale nauczyciele w tej szkole naprawdę nie wiedzą kiedy się zamknąć. – spojrzałam na niego z miną typu „oni są jakimiś idiotami ja nic nie zrobiłam”. A on w sumie miał rację. Zawsze ratował mi tyłek podnosił zachowanie i takie tam. Szkoda, że nie wiem dlaczego…
– Sugerujesz, że zatrudniłem złych nauczycieli?
– No może trochę. – spojrzałam na niego z pytającym wyrazem twarzy.
– Może masz rację, to co może odwiedzę  twoją klasę na następnej lekcji co? I zobaczymy jacy idioci uczą w tej szkole.
– Nie trzeba jeszcze się dowiedzą, że to ja na nich nakablowałam! Nie trzeba! – Spojrzałam na niego uśmiechając się i udawając, że się ich boję.
– No dobrze, nawet nie pytam czemu tu jesteś. Weź sobie pączka i idź.

Wychodząc pomyślałam, „Super nie dość, że się pozbyłam połowy beznadziejnej lekcji to jeszcze dostałam darmowego pączka.”

***
Weszłam do sali z resztą pączka w ręku i machnęłam ręką na nauczyciela.
– No i co czy dyrektor powiedział ci w końcu jak masz się zachować? – zapytał ten chudy nauczyciel od angielskiego ze wkurzoną miną.
– Nie, ale powiedział mi, że w końcu zastanowi się nad wyrzuceniem pana ze szkoły… A i dał mi pączka z czekoladą. – spojrzałam na niego znad książki, a on tylko patrzył się w sufit z otwartą buzią.

***
– Proszę pani mogę pójść do łazienki? – zapytałam nauczycielki od polskiego.
– Tak idź. – odpowiedziała.
– Dziękuje. – odpowiedziałam wychodząc z ławki w stronę wyjścia. Tak naprawdę po prostu nie mogłam już wytrzymać w jednym miejscu i musiałam wstać i się gdzieś przejść. Nie to, że nie chce iść do toalety, przecież zawsze mogę się przejść właśnie tam. Skręciłam w lewo obok niebieskich szafek, idąc w stronę toalety. Gdy tylko wyszłam zza rogu zobaczyłam dziewczynę w różowej spódniczce i jeansowej kurtce oraz chłopaka w jeansach i niebieskiej bejsbolówce. Teraz kiedy byłam bliżej widziałam, że to Vanessa Lucas i James Prescot. Vanessa to największa laska w szkole, przynajmniej tak mówią chłopcy, a James to kapitan drużyny koszykarskiej, równie popularny co jego dziewczyna Vanessa. Nie wiedzieć czemu byli niepokojąco blisko siebie. I nagle stało się James pocałował Vanessę i to tak, że nie chciał się odkleić. A jakby im tak teraz przeszkodzić? Wiem to by było wredne no ale sami się o to proszą.
– Spokojnie James, możesz się od niej odkleić. – odpowiedziałam idąc w ich stronę. James odsunął się o d Vanessy lekko zarumieniony, lecz jego wyraz twarzy szybko się zmienił teraz wyglądał raczej na poważnego, ale dumnego z siebie.
– Co ty tu robisz? – zapytał stanowczym głosem, a Vanessa zarumieniona odwróciła się i oblizywała usta.
– No na pewno nie obściskuje koleżanki tak jak ty. – powiedziałam uśmiechnięta jakby nic się nie stało.
– Ja jej, nie… – urwał, bo przerwałam mu zdanie.
– Jasne ty tylko tak stoisz i przez przypadek na nią wpadłeś, pocałowałeś i nie chciałeś się odkleić.
– Ja…
– Tak ty. – odwróciłam się i odeszłam dumna z siebie. W ostatniej chwili zobaczyłam jego wkurzoną minę. Teraz nawet nie ma nic do powiedzenia. W końcu. Ostrożnie otworzyłam drzwi łazienki w środku nikogo nie było. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Podeszłam do lustra i spojrzałam na siebie. Moje jak zwykle nie uczesane brązowe, lekko falowane włosy zakrywały całą twarz. Odgarnęłam je lekko i spojrzałam sobie w swoje wielkie brązowe oczy. (Wyglądałam zajebiście jaka zresztą byłam xD) Uwielbiałam je. Nie wiem czemu, ale zawsze gdy na nie patrzyłam przypominał mi się las i niebo nocą pełne gwiazd. Szybko doprowadziłam się do porządku. Nie wiedziałam czy już wracać? Bardzo mi się nie chciało, wizja kolejnych godzin pełnych znienawidzonych przedmiotów nie widziała mi się za dobrze. Wyszłam z łazienki zastanawiając się co teraz zrobić. Poszłam w stronę swojej szafki. Był to numer 735 – moje trzy ulubione liczby. Otworzyłam szafkę i wyjęłam swoje słuchawki. Szukałam szkicownika, ale nie mogłam go znaleźć. Wyrzuciłam z szafki kolejną partię książek, a za książką od matmy leżał mój szkicownik. Był to stary dziennik, oprawiony w czarną skórę i ze złotym, małym napisem u rogu ” Katnesse Collins „. Uwielbiałam rysować, mogłam na kartkach zachować wszystkie moje wymarzone historie, marzenia i sny…
Nagle usłyszałam czyiś głos za plecami.
– Słodziutkie rysunki Kate. – odwróciłam się szybko. Przede mną stała Vanessa Lucas z chamskim uśmiechem na twarzy. Tak, ta sama diva która całowała się z Jamesem. Pff… idiotka…
– Yyyy… dzięki. Co ty tu robisz? – zapytałam zakłopotana. Moje rysunki moja sprawa, jakie miała prawo aby w ogóle je zobaczyć.
– To samo pytanie chciałam zapytać kiedy podglądałaś mnie i James’a! – Jak ona śmiała mnie tak obwiniać? Jestem dla niej zbyt zajebista żeby na mnie w ogóle patrzyła.
– Nie podglądałam, szłam do łazienki, następnym razem możecie po prostu wybrać lepsze miejsce na całowanie się niż korytarz szkolny – patrzyłam na nią jak na idiotkę. Poprawka patrzyłam NA idiotkę.
– Zamknij się i cicho siedź! – spojrzała się na mnie BARDZO wkurzona. – Nie mów tego tak głośno, bo ktoś usłyszy! – pff… idiotka pff… debilka. Ogólnie co to ma być jak można być taką idiotką!
– Jak ty w ogóle możesz na mnie patrzeć? Moja zajebistość powinna cię onieśmielać! – spojrzałam na nią z wyższością!
– Grrr… Jesteś beznadziejna i głupia. – przeszyła mnie strasznym wzrokiem – Nawet nie wiesz jak głupia… – i tu nagle zaczęła się psychicznie śmiać i migać? To było bardzo dziwne. Stanęła nade mną zaczęła się mienić na zielono i i… nie wiem jak to opisać. Stała się o wiele wyższa, a jej skóra zzieleniała. Po chwili była już cała zielona, a jej ciało pokrywały łuski. Przypominała już bardziej węża niż prawdziwą dziewczynę. Jedna jej noga była jak z brązu lecz druga była raczej jak noga osła.   Wszystko zdobiły płomienne włosy. Nie miałam zielonego pojęcia co to było i chyba wolałam nie wiedzieć! Stałam przy niej i czułam się o wiele mniejsza niż byłam w rzeczywistości. Bałam się jej… To było coś jak paraliż nie mogłam się ruszyć tylko wpatrywałam się w jej żółte ślepia. Nagle potwór Vanessa (w sumie i to i to było prawdą) poruszyła się lekko z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Wiedziała, że ma mnie w garści, a ja nawet nie wiedziałam czym ona jest! Paraliż nadal dawał o sobie znać, a strach nie chciał mnie opuścić. Moja koleżaneczka zaatakowała mnie swoimi długimi szponami, lecz wtedy udało mi się odskoczyć, a ona trafiła w szafki.  Za drugim razem znowu trafiła w szafki, które upadły z głośnym hukiem. Zaczęłam uciekać z obawą, że ona mnie złapie. Skręciłam w lewo i schowałam się za śmietnikiem. Chyba ją zgubiłam! Odetchnęłam lekko, bo bieg ten trochę mnie zmęczył. Po chwili ciszy wyjrzałam zza śmietnika i szukałam jej wzrokiem. Nigdzie jej nie było więc wyszłam zza śmietnika i rozejrzałam się dokładniej. Nie ma, nie ma i nie ma… Może sobie poszła? Co to w ogóle było?! A może to sen? Chyba wrócę do sali może wtedy się obudzę. Odwróciłam się i już chciałam wracać do sali gdy nagle zobaczyłam ją… Z triumfalnym uśmiechem spojrzała się na mnie i zamachnęła pazurami. Trafiła mnie idealnie w pierś. Krew zaczęła mi lecieć, a ja spanikowałam. Wszystko zamroczyło i zrobiło się czarne. Upadłam mocno na kolana, a ostatnim co zobaczyłam był mój przyjaciel, który nagle wbiegł do pokoju. Chyba… Nie jestem pewna, bo chyba zemdlałam…

***
Dziękuje za przeczytanie, pisanie szło mi opornie no ale. Obiecałam to napisałam, sorki za błędy.