Dzieci Olimpu

Witam panie i panowie!

To moja pierwsza praca tego rodzaju. Oczywiście pisałam już opowiadania, jednak nigdy z taką liczbą dialogów. Mam nadzieję, że się wam spodoba i przepraszam jeśli znajdziecie w tekście takie dziwactwa jak: <br> albo jakieś quickdro czy coś w tym rodzaju zamiast tego ”. Mój telefon zdecydowanie mnie nie lubi i postanowił sobie ze mnie zażartować przy kopiowaniu. Starałam się te błędy usunąć co do jednego, ale nie jestem pewna czy mi się udało.

W każdym bądź razie miłego czytania.

1. ,,Nie zadzieraj z Znyx’em”

Angela

To będzie naprawdę nudny dzień, pomyślałam chowając bratu śniadanie do plecaka. W momencie gdy wrzucałam jabłko doszedł mnie huk, a po nim obłąkańczy śmiech. Zajrzałam do pokoju dziadka i zwróciłam mu uwagę, że Emil jeszcze śpi. Myliłam się. Ten mały łobuz zrobi wszystko co mogłoby zmusić ojca do powrotu.
-Angela!

Koniec nudnego dnia, już zdążył coś nabroić pomyślałam i ruszyłam do jego pokoju.
– Szybko, tym razem na pewno się uda!
Stał na środku pomieszczenia trzymając puszkę naszpikowaną drucikami. Rude włosy sterczały mu na wszystkie strony, a po twarzy błąkał się uśmieszek. Jak zwykle zdążył założyć spodnie, bluzę i trampki w rekordowym tempie. Szkoda tylko, że to były rzeczy Kamila, naszego starszego kuzyna.
– No dobra, gadaj zanim się rozmyśle.
– To mini ładunek wybuchowy…
– Koniec, tyle mi wystarczy. Chyba już ci mówiłam co myślę o twoim hobby?- spiorunowałam go spojrzeniem.
– Po pierwsze moim hobby jest mitologia starożytnej Grecji, a nie chemia. Po drugie, to nawet gdybym niewiadomo co z tym robił nie da rady nic wysadzić.
– W takim razie co robi ten ,,nic nie wysadzający mini ładunek wybuchowy”?- zapytałam jadowicie – Śpiewa i tańczy?
– Śmierdzi.
– I…
– Może trochę osmalić swoje otoczenie i zacząć dymić. – odpowiedział niechętnie.
Westchnęłam z rezygnacją. To powtarza się niemal codziennie. Spojrzałam na brata i wyciągnęłam rękę. Rzucił mi mordercze spojrzenie i oddał swój wynalazek, a ja odwróciłam się i ruszyłam z powrotem do kuchni. Schowałam Emilowi resztę drugiego śniadania do plecaka, po czym wyszłam na taras i rzuciłam puszką w stos na środku podwórza. Dym i smród. To nie najgorsze co zmajstrował, ale i tak sąsiadka popatrzyła się na mnie jakby mi wyrosła trzecia ręka.

Ubrałam się szybko w czarny top, jeansy tego samego koloru i ciemnoszare trampki. Włosy związałam na czubku głowy wstążką. Upewniłam się, że wszystko spakowałam i wybiegłam z domu. Emil czekał na mnie oparty o ogrodzenie.
– Zamknęłaś drzwi?
– Sąsiadka ma pilnować zarówno domu jak i dziadka.
– Myślisz, że to bezpieczne zostawiać go samego?
– Nie mamy wyboru. Kamil pojechał do Phoenix, ciocia wraca z Madrytu dopiero za trzy dni a tata…
– A jego nigdy nie ma! Taka jest prawda więc nie zaprzeczaj!
– Dlatego jedziemy po szkole do Nowego Yorku, do taty.
– Wiem…
Westchną i ruszył w stronę szkoły. Sama pamiętam jeszcze czasy kiedy tata mieszkał z nami. Cała okolica go uwielbiała. Na ogródku panował porządek, dziadek był spokojniejszy a dom nie dymił co najmniej dwa razy dziennie. Odkąd jednak wyjechał wszystko się zmieniło. Smutne.

Nareszcie dzwonek. Nie wytrzymałabym w klasie ani minuty dłużej. Wylałam się z resztą klasy na korytarz i ruszyłam w stronę dziedzińca. Opustoszała szkoła wydawała się nieprzyjazna i mroczna. Wydawało mi się, że ktoś mnie śledzi.
– Angela! Ratun…
Przerażona zaczęłam biec w stronę głosu brata. Zatrzymałam się przed ,,Bramą Duchów” prowadzącą do starej części szkoły. Jedno z wrót było wyrwane z zawiasów, a drugie połamane na kawałki. Wzięłam głęboki oddech i przekroczyłam próg. Nie znałam tych korytarzy, zostały zamknięte podobno 20 lat temu. Nikt nie wie dlaczego.
– Pomo…
Głos dochodził z piwnic. Niektórzy mówią, że znajdowało się tam kiedyś wejście do katakumb. Emil boi się zwykłych piwnic, nie wszedł by za nic w świecie do takiej. Szłam ostrożnie gdyż nie byłam pewna czy podłoga nie jest uszkodzona. Schodząc po schodach usłyszałam ciche odgłosy przypominające piski myszy. W momencie gdy postawiłam stopę na ziemi doszedł mnie ogłuszający ryk i nagle w całym pomieszczeniu włączyły się światła. W ostatniej chwili zauważyłam ogromną rękę próbującą mnie złapać i uskoczyłam za stertę pogiętych metalowych szafek szkolnych.
– No chodź herosku, przecież Cię nie zjem.
Ten śmiech… znałam go, jednak nie wiedziałam skąd. Wyjrzałam ze swojej kryjówki i przeczesałam otoczenie wzrokiem w poszukiwaniu brata. Był tam. Wisiał do góry nogami przywiązany łańcuchem do jakiejś rury.
– Skoro twoja siostrzyczka postanowiła schować się jak tchórz, zjem Cię jako pierwszego.
Ja tchórzem?! Jeszcze zobaczy jaki że mnie tchórz…
– No chłopaczku, czas się obudzić, lubię jak mój obiad jest świadomy swojej śmierci.
Wreszcie zobaczyłam posiadacza głosu. Wydało mi się to niemożliwe, a jednak to bez wątpienia był ten nowy wuefista! Tylko tak jakby większy…
-Obudź się wreszcie!
Muszę jakoś uwolnić Emila, ale jak? Zajrzałam do jednej z szafek w poszukiwaniu czegoś co mogłoby mi pomóc, po czym klepnęłam się w czoło. Zabytkowe ostrze od taty! Kazał mi go nosić zawsze przy sobie, ale używać tylko w wyjątkowych przypadkach. To chyba jest wyjątkowy przypadek.
-Mmfff…
– No dalej, pobudka herosku!
Trzymając sztylet w jednej ręce chwyciłam w drugą zardzewiałą klamkę i cisnełam najdalej jak umiałam.
– A to co? Twoja siostrzyczka nie dość, że tchórz to jeszcze niezdara!
– Angela?
Głos mojego brata był tak słaby, że brzmiał jak szept. Zabije tego kto go skrzywdził. Owszem, bywa wkurzający, ale to jednak mój brat.
– Znów się chowasz? Jak sobie chcesz i tak Cię potem znajdę.
W momencie gdy miał się z powrotem zebrałam się w sobie i niczym kot skoczyłam mu na plecy.
– C-co? Ale jak?
Wbiłam mu sztylet w czoło i zeskoczyłam zanim upadł na kolana. Jego dłonie były tak ogromne, że zasłaniały mu całą twarz.
– Moje oko!
Oko? Na środku czoła?
Wspięłam się na czubek jednego ze stosów śmieci i odwiązałam Emila.
– Cyklop…
– Co?
– On jest cyklopem.
– Coś takiego nie istnieje. Musiał Cię chyba mocno uderzyć w głowę.
– Twój sztylet… cyklopi… herosi… to wszystko jest ze sobą powiązane. Niebiański spiż zabija potwory. Spójrz!
Miał rację. Na środku podłogi w górce piasku leżały nędzne resztki… cyklopa. Coś musi być prawdą, więc czemu nie to?
– Mam dla Ciebie radę potworze. Nie zadzieraj z Znyx’em. Żadnym. Nigdy.
Po tych słowach rzuciłam w niego sztyletem, a on do końca rozsypał się w pył.
– A-angela?
– Co?
– To.
Spojrzałam w stronę która wskazywał i zobaczyłam czarnowłosego chłopaka ubranego w czarny t-shirt z tańczącymi szkieletami, jeansy tego samego koloru i ciemne trampki. U pasa wisiał mu miecz, a na palcu widniał srebrny pierścień w kształcie czaszki. Wyciągną w naszą stronę rękę, a ja z niewiadomych mi powodów ruszyłam w jego kierunku przez cały czas trzymając Emila. Zatrzymałem się metr od niego i spojrzałam w jego ciemnobrązowe oczy. Nie był potworem. Przypominał nas, jednak od niego emanowała energia, moc. Schowałam sztylet i podałam mu dłoń. Potem nastała ciemność.

Koniec rozdziału pierwszego.