Wybrany przez bogów (3)

Wszyscy nadal patrzyli się we mnie otwartymi oczami. No ile można? Chłopak leżący na szpitalnym łóżku wybawił mnie z niekomfortowej sytuacji.

– Wody.. – Wychrypiał. Blondyn wyglądający na uzdrowiciela szybko podał mu szklankę. Właśnie wtedy zwróciła się do mnie Reyna. Wciąż uważam, że to ładne imię.

– Idź na arenę. Annabeth się tobą zajmie. – Zapewne kolejna ważna osoba, która niczego mi nie wyjaśni. Arena.. Gdzie to jest?

– Gdzie znajduje się ta cala arena? – Zapytałem.

– Jakieś trzysta metrów na północ stąd. – Czy oni tak określają położenie czegoś? Za pomocą kierunków świata? Udałem, że wiem, o co chodzi i wyszedłem. Powiew świeżego powietrza przywitał mnie od razu po przekroczeni drzwi. Lubię przebywać na dworze. Ku mojemu zdziwieniu dokładnie wiedziałem gdzie jest północ. Gdy tylko spojrzałem w dobrym kierunku moim oczom ukazało się.. Koloseum? Budowla właśnie tak wyglądała jak Rzymskie Koloseum tylko Wszedłem do środka. Walczyli tam chłopak o czarnych włosach roztrzepanych jak moje. Była też bardzo ładna dziewczyna o blond włosach. Zauważyła mnie.

– Hej! Kim jesteś? – Ku mojemu zdziwieniu pierwszy zadał pytanie chłopak.

-Nazywam się William. Reyna mnie tu przysłała. Głupio to zabrzmi, ale mówiła, że się mną zajmiecie.

– Ach no tak. – Przytaknęła dziewczyna – to ten nowy od pytona – Czy teraz wszyscy będą mnie z nim kojarzyć?

– Umiesz walczyć? – Chłopak zapytał. Jest od Posejdona na pewno. A ona od Ateny. Zaraz… skąd ja to wiem?!

– Tak umiem. – Odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Syn morza wyjął miecz.

– Pokaż, co umiesz. – Rzucił mi wyzwanie. Wyjąłem mój miecz. Jak zawsze biała stal lśniła na słońcu. On wziął długopis, odetkał go a w jego ręce pojawił się miecz.

– Anaklysmos. – Powiedziałem. Co to znaczy? Zdziwienie malowało się zarówno na mojej twarzy jak na ich.

– Skąd wiesz? – Zapytał

– Nie mam pojęcia.

– Zaczynamy. – W momencie, gdy to powiedział zaatakował. Odbiłem pierwsze uderzenie. Nie miał zamiaru dać mi fory. Cięcie z góry. Zmusił mnie do obrony. Nie wiem, jak ale zacząłem wyczuwać jego taktykę. Wiedziałem gdzie padnie następny cios. Odparowałem kolejny atak, po czym sam zacząłem atakować. Coś kazało mi akurat tak atakować. Drasnąłem go w nogę i uderzyłem płazem miecza w bok. Jęknął. Pomyślałem, że mogę teraz wygrać. Trzasnąłem mieczem w jego broń i podstawiłem pod gardło.

– Jak? – Zapytała dziewczyna – Gdzie nauczyłeś się tak walczyć? – Zdziwienie w jej głosie było tak duże, że nie mogłem się nie uśmiechnąć.

– Mój… przyjaciel mnie nauczył – Wtedy przypomniałem sobie historię mojej blizny na podbródku. Poczułem ból w sercu na wspomnienie przyjaciół, których straciłem…

– William, wszystko dobrze? – Wyrwałem się z rozmyślenia.

– Tak. Wszystko gra. – Odpowiedziałem troszkę chłodno. – Która godzina? – Próbowałem ratować swoją pozycje.

– W pół do piątej – Usłyszałem w odpowiedzi.

– Nie mam pojęcia, co tu robię. Ale chciałbym stąd jak najszybciej się wynieść. – Powiedziałem na jednym wydechu. – A wy, co tu robicie? – Zapytałem.

– Ja i mój chłopak Percy mieszkamy w Nowym Rzymie. – Wytłumaczyła Annabeth.

– Czy jest jakiś sposób żebym ulotnił się niezauważony z tego miejsca? – Spytałem z nadzieją w głosie.

– Niestety nie. Chyba, że umiesz podróżować cieniem..