Fielga Trujdza (Świąteczna)

– Następnym razem ubierzcie chociaż buty- oznajmił zaspany Alex, kiedy John przedstawił mu problem.
Syn Hermesa przywlekł mnie i Amy do domku dzieci Apolla po tym, jak rozpętałyśmy obozową bitwę na śnieżki (serio, cały obóz się bił! Nawet Chejron! Ale on to chyba próbował uciszyć, tylko mu nie wyszło…). John stwierdził, że będziemy chore, a nasze matki nas zabiją jak wrócimy chore do domów na święta, więc koniecznie musimy na futrować się tej ambrozji. Ojej, czyli mu jednak na nas zależy! Ja tam bym Amy na śmierć wysłała bez oporu.
– Ja miałam buty!- zaprotestowałam, pokazując na przemoczone trampki, które chyba zaczynały zamarzać na mojej stopie. Ała. Będzie bolało.- To ona jest na bosaka.
– Ale ona jest przynajmniej w czymś cieplejszym niż piżama- prychnęła Amy.
No tak. To ja miałam na sobie przemoczoną od śniegu piżamę. Odruchowo skrzyżowałam ramiona, choć i tak miałam na sobie rozsuwaną bluzę Johnny’ego. Topiłam się w niej. Chłopak na ogół nosił za duże bluzy, a że był i tak wystarczająco chudy i dłuuugi, jego ubranie było dla mnie jak sukienka. Bardzo krótka, ale jednak sukienka.
Alex nic nie powiedział, jedynie westchnął cicho. Z racji tego, że go nie lubiłam, odwróciłam się i zeszłam z ganku domku Apolla, a Amy radośnie za mną. Kichnęła i w tym momencie Johnny wydał z siebie ciche: „Ha!” i uśmiechnął z satysfakcją.
– Będziesz chora.
– Wiem- odparła Amy. Powiedziała to jakoś smutno i z wydętą dolną wargą.- Ale jakby jakiś kochany brat, chciał mnie zawieść do miasta, gdzie są apteki to…
Ha, no przecież. Co się odwlecze, to nie uciecze. Johnny chyba pomyślał to samo, bo jęknął z miną, jakby ktoś go torturował. Za to ja wpadłam na lepszy pomysł, bo właśnie z domku naprzeciw nas, wyszła osoba, która mogłaby nam pomóc. Wyszła, to za dużo powiedziane… Wypadła, potykając się o własne nogi.
– Amy, chcesz jakikolwiek samochód, prawda?- spytałam ją.
– No najlepiej z przyczepą na prezenty- zaczęła, ale szybko sprostowała:- Tak, stopa nie złapię tu w środku grudnia, a w taką śnieżycę nie będę szła piechotą z zakupami.
– Ja wracam- wtrącił Johnny.
– W sumie, to każdy samochód będzie idealny- ciągnęła Amy, ignorując brata, który skręcił do domku Hermesa.
– No to chodź.
Chwyciłam ją za nadgarstek i pobiegłam za chłopakiem, który mało spokojnym, nonszalanckim krokiem szedł do nas tyłem, a właściwie truchtał z plecakiem na ramieniu. Chłopak nas nie widział, ale zatrzymał się i powoli obrócił na pięcie, gdy tylko się wydarłam:
– Thomas!!!
Syn Tarota widząc mnie, uśmiechnął się tak, że miałam ochotę włożyć mu torbę na twarz, ale grzecznie też się uśmiechnęłam. Równie cynicznie i przymilnie co on.
– Witaj Rowllens. Cześć Amy, coś się stało?
– Tak bo potrzebu…- zaczęłam, ale chłopak mi przerwał.
– Rowllens, piżama ci prześwituje- odparł z bezczelnym uśmiechem i jeszcze bezczelniej gapiąc mi sie centralnie w dekolt. Gwałtownie opatuliłam się szczelniej bluzą Johna i fuknęłam z wyrzutem, a moje usta aż uchyliły się z oburzenia.- Już lepiej, teraz masz moją pełną uwagę. Czego chcesz?
– Hahaha, ale dupek.- Na Amy zawsze można liczyć.
– Thomas, potrzebujemy samochodu- przerwałam blondynce, zanim jeszcze zdążyła coś dodać. A chciała, uwierzcie.
Za to Thomas, nie przestając się uśmiechać, zmarszczył brwi i odchylił się lekko na piętach do tyłu. Chyba wiedział, że proszenie go o cokolwiek to największa desperacja z mojej strony, bo wyglądał jakby się tym teraz napajał. Popieram Amy: dupek. Ale nie przestając się miło uśmiechać, patrzyłam się na niego błagalnie.
– Skąd pomysł, że mam samochód?
– Porwałeś mnie tu samochodem.
– I myślisz, chica, że ten gruchot od czerwca nadal stoi na środku pustej szosy i nikt go nie zabrał?
Cholera, mógł mieć rację. Odwróciłam się do Amy, żeby ją poinformować, że musimy szukać innego frajera z samochodem, kiedy Thomas spokojnie dorzucił:
– Za kilka godzin musze odwieźć siostrzyczkę do domu. Jak coś chcesz, to za dziesięć minut mogę kazać Charlesowi cię zawieść na zakupy, ostatnio znaleźliśmy całkiem porządny samochód.- Cholera, czy to już podchodzi pod gang złodziei samochodów…?- Tylko macie wrócić na Wigilię. Jak najszybciej, bo potrzebuję transportu w razie ewakuacj przed nowo-starą siostrą.
Amy słysząc to zacisnęła zadowolona pięści i rzuciła się na Thomasa. Ja tam bardziej przejęłam się wzmianką o jakiejś ewakuacji.
– Kurde, chyba zmienię ojca! Mój brat jest w ogóle nie pomocny!- zawołała Amy, rozpromieniona, że wreszcie znalazła frajera, który ją zawiezie do sklepów.
Głupia, z wrogiem mi się bratasz! Ale Amy tak nie uważała, chyba za bardzo zależało jej na tych prezentach. Okay, niech jej będzie, ale niech spróbuje mi coś nie fajnego kupić… Blondynka za to już o tym nie myślała, bo pognała  do siebie, już od progu wołając po Johnny’ego i drąc się, że kłamała w sprawie ‘genialności braterskiej’.
– A ty chica? Nie potrzebujesz transportu do domu na święta? Zawożę już Kiwę, tą zdrajczynię do domu i…
– Nie- ucięłam krótko, zastanawiając się, czemu chce stąd uciec.- Znalazłam. Za darmo, mam obiecany postój w kawiarni, a nie na stacji benzynowej, bez polowań na jastrzębie, zgryźliwych uwag, porównywania do bawołów, Hagrida i persa, ani bez zrzucania na schodach i innych.
Thomas nie umiał się nie uśmiechnąć, ja zresztą też nie. Z perspektywy czasu to brzmiało komicznie.
– Chris mnie podwiezie. Tata po niego przyjeżdża za dwa dni, a ja mieszkam przecznicę dalej, więc nie podwiozą – uzupełniłam, a Thomas przestał się uśmiechać.
– Jak coś to mów, jak widzisz, jednak mam samochód.
– Dzięki- mruknęłam i nie patrząc na Thomasa chciałam się wycofać, ale chłopak rzucił:
– Mam dla ciebie prezent, Rowllens.
Myśl pierwsza: „Jeeej, kocham prezenty!”. Myśl druga: „Co? On? Ej, to miłe…”. Myśl trzecia: „Prezent? Dla mnie? O cholera, to będzie bomba. Albo pigułka gwałtu. Albo… Nie, aż takim sadystą nie jest chyba… Nie, nie da mi Kiwy. O nie, to ja już wolę tą bombę”
Spojrzałam się na niego niepewnie zapinając suwak bluzy. Chłopak widząc moje spojrzenie zaśmiał się. Śnieg na jego czarnych włosach i czarnym, sprawnym i zniszczonym swetrze, wyglądał przeraźliwie biało, jakby ktoś go obsypał porwanymi skrawkami papieru.
– Zgaduję, że ty o mnie nie pomyślałaś.
– Nie no, myślę o tobie non stop- mruknęłam, wykrzywiając usta w imitacji uśmiechu. Thomas ponownie się zaśmiał i dotknął mojego ramienia, mijając mnie.
– Zaczekaj, zaraz wracam- rzucił i szybkim krokiem cofnął się do domku Kabanosa.
Musze przyznać, byłam tak zdumiona, że nawet nie pomyślałam o tym, żeby go olać i wrócić do ciepłego domku. Pewnie omija mnie ciekawa rozmowa Amy i Johnny’ego, gdzie moja mordeczka mając frajera z samochodem, może na nowo traktować Johna jak Johna. Ale fakt, że Thomas ma dla mnie prezent na Święta, był wystarczająco zadziwiający. Prędzej spodziewałabym się Milosa w nocnym klubie, niż tego wydarzenia… Dlatego posłusznie stałam na środku chodnika w skamieniałych trampach a śnieg zasypywał mi głowę i ramiona.
Po chwili Thomas wrócił, trzymając coś za plecami. A kiedy z szerokim uśmiechem pokazał mi co dla mnie ma, nie wiedziałam czy mam jego udusić, za ‘poczucie humoru’ czy siebie, że dałam się nabrać na jego szczodrość.
– Żartujesz, prawda?- powiedziałam z politowaniem, patrząc na ten prezent.
Chłopak pokręciła głową, uśmiechając się jeszcze szerzej z ogromną satysfakcją.
– Nie możesz mi tego dać.- Zabrzmiałam jak lalunia na słabym romansie. Cholera.
– Ależ Rowllens, cała przyjemność po mojej stronie- przedrzeźnił mnie. Prychnęłam.
– Kretyn. Nie możesz mi dać czegoś, co i tak jest moje- sprostowałam, biorąc do niego swój własny plecak. Tak, ten idiota dał mi mój własny, mój kochany, szkolny plecak, z którym tu przyjechałam.- Poza tym, skąd go masz?
– Jak prawie zemdlałaś po zobaczeniu smoka poniosłem ci go, a ty potem zapomniałaś odebrać.
Z niedowierzaniem spojrzałam na czarny skórzany materiał, mocno podniszczony. W środku wyczułam nawet moje podręczniki i piórnik. No tak, czego ja się spodziewałam?
– Wesołych Świąt, Rowllens.
W tej wypowiedzi było więcej cynizmu i chamskiego samozadowolenia niż w Milosie seksapilu. A to jest trudne do osiągnięcia.
– Udław się tym, Brown- fuknęłam.
I z gracją zarzucając sobie plecak na ramie oraz z wysoko uniesioną głową odwróciłam się, żeby nie było, że spodziewałam się czegoś innego. Zaczęłam iść do domu, jednak po kilku krokach się zatrzymałam i odwróciłam głowę. Thomas nadal stał z rękami w kieszeniach i patrzył na mnie z rozbawieniem. Śnieg padał non stop, zasypywał wszystko na około. Wywróciłam oczami, ale zawołałam, żeby nie było, że jestem nieżyczliwa:
– Wesołych Świąt, palancie.

Jadalnia była nie do poznania. Wszystkie stoły zostały połączone w jeden długi; wyglądało to jakby ktoś zbudował ogromnie długi i krzywy stół. Ktoś wyjaśnił, że to po to, aby każdy mógł usiąść z każdym a nie ze swoim boskim rodzeństwem. Dlatego też Amy pociągnęła mnie na sam środek, gdzie jeszcze nikt nie siedział i miał okazję usiąść ktoś fajny. Głównie przez ten argument miałam ochotę ją zabić, kiedy naprzeciw nas usadowiła się szlachetna drużyna Thomasa- Oscar, Chris i Charles. Zostawili jedno miejsce dla syna Tanatosa i zaczęli ze sobą rozmawiać, udając, że nie istniejemy. O dziwo, Amy nagle zainteresowała się zielonym stroikiem, zamiast moimi zabójczymi spojrzeniami.
Na belkach wokoło i kolumnach, po przywieszano łańcuchy z choinek i ostrokrzewów. Nawet rozpoznałam mój i Johna! Tylko dlatego, że w połowie, postanowiłam doczepić wełnianą skarpetę Nicolasa, tylko dlatego. Choinkowe girlandy oplatały kolumny i na szczycie, wisiały swobodnie pomiędzy jedną a drugą. Wszędzie pachniało świerkami i jodłami, natomiast zielony i czerwony, to były kolory, których nie dało się przegapić. Były wszędzie. Całość podkreślali obozowicze, ubrani w świąteczne sweterki, niektórzy, ambitniejsi mieli na sobie czerwone płaszcze z białymi podszewkami i czerwone czapki na głowach; idealne przebrania świętego Mikołaja. Oczywiście nagrodę główną zgarniał Norbert, który usiadł obok mnie z konsternacją na twarzy i tylko rzucił:
– Nie waż się komentować.
Chłopak miał na sobie strój renifera. Słowo daję, miał brązowy kombinezon, czerwony nos na gumkę i rogi z materiału. Na brzuchu naszyte jaśniejsze futerko, takie samo jakie wystawało mu z doczepionych do rogów uszu. Przy jego twarzy, która wyglądała jakby ktoś na trupią czaszkę naciągnął skórę, całość wyglądała jeszcze bardziej komicznie. Szczególnie ten nos. Który był wielkości mojej pięści i co jakiś czas migał jak pryszcze na reklamach w telewizji różnych maści.
Zaraz za nim, stołu dopadła Jenny, chyba jedyna córka Demeter, która na dzisiejszą okazję nie wbiła się w strój choinki i nie obwiesiła się milionem kolorowych przypinek i korali. Brawa dla dzieci Demeter za pomysłowość. Jen wytrwale nosiła się na czarno i jej ubrania nawet nie dotknął brokat sypiący się z nieba na wejściu. Ja na przykład miałam go wszędzie. I co najgorsze, brokat był już nawet na talerzach.
– Prawda, że wygląda uroczo?- zapytała dziewczyna, nachylając się nad stołem, żeby nas widzieć.
– Tak. Bardzo- uśmiechnął się Chris, który się przysłuchiwał naszej rozmowie. Jenny zesztywniała i rzuciła mu mordercze spojrzenie, bo jej relacje i Chrisa…no, nie były zbyt ciepłe. Na szczęście Norbert westchnął i tylko się krzywo uśmiechnął.
– Ktoś musiał zrobić z siebie pajaca w Święta.
– Och, zamknij się, jesteś najseksowniejszym reniferem jakiego widziałam- wtrąciłam, na co Amy wybuchła śmiechem.
– Vi, poczekaj aż ja się w coś takiego wcisnę, szybko zmienisz zdanie.
– Odwołaj to, zanim ona na serio to zrobi- oznajmił Johnny.
– Jesteś w stanie ubrać taki strój?- zapytał Norbert.- Wiesz, chętnie oddam. Cholernie drapie na kolanach.
– Jasne, dawaj!- zawołała blondynka, śmiejąc się.- Ale tylko, jeżeli Vi przyzna, że jestem bardziej seksy.
Na szczęście nie zdążyła, bo stołu dopadł Thomas. Stołu, to za dużo powiedziane. Pojawił się znikąd i zgrabnie (zgrabnie inaczej) rzucił się na Oscara, który z wrzaskiem (i z krzesłem!) poleciał do tyłu na podłogę. Cały mój rząd, czyli stare złe małżeństwo, Jenny i renifer Norbert wstaliśmy jak na zawołanie i pięć głów z zaciekawieniem wypatrywało co za cholerstwo przewaliło Oscara na ziemię. Jedyną osobą, która zachowała zimną krew był Chris:
– Thomas, miałeś zaczekać z rzucaniem się na Oscara. Nie znalazłem jeszcze jemioły… Ustalaliśmy to inaczej ofermo…- jęknął z krzywym uśmieszkiem.
Syn Tanatosa zignorował szatyna, ale za to Oscar pokazał mu wysoko uniesiony środkowy palec, podnosząc swoje krzesło i siadając z powrotem przy stole. Ten chłopak miał nerwy ze stali. I kości też. Ja bym przynajmniej próbowała udusić Thomasa, jakby ten szykował na mnie taki zamach.
Thomas jednak szybko się podniósł i z strachem…? Boże, czyżby pan jestem-zajebisty się czegoś bał…? I ze strachem spojrzał za plecy.
– Stary, po co ci plecak?- zapytał Charles, odchylając się do tyłu i patrząc na szary materiał przewieszony przez jego ramie. Pfff kupił sobie nowy, pewnie dlatego wreszcie łaskawie oddał mi mój własny.- I gdzie byłeś cały ranek? Godzinę cię z Oscarem szukaliśmy.
– Był u mnie- wtrącił Chris zerkając ukradkiem na mnie.- Chował się- dodał śpiewnie i stłumił kpiący śmiech.
Taka odpowiedź zainteresowała mnie wystarczająco i przestałam udawać, że materiałowe rogi Norberta są pasjonujące i idealne do wieszania na nich bombek ze stroików. Tak na prawdę były beznadziejne, bardzo łamliwe…
– Chował się?- zapytałam śląc chłopakowi szeroki uśmiech.
– Plecak?- powtórzyła Jenny, ożywiając się.- Wyjeżdżasz i nigdy nie wrócisz? Jaka szkoda- dodała z promiennym uśmiechem. Choć nie, Jen nigdy nie uśmiechnęła się promiennie. Każdy jej uśmiech wyglądał jak: „Hahah i tak zginiesz, bachorze.”.
Thomas zignorował ją i mnie, za to spojrzał na swoich przyjaciół.
– Ona wróciła. Kayli tu jest.
Nie wiedziałam, kim była Kayli, ale to, że Thomas wyglądał jakby umierał, a Jenny jakby usłyszała, że cuda się zdarzają, było dopowiedzą samą w sobie! Wyszczerzyłam się szeroko i zwróciłam do Chrisa:
– Kayli to jego matka czy eks, która pragnie jego śmierci?
– Gorzej. Siostra. Starsza.- Chłopak najwyraźniej co nieco o niej wiedział, bo dodał:- To taki Kucyk Pony z siekierą pod spódnicą. Urocza i zabójcza. Lalka Barbie z…
– Wystarczy durniu, Rowllens zrozumiała, kto to jest- przerwał mu Thomas. Nie wyglądał na rozbawionego jak zwykle. Był przerażony i wkurzony jednocześnie.
– Masz zamiar uciec do Lasu?- mruknęła Amy, patrząc na jego bagaż.- Nie polecam, przez śnieg tam strasznie mokro.
– Już się tam chowałem. I wolę Las od Kayli- westchnął chłopak, ale odsunął sobie wolne krzesło i usiadł pomiędzy Christopherem a Oscarem.- Nie mogę uciec, muszę zaraz Kiwę zawieźć do domu.
I w ten oto sposób zostałam skazana na całą, dwugodzinną Wigilię Obozową w tak zacnym gronie. Amy trajkocząca o tym jakie wspaniałe rzeczy nam kupiła, Jenny zabijając wzrokiem czterech panów naprzeciwko, Norbert walczący z czerwonym nosem na gumkę, który utrudniał oddychanie i jedzenie, Thomas, który na każdy głośniejszy krzyk podskakiwał na krześle. Sprawy nie polepszał Christopher, który zagadywał mnie wesoło i opowiadał sprośne dowcipy.
Musze przyznać, przynajmniej było wesoło.
A najweselej było w momencie, kiedy Amy poszła szukać kogoś z taczką, żeby przenieść tu wszystkie prezenty i zwolniła miejsce obok nie. Akurat odchyliłam się w stronę Jenny, żeby coś jej przekazać i w tym samym momencie za moimi plecami rozległo się:
– Przepraszam, czy to miejsce jest wolne?
I zanim zdążyłam zorientować się, czyj to głos, Christopher wesoło zawołał:
– Naturalnie, siadaj!
I Milos usiadł, nieświadomy, że osoba, która chwilowo jest obrócona do niego tyłem to ja. Muahahah, życie jednak jest sprawiedliwe!

Jeżeli chodzi o prezenty, to nie spodziewałam się takiej ilości. Od Amy dostałam chyba z osiem. A przynajmniej tyle się domyśliłam, bo dziewczyna, żebym nie szukała jej potem, podpisywała się nie swoim imieniem. I słusznie, bo za zestaw „Młody chirurg- operacja plastyczna twarzy w pół godziny!” chciałam ją zabić. Oprócz blondi, upominek wręczył mi John, Christopher, Norbert, Jenny, jedna z córek Afrodyty, dziewięcioletnia Pandora (dostałam od niej naszyjnik z pomalowanymi farbami muszelek!) oraz od Nicolasa i Es. Esmeralda zapraszała mnie na wspólne spędzenie drugiego dnia świąt i potem przerwy świątecznej, ale odmówiłam. Miała mnie non stop, musiała odpocząć. Za to z uśmiechem patrzyłam, jak brunetka rozrywa papier i wyciąga z pakunku strój do tańca, który chciała dostać (tak, zapamiętałam; nie, nie torturowałam Nicka o te dane).Thomas chyba uznał, że jego prezent to też prezent, bo z uśmiechem złożył mi życzenia i mogłabym przysiąc, że kiedy znikał w tłumie, pomachał znacząco swoim własnym plecakiem, patrząc się na mnie z samozadowoleniem w oczach.
Jednak największe zaskoczenie stanowiło pojawienie się Kiwy pod koniec uroczystości, kiedy wszyscy poszli tańczyć na środek jadalni.
Dziewczyna dopadła mnie i z uśmiechem banana ludożercy zaświergotała:
– Victoria, mam dla ciebie prezent!
Wmurowało mnie w ziemie. Zdumiona, spojrzałam na maleńką torebeczkę w jej ręku i jeszcze raz na jej uroczy szczękościsk czy też uśmieszek pełen samozadowolenia, podobny do Thomasa. Błagam… niech to już będzie bomba, a nie akt adopcyjny.
– Oo… To miłe… Eee.. Ja też dla ciebie mam, przy stole…
– Nie kłam, wiem, że nie masz- przerwała mi machnięciem ręki. Jak nie, a zestaw młodego chirurga? Tu przynajmniej byłby powód do zastosowania…
Przekrzywiłam głowę na bok i nie bardzo wiedząc co się dzieje, przeczesałam ręką włosy. Kiwa. Laska, która działała na mnie jak ja na geografa i z wzajemnością, daje mi prezent. No pięknie…
– Wesołych Świąt, Vicky- wyrecytowała i wręczyła mi torebkę. W środku była jakaś pojedyncza kartka, coś na niej było.
– Wzajemnie- mruknęłam, a z racji tego, że były Święta (bądź co bądź Obozowe, ale były), postanowiłam nic nie dodawać. Nawet się do niej uśmiechnęłam.
Bo Święta są raz w roku… wiecie, ta magia świąt, wybaczanie, szacunek wobec innych i… I patrzcie, dostałam kolejny prezent!