Wędrówka ku zgodzie (12)

 12. Oko w oko z lękiem

Thalia przeglądała właśnie kartę deserów, gdy tuż obok kusząco wyglądających lodów jagodowych z dodatkami pojawiła się podekscytowana twarz Willa Solace. Nie powiedział nic, tylko bezczelnie się uśmiechał.

Postanowiła go zignorować.

Ucieszyła się, gdy Sally pozwoliła im zostać u siebie w barze do chwili, aż zjawi się Demodokos. Mogli ponownie się zorganizować, bo wizyta w muzeum przyniosła im same straty. Ta nieplanowana przerwa dała też jej chwilę na prywatną refleksję. Może i miała dość specyficzny charakter, ale nawet ona czuła strach i obawę o losy swoich przyjaciół. Zaśmiała się cicho, gdy profesor Chase zaciągnął nazbyt uprzejmego Willa na scenę z instrumentami. Biedak musiał zagrać na gitarze największe rockowe ballady i słuchać śpiewania ojca Annabeth, w którym aż nazbyt było słychać jego akcent z Teksasu. Reyna zaszyła się w drugiej części baru i prowadziła bardzo żywą dyskusję z Paulem. Nie wspominając o tym, że zabrali ostatnie kokosowe ciasteczka pani Jackson. Chcąc nie chcąc, przypadło jej towarzystwo Sally. Już dawno stwierdziła, że Percy ma szczęście mając taką mamę. Ona nie mogła się tym pochwalić. Czarnowłosa kobieta doskonale wyczuła jej nastrój i zostawiła ją samą. Później, gdy Paul i pan Chase pojechali na swój zlot powiedziała tylko, że w razie potrzeby będzie przy ladzie obsługiwać klientów baru. Pozwoliła im zajadać wszystko co zechcą, a ona od dobrej godziny wpatrywała się w kartę menu. No, wiedziała, że prędzej czy później ktoś się do niej przyczepi.

– Samotna, zamyślona Thalia Grace. To ci dopiero.

Łowczyni westchnęła ciężko i przeniosła wzrok na wyszczerzonego Willa.

– Czego chcesz?

– Ja? Nic, tak tylko przyszedłem.

– Yhm, a nie przyszło ci do głowy, że nie potrzebuję twojego towarzystwa?

– Ty zawsze potrzebujesz towarzystwa, Grace. Jesteś w końcu córką Zeusa.- Powiedział to niedbałym, niemal lekceważącym tonem. Thalia zmarszczyła brwi i odłożyła kartę deserów.

– A co to miało znaczyć?

– Nic. Zupełnie. Tylko…

– Tylko co, Solace? Gadaj!- Warknęła. Nie lubiła, gdy ktoś unikał odpowiedzi albo obgadywał za jej plecami.

– Nie sądzisz, że wy, dzieci Wielkiej Trójki, macie…no, specjalne względy?

– Specjalne względy.- Powtórzyła Thalia, stukając miarowo palcami w blat stolika.- Co masz na myśli?

– Nie zrozum mnie źle, ale…Jesteś zupełnie inaczej traktowana niż ja, czy choćby Piper, a nawet Clarisse. Nie dajecie nam szansy na wykazanie się. Zauważyłaś, że Chejron przywiązuje do twojego zdania największą uwagę. Wielokrotnie twój głos był decydujący.

– O co ci chodzi, Solace?- Zapytała lekko drżącym głosem. Choć wcale nie chciała usłyszeć odpowiedzi. Zdawała sobie sprawę, jak widzą ją inni obozowicze. Była córką Zeusa, ale nie była głupia. Widziała, jak jej znajomi dyskretnie przepuszczają ją w kolejkach w jadalni, czy też unikają zwady z nią na arenie. Podejrzewała, że wielu przebywa z nią tylko dlatego, że była Thalią Grace.

– Dobrze wiesz o co.

– Annabeth też szanują, a nie jest od Wielkiej Trójki.

– Annabeth pracowała na swoją pozycję odkąd zjawiła się w obozie. Dziesięć lat zajęło jej, by stać się Starszyzną, Chejron długo nie puszczał jej na misję. Aż zjawił się Percy, syn Posejdona.

– A Clarisse? Też należy do Starszyzny.

– Jest córką Aresa. Dzięki niej praktycznie udało nam się pokonać tytanów. Sama zabiła Drakona, a wcześniej też się nieźle spisała. Wygrała wszystkie obozowe zawody, sama zwróciła na siebie uwagę.

– Uważasz, że jesteśmy pupilami bogów.- Powiedziała wprost coś, co tworzyło się od początku tej rozmowy.

– Ty i Percy wzbudzacie zainteresowanie. Nawet Nico widuje się z Hadesem. Ja widziałem Apolla trzy razy. Malcolm i Jake w ogóle nie spotkali Ateny i Hefajstosa. Jedynym znakiem, był ten z początku naszego treningu. Uznanie.

– Do czego dążysz? Wiem, że jako córka Zeusa mam specjalne względy. Ale co ja za to mogę? To nie moja wina. Ani Percy’ego. I Nica.

– Wiem, Thalio. Ale to niesprawiedliwe. Bogowie patrzą na nas, gdy czegoś potrzebują. Nie robią niczego bezinteresownie.

– Chciałbyś, by to od nas zależały nasze zadania i wybory?

– Tak, dokładnie. Szkolimy się na herosów. Jednak nie wszyscy mamy możliwość sprawdzenia się, czy zdobycia szacunku.

– Widzę, że masz swoją ideę.

– Co w tym złego, gdyby bogowie wybrali choć jednego swojego potomka do kontaktowania się z pozostałymi? To zawsze lepsze, niż wieczna nieobecność. To nie jest fajne, takie wybieranie najlepszych dzieci. Skoro już muszą być wybrani przedstawiciele, niech to będzie na korzyść wszystkich. Pewnie dlatego bogowie utworzyli Radę Dwunastu. By współpracować i pomagać sobie nawzajem.

– Czyli…Sugerujesz, by powstała półboska odmiana rady?

– Półboska Rada Olimpijska.- Will pokiwał głową. Uśmiechał się, a oczy mu błyszczały. On naprawdę w to wierzy– pomyślała.

– To jest całkiem niezły pomysł, chłopcze- do rozmowy wtrącił się nowy głos. Zachrypnięty, jakby cierpiał na poważną chorobę gardła. Gdy Will i Thalia odwrócili się zaskoczeni, na stolik z hukiem opadła taca kelnerska z czterema pucharkami wyśmienitych deserów pani Jackson.

W tym problem, że Sally nie było w pobliżu. A oni nie zamawiali deserów.

Zanim zdążyli otrząsnąć się z zaskoczenia, usłyszeli pstryknięcie palców, a zaraz potem sapnięcie i niekulturalne przekleństwo. Trzask krzesła, czarne, splątane włosy i ta super skórzana kurtka, która była kolejnym punktem na jej liście Reyna jest głupia, poinformowały ją, że rzymska pretor także dołączyła do jakże miłej dyskusji. Nie koniecznie dobrowolnie.

– W końcu się zjawiłaś, Thalio Grace. Długo kazałaś na siebie czekać.

Pierwsze co zobaczyła, to stara, pomarszczona ręka sięgająca po jeden z deserów. Pewnie czekoladowo- adwokatowy, wnioskując po zapachu alkoholu. Podążając za dłonią starca, zobaczyła, że naprzeciw niej siedział prawie stuletni starzec, z długą, srebrną brodą, przerażająco niebieskimi oczami, które dziwnie błyszczały i osadzonymi na nosie okularami połówkami. Patrzył się na nią, unosząc jedną brew i spokojnie zajadając lody ze swojego deseru.

– Eee…znamy się?- Może i zabrzmiało to niegrzecznie, ale była zbyt zaskoczona, by zwracać uwagę na zasady dobrego wychowania.

– Ja cię znam. I twoich towarzyszy także. Wy też wiecie, kim jestem.

Świetnie. Kolejny, zbzikowany starzec. Olimp powinien zorganizować jakiś Dom Wypalonych Herosów.

– Albus Dumbledore? – palnęła Thalia, a Will parsknął śmiechem. Nawet Reyna zdusiła w sobie wybuch radości, gdy odgarniając pasemka włosów z czoła porozumiała się z nią wzrokiem.

– To jest Demodokos, Grace.

– Brawo, córko Bellony- uśmiechnął się starzec, odkładając swój deser i stykając ze sobą dłonie opuszkami palców.- Niewielu potrafi mnie rozpoznać. Choć żyję znacznie dłużej niż ta bajka o Harrym Potterze.- Prychnął, jak obrażone dziecko.

– A więc jesteś tym gościem od Apolla, no wiesz, ten od krwawych ofiar i w ogóle. Zamierzasz złożyć mnie na ołtarzu?- odezwała się Thalia.

– Poczęstujcie się deserem, proszę- popchnął w ich stronę tacę z pucharkami, dziwnym trafem dobierając ich ulubione smaki. Starzec nie wzbudził w niej pozytywnych emocji, ale mimowolnie sięgnęła po smakowicie wyglądający deser jagodowy.- Na mój koszt.

– Jak nas znalazłeś? I skąd wiesz, że cię szukamy?

– Jestem sąsiadem Sally Jackson. Doprawdy, miła z niej duszyczka.

– Yhm, a jej syn to potomek Posejdona. Niesamowity zbieg okoliczności.

– Mój los nie jest związany z Perseuszem Jacksonem, panienko.

– A z czyim? Wy starożytni, zawsze macie jakieś przeznaczenie, które odgradza was od śmierci- mruknęła Łowczyni, zlizując lody z łyżeczki. Pamiętała nauki Chejrona, każda mityczna istota musi wykonać przed śmiercią swoje zadanie.

– Z twoim, Thalio Grace.

Will ze smakiem zajadał deser z lodami karmelowo- orzechowymi, gdy zamarł, z łyżeczką w połowie drogi do ust.

– Z jej?- zamrugał kilkakrotnie oczami.- Przecież ty jesteś potomkiem Apolla!

– Dawno temu, jeszcze za czasów wojny trojańskiej powiedziano, że nadejdzie taki dzień, kiedy bogowie i półbogowie utworzą jedność, by zwalczać zło. Potomek Apolla z darem jasnowidzenia miał przedstawić wybrańców, na których barkach spocznie ciężar wielkiej współpracy bogów z ich śmiertelnym potomstwem.

– I rozumiem, że to ty jestem tym wieszczem- wtrąciła się Reyna, gdy skończyła swoje lody truskawkowe.- Słyszałam o tym. O ile dobrze pamiętam, między innymi o tym była mowa w Księgach Sybilli.

– Oczywiście, że tak. Pełnisz urząd pretora, córko Bellony. Wiesz, jakie to ważne.

– A co ma do tego Thalia?

– Thalia Grace jest jedyną osobą, która może stanąć twarzą w twarz z Zeusem i uświadomić mu, że bez półbogów już dawno Olimp zostałby zniszczony. To wy podtrzymujecie wiarę w bogów.

– Ale ja…- Will utkwił w Łowczyni swoje brązowe oczy. Widział jej obawę, co do powierzonego jej zadania. Ale wiedział, że tak musiało się stać. Wyrocznie Rachel zawsze się sprawdzają. Nie było innej możliwości.

Wyrzuty sumienia Wybranka Artemidy wzbudzi…

– To śmieszne!- krzyknęła Thalia, gdy zdała sobie sprawę o czym rozmawiają.- Naszym zadaniem jest odnalezienie Ateny i nakłonienie jej do walki z Gają.

– Jedno wiąże się z drugim. Atena jest tą boginią, która najczęściej ratuje bogów od zagłady. Podejmuje się oryginalnych rozwiązań, nie bacząc na dumę Zeusa. Odegra ważną rolę w wojnie z gigantami. Jeśli tylko dotrzecie do niej na czas.

– Jak, na gacie Hadesa, mamy trafić do Aten w przeciągu tygodnia? Gaja panoszy się wszędzie, bogowie milczą, a Przepowiednia Siedmiorga powoli się spełnia.

– Jesteś córką Zeusa, Thalio- uśmiechnął się dobrodusznie Demodokos, przecierając swoje okulary.- Skorzystaj z tego.

Thalia musiała przyznać, że ta śmieszna imitacja Dumbledore’a powoli grała jej na nerwach. Ciągle wytykał jej, że jest córką Gromowładnego, Pana Niebios, Króla Olimpu…Pana Niebios.

– Że niby…samolot?- zamrugała, zaskoczona. To wydawało się zbyt proste.

– Samolot. Najlepiej prywatny. Tylko dla was, by nie narażać niewinnych śmiertelników.

– Och, no pewnie. Nie ma problemu. Zaraz zadzwonię do mojej asystentki i załatwię odrzutowiec.- Powiedziała Thalia, uśmiechając się szeroko. Po chwili jednak odstawiła swój pucharek od lodów, stukając głośno.- Czyś ty zwariował? Nie mamy kasy na zwykłe bilety, a gdzie dopiero prywatny samolot.

– To nie problem, jeśli wiesz gdzie szukać.- Demodokos wstał i rozprostował stare kości, patrząc na zebranych herosów znacząco.- Zapraszam ze mną. Raz, raz.

Cała trójka popatrzyła na siebie z uwagą. Wycieczka ze zdziwaczałym staruchem składającym krwawe ofiary nie była zachęcającą ofertą, ale nie mogli opóźniać misji. I tak stracili cenny czas w muzeum. Demodokos nie czekając na nich podszedł do Sally Jackson zapłacić za desery. Wdał się z nią w krótką dyskusję, podczas której kobieta zerknęła na nich z troską wymalowaną na twarzy, ale Thalia zacisnęła zęby i kiwnęła znacząco głową w jej stronę. Nie chciała, by Sally martwiła się o nią, choć to było całkiem miłe z jej strony.

– Nie sądzę, by to był dobry pomysł, Grace.- Reyna podeszła do niej, uważnie obserwując starca.

– Masz jakiś lepszy plan? Musimy dotrzeć do Aten i to jak najszybciej.

– Mam przeczucie, że stanie się coś złego.

– Daj spokój- prychnęła Thalia, wykrzywiając usta w szyderczym uśmiechu.- Boisz się starego wieszcza? Ty, pretor legionu rzymskiego?

Widziała, jak Will wywraca oczami i kręci karcąco głową, ale ona nie mogła się powstrzymać. Gdzieś w głębi wiedziała, że powinna liczyć się ze zdaniem Reyny, ale na razie nie była co do niej przekonana. Nie przepuściłaby żadnej okazji, by jej dogryźć.

– Ja się prawie niczego nie boję- mruknęła Reyna, mijając Willa i niby przypadkowo trącając Thalię barkiem. Dołączyła do czekającego potomka Apolla i wyzywająco patrzyła w jej stronę.

– Prawie robi wielką różnicę- mruknęła, gdy Will już był przed nią.

Po krótkiej przejażdżce czerwonym, równie starym samochodem Demodokosa, Thalia miała dość kotów. Nie dość, że jeden pałętał się jej pod nogami, ulokowany pod przednim siedzeniem, to jeszcze ciągle psikała, a do stroju Łowczyni przyczepiła się taka ilość kłaków, że spokojnie mogłaby zrobić  perukę. W dodatku na wycieraczce widniała ogromna żółta plama, która okropnie cuchnęła. Nawet odświeżacz o zapachu leśnej świeżości nie pomógł.

– Na zdrowie- odezwał się Will, gdy znowu kichnęła. Zaraz potem jęknął cicho, gdy Demodokos szarpnął mocno kierownicą, wymijając jakiegoś chłopaka przechodzącego na pasach. Zdecydowanie lata świetności jego prawa jazdy dawno minęły, a i wątpliwa była jego zdolność koordynacji i rozróżnianie barw. Kiedy po raz dziesiąty przejechali na czerwonym świetle, Reyna sapnęła oburzona i bezceremonialnie wgramoliła się Willowi na kolana, wyciągając rękę między Thalię i starego kierowcę, mocno zaciągając hamulec ręczny.

– Chcesz nas pozabijać?!

Thalia znowu psiknęła, zasłaniając twarz rękawem swojej parki Łowczyni. Przez lusterko wsteczne zobaczyła niewyraźną minę Willa, który nie wiedział do końca co ma zrobić z tym faktem, że Reyna siedzi mu na kolanach. Prawie się zaśmiała na głos, ale zamiast tego jedynie potężnie kichnęła.

– A ty zainwestuj w leki antyalergiczne!

– Spokojnie, panienko- mruknął starzec, uśmiechając się do Reyny.- Już jesteśmy na miejscu.

– Jaja sobie robisz.- Sapnął Will, a Reyna chyba zdała sobie sprawę, gdzie siedzi, bo wyprostowała się nagle i gwałtownie wyskoczyła z samochodu. Syn Apolla także wyszedł, poprzedzając swój ruch nerwowym przeczesaniem włosów.

Kiedy Demodokos wyłączył auto, Thalia też otworzyła drzwiczki i z nieodłącznym kichnięciem wyszła na zewnątrz. Robiąc pierwszy krok nadepnęła na pałętającego się pod nogami kocura, co z kolei spowodowało jego sykniecie i złośliwe parsknięcie Reyny. Stanęła na żwirowej drodze, a w okolicy widziała tylko same sosny. Gdzieś w oddali słyszała szum wody i uderzanie fal o urwisko. Gdy przyłożyła rękę do oczu, osłaniając twarz przed słońcem zobaczyła w niedalekim oddaleniu starannie przystrzyżony żywopłot, ogromne, różowe magnolie i piękne antyczne rzeźby wykonane z białego marmuru. Cała ta sceneria otaczała mały, uroczy dworek wykonany na wzór starożytnych budowli, z charakterystycznymi kolumnami przy wejściu. Na środku żwirowego podjazdu stała lśniąca, biała limuzyna i dwa identyczne sportowe motory, z tą różnicą, że jeden był krwistoczerwony a drugi demonicznie czarny.

– Co to za miejsce?

– To jest dwór waszego sponsora- Thalia miała powoli dość tego dobrotliwego uśmieszku Dumbledore’a, jak nazywała w myślach starego wieszcza. Nie znosiła tych śmiesznych zagadek i pogadanek o przeznaczeniu. Ale coś jej mówiło, że tym razem Demodokos miał rację. Poza tym gdy podeszli bliżej a biała karoseria limuzyny zalśniła w słońcu, w jej głowie niczym film włączyło się wspomnienie złomowiska. Tego samego, gdzie zginęła Bianca di Angelo. Tego samego, gdzie pojawiła się…

– Afrodyta- syknęła głośno. Gdy tylko wypowiedziała imię bogini, usłyszeli głośny szczęk zamka. Drzwi wejściowe otworzyły się gwałtownie i wyszły z nich dwie postacie. Reyna zawołała Willa i zaciskając dłoń na rękojeści swojego sztyletu podeszła do Thalii, osłaniając jej prawy bok. Solace zrobił to samo, trzymając naciągnięty łuk po jej lewej stronie.

– No, powiedziałem wam wszystko co wiem.- Stary potomek Apolla spojrzał na nich z udawanym żalem i zaczął cofać się w kierunku swojego auta.- Jeszcze się spotkamy, Thalio Grace. Czas wyboru jeszcze nie nadszedł.- Spojrzał jeszcze przez ramię na zbliżające się postacie i gwizdając na swojego kota odjechał z piskiem opon, zostawiając ich na łaskę losu.

Gospodarze z dworku w końcu nadeszli, ukazując swoją tożsamość. Byli niemal identyczni. Jeden z mężczyzn był wyższy i miał blond włosy, a drugi był szerszy i chełpił się ciemną grzywą . Jednak u obojga w oczach tańczyły znajome, żywe płomienie.

Thalia zaklęła szpetnie, popisując się znajomością starej greki.

– Świetnie, staruch jednak złożył nas w krwawej ofierze.

– Co masz na myśli?- Will poruszył się niespokojnie, obserwując przybyłych facetów. Thalia jednak nie odpowiedziała, bo odezwał się blondyn.

– Proszę, proszę. Thalia Grace z obstawą. Witajcie w Dworku Afrodyty.- Obaj zaśmiali się rubasznie, a Łowczyni skrzywiła się, wzdychając ciężko. Kiedy spojrzała prosto w te płonące oczy, miała nieodparte wrażenie, że strach i przerażenie duszą ją od środka.

– Fobos i Dejmos, synalkowie Aresa. Jakże niemiło was widzieć.

Izzy znowu nadaje! 😀

Jak wam się podoba narracja Thalii? Uważam, że ta część wyszła mi całkiem nieźle. Mamy nawiązanie do przepowiedni Rachel, no i nie mogłam powstrzymać się od wstawienia Demodokosa vel Albusa Dumbledore’a. Swoją drogą, wyobraźcie sobie przeżycia Thalii, Reyny i Willa, którzy jechali samochodem z prawie ślepym starcem do Dworku bogini miłości xD

Ktoś może ma jakiś pomysł, dlaczego Demodokos przywiózł ich do Afrodyty? 😀 Nie? No ja wam nie powiem 😉 Ale to ma związek z wspomnianym samolotem i pojawieniem się kolejnego znanego rodzica jednego z naszych herosów (bezczelny spoiler, ale co tam).

No i jeszcze synalkowie Aresa…Pfff, będzie się działo.

W następnej części wracamy do Tartaru 😉

ENJOY! I KOMENTOWAĆ! 😀