Siódma godzina nad niebem

– A jak tata i mama wrócą, będziemy mogli wreszcie pojechać do stolicy? – pytają dzieci.

 

– Oczywiście – odpowiadam, nie patrząc im w smutne oczy.

* * * * * * * * *

 

Tik-tak.

 

Tik-tak.

 

Tik-tak.

 

Wybija siódma godzina nad niebem.

 

Słońce tego dnia wcale nie praży; znajduje się wysoko w zenicie i rzuca na świat delikatne promyki, które wydaje się oświetlać nawet najciemniejszy zakątki na ziemi. Światło te przywodzi na myśl fajerwerki – złote, czerwone, iskrzące się niczym feniks wydobywający się z ognia. Piękny, potężny i przerażający. Cóż jednak mogę Wam na temat powiedzieć? Nie dużo raczej, nie pamiętam jak wyglądała ziemia przed Powstaniem. Słyszałam legendy, że wszędzie znajdowały się rośliny, a ludzie je zwyczajnie zrywali; że wody było pod dostatkiem, nawet niektórzy obchodzili jakieś święto polegające na marnowaniu tego źródła życia; że tylko gdzieś daleko znajdowały się złociste pustynie. Podobno kiedyś życie było niedoceniane. Ciągłe wojny, krzyki, kłótnie i paląca niczym płomień nienawiść okalała jak matka dziecię, całą ludzkość. Podobno wszędzie znajdowały śmieci, używki oraz wszechobecny brud. Pokrywał on każde okno, każdy dom, każdego człowieka.

Słyszałam kiedyś, że ludzie zabijali się specjalnie. Że skakali z mostów, cięli się ostrymi jak brzytwa przedmiotami. Że śpiewali piosenki, iż tylko śmierć jest wybawieniem. Że zachwycali się ideą umierania.

Że zabijali innych.

Każdy wyraz, słowo czy zdanie mówiące o takim zachowaniu, rani moje uszy. Cierpimy dziś wszyscy – słońce nas zabija, nie możemy wyjść na zewnątrz, a podobno kiedyś ludzie przybywali na świeżym powietrzu cały czas. Mieli lata, wieki, tysiąclecia, aby żyć i nauczać. Aby żyć i pragnąć. Aby żyć i kochać. Aby żyć dla samego siebie.

Chyba zmarnowali ten czas i dlatego coraz bardziej boję się. Jak mówiłam – słońce już wcale nie praży, możemy wyjść z kopalni, ze schronów, z pod ziemi. Przez nie wiadomo ile wysyłaliśmy ludzi na zwiady; zazwyczaj nikt nie wracał, umierał w żarze niczym zalany lawom. Dzisiaj nasi ,,Zwiadowcy” powrócili i teraz każdy krzyczy, że chce stąd wyjść. Że chce smakować powietrza, że chce smakować życia. I przy nich wszystkich, przy ich piękny, pełnych ulgi śmiechach czuję oszustka. Nie chcę z stąd wychodzić. Nie dziś. Nie jutro. Nie chcę. Nie chcę wychodzić bez mojego brata, bez mamy, bez taty. Ale nie ma ich już od długiego czasu. Nie żyją. Nikt nie powiedział mi tego wprost, ale wiem to. Wiedziałam o tym od kiedy jakaś przypadkowa osoba wepchnęła mnie do schronu, a moją rodzinę zgubiłam po drodze.

Na pewno nie są w innych schronie, to najbliższy w obszarze piętnastu kilometrów. Więc umarli, a ja, tchórz, zamiast żyć za nas wszystkich, chciałabym dalej żyć a jednocześnie nie żyć jak dotychczas. Dalej siedzieć na metalowych krzesłach z bladą, nieopaloną cerą; piszczeć, gdy zauważę szczura; dzielić się swoim posiłkiem z innymi.

Dlatego jako jedyna nie wiwatuję, tylko siedzę skulona w kącie z twarzą ozdobioną łzami. Łzami cierpnie, nie ulgi. Bo gdyby ci ludzie wiedzieli, że to tylko początek, nie wyszliby z stąd. Nie wypuściliby nikogo.

Gdyby wiedzieli, że jutro wszyscy umrą, staraliby się temu zapobiec. Ale nie wiedzą, a ja im nie powiem. Nie mogę; nie chcę; nie uwierzą. Bo kto by uwierzył dziewczynie sierotce, że jutro nastąpi Apokalipsa?

Nawet jeśli uwierzyliby i tak bym zginęła. Bo przyczyna tej Apokalipsy nosi imię: ,,Lena”.

Nosi moje imię.