Przestałeś błyszczeć

Percy od dziecka był wyjątkowy. Musiał, bo jak ktoś zwyczajny osiągnąłby tyle rzeczy. Jego sukcesy kładziono na karb jego cudowności. Był archetypem odwagi, męstwa i waleczności. Nikt nie uwierzyłby, że on się też waha. Że jest niepewny, boi się i martwi. Że jest taki sam jak pozostali. Bo co wyróżnia go od reszty prócz imienia?

Teraz też musiał stanąć przed wyborem. Była to niewątpliwie

najtrudniejsza decyzja w jego życiu. Wóz albo przewóz, musi wybrać

między tym co dobre dla niego, a tym co słuszne. Czegokolwiek nie

wybierze będą duże straty. Annabeth powiedziała, żeby się nią nie

przejmował. Że nie ona jest najważniejsza, że to ludzi należy

ochraniać. Że jest gotowa poświęcić się dla wyższych celów. Nie

mógł jej zrozumieć dopóki nie kazano mu wybierać. Teraz stanął przed

wyborem. Albo Annabeth, albo powodzenie misji. Wiedział co

wybrałaby córka Ateny. Wiedział, że by się nie zawahała. Ale to do

niego należała decyzja. I on się wahał. Kochał ją za bardzo, żeby

stracić ją w tak błahych okolicznościach. Nie wybaczyłby sobie jej

śmierci. Była to niewątpliwie próba jego oddania. Co jest ważniejsze,

dobro świata, czy uczucie, które zrodziło się w siedemnastolatku do

ładnej dziewczyny? Ale Annabeth była nie tylko ładna. Była wyjątkowa,

niedozastąpienia. Nie znajdzie na świecie drugiej takiej dziewczyny.

Zresztą jeśli ją straci to nie będzie szukać.

-Percy- jej głos był przytłumiony, ale pewny. -Percy, bierz medalion i uciekaj- patrzyła na

niego. Jej szare oczy wprawiały go w popłoch. Wyrażały smutek, żal,

ból niewyobrażalny . Ale też zacięcie. Pewność siebie, to co

cechowało jego dziewczynę od kiedy ją poznał. Jeżeli teraz by do

niej podbiegł, to by się na nim zawiodła. Przestałaby go szanować, bo

ważyłby swoje dobro ponad innych. Sam przestałby się szanować. Ale tak

bardzo ją kochał.

-Annabeth, ja nie chcę wybierać- powiedział łamiącym się głosem. -Ja nie zostawię ciebie tutaj,ja- przerwała mu

gwałtownie.

Teraz jej oczy przybrały odcień ciemnego kamienia. Była

zła na niego i na siebie, że przez nią musi stanąć przed takim wyborem.

Wystarczyło tylko się nie podkusić, nie być tak naiwną. Mogła się

domyślić, że była to pułapka. Ale teraz, nie może płakać nad

rozlanym mlekiem. Musi przekonać Percy’ego, że tak trzeba. On musi

wiedzieć, że w pełni aprobuje jego decyzję. Musi wiedzieć, że nie on

winny jest jej śmierci.

-Percy, po prostu to zrób. Ja ciebie rozumiem, ale musisz być ponad to. Bądź ponad to dla mnie-nie była pewna, czy jej

słowa na niego podziałają. Ale czasu było coraz mniej, zaraz Percy

straci szansę i oboje przepadną. A razem z nimi cały świat runie w

otchłań zapomnienia. Nie, ona na to nie pozwoli,nie pozwoli mu by

popełnił taki błąd. Uśmiecha się i sama podejmuje decyzję za niego.

Wyciąga sztylet, po czym z okrucieństwem wbija go sobie w obojczyk. Nie

sądziła, że będzie bolało tak bardzo. Ból jest niewyobrażalny. Ale musiała

to zrobić. Tak sobie wmawia, że musiała. Percy podbiega do niej,

dziewczyna kona.

Dlaczego ona to zrobiła? Co chciała przez to udowodnić?

Zalewa się łzami. Nie, on nie pozwoli jej odejść, nie samej. Nie, ten

jeden raz postawi na siebie. Choć ten jeden raz wybierze ukochaną, ten

jeden raz. Przecież miłość zwycięża wszystko. Wszystko będzie dobrze

jak on znów połączy się z Annabeth.

-I co było potem? -pyta wychudzona dziewczynka siedząca z przodu. Ma na sobie podziurawione spodnie i koszulkę, niepraną od ponad tygodnia. Włosy ma tłuste, długie

tak bardzo, że szurają po ziemi. Patrzy na mnie, narratora, czeka aż

dokończę wspaniałą historię. Jest zafascynowana miłością kochanków.

-Czy on ją zostawił?- pyta

-Nie, oczywiście, że jej nie porzucił. Nie mógłby- patrzę przez okno, w którym wybita jest szyba. Ukrywamy się tu od ponad miesiąca. Już niedługo skończą się zapasy. Gdzie zabiorę tych wszystkich ludzi?Co się z nimi stanie, gdy nie uda mi się znaleźć bezpiecznego miejsca? Jeżeli dopadną nas potwory?Albo choroba znów się rozprzestrzeni?

-Tak bardzo ją kochał?

-Tak, kochał ją tak bardzo, że nie liczył się z konsekwencjami

-Jakimi konsekwencjami?- wygląda na rozczarowaną.

Nie postawą Percy’ego ale moją. Jak mogę stawiać coś ponad ich niedojrzałą miłość?

-Zabił się żeby być z nią, bo bez niej nie mógłby żyć-mówi to pewnie.

Jest pewna, że Percy postąpił słusznie, że tak należało zrobić.

-Nie mógł żyć bez niej, więc się zabił

-I na taki los skazał resztę świata. Percy Jackson nie był bohaterem. Był

przyczyną, przez którą nasze losy tak się potoczyły. Przyczyną głodu,

wszystkich klęsk, odrodzenia się bogini ziemi. To wszystko jest jego

zasługą, to są następstwa jego działań

-Ale on chciał dobrze. Nie możesz go obwiniać za to wszystko. Tak nie wolno- mała podnosi się i

protest wszczyna również grupka pozostałych dzieci. Nie obchodzi ich to, do czego syn

Posejdona doprowadził. Ludzie lubią romantyków. A romantycy lubią się

zabijać w imię miłości.

-Właśnie, ja postąpiłbym tak samo- unosi się mały, rudy chłopiec. Sama skóra, spod koszulki przebijają kości.

Wszystkie dzieci wyglądają tu jak z Oświęcimia. A ja nie mogę nic na

to poradzić. Nie mogę ich wyleczyć, nakarmić, zapewnić im schronienia.

Mogę jedynie opowiadać im bajki i historie o słynnych herosach. Tak

wypełniam ich czas dzielący od śmierci. Dzięki temu nie tylko dzieci

ale i cała reszta zapomina o prawdziwych zmartwieniach. O potworach,

epidemii zarazy, o skrajnych warunkach i braku jedzenia. Umilamy sobie czas

opowiadając historie. Śmieszne, smutne, prozaiczne. Historię w których

dobro zwycięża nad złem, miłość pokonuje nienawiść. Historie, tak

banalne i nierealne, że aż zachwycają. O ludziach idealnych, o czasach

lepszych, o życiu miodem płynącym. Patrząc na te dzieci, mam tylko nadzieję, że czeka ich szybka śmierć i bezbolesna. Że nie będą cierpieć. Wić się od gorączki i umierać z głodu. Nie zasłużyły na taki los, ja nie zasłużyłem żeby na to patrzeć. Żeby tego doświadczać i odprawiać żałobne rytuały. Ja spełniłem swoją

rolę, ale nie była ona tą kluczową. Najważniejszym ogniwem był Percy.

Jego zwłoka kosztowała życie tysięcy, jego błąd pozbawił oddechu połowę planety. Nie ma dla niego wytłumaczenia. Tym razem już mu nie wybaczę.

Percy. Percy do którego wzdychałem, którego podziwiałem, a którym teraz gardzę.

Percy.

Percy, mój autorytet, mój przyjaciel, mój idol.

Percy.

Percy, morderca mojej siostry, mój wróg, moja sromota.

Percy.

Percy, syn Posejdona, o kruczo-czarnych włosach i powalającym

uśmiechu.

Percy, heros, o błyszczących oczach, tak intensywnych, tak pięknych, jak zieleń szmaragdu.

Percy, niedoszły bohater, egoista, megalomaniak.

Człowiek renesansu czy archetyp słabej woli?Wspaniały kochanek czy przyczyna zguby?

Wszystko zależy od perspektywy, od punktu widzenia. Każdy może mieć swoje, indywidualne zdanie. Moja opinia skazuje Percy’ego na banicję. W interesie świata, byłoby nie mieć już takich bohaterów. A w moim nie zaufać już nigdy nikomu, na widok kogo uginają się kolana.

Nie zakochać się w bohaterze tragicznym, zbyt dziecinnym i zbyt niedojrzałym. W ogóle już się nie zakochiwać. Bo miłość połączona ze śmiercią wygląda ładnie wyłącznie w romansach.

Agat