Picie z Gazdą

Nad ranem na jaju pojawiły się pęknięcia. Nikt tego nie zauważył, bo wszyscy leżeli zalani w trupa. Nagle coś trzasnęło i odłamki skorupki raniły wielu dzielnych, choć pijanych ludzi. Gdy chmura kurzu opadła (bo przecież zawsze musi być chmura kurzu), oczom żywych i przebudzonych ukazało się gargantuiczne monstrum. Może nie sięgało nieba jak mityczny Flopek, ale i tak było duże. Miało duże ciało, duże zęby i duże uszy. W ogóle jakoś tak przypominało królika, gdyby nie fakt, że miał krwistoczerwone oczy pałające nienawiścią. Jak wiemy, oczy każdego złego potwora pałają nienawiścią. Ale te oczy były bardziej nienawistne niż sprzedawca węgla po wynalezieniu energii jądrowej, a to o czymś świadczy. Wróćmy jednak do Ketatsa, gdyż tak go nazwały późniejsze pokolenia. Po wymordowaniu w krwawy sposób całej wioski, pobiegł na łąki zeżreć owce. Pasterzy przy okazji też. Ówczesny król, Ylather, ogłosił nagrodę dla śmiałka, który pokona potwora. Nagroda wynosiła rentę księżniczki, czyli jakiś tysiąc boli co było wtedy prawdziwą fortuną. Wiele osób próbowało zaciukać królika, lecz ani rycerzom w lśniącej zbroi, ani barbarzyńcom z toporem, ani magom z… szatami nie udało się zgładzić Ketatsa. Wyspa była skazana na zagładę.
W tym samym czasie czarodziej Bogdaniec ze Zbyszka pracował nad hodowlą doskonałą. Miał na tym polu już wiele osiągnięć: stworzył ziemniakory (pomidory, które zamiast korzeni miały ziemniaki), dynię o smaku czekolady, fasolę Hero i kilka mniejszych okazów. Bogdaniec usłyszał o morderczym króliku i postanowił zając się tą sprawą. Po wielu dniach ślęczenia nad księgami i wywarami zasadził marchew. Dzięki utartej fasoli Hero urosła w mniej niż tydzień. Ale jaka to była marchew! Wielka jak ramię, krwistoczerwona, aż kipiała od karotenu! Bogdanie wziął marchew, sznurek, żeby w razie czego móc się powiesić, bułkę na drogę i ruszył na spotkanie przeznaczeniu.
Nie podróżował długo, bo Ketats sam go znalazł, przyciągany słodkim zapachem marchewki. Gdy stanęli naprzeciwko siebie na polanie w lesie Sławoju, było południe. Potwór zaszarżował na Bogdańca, a on się pochylił tak, że królik przebiegł nad nim. W ostatniej chwili uczepił się sierści na jego ogonie. Wspiął się na jego grzbiet, usadowił wygodnie i zaczął pracę. Do swojego kostura przywiązał sznurek z marchewką na końcu. Zarzucił jak wędką i oto warzywo znalazło się przed pyskiem Ketatsa, który ruszył jak z kopyta. Od tej chwili Bogdaniec przeszedł do historii, jako Króliczy Jeździec. Nagrody od Ylathera nie dostał, bo przecież nie pokonał potwora, tylko go oswoił. Walczył ze złem przez wiele lat, aż do jego tragicznej śmierci, kiedy to pożarł go jego własny pupil, gdyż zapomniał go nakarmić. Sam królik umarł z żalu po stracie pana. Albo na gnomi katar, tego się już niestety nie dowiemy.
Co się stało z legendarną marchewką? Odtąd dawała właścicielowi władzę nad większością zwierząt. Nie działała na przykład na dziki. Zakonserwowana czarami spoczywa w głębi skarbca Troi, strzeżona przez nieprzekupnych strażników, nad którymi nikt nie ma władzy…

Morał? Nie pijcie z Gazdą przy jajku, bo zginiecie.

PS. To nie jest jeszcze odpowiedź na wyzwanie.