Nie mogę powiedzieć ci prawdy

Percy stał oparty o skałę. Ręce miał skrzyżowane na piersiach. Patrzył nienawistnie gdzieś przed siebie, w pustkę. Był wściekły. A ja nie potrafiłem go wyciągnąć z tego stanu.

-Na pewno nie cierpiała- powiedziałem. Percy nawet nie popatrzył w moją stronę. Nie docierały do niego moje słowa. Wpatrywał się uporczywie w zamazany krajobraz. Mgła unosiła się obficie nad powierzchnią ziemi. 

-Percy, ja wiem, że to jest trudne ale- wszedł mi w słowo.

-Nie istnieje ale. Nie wiesz co przeżywam. Nigdy nie straciłeś kogoś tak dla ciebie cennego-

przerwał. -Przepraszam, ja- machnąłem ręką.

-Nie przepraszaj, nie masz za co

Jason nie lubił kiedy ktoś mu przerywał kiedy się koncentrował. A jego dziewczyna niewątpliwie

działała mu na nerwy. Ciągle tylko wygadywała jakieś banalne historie. O butach, chłopcach

i tej wstrętnej Herze.

Ucieszył się kiedy zobaczył syna Hadesa. Niemal natychmiast zerwał się z miejsca i do niego

podbiegł.

-Ej zaczekaj- pociągnął go za rękę. Brunet odwrócił się i przewiercił jego twarz oczami. Gdyby

wzrok mógł zabijać już leżałby martwy.

-Co się z tobą ostatnio dzieje? Chodzisz nieprzytomny- sam nie wiedział skąd zdobył się na

odwagę by wypowiedzieć te słowa. Przecież Nico był wściekły, można było od razu to poznać.

Jeden nieopatrzny ruch i zetrze go z powierzchni ziemi. Ale tak bardzo nie chciał wracać do

swojej dziewczyny.

-Martwić powinieneś się raczej o Percy’ego- nakazał trzeźwo brunet. -Od śmierci Annabet nie

mogę go poznać. Zmienił się, już nie jest samowystarczalny- powiedział to smutno. Ile bólu

kryło się w tym głosie. Ile bólu sprawiał jemu ten osobnik?

-Nico, Annabeth poległa w słusznej sprawie. To wymarzona śmierć każdego herosa. A Percy

musi to przejść samodzielnie. Jeśli teraz nie damy mu odetchnąć wkrótce się udusi

Zaraz pożałował, że te słowa przeszły mu przez usta. Nico wyzywająco mierzył go wzrokiem

gotowy rzucić rękawiczkę. Jak mógł być tak nieostrożny? Ale mówił tylko to co sam czuł.

Oczywiście żałował Percy’ego jak wszyscy, ale przecież syn Posejdona nie był sam. Miał matkę,

ojczyma, cały obóz. Ludzie garneli się by go pocieszać. A on nie zamierzał dołączyć do tej

gromadki.

-Puść mnie- szarpnął się Nico i odszedł rozzłoszczony. Jason za nim nie gonił, to nie miało

sensu. Syn Hadesa powinien odnaleźć własną drogę, którą chce podążać. Nie może uzależniać

swoich decyzji od Percy’ego. Tak jak on, powinien w końcu przestać brać go pod uwagę.

Percy był rozgoryczony. Ciągle wyrzucał sobie śmierć Annabeth. Umarła tak młodo, była taka

piękna. Pomyśleć, że jeśli dołączyłaby wtedy do łowczyń, to by ciągle żyła. Pojedyncza łza

przeturlała się po jego policzku. Zobaczył idącego ku niemu syna Hadesa. Akurat teraz, gdy

tak pragnął samotności. Jednak obecność chłopaka wcale mu nie przeszkadzała.

-Chcesz- wyciągnął ku niemu paczkę papierosów. Zawahał się przez chwilę, Annabeth tyle

razy go przed nimi przestrzegała. „Zrujnujesz sobie życie, rak, nowotwór, cały szereg

chorób”- słyszał jej słowa. Sięgnął po papierosa i zapalił. To ty zrujnowałaś mi życie

wybierając śmierć.

Nico wiedział, że Percy chce być sam i go rozumiał. Rozumiał doskonale, po śmierci siostry

był jak on rozdarty. Bał się jednak, że syn Posejdona może mieć jakieś niebezpieczne plany.

Przecież znajdowali się na dość dużej wysokości, jeden krok w niewłaściwą stronę, a po Percym

zostanie tylko morska piana.

-Annabeth nienawidziła papierosów- zaczął. Nico popatrzył na niego nic nie rozumiejąc. Przecież

wyraźnie widział palącego Percy’ego. Puszczał powoli kółka z ust.

-Dlaczego więc palisz?- zapytał. Percy oparł się wygodnie o skałę.

-Dla towarzystwa. Nie wypadało mi odmówić, prawda?- nie, nieprawda, chciał krzyknął Nico.

Zdał sobie sprawę, że Percy przyjął od niego papierosa, z nadzieją, że zginie. Ale był to dość

nieszkodliwy nałóg. Jeden papieros nie pozbawi go tchu pomyślał. Ale na wszelki wypadek wsunął

paczkę głębiej do kieszeni.

Jason obserwował ich oboje. Siedzieli, rozmawiali, palili jak stare małżeńtwo. Wiedział jednak

że Nico nie powiedział o niczym Percy’emu. Nie chciał go martwić, ani brać na litość. Śmierć

Annabeth nakazała mu dozgonną przysięgę milczenia.

Był zawiedziony. Ile razy wpatrywał się w syna Hadesa z nieodpartą żądzą. Sam tego nie rozumiał i

podobnie jak Nico bał się tego. Bał się tego kim się staje w tak niedługim czasie.

-Już późno, powinieneś się położyć- szepnął Nico. Nie chciał gwałtownie wyrywać Percy’ego z

głębokiego transu, a jedynie delikatnie go ocucić. Syn Posejdona popatrzył na niego i pokiwał

głową.

-Tak, chyba powinienem- stwierdził i oboje wstali.

W drodze do domku zatrzymał ich Jason. Patrzył na nich jakoś podejrzliwie. Nico zaraz się

speszył i pokiwał głową.

-Co tu robisz?- zapytał

-A co ty wyprawiasz?

Percy niczego nie rozumiał. Oboje go irytowali. Byli najwyraźniej gotowi do bitwy. A on nie

zamierzał w tym uczestniczyć. Przecisnął się obok syna Hadesa i pognał do domku.

-Jason, odbiło ci, patrz coś narobił- zbeształ go Nico pokazując za biegnącym Percym. Jason

nawet nie spojrzał w tamtą stronę. Patrzył na syna Hadesa.

-Kazałem ci go zostawić w spokoju-powiedział. -Sam musi się z tym uporać

-Nie, nie musi- przerwał mu Nico pewnie. -Ja owszem musiałem, gdy zginęła moja siostra. Popatrz

na mnie. Nie chcę by to samo spotkało Percy’ego

Jason go rozumiał. Rozumiał to, że on się o niego martwił. Sam się martwił, ale nie tak intensywnie.

Musiał wyrwać Nica z tej spirali cierpienia. Percy’emu w końcu przejdzie. Co do syna Hadesa, nie

był taki pewny. Co prawda chłopak nie pielęgnował w sobie urazy do nikogo. Ale głęboko zakorzenione cierpienie przebijało się na jego twarzy.

-Opowiedz mi o niej. O swojej siostrze, jaka była- poprosił. Nico popatrzył na niego jak na popaprańca. Widział, że brunet nie chce się tym z nim dzielić. A jednak nalegał by usłyszeć tą historię.

-Jason, zaraz stracę cierpliwość, weź się odwal. Nie mam na to czasu. Nie mam teraz czasu dla

ciebie, przepraszam. Muszę iść do Percy’ego

-Nie, nie musisz- przerwał mu gwałtownie syn Jupitera. Nico się zawahał. O co właściwie jemu

chodzi? Dlaczego wtrąca się do jego prywatnego życia?

-Jason co się dzieje?- zapytał teraz wyraźnie zatroskany. Brat Thalii zachowywał się co najmniej

dziwnie. Nie chciał zostawiać, go tu załamanego i rozbitego w głębi lasu. Jeszcze zrobi sobie jakąś

krzywdę.

-Sam nie wiem. Po czym poznajesz, że lubisz Percy’ego?- Nico się zarumienił. Też mi pytanie.

Jak można nie ubóstwiać Percy’ego? Przecież to Percy Jackson to takie oczywiste. Odpowiedź

sunęła się sama na jego usta. Ale się zawahał. Zdał sobie sprawę, że Jasona na pewno to nie

interesuje. Albo co gorsza jest fanatykiem takich opowiadań.

-Czy podoba ci się ktoś poza Piper?- zapytał niepewnie. Stąpał po niezwykle cieńkim lodzie.

Starał się dostać wgłąb serca Jasona. Jednak on pozostawał nieugięty.

-Nie, nie podoba- zaczął Jason. Nico westchnął. Po co on zawraca mi głowę?-pomyślał. -Piper mi się nie podoba- wyrzucił z siebie syn Jupitera.

-Dlaczego, przecież jest niezwykła?- Nico był zdumiony. Nawet on, chcąc nie chcąc polubił tą

dziwaczną córkę Afrodyty. Ale Jason, Nico był przekonany, że on ją kocha. Ale syn Hadesa nie

znał się za dobrze na miłości. Jego miłość do Percy’ego zatruła mu życie.

-Nie podoba mi się i tyle- Jason był uparty. Na twarzy bruneta wykwitł uśmiech. On też często

udzielał wieloznacznych odpowiedzi.

-Ale dlaczego?- zapytał ponownie

-Bo nie jest tobą

Ta scena była tak nierealistyczna, że Percy aż przecierał oczy. Widział ich wyraźnie, mimo

gęstniejącej mgły. Zakochanych i całujących się, dwójkę chłopaków. Och, gdyby Annabeth to

widziała, no kto by pomyślał?

-Percy- zza drzew wynurzyła się łowczyni Artemidy. Thalia była kompletnie ubrana, miała

przy sobie i kołczan i strzały.

-Polujesz w lesie?- zapytał Percy. -Niestety dzisiaj brak zwierzyny- dodał. -Las przepełniają

tylko zakochani- rozchylił liście, ukazując córce Zeusa jej brata całującego się z synem

Hadesa. Chwilę stała oniemiała, po chwili jednak się otrząsneła.

-Właśnie dlatego zostałam łowczynią- powiedziała. -Każdy fajny chłopak jest albo zajęty, albo

jak w ich przypadku, jest gej z niego- Percy mimowolnie się uśmiechnął. Łowczyni miała niezwykły

dar poprawiania pozostałym humorów. Ale nie była Annabeth, więc się nie liczyła.

-Ja jestem wolny, jakbyś chciała wiedzieć- zagaił. Thalia popatrzyła na niego przewrotnie. Jej

oczy lśniły tysiącem brylantów. Był to elektryczny widok.

-Nie, nie jesteś- powiedziała pewnie. -Chodź ze mną. Annabeth już czeka

Gall Anonim