Grace

Miniaturka z dedykacją dla Carmel która bardzo mi pomogła w jej tworzeniu <3
Jane

~*~

W dniu, w którym zginęłam niebo było jasne, a powietrze czyste i chłodne. Zimowy poranek zachwycał pięknem. Doskonała pogoda nie mogła być dziełem przypadku. I chociaż wolałbym zginąć latem, to było coś urzekającego w tym, że ostatnie chwile świata MIAŁY być tak idealne. Jak gdyby bogowie chcieli mi coś udowodnić… Tylko nie wiem, co? Może gdyby dali mi jeszcze jeden dzień…

Ten poranek miał być najważniejszy. Miał być wyzwoleniem. No cóż, chyba był. Ale czy na pewno o to chodziło? Ktoś miałby to przewidzieć?

Mroźne powietrze szczypało mnie w twarz. Dobrze, że ciepło się ubrałam. Nie. To i tak nie miało znaczenia. W końcu i tak cieszyłam się za  z braku czapki. Kruczoczarne włosy pięknie rozsypały się na śniegu, gdy upadłam.

W oddali błysnął niebiański spiż, usłyszałam szczęk mieczy. No właśnie. Miecze, stworzone do walki z potworami. Dlaczego herosi zwrócili się przeciwko herosom?

Słońce raziło mnie w oczy, gdy patrzyłam do góry, ale nie mogłam odwrócić wzroku. Moje ciało było ciężkie, nieczułe, jak zamarznięta ziemia dookoła. Nie rosła na niej trawa, nie rosły kwiaty. Na mojej piersi natomiast wykwitła czerwona plama. Ciepła krew spływała na biały puch.

Wiatr poruszył suchymi gałęziami nad moją głową. Były martwe, zupełnie jak ja. Nie, poprawka. PRAWIE martwe. Gdzieś w środku drzewa żyła driada, nie pozwalała mu umrzeć. Zielone soki płynęły gdzieś głęboko pod powierzchnią kory.

Także moje serce biło niestrudzenie, pompowało krew, nie pozwalało mi umrzeć. Czy moja dusza wiedziała, że nadaremno? Czy to driada decyduje, rozkazuje, a drzewo obumiera? Gdyby bogowie…

Moi przyjaciele tam byli.

Czy wiedzieli, że dzieci Hadesa będą miały broń palną, z której będą mogły nas powystrzelać jak kaczki? Raczej nie. Ja już wtedy wiedziałam, a przekonałam się o tym
na własnej skórze.

A jeśli wiedzieli? Jeśli tak, to wiedzieli też, że idą na pewną śmierć. Że na nic zdadzą się ich zbroje ze śpiżu, na nic ich miecze i łuki przeciwko pistoletom.
Stal przeciwko prochowi. To nie mogło się udać.

Chciałam krzyczeć: to wbrew zasadom! Ale czy wojna kieruje się jakimiś zasadami? Czy to ma rację bytu?

Nie wiem, ile tak leżałam wykrwawiając się na śniegu. Nie wiem, ile osób spotkał podobny los. Rośliny, zdeptane zanim zdążyły się wzmocnić, wyrosnąć. Ta walka nie miała sensu. Ta bitwa. Ta wojna. Ale czy jest inny sposób na wyzwolenie?…

Coś przesłoniło mi widok. Przez chwilę przed oczami miałam ciemność. Zmarszczyłam czoło i zaczęłam mrugać. Och.

Błękitne oczy, błękitne jak zamarznięta rzeka. Zaraz. Rzeki nie zamarzają. A może jednak? Musi przyjść wielka zima. Niewiarygodny mróz. Tak, wtedy zamarzają.

Całe życie czekamy na ten mróz. Czasem wydaje nam się, że to już. Że to ten smutek. Ale to tylko przymrozek. Rzeka zamarza tylko odrobinę, wystarczy kilka promieni wschodzącego słońca o poranku by lód stopniał.

Ale tym razem poranek miał nie nadejść.

Uśmiechnęłam się, ale był to smutny uśmiech. To chyba było dla niego za wiele. W oczach zalśnił łzy, spłynęły po zaróżowionych od zimna policzkach. Szepnął moje imię. Nie odpowiedziałam. Patrzę na niego, a moje usta układają się w jedno słowo. Nie mogę nic powiedzieć. Ale mogę słuchać.

To niezwykłe, że ludzie całe życie tylko mówią, a tego, co najważniejsze, słuchania innych, uczą się tuż przed śmiercią.

On mnie nie okłamie, pomyślałam. Wie, że nie będzie dobrze. Wie, że po tej nocy nie nadejdzie poranek. Wie, że jeśli teraz nie pocałuje Grace, nie zrobi tego nigdy.

Więc to zrobił. Jego usta były chłodne, ale nie dla umierającej osoby. Paliły mnie jak ogień. Zmusiło mnie to do zastanowienia się. Czy płomień jest zły? Pali i niszczy, ogrzewa i chroni. Gdyby…

Podniosłam dłoń i dotknęłam jego policzka. Wtedy znaczyło to więcej niż tysiąc słów.

Czemu mi to robisz?

Nie odpowiedziałam. Chciałam już zamknąć oczy. Zasnąć po męczącym dniu.

On to zrozumiał.

I utulił mnie do wiecznego snu. Zasnęłam patrząc w jego oczy, które nigdy wydawały się takie niebieskie…

~*~

Jeszcze słowo. Nie pisałam nic od dłuższego czasu. Pewnie to znacie-szkoła zabiera mi wiele wolnego czasu. Postaram się teraz wysyłać tego typu miniaturki, których nie muszę kontynuować. Komentujcie proszę, to pomaga 😀