Syn Łowów (2)

P.S Mam nadzieję o dobre odegranie uczuć.

-To niemożliwe-wyszeptał Chejron- Jeszcze nigdy nie narodziło się dziecko Artemidy

-A jednak, ja się urodziłem-powiedziałem wyzywającym tonem. Wiele razy słyszałem takie słowa od innych półbogów i zawsze mnie to denerwuje

-Uspokój się-upomniał mnie Kevin

Policzyłem do dziesięciu w myślach i zapytałem Chejrona czy mogę zostać w obozie. Bałem się ,że po tym uznaniu nie będę mógł zostać w obozie, ale powiedział ,że oczywiście, co za pytanie tylko żebym nie mówił  ,że jestem synem Artemidy.

-To może na ciebie ściągnąć wiele problemów- powiedział-Mów ,że jesteś synem Apolla, to wyjaśni dobre strzelanie z łuku. A teraz idź, Malcolm cię oprowadzi.

-Malcolm? Który to z nich?- zapytałem

-Jeden z synów Ateny-odpowiedział

Kiedy wyszedłem z Wielkiego Domu, wszyscy strażnicy stali na ganku.

-Przepraszam, który z was to Malcolm?- zapytałem

-To ja-powiedział jeden z synów Ateny

-Chejron poprosił cię ,żebyś mnie oprowadził-powiedziałem

-Więc chodź za mną-powiedział

Po drodze Malcolm mówił o Obozie Herosów

-Tutaj jest skład broni-powiedział wskazując na budynek wielkości szopy.

-Broń już mam-powiedziałem pokazując swój łuk, strzały i sztylet

-To dobrze-powiedział rozmarzonym tonem i zasną.

-Malcolm? Ej, obudź się !-Potrząsałem nim aby się obudził

-Co, gdzie, kiedy, jak?- powiedział, potrząsając głową

-Co się stało?-zapytałem.To mnie zaniepokoiło.

-Zamyśliłem się głęboko, nic więcej-powiedział zwyczajnie, jakby potknął się o kamień, a nie zasną na środku drogi- Chodźmy dalej

Potem byliśmy w stajniach pegazów, na arenie, na polu truskawek przy ognistej ściance wspinaczkowej i na boisku do siatkówki. Na koniec byliśmy przy domkach. Było ich około dwadzieści i były w różnych kolorach.

-Zostałeś już uznany?- zapytał mnie Malcolm

-Tak, jestem synem Apolla-powiedziałem gładko

-Dobra to choć, zapoznasz się ze swoimi przyrodnimi braćmi i siostrami-powiedział

Potem weszliśmy do domku który wyglądał jakby był zrobiony ze złota. Kiedy byliśmy w środku zauważyłem ,że wszędzie były piłki do kosza i łuki. Łuki były na ścianach a piłki w specjalnych koszach. Przy łóżkach były powieszone plakaty znanych łuczników i koszykarzy. Natomiast ściany i podłoga wyglądały jak po dotknięciu króla Midasa. W domku było około dwadzieścia osób: najmłodsi mieli około dziesięć lat, najstarsi szesnaście  Nagle podszedł do mnie chłopak ubrany w t-shirt z Washington Wizards.. Przyglądał mi się uważne i z ciekawością, jakbym był jakimś zwierzątkiem.

-Cześć jestem Will Solace, grupowy domku Apollina- powiedział

-A ja Jake- przywitałem się

-A nazwisko?- spytał

-Nooo… jakby to powiedzieć ja nie znam swojego nazwiska-wydukałem

-Mhm, rozumiem- powiedział-No dobra czas na rytuał przejścia powiedział radośnie.

-Rytuał przejścia? -powiedziałem sceptycznie.

-Tak, polega na tym ,żeby jak najcelniej strzelać z łuku. Oto zasady: masz dziesięć strzałów i dziesięć tarcz. Postaraj się trafić w środek każdej-wytłumaczył. Im gorzej strzelisz, tym gorsze miejsce do spania dostaniesz.

-Brzmi łatwo-powiedziałem

-No, dodam ,że tarcze są ruchome a ty będziesz musiał strzelać skacząc -dodał-Dobra, to choć na boisko- powiedział i wyszedł razem z domkiem na stanowisko łucznicze.

Kiedy byłem już na miejscu, cały domek mnie otaczał. Przede mną było dziesięć tarcz strzelniczych, które zaczęły się obracać kiedy podszedłem.

Zacząłem skakać. Zdjąłem łuk z ramienia i celowałem do najbliższej tarczy. Po sekundzie pierwsza strzała wbiła się w środek. Obozowicze patrzyli na to z podziwem. Druga, trafienie. Trzecia. Czwarta. Wszystkie strzały trafiły w środek tarcz. Rozległy się oklaski. Wróciłem do domku i położyłem swoje rzeczy na wolnym łóżku i poszedłem odpoczywać i zasnąłem. Wieczorem obudził mnie Will i powiedział ,że jest ognisko i mamy iść.  było bardzo wysokie i gorące. Śpiewano ogniskowe piosenki. Niedawno spałem ale byłem zmęczony i wciąż myślałem aby wrócić do łóżka. Po ognisku szybko poszedłem do łóżka i po raz pierwszy od dwóch lat mogłem spać spokojnie i bez strachu ,że jakiś potwór wyskoczy na mnie w nocy. W nocy miałem sen, kiedy Artemida kazała mi ruszyć na Long Island.

Byłem na polowaniu w lasach niedaleko Salem i ścigałem jelenia. Las był sosnowy i miał gęste podszycie. Kiedy prawie go dogoniłem, nagle wszedłem na polanę. Pośrodku stała jakaś dziewczyna, miała może dwanaście lat. Miała srebrną kurtkę Łowczyń. Miała rude włosy a oczy wyglądały jak dwa księżyce. Była cała otoczona srebrną poświatą i było czuć od niej moc. Jeleń podbiegł do niej i zaczął się do niej łasić jak piesek salonowy.

-Artemida- wyszeptałem. Szedłem w jej stronę a kiedy byłem pięć metrów od niej, odwróciła się w moją stronę i uśmiechnęła się, jakby zobaczyła dawno nie widzianego przyjaciela.

-Witaj Jake- powiedziała nadal się uśmiechając

-Witaj pani Artemido-powiedziałem kłaniając się. Dała mi ręką znak ,żebym się wyprostował.

-Jake, nie mam za wiele czasu aby z tobą porozmawiać więc powiem krótko: musisz ruszać do Obozu Herosów-powiedziała już się nie śmiejąc

-Ale po co? Tu jest mi dobrze-powiedziałem

-Tak, wiem ale jesteś co raz silniejszy i potwory będą cię lepiej wyczuwać, aż w końcu któryś cię zabije-powiedziała

-Dobrze pani Artemido ale mam pytanie, kto jest moim ojcem?- zapytałem. Bardzo liczyłem ,że odpowie bo chciałem wreszcie poznać swojego ojca. Pamiętam tylko jak Artemida powiedziała ,że kiedyś poznam prawdę.

-Dobrze czas  byś poznał poznał prawdę -westchnęła-Znalazłam cię z moimi Łowczyniami w lesie. Byłeś bardzo mały i żadna z moich Łowczyń cię nie znała. Chciały cię zostawić bo byłeś chłopakiem, ale ja zaopiekowałam się tobą. Kiedy miałeś dwanaście lat zostawiłam cię w lasach Oregon bo byłeś już zbyt długo aby podróżować z Łowczyniami. Dałam ci twój łuk, a Przy pożegnaniu przelałam na ciebie trochę mojej mocy ,żebyś mógł przetrwać w lesie. Powiedziałam zwierzętom aby się tobą zaopiekowały-zakończyła.

Nie wiedziałem co myśleć. Moi rodzice mnie nie chcieli. A teraz miałem przejść przez całe Stany Zjednoczone żeby dojść do jakiegoś obozu. Artemida wyglądała jakby wiedziała o czym myślę.

-Spokojnie, jak tutaj dałeś sobie radę to poradzisz sobie w podróży-powiedziała pocieszającym tonem.

Następnie błysnęło srebrne światło i po Artemidzie nie było śladu. Nagle obraz zamigotał i pojawiłem się w lesie. Ale to nie były lasy jak w Salem. Były bukowe i mroczne, jak zielona jaskinia. Pośrodku stał dziesięciometrowy olbrzym. Miał krzywe, żółte zęby, czerwone oczy i zielonkawy odcień skóry. Nogi były pokryte brązowymi łuskami i zakończone pazurami, jak u smoka. Miał na sobie strój łowiecki, na plecach miał kołczan ze strzałami, a w ręku trzymał ogromny łuk. Miał ogromne bicepsy na całym ciele.

-No, no, no kogo my tu mamy-  powiedział basowym głosem, odwracając się w moją stronę- Przybranego synalka Artemidy. Już niedługo będę na ciebie polował, a twoja głowa dołaczy do innych łupów!- zarechotał. Nagle strzelił we mnie i obudziłem się cały spocony. Byłem pewien ,że strzała była parę centymetrów od mojej głowy. Rano, po śniadaniu zauważyłem ,że obóz wyglądał jakby gotował się do wojny. W kuźni obozowej cały czas wykonywano broń i pancerze, jak do bitwy. Przy granicach krążyły patrole, takie jak ten który zabrał mnie do Wielkiego Domu razem z Kevinem.”Właśnie, ciekawe co się z nim dzieje” pomyślałem. Mieliśmy wtedy zajęcia szermiercze. Postanowiłem bardzo dużo trenować, ponieważ na bliski dystansie byłem słaby. Przed treningiem Will wezwał mnie dłonią.

-Widzę ,że lubisz walczyć łukiem, jak cały nasz domek, ale potrzebujesz też broni do walki w zwarciu. Widziałem ,że masz przy pasie sztylet, ale może chciałbyś inną broń? -zapytał

-Nie, sztylet mi pasuje-

-Okej, w porządku-

Większość domku Apollina również walczyła sztyletami  więc trening dotyczył głównie walki na noże. Will pokazywał jak skutecznie walczyć takiego rodzaju bronią. Zacząłem trenować i po kilku godzinach uznałem ,że na dzisiaj koniec. Następnie poszedłem na lekcję strzelania z łuku, a potem na ściankę wspinaczkową z której wypływała lawa. Po wspinaczce musiałem napić się nektaru, bo miałem mocno poparzone nogi. Smakował jak moja ulubiona zupa pomidorowa. Po południu poszedłem do Chejrona ,żeby zapytać go o mój sen. Opowiedziałem mu wszystko, ze szczegółami. Słuchał bardzo uważnie

-To pewnie Gration, gigant wyhodowany aby zniszczyć Artemidę- powiedział- Jake, musisz być ostrożny. Giganci są bardzo groźni. Teraz idź na ognisko, będzie zdobywanie sztandaru-

Po ognisku Chejron przypomniał zasady bitwy o sztandar i ,że na razie należy on do domku Ateny. Ze strony z której byli zwycięscy rozległy się wiwaty. Dowiedziałem się od Willa ,że jesteśmy w drużynie niebieskich z Ateną, Hermesem, Hekate, Nemezis i Iris. W drużynie czerwonej byli Ares, Hefajstos, Hades, Demeter, i Hypnos. Podczas bitwy zostałem strażnikiem. Nasz sztandar znajdował się na wzgórzu wokół którego było wiele skał. Pasowało mi to. Dzięki umiejętnościom danym przez Artemidę, potrafiłem się mistrzowsko ukrywać się i tropić. Wszedłem na najbliższą skałę i zacząłem rozglądać się w poszukiwaniu przeciwników. Po pięciu minutach z lasu wyszedł syn Hadesa. Miał około szesnaście lat i był ubrany w czarną zbroję. Miał bladą cerę, niebieskie oczy i czarne włosy. W jednej ręce miał czarny miecz a w drugiej tarczę. Dziewczyna z domku Hekate zaczęła go bombardować  ognistymi kulami ale wszystkich unikną. Kiedy miał ją ciąć mieczem wystrzeliłem w jego stronę strzałę. Trafiła go w tył hełmu. Osunął się na kolana a potem padł plackiem na trawę. Podbiegłem szybko do dziewczyny

-W porządku?- zapytałem

-Tak, nic mi nie zrobił-odpowiedziała. Wyglądała Miała czarne włosy, oliwkową cerę i zielone oczy. Była drobnej budowy, nosiła lekką zbroję a u pasa miała sztylet.

Nagle z drugiej strony pojawił się czerwony wąż długości samochodu. Miał szereg ostrych zębów a wokół pyska kołnierz z kolców. Popatrzył na nas i zaczął wić się w naszą stronę. Dziewczyna wskazała go ręką i krzyknęła „Lorem somnum!”. Zrozumiałem czar: uśpienia. Wąż przestał się ruszać bo zasnął. Podszedłem do niego i wbiłem mu sztylet w kark. Zamienił się w pył i czerwoną gadzią skórę.

-Dlaczego tego nie użyłaś na niego?- wskazałem na tego syna Hadesa, który nadal się nie ruszał.

-Bo musiałam nagromadzić energię, w dodatku zbyt potężne zaklęcie mogło uśpić go na zawsze-odpowiedziała

Nagle między drzewami mignął jeden z naszych od domku Nemezis. Był goniony przez dziewczynę z domku Aresa ,którą spotkałem przy wejściu do obozu. „Zaraz, jak ona miała na imię?” pomyślałem  „Clarisse”. W ręku miała półtorametrową włócznię oplecioną u grotu drutem kolczastym. U czubka świeciła i wyglądała ,że jest magiczna.

-Pilnuj tu, pomogę jednemu z naszych-powiedziałem. Kiwnęła głową, a ja rozpocząłem pogoń. Biegłem za Clarisse, kiedy potknąłem się o jakiś przedmiot. Udało mi się utrzymać równowagę, zauważyłem ,że to nie kamień albo korzeń ale o skrzynkę. Była ciemna, chyba z machoniu,była ozdobiona płaskorzeźbami i miała zawiasy z brązu.

Kiedy ją otworzyłem, w środku był zwój bardzo starego pergaminu na którym był plan obozu, ale w lesie były zaznaczone jakieś punkty ze znakami: B1, B2, B3, B4, B5…. tak do dwunastu. Włożyłem skrzynię z pergaminem do kieszeni i ponowiłem pościg za Clarisse. Nagle zauważyłem bitwę dziesięć metrów przede mną. Osoby od Hefajstosa miotały z mini katapult kamienie w naszych od Hermesa i Hekate. Natomiast nasi od Apollina bombardowali dzieci Hadesa, którzy prowadzili szarżę na szkieletowych koniach. Dzieci Aresa i Ateny biły się na skałach. Uznałem ,że szarża jest najgroźniejsza. Wystrzeliłem strzałę wybuchającą w sam środek natarcia. Wybuch  odepchną środkowego jeźdźca do tyłu, a jego koń rozwalił się w kupę kości. Pozostali zatrzymali się aby uniknąć wybuchu. Wtedy domek Hermesa zaatakował domek Hefajstosa, który został zaskoczony wybuchem i przerwał na chwilę ostrzał. Natomiast domek Hekate rozwalił katapulty za pomocą magii. Następnie chciałem pomóc domkowi Ateny ale zaatakował mnie pewien chłopak od Hefajstosa. Był ciemnoskóry, miał czarne włosy i brązowe oczy. Był uzbrojony w obusieczny miecz ze spiżu i tarczę z brązu. Miał na sobie napierśnik, nogawice, naramienniki, karwasze, nagolenniki i hełm z czerwonym pióropuszem. Ciął mnie z góry, uniknąłem, wyjąłem sztylet i trafiłem w szczelinę między pancerzem, raniąc go w łydkę. Kiedy kucnął z bólu, kopnąłem go w pierś, przewracając go. Następnie wyjąłem łuk i w biegu strzeliłem jednemu synowi Aresa w plecy. Udało mu się zablokować pocisk ale wtedy córka Ateny walnęła go głowicą miecza w głowę i padł na ziemię. Potem jeden z synów Demeter próbował opleść mnie trującym bluszczem, ale udało mi się go przeciąć sztyletem i zaatakowałem go. Prawie do niego dobiegłem ale jeden z synów Nemezis walnął go od tyłu w głowę. Następnie jeden od Hefajstosa rzucił jakąś kulką ze spiżu, z której wyleciał brązowy, gęsty dym i wszyscy czerwoni zniknęli.

-Dobra, formujemy szyk i atakujemy!- powiedział grupowy domku Ateny

Udało mi się znaleźć ślady jednego z domku Aresa. Miał ciężkie, bojowe buty, które zostawiały bardzo wyraźne ślady. Patrząc po tropach zauważyłem między krzakami przebłysk czerwonego pióropuszu. Uznałem ,że zamierzają zrobić zasadzkę. Powiedziałem o tym grupowego od Ateny.

-Lepiej pójdzmy naokoło, zaskoczymy ich od tyłu, nie spodziewają się tego-powiedziałem. Popatrzył na mnie ze zdziwieniem. Pewnie uznał, że tylko dzieci Ateny mogą obmyślić dobrą strategię.

-Dobrze prowadź-powiedział. Udało nam się okrążyć czerwonych. Kiedy już byliśmy za nimi, zauważyłem sztandar czerwonych. Znajdował się na klifie, można tam było wejść tylko z jednej strony. Na sztandarze była na nim głowa dzika i włócznia. Pilnowało go dwóch strażników. Podszedłem do Willa.

-Patrz, sztandar- szepnąłem-Po cichu wyeliminujemy strażników i sztandar będzie nasz!-

-Dobra- powiedział z łajdackim uśmiechem.

Oboje jednocześnie napięliśmy łuki i wystrzeliliśmy. Po chwili obaj strażnicy padli jak worki ziemniaków. Szybko podbiegliśmy po sztandar i pobiegliśmy ile sił w nogach do strumyka, kiedy usłyszałem szum wiatru i dostałem w plecy kamieniem wystrzelonym z katapult dzieci Hefajstosa. Poleciałem na pięć metrów w górę. Bolało jakby ktoś wsypał mi sól do rany. Wtedy zrobiłem coś ogromnie dziwnego. Zawyłem, a wtedy z lasu wyskoczył wilk wielkości półciężarówki. Był biały jak śnieg a oczy czarne jak węgiel. Spadłem na jego grzbiet, kiedy ruszył z prędkością tornada. Wyłem z bólu na jego grzbiecie. Tańczyły mi kolorowe plamki przed oczami, ciemniało mi w oczach. Wilk delikatnie położył mnie na trawie a następnie pobiegł do lasu. Jak przez mgłę pamiętam Chejrona dającego mi nektaru i przenoszącego do Wielkiego Domu. Potem padłem nieprzytomny. Kiedy obudziłem się bolało mnie całe ciało. Leżałem na łóżku w gościnnym pokoju. Na krześle siedział Will.

-Obudziłeś się!- powiedział

-Cholera, moja głowa! Ile byłem nieprzytomny?- zapytałem krzywiąc się z bólu.

-Dwa dni-

Dwa dni! Muszę pilnie porozmawiać z Chejronem- Wykrzyknąłem. Wstałem, i zanim Will mnie powstrzymał wybiegłem na korytarz, a potem na dwór. Zauważyłem Chejrona jak prowadził zajęcia łucznicze. Szybko do niego podbiegłem.

-Chejronie, znalazłem to w lesie-Wyjąłem ze skrzynki pergamin i pokazałem go.

-Hm… gdzie to dokładnie znalazłeś?- zapytał

-Przy skałach na wzgórzu- odpowiedziałem-Co to jest?

-To Jake, są bunkry obozowe. Każdy domek ma własny bunkier. Na razie odkryto tylko jeden bunkier Dziewiątki. Odkryłeś dokładną mapę obozu, dzięki której każdy domek może spróbować znaleźć swój bunkier, w którym może są jakieś tajemnice mogące wzmocnić obóz- powiedział-A ty nie powinieneś być w łóżku?- stwierdził karcącym tonem. Właśnie wtedy przypomniałem sobie ,że uciekłem Willowi

-Oczywiście, już idę Chejronie- powiedziałem tonem skruszonego dziecka. Potem znowu przeszył mnie wielki ból pleców. Spojrzałem na nie i zobaczyłem wielkiego, czerwonego siniaka. Pulsował i miał na sobie kilka strupów, które otworzyły się kiedy biegłem. Will, który pobiegł za mną podał mi szybko manierkę ambrozji. Łyknąłem dwa łyki. Natychmiast poczułem ulgę, ranki zaczęły się goić a siniak prawie zaniknął.

-Wielkie dzięki Will-powiedziałem

-Nie ma za co-odpowiedział

-Chejronie, kiedy zostanie zorganizowana wyprawa, żeby znaleźć wszystkie bunkry?- zapytałem

-Jak najszybciej- powiedział-Nie ma po co czekać-

Nagle zdarzyło się coś dziwnego. Niebo pociemniało i pojawił się księżyc. Wszystkie pochodnie i palenisko zmieniły kolor na srebrny. Mój strój zmienił się na srebrne moro, natomiast nade mną pojawił się symbol: srebrny łuk i strzała. Wszyscy obozowicze patrzyli się na mnie ze zdumieniem.

-Jake, synu Artemidy, Władczyni Księżyca, Pani Łowów i Nocnej Podróżniczki, witaj oficjalnie w Obozie Herosów.-powiedział Chejron. Potem, ze srebrnego paleniska wyłoniła się postać. Była to ruda dwunastolatka. Miała strój Łowczyni, a w ręku srebrny łuk. Cały obóz uklęknął.

– Wstań synu-powiedziała

– Witaj Artemido-głowę nadal miałem schyloną

– Widzę ,że wykonałeś moje zadanie, dotarłeś do obozu-

– Jak widzisz-

– To mój prezent, na wszelki wypadek-powiedziała, wyjmując srebrny ołówek. Miał srebrną gumkę i rysik- To broń, korzystaj z niej mądrze-rzuciła go w moją stronę. W powietrzu zmienił się w obustronny topór, zrobiony w całości ze srebra. Spodziewałem się wielkiego ciężaru więc zdziwiłem się kiedy mogłem go trzymać jedną ręką. Pasował mi do ręki. Kiedy machnąłem nim kilka razy i poczułem że jest idealny.

– Został zrobiony ze specjalnego srebra, takiego jak mój łuk, dzięki temu jest bardzo lekki-bogini jakby czytała mi w myślach. Potem nacisnąłem głowicę i zmienił się z powrotem w ołówek

– Dziękuję… mamo-powiedziałem. Uśmiechnęła się. Cieszyłem się jak dziecko. Moja mama oficjalnie uznała ,że jestem jej synem. Z trudem powstrzymałem łzy. Potem błysnęło srebrne światło i Artemidy już nie było i obóz wrócił do normy. Wróciłem do Siódemki, żeby zabrać swoje rzeczy, a potem przeniosłem się do domku Ósmego. Był zrobiony ze srebra, z wizerunkami różnych zwierząt. W środku był urządzony jak chata myśliwska. Był stojak na broń, skrzynia, wieszak, proste łóżka-wszystko było srebrne, nawet poduszki była wyszywana srebrną nicią. Ponieważ był wieczór, więc odłożyłem łuk i poszedłem na ognisko. Dzieci Apollina śpiewały obozowe piosenki, a wszyscy piekli pianki. Byłem bardzo szczęśliwy, miałem dom. Po ognisku poszedłem do swojego domku i poszedłem spać. Rano, po śniadaniu, kiedy szedłem na zajęcia łucznicze zobaczyłem ją. Miała długie, czekoladowe włosy, brązowe oczy i opaloną cerę. Była wysoka, nosiła pomarańczową koszulkę Obozu Herosów, jeansy i białe addidasy. Grała w siatkówkę. Zakochałem się, i to głęboko. Zagapiłem się na nią

– Kto… kto to jest?- zapytałem Willa wskazując na tą dziewczynę

– Jane, córka Afrodyty-odpowiedział uśmiechając się-Co, spodobała ci się?-

– Nooo… chyba tak- przyznałem rumieniąc się. Jeszcze nigdy się tak nie czułem. Serce zaczęło mi szybciej bić, nogi mi się trzęsły, nie mogłem się skupić na niczym.

– Choć, przedstawię was sobie-powiedział ciągnąc mnie za kurtkę w jej stronę.

– Cześć Jane. Słuchaj, to jest Jake- przedstawił mnie. Zaczerwieniłem się.

– Cześć-bąknąłem

– Cześć-powiedziała. Miała przyjazny, melodyjny głos.

– Słuchaj, chciałabyś gdzieś spotkać się ze mną?- zapytałem

– Oczywiście, może o siedemnastej w lesie?-

– Jasne!- odpowiedziałem. Byłem bardzo szczęśliwy. Uśmiechałem się szeroko i nic nie mogło mnie zasmucić

– Ej wesołku, pamiętaj że mamy łucznictwo-przypomniał mi Will

– Dobra, idę-odpowiedziałem. Odwróciłem się jeszcze ostatni raz i pomachałem do Jane. Odpowiedziała tym samym.

Trochę przed siedemnastą uczesałem się, umyłem, założyłem czyste ubranie, włożyłem ołówek do kieszeni i poszedłem przed domek Afrodyty. O siedemnastej Jane wyszła z domku. Była jeszcze piękniejsza niż wtedy. Jej włosy lśniły w słońcu, opalona skóra również. Ubranie było nieskazitelnie czyste. Brązowe oczy były pełne życia. U pasa miała sztylet.

– To co, idziemy?- zapytała

– Oczywiście-odpowiedziałem. Po godzinie doszliśmy na małą polanę. Przy granicy biegł mały strumyczek. Zachód słońca był piękny. Usiedliśmy na ziemi, gdzie było go widać najlepiej.

– Piękny, prawda?- powiedziałem wskazując na słońce

– Prawda-odpowiedziała

Zapadła cisza. Nie wiedziałem co powiedzieć

– Oh, no daj spokój!- nagle Jane krzyknęła

– Ale o co chodzi?- nie zrozumiałem o co jej chodzi

– Widzę ,że chcesz zapytać mnie czy zechcę zostać twoją dziewczyną!- powiedziała

– Ale skąd… skąd wiedziałaś?- Bo była to prawda. Chciałem o to zapytać, ale nie wiedziałem jak żeby jej nie obrazić

– Jestem córką bogini miłości, zapomniałeś? Wiem kiedy ludzie się zakochują-

– Więc… chcesz być moją dziewczyną?- bąknąłem. Cały się spociłem i byłem podenerwowany.

– Oczywiście głuptasie!- powiedziała

– Na-naprawdę?- zapytałem

– Tak! Jesteś miły, przystojny… Każda dziewczyna chciałaby się z tobą umówić! Tylko czasami jesteś ponurawy-zakończyła

– Słuchaj, zaraz będzie osiemnasta, lepiej chodźmy na kolację-powiedziałem

– Faktycznie, to w drogę-powiedziała. Kilkadziesiąt metrów przed obozem Jane pocałowała mnie w policzek.

– To do jutra-powiedziała

Na kolacji nie miałem apetytu, cały czas myślałem o randce z Jane. Na wieczornym ognisku usiadłem obok niej. Uśmiechnęła się. Chwyciła moją rękę pod ławką. Również się uśmiechnąłem. Późnym wieczorem, w moim domku nadal myślałem o Jane. Tuż przed zaśnięciem cały czas widziałem jej piękne włosy, oczy, jej cudny uśmiech i słyszałem jej przepiękny głos.

– Jane-wyszeptałem w cichym, pustym pokoju domku Ósmego.