X i Y

                Wysyłam to tylko dlatego, że pustki na blogu. W innym wypadku nie zdecydowałbym się wysłać tak świeżego tekstu, o takiej tematyce.

                Dedykacja dla Carmel, za jej wieczny entuzjazm

Ile pamiętam z moich dziecięcych lat? Sporo, a właściwie prawie wszystko. Każdy szczegół. W pamięci najbardziej zapadła mi twarz. Szyderczo uśmiechnięta, o zakrzywionym orlim nosie. Spod okularów patrzy na mnie para oczu, błyszczących szaleństwem, rządzą mordu i niewyjaśnioną troską, zmieszaną z zauroczeniem. Nadal budzę się w nocy słysząc głęboki, męski głos, który rozbrzmiewa gdzieś niedaleko mojej twarzy.

To co powinno być koszmarem, napawa mnie poczuciem bezpieczeństwa. Nie pamiętam domu. Nawet nie wiem, czy w ogóle było miejsce, które mogło nosić to miano. Nie wiem czy kiedykolwiek miałam swój pokój, kąt w którym walały się zabawki. Byłam pewna jednego – miałam siostrę. Razem przechodziłyśmy to od początku, aż do teraz. I choć minęło ponad sześćdziesiąt lat, to brniemy dalej razem i nie zmieniamy się. Czas nie odciska na nas swojego piętna. Nigdy nie odejdziemy. Zostaniemy aż po kres świata, bo takie nasze przeznaczenie.

Jestem X, razem z moją siostrą Y, przeżyłyśmy Holocaust.

*** *** ***

X

*** *** ***

                Nie pamiętam, jak się tam znalazłam. Jedno z nielicznych z tamtego okresu wspomnień to Y przytulona do mnie i nieprzyjemny chłód na stopach, gdy dreptałyśmy powoli po błotnistej drodze. Potwory. Było ich pełno. Próbowali wyglądać, jak ludzie, ale byli zbyt chudzi, za bladzi. Mama, której twarzy nie mogę sobie przypomnieć, ściskała mocno kołnierzyki naszych kaftaników. Dłonie jej się trzęsły. Nie wiem jak wyglądała, ale jestem pewna, że była piękna, zjawiskowa.

Stanęliśmy przed wielką bramą, nad którym wisiał napis. Górował dumnie nad naszymi głowami. Stópki grzęzły mi w błocie, które było wszędzie, pomimo słonecznej pogody. Upał wzmagał smród, który wydzielały potwory dyszące z wysiłku. Dźwigały wielkie wory, kilofy i łopaty. Niektóry maszerowali z taczkami wypełnionymi różnościami, przez kamienie, kończąc nawet na czymś, co złudnie przypominało resztki człowieka.

Czy się bałam? Nie. Nie miałam w zwyczaju się lękać. Podświadomie wiedziałam, że matka tego nie chce.

Stanęliśmy w długiej kolejce, pośród przepychających się i lamentujących ludzi. „Teraz nas będą segregować. Jedni trafią do drużyny biało niebieskich, drudzy do czarnych”. Mężczyzna stojący na początku ubrany był w ciemno zielony mundur. Spod czapki wystawały jasne kosmyki włosów. Krzyczał coś w niezrozumiałym języku. „Schnell! Move!”. Uścisk matki zelżał, a ja poczułam ten nieprzyjemny, metaliczny posmak w ustach. „Rozegrajcie to dobrze, spełniajcie polecenia, a zwyciężycie.”.

Patrzył na nas z góry i uśmiechał się upiornie. Biel jego zębów zapadła w mojej pamięci. Wyglądał jak drapieżnik, który znalazł ranną zdobycz i szykuje się, by zacisnąć kły na jej gardle. Wrzasnął kilka słów. Dwóch żołnierzy stanęło na baczność i zasalutowało. Patrzyłam na nich z dziecięcą ciekawością, trzymając się matczynej nogawki. Kolejny bulgot z ust oficera.

Jeden żołnierzy wyciągnął w moją stronę ręce. Złapał mnie pod pachy i uniósł z łatwością. Złapałam go za szyję i spojrzałam na matkę. Nie pamiętam jaki miała wyraz twarzy, nie pamiętam jej właściwie w ogóle. Chciałam za nią krzyknąć, ale uniosła palec do ust nakazując milczenie.

*** *** ***

Y

*** *** ***

                Przez okno małego pokoju widziałam surowe, ceglane budynki stojące wzdłuż żwirowanych ulic. Siadałam na taboreciku i przytulałam policzek do parapetu, wbijając wzrok w potwory chodzące kamiennymi dróżkami. Nie widziałam matki, ani razu. Nawet przez chwilę, chodź wypatrywałam jej zawzięcie. Każdego dnia miałam nadzieję, że pojawi się i przytuli mnie do swojej piersi. Tak się nie stało.

Szczęk drzwi uchylających się z wolna obwieszczał przybycie gościa. Pan w długim, czarnym płaszczu usiadł przy mały stoliku. Sięgnął do aktówki leżącej u jego stóp. Wyjął z niej lniany woreczek, zawiązany na kokardkę brązowym sznureczkiem.

Rozwiązał go i wysypał zawartość na stół. Miedziane zębatki, metalowe śrubki i kawałki żelaza potoczyły się po stole. Z brzdękiem upadły na blat i zastygły w bezruchu. „Y, pobawimy się?”. Zawsze było tak samo. Przychodził, przynosił woreczek, wysypywał złom na stolik. Zeskakiwałam ze stołeczka i siadałam naprzeciwko Profesora. Tak kazał się wszystkim nazywać. Profesorem.

Usiadłam na krzesełku naprzeciwko niego. „Nie krępuj się”. Wzięłam w rączki zębatkę i obejrzałam ją dokładnie. Czułam czujne spojrzenie Profesora, analizował każdy mój ruch, każde drgnienie palca. Skręcałam śrubki z zaskakującą łatwością. „Co to będzie, mała Y. Co konstruujesz tym razem, co?” Byłam małomówna, kontakt słowy mnie przerażał. Wolałam milczeć, w skupieniu analizując budowę zwierzęcia o bujnej grzywie wokół majestatycznego pyska. Masywne, umięśnione łapy z miedzi. Stalowe zębiska z opiłków.

Profesor milczał. Skręcałam kawałki metalu, wyginając je w różne strony. Bawiłam się tym zapominając o otaczającej mnie rzeczywistości. Zabrzmi to jakbym była obłąkana, ale… Metal jest moim przyjacielem.

Dokręciłam ostatnią śrubkę i postawiłam na stole lwa mieniącego się różnymi kolorami metalu. „Kim jesteś Y, kim wy jesteście?”