Ostatnia bitwa (Prolog)

Dedykacja dla Di i Chione.
Miłego czytania,
Annabeth1009

Lata 80. XX wieku
Czerwone płomienie słońca padały długimi strugami na marmurową posadzkę.Dwadzieścia metrów nad nią połyskiwało złote sklepienie w kształcie kopuły. Pochylałem się nad jedną z wielu inskrypcji, umieszczonej obok kolorowej mozaiki. Pośrodku świątyni stał marmurowy ołtarz z wyrzeźbioną sylwetką Jupitera, trzymającego w ręku piorun.
W myślach czytałem kolejne słowa, wyryte w posadzce tuż obok mnie.
… Ut cum spiritu posterma sacramentum dejuremus
Et hostes ornamenta addent ianuam necem.
Tyle razy widziałem tę przepowiednię. Tyle razy próbowałem dojść do tego co ona oznacza…
– Michael! – krzyk rozniósł się echem po świątynnym wzgórzu.
Gwałtownie wyprostowałem się, słysząc dobiegający do moich uszu krzyk.
– Michael!
Westchnąłem cicho i ruszyłem w stronę wyjścia, ku uśmiechającej się do mnie dziewczynie.
– Znów ją oglądałeś? – uśmiech spełzł Eleine z twarzy.
– Po co tu przyszłaś? Prosiłem cię, abyś zostawiła mnie w spokoju…
– Nadzwyczajne posiedzenie Senatu – przerwała mi.
Powoli uniosłem wzrok na jej twarz. Blondynka patrzyła się w skupieniu na wnętrze świątyni. Nie czekając na kolejne pretensje, szybkim krokiem ruszyłem w stronę forum.
***
W środku czekała na mnie cała masa nastolatków w togach. Pospiesznie przeszedłem drogę, dzielącą mnie od mównicy.
Stanąłem na drewnianym podeście i przeczesywałem wzrokiem zgromadzonych. Zatrzymałem spojrzenie na Amber. Więc wrócili z misji po długiej nieobecności. Stałem tak w osłupieniu, gapiąc się na tą czarnowłosą dziewczynę, gdy ktoś za mną chrząknął znacząco. Spojrzałem przez ramię, napotykając zaniepokojony wzrok Johna.
Z powrotem zwróciłem się w stronę pozostałych herosów. Na sali co chwilę rozbrzmiewały chichoty.
Powoli uniosłem rękę. Rozmowy i śmiechy zaczęły powoli cichnąć, z każdą nastającą sekundą. Po chwili w pomieszczeniu zapanowało grobowe milczenie przerywane jedynie  miarowymi oddechami.
Jedna z dziewczyn siedząca w jednym z  końcowych rzędów wstała i odezwała się:
– Pretorze, Lupa prosiła abym przekazała wiadomość.
Uniosłem ze zdziwienia brwi.
Lupa? Ta Lupa?
– Słucham.
Zacząłem przysłuchiwać się dziewczynie w milczeniu.
– Lupa zakazała nam wychodzić poza granice Obozu. Kazała odwołać wszystkie misje. Mówiła, że nikt nie ma prawa stąd wychodzić. Nie podała powodu…
– I dlatego zebraliście Senat? – zapytałem.
– Tak, musieliśmy – wtrącił augur.
Westchnąłem cicho. Ściągneli mnie tu tylko dlatego? To chyba jakiś żart.
– Coś jeszcze? – zapytałem bez zbytniego entuzjazmu.
Augur pokręcił przecząco głową.
– Rozejść się – rozkazałem, po czym machnąłem ręką w stronę chłopaka w białej todze aby podszedł.
– Chcę abyś stawił się w principiach za dwie godziny, musimy porozmawiać.
W pośpiechu opuściłem Dom Senatu, znów kieując się w stronę Świątynnego Wzgórza.
***
Klęczałem obok jednej z inskrypcji. Co chwila powtarzałem w myślach przepowiednię wyrytą w posadzce. Dlaczego nie mogłem jej zrozumieć…

***
Dobra, a teraz parę słów ode mnie.
Pani Śmierci bardzo mozolnie się pisze, kolejna część najprędzej w przyszły weekend.
Co do Obozu Jupiter… Następna część jest już napisana i czeka na odpowiedni moment abym ją wysłała.
A teraz co do tego czegoś:
To opko będzie się składało maksymalnie z pięciu części.
Co do tych łacińskich słów na początku. Jeśli ktoś się jeszcze nie domyślił są to dwa ostatnie wersy z Przepowiedni Siedmiorga. Kolejną część wyślę w weekend.