Magia Imion (2)

Krótko i zwięźle: rozdział dedykuję Cass, (która mimo moich licznych błędów, jeszcze mnie za nie nie zabiła) Inez, (która zawsze mnie wspiera) i Nożownikowi (za komentarz po poprzednią częścią, który sprawił, że przez tydzień nie mogłam się ogarnąć XD).

Rozdział 2

Obudziłam się cała obolała, w zdecydowanie za jasnym pomieszczeniu. Lampa, rodem z poprzedniej epoki, irytująco świeciła mi prosto w oczy. Leżałam na jakiejś kanapie, niezbyt wygodnej, czując pod sobą metalowe sprężyny. Zapach wypełniający powietrze był wyjątkowy, przypominał mieszankę ziół, których nie umiałam zidentyfikować.

I wtedy sobie wszystko przypomniałam. Powrót do domu. Brak matki. Uśpienie.

Zerwałam się gwałtownie na nogi, o mało się nie wywracając. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu ratunku, włamywacza, lub chociażby telefonu.

Znajdowałam się w salonie w mieszkaniu na wysokim piętrze wieżowca, co wywnioskowałam po widoku na miasto z góry i burzowych chmurach na niebie, zza ogromnych okien. Spodziewałam się sali tortur, lub czegoś w tym stylu…

Przede mną stał plazmowy telewizor, na wysokiej czarnej komodzie. Podłoga była drewniana z jakimiś dużo ciemniejszymi panelami w losowo wybranych miejscach, co wyglądało dość dziwnie, ale jednak sprawiało, że pomieszczenie miało własny, wyjątkowy charakter. Siedziałam na obsydianowej kanapie, a po mojej prawej znajdowały się mosiężne, dwuskrzydłowe drzwi. Ściany były pomalowane na neonowo zielony kolor. Nienawidzę tego odcienia, co właśnie odkryłam.

Za jednym z foteli, znajdowały się dwie pary drzwi. Jedne, te bardziej na lewo, stojące bliżej okien były zamknięte i wisiała na nich tabliczka z napisem „łazienka”, ale nie wiem dlaczego ktoś ją tam umieścił- przecież skoro tu mieszkał powinien znać rozkład pomieszczeń.

Obok nich, znajdowały się następne, uchylone, odsłaniające czarno-białą kuchnię. Zabrali mnie do zwyczajnego domu.

Nigdzie nie było widać osoby, która mnie i moją matkę zaatakowała. To chyba dobrze, tak?

Rzuciłam się, jak głodne zwierzę na ofiarę, do wyjścia. Pociągnęłam za klamkę. Nic. Pchnęłam drzwi. Nadal nic. Cholera.

– Klucz jest w zamku – usłyszałam czyiś głos. Krzyknęłam, obracając się w kierunku jego źródła.

Przede mną stał chłopak, mniej więcej w moim wieku o zielonych oczach i jasnobrązowych włosach. Na jego twarzy lśnił wielki, irytujący uśmiech. Miał na sobie zwykłe jeansy i błękitną koszulkę. Jedno musiałam mu przyznać… Był nawet przystojny i wysportowany. Co nie zmienia faktu, że go zamorduję. Po za tym, psychopaci zazwyczaj są ładni. Szkoda.

W dłoniach trzymał biały kubek z parującym płynem.

Od razu rozpoznałam ten zapach. Kawa. Ciemna, pyszna, podawana z mlekiem i miodem. Najlepszy napój na Ziemi.

Tylko czemu on musiał go trzymać? Niesprawiedliwość losu.

Otrząsnęłam się z myśli o tej uzależniającej substancji. Przecież on mnie porwał! Może mnie wykorzystać… No w taki dziwny sposób… W pierwszym odruchu chciałam się na niego rzucić, ale wtedy dostrzegłam przypięty do jego spodni sztylet. Wolałam nie ryzykować spotkaniem pierwszego stopnia z morderczym narzędziem. Kurde.

– Czy… Ty… Zamierzasz mnie… no wiesz – wyjąkałam patrząc w sufit i nerwowo zaciskając pięści. Chyba miałam tymczasowe zaciemnienie umysłu, że go o to spytałam. Jaki gwałciciel by się przyznał do swoich zamiarów?

Wybuchł donośnym śmiechem i zaczął się trząść. Miałam nadzieję, że się udusi, a ja spokojnie wrócę do domu. Nadzieja matką głupich. Przeżył.

– Jeśli… Chcesz możesz… Wyjść teraz – wykrztusił pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu.

Zerknęłam kątem oka na zamek w drzwiach. Tak, jak obcy powiedział, klucz był na miejscu. To wydawało się zbyt proste, to musiał być podstęp.

– Gdzie tkwi haczyk? – zapytałam się czujnie mierząc go wzrokiem. Byłam ciekawa, czemu na nas napadł. Podobno, ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Wyląduję tam.

– Nie dowiesz się, kto porwał twoją matkę – odparł, biorąc łyk kawy.

Dureń. Przecież wiem, że to on jest winny. ON! Ten kryminalista, który stał tam radośnie, cały i zdrowy.

Chwila moment… Czy on powiedział porwał? Ona nadal żyje? Jeśli tak… Nawet ten skrawek metalu go nie obroni. Zabiję go. Ale najpierw uwolni jedynego żyjącego członka mojej rodziny.

– Jak  śmiesz o niej mówić! To twoja sprawka! – warknęłam, rzucając się na niego. Czy w tamtym momencie myślałam? Nie, zdecydowanie nie.

Niestety, refleks też ma dobry. I dobrze opanował karate, czy inną tego rodzaju sztukę walki.

Usunął się krok w bok, przed moim bezmyślnym atakiem, wciąż trzymając naczynie w jednej dłoni, a drugą chwycił mnie mocno za nadgarstek, wykręcając mi rękę. Okrutnik. Tak bić dziewczynę? Ja miałam prawo go uderzyć, biorąc pod uwagę jego czyny. Czyż nie?

– Spokojnie. Usiądź to ci wszystko wyjaśnię, aniołku – wyszeptał mi do ucha. Wkurzyłam się. Jeszcze bardziej, co nie sądziłam, że jest możliwe. Jak ten palant mógł mnie tak nazwać! Tylko dziadek miał do tego prawo. Wyrwałam się gwałtownie z uścisku, odskakując od niego.

W sumie, mogę mu dać czas na wyjaśnienia. I tak zemsta będzie słodka. Może przy okazji dowiem się czegoś więcej o jego pobudkach? Nie, żeby go to ocaliło. Przynajmniej moje sumienie będzie bardziej spokojne.

– Jak nie ty, to kto? Przecież mnie porwałeś! – warknęłam opadając ciężko na fotel, najbliżej wejścia. W razie czego, drogę ucieczki mam wykrytą.

Chłopak usiadł naprzeciw mnie. Upił łyk napoju i odłożył go na podłokietnik. Tylko czekałam aż się kubek przewróci, ale nic takiego się nie stało. Prawa fizyki strasznie mnie zawiodły.

– Więc od czego by tu zacząć… Po pierwsze jestem Eryk Dillon. A ty Angel Wind, wiem – dodał, widząc, że z grzeczności chcę również się przedstawić. No co? Zostałam dobrze wychowana. – Po pierwsze, to nie ja porwałem twoją matkę, tylko stowarzyszenie Chaosu – kontynuował, a ja poważnie zaczęłam się zastanawiać, czy aby nie lepiej byłoby opuścić to pomieszczenie i wezwać psychiatrę. Ten dzieciak żył w wyimaginowanym świecie. – Jest to organizacja, która dąży do zniszczenia Olimpijczyków, czyli bogów olimpijskich, tych z greckich mitów, oraz do przejęcia władzy przez Chaos.

Nie dość, że wariat to jeszcze satanista. Super.

– A ty niby do niej nie należysz? – prychnęłam napinając wszystkie mięśnie, przygotowana do opuszczenia pomieszczenia w ekspresowym tempie.

– Nie. Ja należę do stowarzyszenia Alfy i Omegi, które walczy z nimi. – Pokręcił przecząco głową, patrząc się na mnie jakbym była jakaś niedorozwinięta. W odpowiedzi posłałam mu mordercze spojrzenie. To on ma zaburzenia psychiczne, nie ja!

– Czyli… Ty walczysz dla tych… bogów? – zapytałam, kiedy w końcu wszystko sobie poukładałam. Chyba zostanę psychologiem, rozumienie ludzi z wymyślonym światem to na prawdę świetna zabawa!

Eryk skrzywił się i splunął. Najwyraźniej powiedziałam coś nie tak…

– Nie, nie, absolutnie nie! Dla Bogów walczy Obóz Herosów, który kiedyś opuściłem – mruknął i walnął ręką w podłokietnik, tuż obok kubka, który z głośnym stukotem stłukł się i rozlał brązową zawartość.

Zaklął, a w tamtym momencie, z drzwi, których na początku nie zauważyłam, tuż za nim wyszedł chłopak, z przewiązanym w pasie ręcznikiem. Bez koszulki. Z jego włosów nadal kapały przejrzyste krople wody spadające z cichym pluskiem na podłogę, czy też na jego wysportowany tors. Jego czekoladowe oczy spojrzały na mnie, a jego usta wykrzywił szeroki uśmiech.

Odwróciłam wzrok, zdegustowana. Sama nie wiem do końca czemu… Zresztą, mój tok myślenia sam w sobie jest dziwny.

– Angel, poznaj Wiktora – przedstawił mi drugiego.

Wiktor. Więc tak się zwie.

– Powiedziałeś jej? – spytał Eryka, jakby mnie w ogóle tu nie było. Poczułam się lekko urażona, niewidzialna przecież nie jestem. I jeszcze nie wiedziałam o co chodzi… CO miał mi powiedzieć?

Ten, w odpowiedzi syknął i posłał koledze piorunujące spojrzenie.

– Jeszcze nie, a ty zamknij dziób i idź się ubrać – wykrztusił przez zaciśnięte zęby. Popatrzył się na mnie przepraszająco.

Zaczęli mnie irytować. Mieli przede mną tajemnicę i szczerze powiedziawszy chęć jej odkrycia, powstrzymywała mnie od natychmiastowej ucieczki.

– O co chodzi? – powiedziałam, głośno chrząkając. Oni, jakby dopiero w tym momencie przypomnieli sobie o mojej obecności. Jak miło.

– Więc, braciszku, proszę, wyjaśnij jej to, chętnie to zobaczę – rzekł brunet opadając miękko na kanapę i uśmiechając się promiennie.

– Wal się – warknął do niego Eryk. – No więc… Jesteś heroską, Angel. Jak ja i mój brat Wiktor. Naszym ojcem jest śmiertelnik, a matką Hekate, jego Nike – zwrócił się do mnie. Jedyne co do mnie dotarło, to to, że mają jednego ojca. Resztę nadal przyswajałam. –  Te wszystkie mity są prawdziwe, bogowie istnieją naprawdę.

Wiecie, wstyd się przyznać, ale w tamtym momencie wystrzeliłam jak torpeda w stronę drzwi, przekręciłam klucz, otworzyłam je i wybiegłam na klatkę schodową. Nie wiem czemu… Jego słowa mi coś przypomniały. Opowieści matki. Te, o dziwnych ludziach. Za każdym razem powtarzała jedno słowo. Heros. Półbóg. Czy to w ogóle możliwe? Nie, nie, nie.

Usłyszałam za sobą jeszcze tylko rozbawiony głos Wiktora:

– Widzisz? Mówiłem, że nie uwierzy.

Zbiegłam po kamiennych schodach, z jedną ręką na metalowej, szarej balustradzie, oglądając się za siebie. Nikt mnie nie gonił. Ale… Przecież mnie porwali! Chyba… Nie, ogłupiałam, w głowie miałam mętlik, nie wiedziałam co myśleć. Pytania były jak ogień, powoli trawiły mnie od środka jak kawałek drewna, zmieniając w popiół.

Wybiegłam na dwór. Zimne krople deszczu spadały na ziemię wybijając miarowy rytm. Na niebie wisiały stalowe chmury, osłaniając niczym betonowa pokrywa wszelkie promienie słońca. W oddali rozległ się grzmot. Wzdrygnęłam się. Nie lubiłam burz.

Ja… Po raz pierwszy nie wiedziałam co robić. Po raz pierwszy byłam całkiem sama. Po raz pierwszy, czułam jak samotność wbija swoje zimne igły w moje serce. Po raz pierwszy  nikt nade mną nie czuwał. Po raz pierwszy nie miałam pomysłu, co będzie jutro. Po raz pierwszy miałam ochotę usiąść i płakać dopóki nie wyschnę jak rodzynka.

Ale byłam dzielna i pozwoliłam sobie na uronienie tylko kliku łez.