Koniec (Prolog)

Jestem tu nowa, to moje pierwsze opowiadanie. Wiem, że to jedna wielka masa, ale nie potrafiłam wyodrębnić tutaj niczego. To opowiadanie przedstawia trochę negatywny obraz przyszłości bohaterów PJ (prawie wszyscy nieżyją). No w każdym razie narrację ma tylko Nico.

Nigdy nie zastanawiałem się jak umrę. Nie obchodziło mnie to. Właściwie nic mnie już nie obchodzi. Patrzyłem jak umiera niemal każdy na kim mi choć trochę zależało. Ale mnie nigdy nie dotknęło piętno śmierci. Zawsze trzymałem się z boku, w cieniu, niedostrzeżony, niezauważalny . Może dzięki temu, albo właśnie przez to nie podzieliłem losu moich przyjaciół. Nie podzieliłem losu większości ludzkiej populacji. Bo praktycznie świata już nie ma. Ci którzy przeżyli wojny, poumierali z głodu. Epidemie zbierały pokaźne żniwa, ludzi zabijała żądza władzy i ambicja. Na światło dzienne wyszły wszelkie pierwotne instynkty. Już nie było ludzi, rozpoczeła się era istot tak prymitywnych, że zjadały swoje potomstwo i niszczyły własne dobrobyty. Czy potraficie sobie wyobrazić, co czułem, gdy dowiedziałem się że załodze Argo II nie udało się. Że nikt nie zdołał powstrzymać Gai. Byłem wtedy z Reyną w obozie, u Rzymian. Pierwsza fala grozy nastąpiła w połowie sierpnia. Wszelkie kreatury z najgłębszych czeluści piekieł, wyszły na światło dzienne, domagając się krwi, nieskalanej zbrodnią. Udało się nam ją odeprzeć, ale po niej następowały kolejne fale, większe, bardziej intensywne. Obóz Rzymski, został zrównany z ziemią zbroczoną krwią jego wychowanków. Reyna, mimo iż miała możliwość ucieczki, postanowiła pozostać, ze swoimi przyjaciółmi i tak jak kapitan Titanica poszła wraz z swą załogą na samo dno. Tylko ja zdołałem wydostać się z tej masakry. Prawie cały. Moja lewa ręka padła ofiarą drapieżnych harpii, kiedyś usługujących półbogom. W jej miejsce wstawiono drewniany kikut, który stał się tylko dodatkowym obciążeniem. Zlikwidowałem go. Udałem się do obozu Greków. Miałem nadzieję że choć z tamtej twierdzy pozostało cokolwiek. I pozostało…. Mury, wyrastające z ziemi, puste zagrody, zadeptane łąki. Ani śladu żywej duszy. Ani śladu jakichkolwiek oznak życia. Byłem sam. Do kogo miałem wznosić modły. Bogowie byli na banicji, nikt mi nie odpowiadał, nikt nie przydawał mi nadziei, na lepsze jutro. A ja. Czy ja na pewno żyłem? Ja trwałem, marząc wyłącznie o dniu jutrzejszym, o przyszłości nie dotkniętej ręką śmierci, nieskalanej. Bo o lepszej przyszłości mogłem tylko marzyć, wciąż walcząc z ciążącą nad głową teraźniejszością…..