Córka Ateny V (16)

Czy ktokolwiek jeszcze pamięta moją chorą i dziwną „Córkę Ateny”? Tak, powróciłam z nią. To już chyba siedemdziesiąta część i prawdopodobnie już jedna z ostatnich. #chionetakbardzoznęcasięnadbohaterami

#takbardzotrzebapozabijaćwszystkichbohaterów

#hejtujemydobrezakończenia

Tak, to w miarę obrazuje tę część xd Zakończenie wpadło mi do głowy tak o, i w sumie – jestem nienaturalnie zadowolona z tej CA ;_; (pewnie mnie za to shejtujecie i Wam się nie spodoba, ale walić to…). Dedykacja dla… Nożownika za wsparcie przy tej części, bo bez niego w żadnym wypadku bym tego nie wysłała, dla Pallas Ateny za całokształt lubienia CA i motywowania mnie do pisania od tej całkiem pierwszej części, dla Annabeth24 (wiem, że nie czytasz CA, ale jesteś moim Tłuszczem, więc łap dedykę :’) ), dla Premusia za to, że daje się tak męczyć i w ogóle… DLA WSZYSTKICH CZYTELNIKÓW. Będę dziś hojna :’) Jeśli jeszcze ktokolwiek to czyta… Btw – czytasz = komentujesz, jasne? Koniec przekazu, miłego czytania, dobranoc.

Chione

Ewa

Oparłam się o wygodną poduszkę i lekko przymknęłam oczy. Ciepłe promienie porannego słońca przemykały wesoło po mojej twarzy. Byłam rozleniwiona i wycieńczona. Poprzedni dzień spędzony z Irishem dał mi trochę do myślenia. A myślenie mnie męczy, jak pewnie już wszyscy zdążyliście się przekonać.

Zostawili mnie w końcu samą. SAMĄ. Rozumiecie to słowo? W moim przypadku oznacza ono wolność i to, że obdarzono mnie zaufaniem. Wyobraziłam sobie, ile nerwów musiało kosztować Christiana to, że nikogo ze mną nie było. Przecież byłam nieobliczalna, niestabilna psychicznie, „super suicidal” (jak to zażartował sobie jeden z dzieci Apolla, zanim syn Hekate nie zabił go wzrokiem) i w każdej chwili mogłam rzucić się do noża i podciąć sobie żyły. Ale jednak, jednak nikt tu nie wchodził i miałam święty spokój. Błoga samotność. Wymarzone wakacje od herosów. Ostatnio coraz bardziej niszczyło mnie przebywanie z ludźmi. Jakimś cudem, wysysali ze mnie resztki radości i humoru, drażnili, denerwowali i miałam ochotę zdzierać uśmiechy z ich twarzy, gdy oni się śmiali, a ja nie potrafiłam.

MATEUSZU. To wszystko przez Ciebie…

Co za ironia. Rok temu ratowałeś mnie po truciźnie zamieniającej rzeczywistość w paranoiczny świat. A teraz Ty mnie zabijasz. Tym razem to Twoja śmierć zmienia tę rzeczywistość.

…Stuk.

…Stuk.

…Stuk.

Zerwałam się z pozycji leżącej do siedzącej, naciągając kołdrę pod samą brodę. Na korytarzu czyjeś obcasy toczyły walkę ze starą skrzypiącą podłogą. Głośne kroki ustały tuż przed moimi drzwiami. Na chwilę zapadła cisza. A potem ktoś nacisnął gwałtowanie klamkę i wpadł do środka jak burza.

Ujrzałam… siebie.

MOJE CIAŁO.

Mirabelle.

Zazgrzytałam zębami i ugryzłam się w język, żeby nie wrzasnąć z frustracji. Złodziejka.

– Pukaj czasem – warknęłam.

Dziewczyna spojrzała na mnie przelotnie.

– Nie będzie już okazji do więcej takich czasem – odparła spokojnie.

Ubrana była w MOJE dżinsy i w MOJĄ bluzkę z Obozu Herosów. Na nogach miała MOJE baleriny. To wszystko wyglądało zjawiskowo pięknie i zarazem normalnie na MOIM ciele. Uśmiechała się do mnie MOIMI ustami. Patrzyła się MOIMI szarymi oczami.

Co miała na myśli…?

Stała tam, wyprostowana, opanowana i z uśmiechem, opierając się o niebieską szafkę nocną. Czegoś chciała. To było pewne. Nauczyła się tego spojrzenia „pieskich oczu”, rzucanych spod kurtyny rudych włosów. NIENAWIDZIŁAM JEJ.

– Czego chcesz? – spytałam wyzywającym głosem.

W środku gotowałam się z emocji.

– Od ilu dni kiszą cię w tym pokoju? – odpowiedziała cicho pytaniem na pytanie.

– Nie wiem – odparłam. – Może tydzień. Może dwa. Może trzy. Może miesiąc. Byłam zamroczona i niewiele pamiętam.

– Biedna Ewa – Mirabelle zaśmiała się MOIM głosem. – Zamroczyli cię lekami, na dokładkę usiłowali cię unieszkodliwić, żebyś nie przejęła strony Kadira. Jak ty nic nie wiesz.

– Próbowali pomóc – warknęłam.

– Oni mają cię dość, dziewczyno! – krzyknęła, przestając się uśmiechać i nagle znajdując się tuż koło mojego łóżka. – Próbują cię unieszkodliwić – nabrała dramatycznie tchu – zamknąć w pokoju bez klamek, korzystając z tego, że jesteś zrozpaczona! Chcą rozerwać ci psychikę, aż przestaniesz odróżniać snu od rzeczywistości i tak nieszkodliwą porzucić. Zobacz, twój los przestał już nawet obchodzić tego twojego Christianka od siedmiu boleści – dodała, udając troskę. – A co do reszty twoich przyjaciół, lub raczej pseudoprzyjaciół… Ty i żyletka to w końcu najlepsze kumpele na śmierć i życie – Mirabelle zaśmiała się z kpiną.

– Ja…

W głowie miałam pustkę. Może gadała od rzeczy, może wymyślała słowa i zlepiała je w zdania naprędce. Może mówiła, co jej ślina na język przyniosła. Może tylko usiłowała mnie dobić i ściągnąć jeszcze bardziej w dół.

Ale…

MIAŁA CHOLERNĄ RACJĘ!

Wyrwałam z ręki igłę z kroplówką, rozdzierając przy tym skórę. I wstałam z łóżka. Stanęłam na moich chwiejnych, zawodnych nogach i spojrzałam na nią z nienawiścią.

– Mówisz prawdę – powiedziałam tylko.

Jej twarz na moment przybrała wyraz totalnego zdziwienia. Chwilę później znów była wyrachowana, ale ten jeden moment… Nie, Mirabelle była zwierzęciem, a nie czującą istotą ludzką. Tylko mi się wydawało, że czymś potrafi się przejąć.

Mirabelle

Powiedziałam jej te wszystkie rzeczy. Wiem, że jestem potworem. Nie musicie mi tego wypominać. Ale ona uwierzyła… Uwierzyła w każde najmniejsze słowo, w każdą literę, którą wypowiedziałam. W jej pojęciu kłamstwo stało się prawdą. Musiało być z nią bardzo źle.

Z tego, co wiedziałam, zawsze była niewierzącą w nic buntowniczką. Ale ostatnie wydarzenia chyba do reszty ją złamały. Stała przede mną blada, wychudzona, z rozkrwawioną ręką. W jej oczach nie dało się już ujrzeć hartu ducha i zadziorności, z której tak bardzo ją znano. Wrak człowieka. Aż zrobiło mi się jej żal.

Jej ciało to twoja nadzieja! Nie poddawaj się teraz, gdy jesteś już tak blisko! Zabijając ją, tylko wyświadczysz jej przysługę – ryknął głos w mojej głowie. – Męczy się na tym świecie, nie dostrzegasz tego? Nie jest tu szczęśliwa; jedyne o czym myśli to samobójstwo. Po prostu jej to dasz. Ale nikt nie będzie musiał o tym wiedzieć. Cichy podarunek bez niczyjej wiedzy. Pomoc, wyciągnięta dłoń. Ewa przecież pragnie śmierci. Jest jej bliska. I tak już długo by nie pociągnęła; prędzej czy później wypruje sobie żyły z nadgarstka, wpakuje kulkę w łeb lub rzuci się z mostu. Dajesz jej proste rozwiązanie. To nawet nie musi być bolesne. TYLKO TY TO MOŻESZ ZROBIĆ. NIKT INNY. TY.

Przełknęłam głośno ślinę.

– Nie myślałaś nad innym rozwiązaniem? – spytałam kuszącym głosem.

– Jakim? – w jej głosie usłyszałam nagłą czujność i podejrzliwość.

– Wiem, że chcesz się zabić i tylko marzysz o czymś ostrym na swojej żyle – odparłam cicho. – Mogę ci pomóc.

Córka Ateny cofnęła się o dwa kroki i mocniej otuliła swetrem. Jej spojrzenie było żałosne i zagubione. Oczy goniły w szale po całym pokoju.

– Ja chcę zacząć od nowa – szepnęła, jakby do siebie.

Jednak jej ton był niepewny. Bardzo niepewny.

– Mogę cię zabić. Wszystkie problemy znikną – powiedziałam. – Wiem, że masz problemy – dodałam. – Z samą sobą. To widać. Nie bądź głupia, przecież nigdy nie pozbędziesz się mar z przeszłości.

Kłamałam w żywe oczy. A ona wierzyła. Widziałam to na jej twarzy.

Przez chwilę myślałam, że się mi podda. Że pozwoli mi zrobić ze sobą wszystko, żeby tylko zakończyć swoje życie. Miałam nadzieję, że łagodna próba się powiedzie. Jakże się myliłam. Ta dziewczyna była świetną aktorką.

– Wynoś się! – wrzasnęła.

Cofnęła się jeszcze dalej, w głąb pomieszczenia. Przypominała mi przez chwilę zastraszone zwierzę, które wie, że zaraz się je schwyta i zabije. Nagle, rzuciła się do szafki i gwałtownie otworzyła szufladę. Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia, gdy zobaczyła, że nie ma tam jej sztyletu. Ja go miałam.

Uśmiechnęłam się do niej szeroko.

Po raz pierwszy w życiu miałam nad kimś władzę. Podobało mi się to uczucie. Zakochałam się w nim. Było piękne, fascynujące. Ta wiedza, że ktoś zrobi, co mu zagrasz. Świadomość, że trzymasz w rękach czyjeś życie i możesz z nim zrobić, co żywnie ci się podoba. Mogłam jej kazać uczynić wszystko.

Ale miałam ją zabić.

– Ewuniu, boisz się? – spytałam cicho.

Ewa

Miała ten cholerny, pieprzony sztylet.

Trzymała go w ręce mniej więcej tak samo mocno, jak ja przywarłam do ściany. Jej wcześniejsze słowa przez chwilę na mnie działały. Przez chwilę. Potem strawiłam je i przemyślałam. Były podłymi kłamstwami. Więc tylko udawałam, że się przejęłam, żeby zyskać na czasie. Wiedziałam, że czegoś ode mnie chce. Nie miałam pomysłu, co, dopóki nie zaproponowała mi upozorowania samobójstwa. Gdy zaczęła się zbliżać i zobaczyłam ten jej uśmiech… Do tego czasu myślałam jeszcze, że ma jakieś uczucia. Ale najwyraźniej nie miała. Żadnych.

Podeszła.

Jeszcze bliżej.

Jeszcze bardziej zmniejszyła przestrzeń między nami.

Czemu zwlekała?

Okrutna.

Cieszyła się moim strachem.

Bezdusznica.

Ale czemu ja się poddaję?

Czemu godzę się z losem?

Byłam przerażona moim chwilowym sposobem myślenia. Przecież mogłam się bronić. Przecież mogłam walczyć, krzyczeć, drapać, gryźć i robić wszystko, co mi się zamarzy.

– Ostatnie słowo? – spytała krnąbrnie Mirabelle, podchodząc coraz bliżej.

Mogłam poczuć jej oddech łaskoczący mnie w nos.

Wyciągnęła nóż zza paska i przesunęła mi nim przed twarzą.

– No i co? Nadal jesteś taką chojraczką? – warknęła.

Spojrzałam na nią wyzywająco. Złość na jej twarzy pogłębiła się i splunęła mi w twarz.

Tak.

To był ten moment.

Ledwo utrzymując równowagę, przecisnęłam się pod jej ramieniem. Wszystkie mięśnie jej ciała napięły się w ataku wściekłości. Obróciła się w moją stronę, na jej ustach wykwitła piana. Wyglądała jak koń wyścigowy po biegu, w którym dał z siebie wszystko, ale… przegrał.

– Ty mała suko… – zaczęła.

Rzuciłam się do drzwi i szarpnęłam za klamkę. Moje połamane paznokcie zaryły w jej metal, krople krwi spadły mi pod nogi. Ale ona nie miała zamiaru ustąpić. Mirabelle musiała mieć klucz.

– CHRISTIAN! – wrzasnęłam. – POMÓŻCIE MI! CHRISTIAN! POMOCY!

Nagle silne ręce służki Kadira zacisnęły mi się na gardle, odcinając dopływ powietrza i sprawiając, że głos zamarł mi w krtani.

Mirabelle

Mogłam to zrobić szybko, gdy jeszcze spała. Wystarczyło podejść i przejechać jej nożem po nadgarstkach. Ale nie. Chęć chełpienia się i znęcania nad ofiarą wygrała. Teraz mój plan mógł się wydać.

Zacisnęłam dłonie na jej gardle.

Christian

Siedziałem na werandzie Wielkiego Domu. Martwiłem się o Ewę, ale czasem trzeba było jednak spać, a nie mogłem umierać od środka i niepokoić się cały czas. Myślałem, że od teraz już wszystko będzie w porządku. Że nigdy nie pozwolę jej już odejść i zawsze będę się nią opiekował. Wyciągnąłem się na fotelu i wtem do moich uszu dobiegł przeszywający wrzask. Owionął mnie całego i wracał echem, jakby próbował mnie zamknąć wewnątrz swojej dźwiękowej pułapki. To był jej krzyk. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek usłyszał w jakimś głosie tyle przerażenia, co wtedy. Na początku zastanawiałem się, czyj to głos. Nie musiałem się długo namyślać. Niewiele osób wzywałoby akurat mnie. W sumie, przez sekundę czułem jakiś rodzaj dumy – że wymawia moje imię, niczyje inne. Znaczyłem coś dla niej, cokolwiek to było.

Parę sekund potem me ciało wyrwało się z odrętwienia. Ona potrzebowała pomocy. I chciała, żebym to JA jej ją udzielił.

Kopniakiem otworzyłem drzwi Wielkiego Domu i wbiegłem po schodach. Ze ścian patrzyły na mnie wyblakłe fotografie. Smutne twarze, wesołe twarze, poważne twarze… Wszystko się mieszało. Mogłem myśleć tylko o niej. Gdzieś tam wisiało też nasze zdjęcie. Byliśmy na nim szczęśliwi. Zastanawiam się, czy jeszcze kiedykolwiek będziemy. I czy jeśli tak, to nadal razem. I czy będziemy oboje żywi. Tyle pytań. A odpowiedzi nie było żadnych.

Leżała w pokoju na drugim piętrze. Znałem drogę do niego, jakbym tam mieszkał. To w nim spędziłem godziny, trzymając ją za rękę i szepcząc jej do ucha, że wszystko się ułoży i już nigdy nie będzie smutna, gdy ta leżała nieprzytomna – z bandażami na dłoniach, wycieńczona, wychudzona i chcąca umrzeć.

Dopadłem klamki.

Serce biło mi jak szalone.

Po drugiej stronie ściany panowała przerażająca cisza. A klamka nie ustąpiła. Zebrałem w dłoni kulę magii i rzuciłem nią w drzwi. Rozpadły się. Na kawałki. Widok, jaki za nimi zobaczyłem sprawił, że najchętniej cofnąłbym czas i nigdy tu nie wbiegł.

Na podłodze klęczała Mirabelle. Po policzkach spływały jej łzy, twarz miała czerwoną i opuchniętą. Trzymała w dłoniach bezwładną rękę Ewy. A raczej coś, co z niej zostało, bo wielkie, głębokie cięcia na nadgarstku dodawały jej raczej wyglądu mięsa na targowisku.

– Tak mi przykro – wyjąkała. – Przybiegłam tu, ale ona się wykrwawiła – Mirabelle załkała. – Ja… nie mogłam już niczego zrobić! W chwili, gdy tu wpadłam, bo zaalarmowało mnie jej wołanie twojego imienia, gasły ostatnie iskierki życia w jej oczach… – dziewczyna opuściła głowę i wtuliła się w swoje dawne ciało, które stało się wymuszoną własnością córki Ateny. – Wiem, że pękło ci serce, Chris! – krzyknęła. – Mi też, ona zaczynała dla mnie ostatnio wiele znaczyć, była moją przyjaciółką, rozumiałyśmy się!

Opuściłem głowę. Pod powiekami kotłowały mi się łzy. Nie chciałem patrzeć na twarz osoby, którą kochałem przez wiele lat mojego życia i obserwowałem, jak stopniowo niszczeje. Zabiła się. Próbowała już tyle razy, ale nigdy jej się nie udało. Zawsze przy niej byłem. Zawsze ją powstrzymywałem. Ale dziś mnie zabrakło…

Ledwo łapiąc powietrze, wypadłem przez drzwi jej byłego szpitalnego pokoju w Wielkim Domu i na oślep pognałem na dół. Gubiłem po drodze łzy, nie umiałem ich powstrzymać. Rządziły mną. W drzwiach wpadłem na Percy’ego z Annabeth; śmiali się i byli szczęśliwi. Ale nagle ich twarze skamieniały, gdy Ann złapała mnie za ramiona, ratując przed upadkiem. Już niczego nie kontrolowałem, świat przestawał istnieć.

– Co się stało? – spytała z szeroko otwartymi oczyma.

Jeszcze nigdy nie widziała mnie w takim stanie. Nikt mnie w nim nie widział, bo jeszcze nigdy nie straciłem osoby, którą tak bardzo kochałem.

– ONA NIE ŻYJE! – wrzasnąłem na całe gardło. – ROZUMIECIE?! ONA NIE ŻYJE! ZABIŁA SIĘ!

Po wypowiedzeniu tego na głos, poczułem to jeszcze bardziej. Uderzyło mnie w klatkę piersiową, wypychając z płuc całe powietrze. Dusiłem się. Osunąłem się po Annabeth i upadłem na podłogę, kuląc się na niej i szlochając.

Ewa Holt, córka Ateny zabiła się dnia 24 lipca 2014 roku. Miała przed sobą całe życie, ale jej własne demony nie chciały, żeby je miała. Kochałem ją, ale tym razem nie uratowałem jej przed upadkiem. Sama próbowała się przed nim uratować, co mogą nam powiedzieć głębokie cięcia na jej nadgarstkach. Co mam więcej mówić? Była całym moim światem.

Mirabelle

Nie mam już duszy. Upozorowałam samobójstwo Ewy Holt, córki Ateny. Udusiłam ją, a potem podcięłam jej nadgarstki. Miała przed sobą całe życie, ale ja nie chciałam, żeby je miała. Wszyscy myśleli, że jest słaba i łatwo upadnie. Ale była silna i nabrała chęci do życia i nie chciała umierać. Co mam więcej mówić? Jej śmierć była moją jedyną nadzieją na lepsze życie.

DROGI CZYTELNIKU:

JEŚLI DOTRWAŁEŚ DO KOŃCA TEGO OPKA, TO MASZ ODE MNIE SZCZERE GRATULACJE. TERAZ MUSISZ SIĘ RUSZYĆ, ZALOGOWAĆ SIĘ NA SWOJE KONTO I NAPISAĆ SZCZERY KOMENTARZ NIEOGRANICZAJĄCY SIĘ DO JEDNEGO SŁOWA. TO NAPRAWDĘ MOTYWUJE. WIĘC PROSZĘ, ZRÓB TO DLA MNIE I NIE BĄDŹ TYLKO CICHYM OBSERWATOREM, KTÓRY SIĘ NIE WYPOWIADA. DLA MNIE TWOJA OPINIA SIĘ LICZY, NIEWAŻNE KIM JESTEŚ. Okej?

Pozdrawiam

Chione