Bliźniaczki (Epilog)

Taaaaa… A więc to koniec Przepraszam za błędy, ale nie miałam głowy sprawdzić ich dokładnie ;p

dla Was wszystkich.

Czekam na komentarze, serio 😉
Pozdrawiam, ANNABETH24

EPILOG

*10 lat później*

[Miranda]

Dzień urodzin, zawsze był takim wyjątkowym i radosnym dniem. Za każdym razem, kiedy się zbliżały czułam się szczęśliwsza i ogólnie było mi wesoło. No, może nie licząc szesnastych urodzin, kiedy umarłam, ale wcześniej oraz później, to wszystkie moje urodziny były udane.

Właśnie, umarłam… Potem ożyłam. Wiele od tego czasu się zmieniło, to aż trudne to pomyślenia, jak moje życie się obróciło o sto osiemdziesiąt stopni, czy jakby to powiedziała moja bliźniaczka: „O tysiąc pięćset sto dziewięćset stopni za dużo.”
Stałam w kuchni i robiłam sobie herbatę. Na bosaka, w za dużej koszulce, bo od piżamy Mika, czekałam aż woda się zagotuje i zamyślona wpatrywałam się w ścianę w salonie. Było na nich pełno zdjęć. Każde inne, jedyne co się na nich powtarzało to albo moja twarz, albo Mika. Zdjęcia przedstawiały wszystkie miasta i miejsca na całym świecie, jakie zwiedziliśmy do tej pory. Zawsze lubiłam zdjęcia. Może też, dlatego zostałam fotografem. Owszem, jakoś wyszłam na ludzi. Po tym, jak ożyłam, wróciłam do szkoły, nie poszłam już na żadną misję. Miałam ich dosyć. Skończyłam architekturę, jednak koniec końców moją codziennością stało się ilustrowanie książek, atlasów historycznych i geograficznych oraz podróżowanie po całej kuli ziemskiej. To chyba najbardziej mi się w życiu podoba- podróżowanie. Razem z moim narzeczonym, odkąd tylko skończyłam osiemnaście lat a potem, odkąd zaczęłam pracować, zwiedziliśmy prawie całą Europę, obie Ameryki, kawałek Azji i Afryki. Układ idealny- ja robię zdjęcia do pracy, w wolnych chwilach po prostu jesteśmy razem. Mike, który po wielu genialnych pomysłach, w końcu został reżyserem filmowym. Czasem sam też gra. Podróżując mógł czerpać inspiracje i inne głupoty. Więc zwiedzanie świata jest dla nas jak najbardziej wskazane. Cudowne to jest.

W sprawach miłosnych, niewiele się zmieniło. Nadal wytrzymuję z Mikiem a on ze mną. Nie jestem pewna, kto jest bardziej cierpliwy, ale chyba wolę tez nie wiedzieć… Choć wiele osób tego oczekiwało, nie pobraliśmy się jeszcze. Mike oświadczył mi się w Rzymie, jakieś pięć lat temu. Co prawda, zrobił to już wcześniej… W podziemiu… Uciekając przed wściekłym Cerberem i Hadesem… Więc nie dziwne, że żadne z nas tego do końca nie potraktowało poważnie (czytaj: Mike potraktował, ale z tego co wiem, odbył poważną rozmowę z moja siostrą, która mu uświadomiła to i owo).

Od tamtej pory mieszkamy w małym domku na obrzeżach Nowego Yorku z niewielkim ogródkiem. Tyle nam wystarcza, bo i tak cały czas nas nie ma, bo podróżujemy.

Tak więc- moje życie jest idealne.

Woda na herbatę się zagotowała i cichym kliknięciem czajnika wzbudziła mnie z rozmyślań, w jakie wpadłam. Zaspanym wzorkiem spojrzałam na zegarek. Była dziewiąta pięćdziesiąt dwie. O jedenastej byliśmy umówieni na urodzinowy obiad w domu Jane. A ta, zabije nas, jeżeli się spóźnimy. W ogóle, Jane też się zmieniła. Bardzo.

Westchnęłam i bez herbaty poczłapałam do sypialni. Naprawdę nie wiem, kiedy, ale zamieniłyśmy się z Jane charakterem- ona przejęła cechy typowej Ateny a ja Hermesa. To było czasem uprzykrzające życie, ale ogólnie nie marudzę.

Uchyliłam drzwi do pokoju, w którym znajdowało się moje łóżko, dwuosobowe, na którym spał Mike. Oczywiście, mój ukochany leżał na plecach w poprzek łóżka. Więc jeżeli ktoś się pyta, czemu wstaję wcześniej oto odpowiedz- codziennie jestem brutalnie wyrzucana z własnego miejsca i zmuszona do albo spania na podłodze, albo kulenia się w roku i modlenia się o to, żeby Mike się nie obrócił na bok i mnie nie zgniótł.

Uśmiechnęłam się pod nosem i wdrapałam na łóżko. Syn Apolla spał w najlepsze z lekko uchylonymi ustami, bez koszulki (którą miałam na sobie ja) i cicho chrapał. Mike zawsze był słodki, ale teraz, kiedy miał prawie trzydzieści lat, to już tą słodkością ociekał, przynajmniej dla mnie. Jak spał wyglądał jak małe dziecko. No, oczywiście był też nieziemsko przystojny. Jasno brązowe włosy, jak zawsze sterczące na wszystkie strony nieułożone, do tego kilkudniowy zarost, który uwielbiałam. Z wiekiem jego twarz się też zmieniła- nie była już taka owalna jak u dziecka, tylko pojawił się wyraźny zarys szczęki i lekko wystający podbródek. No czy on nie jest uroczy?
Myśląc tak, usiadłam na nim okrakiem i zaczęłam wodzić palcem po umięśnionym brzuchu. Mogłabym to robić całe życie, bo akurat kaloryfer, to nadal miał równie idealny jak kiedyś.

Chłopak natychmiast drgnął i zaspany westchnął i zasłonił dłońmi oczy przeciągając się leniwie.

– Aghh, Kobieto, dasz się wyspać?- wymruczał jeszcze prawie śpiąc.

– Wstaawaaaj- uśmiechnęłam się do niego.- Dziś siedemnasty kwietnia!

– To powód, żeby mnie budzić?- jęknął, ale zabrał ręce z twarzy i spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek. Słońce, co prawda nie świeciło mu po oczach, ale i tak je mrużył.

– Oj, nie marudź- żachnęłam się, nachylając się i całując go w czoło.- Wstawaj.

– Bogowie, Mir! Całą noc nie dałaś mi spać, daj się wyspać! – wymruczał zamykając znowu oczy. Cóż, ta odpowiedz była bardzo jednoznaczna, naprawdę…
– Zabawny jesteś, naprawdę. A teraz wstań, bo Jane nas ukatrupi na miejscu.

Mike uśmiechnął się i znowu otworzył oczy. Jak był taki zaspany, otoczony stertą poduszek i prześcieradeł, bez koszulki z potarganymi włosami wyglądał tak pięknie i przystojnie… no wiem, rozczulam się ale… No żałujcie, że go nie widzicie.

– Pani Dyrektor sobie może czekać cały dzień-ja chcę spać.- Przeczesał dłonią swoje włosy i podłożył sobie jedną z poduszek pod głowę.

Zaśmiałam się, uderzając go delikatnie pięścią w brzuch. Odkąd Jane skończyła wyższe studia i została dyrektorem w jakieś firmie prawniczej, Mike zaczął tytułować ją „Panią Dyrektor”. Oczywiście, gdy miał też okazje kłaniał się jej i dodawał jeszcze inne kurtuazyjne zwroty. Tak swoją drogą, był to jeden z niewielu momentu, kiedy Nowa Jane, stawała się Starą Jane i jak kiedyś się na niego wściekała i go kopała. Tylko teraz już nie w glanach. O właśnie, wiadomość dnia! Jane zmieniła wreszcie buty! Powiem więcej- codziennie je zmieniała. A najlepsze jest to, że przeważnie były to szpilki!

– Mike. Proszę…- westchnęłam.- A poza tym, nadal nie powiedziałeś, jaki dziś dzień- dodałam, przybierając obrażony ton. Chłopak przeciągnął się i rzucił:

– No oczywiście, że pamiętam, co jest siedemnastego kwietnia. Jedna z najpiękniejszych kobiet na świecie ma dziś urodziny.

Ooo, czyli jednak tym razem nie zapomniał. Uśmiechnęłam się do niego i już nachyliłam się i go pocałować, kiedy ten dodał:

– Victoria Beckham tak?

Wyprostowałam się gwałtownie, a ten kretyn zaniósł się szczerym śmiechem, ze aż zaczął się trząść i o mało nie spadłam z jego brzucha, na bok. Cóż, śmiał się też pięknie… Ale jednak to nie było śmieszne!

Mike chyba zauważył, że mi do śmiechu nie jest więc dodał:

– No tak, jest jeszcze druga, mniej piękna kobieta, która dziś kończy dwadzieścia sześć lat.

– Zabiję cię- fuknęłam, ale on tylko znowu zaczął się śmiać.

– Jane, oczywiście.

Rzuciłam mu mordercze spojrzenie, jednako Mike nadal uśmiechając się, chwycił mnie za łokcie i pociągnął do siebie, że upadłam na jego nagi tors.

– No, oraz jeszcze jedna osoba dziś świętuje. A ta to już jest najpiękniejsza- powiedział i mnie pocałował.

Uśmiechnęłam się, gdy poczułam jego wargi na swoich, ale jednak szybko się odsunęłam i wycelowałam palcem w jego klatkę piersiową.

– To nie było śmieszne- mruknęłam.

Mike uniósł zaspany brwi i jednym sprawnym ruchem obrócił się, zrzucając mnie obok siebie. Chłopak pochylał się teraz nade mną a to ja leżałam na plecach na łóżku. Nie wiem czy to dla wszystkich jasne, ale taki moment, jest najpiękniejszym momentem w życiu. Przynajmniej dla mnie, bo ważne, że z nim jestem. Pal licho wszystko inne. Jest Mike, mam wszystko.

– Nie było śmieszne?- zapytał nachylając się i całując mój obojczyk. Pokręciłam głową.- Oj Mir, w takim razie chyba muszę ci to wynagrodzić- dodał, uśmiechając się łobuzersko. W jego oczach coś zabłyszczało. A potem tylko nachylił się i znowu mnie pocałował.

[Jane]

Nie wiem, gdzie popełniłam błąd. Naprawdę nie wiem. Nie mam czarnego pojęcia, od kiedy wszystko potoczyło się w drugą stronę, niż zawsze się toczyło. Ale jakoś tak wyszło i chyba nie mogę narzekać, bo podoba mi się.

Po tym, jak banda „Jestem bogiem, możesz mi podskoczyć konusie” łaskawie mnie ożywiła, wszystko się zmieniło. Miranda wróciła do nauki, ja zostałam w obozie i chodziłam na jak najwięcej misji. Nie wiem czemu- może siedzenie bezczynnie mnie już nudziło, naprawdę, nie mam pojęcia. Oczywiście, ja chodziłam, a Nathan za mną, bo martwił się, żebym się znowu nie zabiła. Jednak, kiedy osiągnęłam pełnoletniość, latanie z toporem i zabijanie potworów mnie znudziło. Nathan nalegał, żebym poszła studiować, więc z braku lepszego pomysłu tak też zrobiłam. Nie wiem jak, ani kiedy, ale wylądowałam na prawie i sześć lat później grzałam stołek najwyższego dyrektora w jednej w uznawanych w Ameryce kancelarii prawniczej. Natomiast Nathan, syn Hypnosa, mimo moich propozycji, że powinien usypiać psy, poszedł na medycynę i teraz jest cenionym chirurgiem i onkologiem. Tutaj tez- nie mam pojęcia jak to się stało, ale się stało.

Zaspana otworzyłam oczy, kiedy coś poruszyło materacem, na którym leżałam. Wiecie, może i się zmieniłam, ale spać, to mogłam jak kiedyś- przez cały dzień. Kiedy uchyliłam powieki, od razu zasłoniłam twarz poduszką, bo rolety w oknach były odsunięte i słońce świeciło mi po oczach. Oto jedna z wad mieszkania w bloku i posiadania okien do sypialni na wschód…

– Jane- usłyszałam znajomy mi głos.

I oto dylemat życia: Jak powiedzieć osobie, którą się kocha, że jeżeli nie da mi się wyspać, to go zastrzelę, albo ewentualnie posiekam plastikowym nożem?

– Nieee- jęknęłam mocniej przyciskając poduszkę do twarzy.- Chcę spać, daj mi spać, potrzebuję spać, muszę spać…- zaczęłam wyliczać, ale Nathan mi przerwał.

– Za godzinę przyjeżdża twoja siostra i twój prawie szwagier, do tego cały wieczór powtarzałaś, żebym cię obudził, bo musisz umyć głowę, zadzwonić do twojej mamy, dokończyć to coś, co stoi na blacie w kuchni…Właśnie… Jesteś pewna, że to da się zjeść?

– Jasne, że tak, pacanie- prychnęłam.- To jest tiramisu!

Jak on śmiał obrażać moje talenty kulinarne? No nie wierzę, do tego jeszcze w moje urodziny! Zdegustowana usiadłam i dopiero wtedy otworzyłam oczy. Pierwsze co ujrzałam, to mojego męża siedzącego na skraju łóżka, a dopiero potem tace, którą trzymał na kolanach. Na drewnianych deskach, połączonych ze sobą wiklinowymi dodatkami, stał talerz pełen naleśników z malinami i jagodami. Do tego kubek z kawą i mały wazonik z drobnymi, białymi różyczkami.

– Wszystkiego najlepszego, kochanie- uśmiechnął się do mnie Nathan.

Popatrzyłam się na niego zaskoczona, po czym w końcu odwzajemniłam uśmiech. To takie kochane, że on się o mnie tak troszczy. Cały czas. Jakby bał się, że znowu mnie straci. To bardzo korzystne, swoją drogą i nie zaprzeczam, że umiem to wykorzystywać… Przysunęłam się bliżej niego i zabrałam tackę z jego kolan. Nachyliłam się i pocałowałam go delikatnie.

– Jej, dziękuję- powiedziałam, oglądając uważniej to co było na talerzu.- Postarałeś się. Tylko powiedz, ile rzeczy zepsułeś.

– Ani jednej- oznajmił patrząc na mnie z politowaniem.- A nawet naprawiłem kuchenkę, którą zepsułaś piekąc to tiramisu.

Akcent, na ostatnie słowo był ironiczny i to bardzo, czy mi się tylko wydawało?

Wypiłam szybko kawę i oddałam mu tacę. Zdumiony spojrzał na mnie, kiedy wygrzebałam się z czarno-białej pościeli i zczołgałam się z łóżka.

– Nie jesz?- zapytał zawiedziony.- Oj Jane, dodałem tej twojej specjalnej mąki, żeby nie było takie kaloryczne.

Zaśmiałam się, obchodząc łóżko. Podeszłam do niego, objęłam jego głowę i pocałowałam go w czoło.

– Zanieś do jadalni, to zjem- odparłam, odsuwając się i zmierzając do garderoby połączonej z łazienką.- Nie chcę kruszyć w łóżku, bo będzie bałagan.

– Nadal nie wierzę, że słyszę takie zdanie od ciebie. „Bo będzie bałagan”- westchnął.- Jak cię poznałem miałaś taki bałagan, że nie można było przejść przez twój pokój.

Nathan podniósł się z brzegu materaca z niezadowoloną miną.

Miranda oczywiście się spóźniła. Jak zawsze. Razem z Mikiem wpadła na klatkę schodową przed moim mieszkaniem piętnaście minut po czasie. To i tak dobrze. W zeszłym roku, pomylili dni… Jednak, kiedy przyszli, z zadowoleniem uznałam, że wyglądają jak ludzie i przynieśli nawet coś do jedzenia, tak w dobrym tonie. No cóż… Potem okazały się to być kurczaki z KFC wyłożone na półmisek pełen sałaty i pomidorów, jednak liczy się gest.

Teraz siedzieliśmy wszyscy w czwórkę, przy stole w naszej jadalni. Było bardzo miło. Mike miał na sobie to samo co Nathan, czyli zwykłą koszulę i czarne spodnie, natomiast moja siostra wcisnęła się w brązowe rurki i czarny sweter.

Nie wiem, czy było rodzinnie i tak dalej, ale mnie tam wystarczyło to, co było. Cała czwórką rozmawialiśmy bez skrępowania o wszystkim, Mike opowiadał Nathanowi o swojej i Mirandy ostatniej podróży, bodajże, do Norwegi czy Szwecji. Zazdrościłam siostrze tego, że zwiedziła cały świat, jednak mi o wiele bardziej pasowało siedzenie w jednym miejscu, żeby wszystko było wygodne i podane. A w Nowym Yorku tak właśnie jest.

– Wiesz Jane- zaczęła Miranda- naprawdę, musisz kiedyś zabrać Nathana i pojechać gdzieś z nami. W te wakacje jedziemy na Bali- dodała, szczerząc się i zerkając na Mika.

– Stać was na to?- spytałam powątpiewając. Sięgnęłam po dzbanek z wodą i dolałam sobie do kieliszka.

– Oczywiście, że nie, szanowna Pani Prezes- wtrącił mój prawie-szwagier, z dezaprobatą na twarzy.- Ale Mir się uparła i nawet znalazła wydawnictwo poszukujące fotoreportera w tamtych rejonach. A ja mam tam umówionego przewodnika, to może jakiś kryminał się napisze potem.

– Dokładnie!- potaknęła brunetka.- Pojedziemy tam, zrobię kilka zdjęć, napiszemy jakiś artykuł i będziemy mogli zwiedzać!

– I nic nie robić- dodał Mike i znowu wrócił do rozmowy z moim mężem.

Miranda jeszcze chwile ponawiała mi o tym, jak to będzie na tych całych Bali oraz, że koniecznie ja też tam muszę kiedyś pojechać. Już to widzę. Wszędzie piach, słona woda i słońce. Nie, nie ma szans, żebym na razie tam pojechała. Może kiedyś… Na razie muszę pracować, Nathan też.

Nagle Miranda wstała i odchrząknęła znacząco. Chłopaki przestali kłócić się o najlepszy sposób na zabicie potwora (jednak coś im zostało w tych głowach).

– A więc tak…- zaczęła Miranda, niepewnie patrząc to na mnie, to na Nathana.- Chciałam tylko powiedzieć, że… Mike! Czemu siedzisz, to nie tylko ja zapraszam!- odurzyła się nagle, a Mike jak oparzony zerwał się z krzesła i objął ją ramieniem.

– O co chodzi?- spytał Nathan unosząc z politowaniem brwi.

– Chcemy zaprosić nasz na nasz ślub i wesele- powiedział beztrosko Mike.- Jeszcze nie wiemy, kiedy, ani gdzie, ale takowa impreza jednak będzie.

Uśmiechnęłam się i pokiwałam z zadowoleniem głową. Fajnie, że Miranda też w końcu chce się trochę ustatkować.

– No, nareszcie nie będziecie zachowywać się jak zakochana do nieprzytomności para studentów na wakacjach- podsumowałam, choć Miranda mnie nie słuchała. Była zajęta piorunowania Mika wzrokiem.

– Ja miałam całą formułkę przygotowaną!- oburzyła się córka Hermesa.- A ty to kurde… No to było na poziomie: „Chcemy zaprosić was na wieczorek towarzyski na wsi. W planie ugniatanie kapusty stopami oraz wyścigi w taczkach!”. No cudownie! Zero taktowności!

Mike zaczął się tłumaczyć. Normalnie, to dałabym im się pokłócić. No wiecie- z jednej strony po wydarzeniach z przeszłości jestem lepszym człowiekiem, szanuję swoją siostrę i tak dalej, ale nawet to, nie wpłynie na czyste, siostrzane relacje! Jej wnerwiony wyraz twarzy to był miód na moje serce nadal. Jednak, bycie dorosłym zobowiązuje do formalności i kurtuazyjnych zachowań. Takich jak wyściskanie pary, która zaprasza cię na swój ślub.

– O bogowie, Miruś, wreszcie!- zawołałam, zrywając się z krzesła i rzucając na siostrę. Zrobiłam to w samą porą, bo myślę, że jeszcze chwila a doszłoby do rękoczynu, a biedny Mike mógłby tego nie wytrzymać.

– Ja miałam takie śliczne przemówienie- westchnęła, kiedy obróciłam ją w swoją stronę i mocno ścisnęłam.- A potem miałam wam dać te zaproszenia, taki miły plastyk z Norwegii mi je specjalnie zaprojektował- dodała.

Potem wyściskałam Mika, kiedy Miranda gawędziła z Nathanem.

Jeszcze kilkanaście lat temu, byłam przekonana, że kiedy moja siostra zaprosi mnie na swoje wesele, oznajmię jej przyszedłem mężowi, że jak coś jej zrobi, to go zamorduje. Cóż, czasem zmieniałam tą wersję na „jeżeli jej coś zrobisz, to sama za ciebie wyjdę ze szczęścia”. Ale to tylko czasami. Kiedy byłam na nią wściekła. Jednak teraz, kiedy miałam przed sobą uśmiechniętą twarz, Mika, chłopaka, z którym się wychowałam i którego znałam jak brata, który polazłby za moją siostrą na koniec świata, jakoś nie czułam potrzeby uświadamiania mu, co się stanie, jak coś rozwali.

Po prostu wiedziałam, że po pierwsze: on już wie, co go czeka, po drugie: za bardzo kocha Miri oraz po trzecie: szanse, że Mike coś rozwali była taka nikła jak szansa na to, że moją matką jest Afrodyta.

Popatrzyłam się tylko na mojego już-prawie-szwagra z uznaniem i poklepałam po ramieniu. Ten, jak zawsze z resztą, zrozumiał mnie bez słów, bo zrobił dokładnie to samo.

– Oj dobra, jesteśmy już prawie rodziną- zauważyłam i jego również objęłam. Mike prychnął coś rozbawiony, ale odwzajemnił uścisk.

– Właśnie. Kto się o ciebie troszczył, jak gnębiono cię w szkole, co?- zapytał, a ja szybko wbiłam mu obcas szpilki w stopę. Mike skrzywił się ale dodał:- Wiesz, wolałem już te cholerne glany.

– Gnębiono cię w szkole?- zapytał Nathan, patrząc na mnie zdumiony.- Zawsze wydawało mi się, ze to prędzej ty gnębisz ludzi niż oni ciebie.

Mike z triumfem rzucił mi zwycięskie spojrzenie i usiadł na swoim miejscu obok Mirandy.

– Powinieneś wiedzieć, przecież sam kiedyś siedziałeś w moich snach i podsuwałeś mi te najgorsze wspomnienia- odrzekłam z politowaniem.

Tak przecież było. W czasach naszej pierwszej misji, kiedy z resztą poznałam Nathana (bardzo nietypowe okoliczności) Emily kazała włazić mu do moich snów i przestawiać różne wspomnienia, wybierając tylko te najgorsze, żebym się odsunęła od Mirandy.

Nathan pokiwał ze zrozumieniem głową.

– Nic nie pamiętam- mruknął.- Ale grzebanie ludziom w snach jest bardzo ciekawe- dodał, uśmiechając się szeroko. Nadal robił to rzadko, a ja nadal obstaję przy wersji, że nikt nie uśmiechał się tak pięknie, jak mój facet.

– Jane, czemu stoisz?- zapytała Miranda, która zdążyła już zapomnieć o tym, że jest obrażona na Mika.

Faktycznie. Nadal stałam. Kurcze, Jane, odwagi. Wykorzystaj sytuacje.

– Tak właściwie, to chciałabym wam coś powiedzieć- jęknęłam.

To dziwne- nie bałam się nigdy walczyć z potworami, nie bałam się pracować i żyć jak normalny człowiek. A nogi się pode mną uginają teraz, kiedy musze po prostu powiedzieć te kilka słów.

Rzuciłam przygłupi uśmieszek w stronę Mirandy, Mika i Nathana. Czułam jak coś lodowatego przemyka mi po gardle, jak na ramiona upada milion ton. Zobaczyłam jak woda w moim kieliszku drga, tak bardzo trzęsła mi się ręka.

– Jestem w ciąży- oznajmiłam.

Reakcje były bardzo różne. Mike, który uznał, że to będzie nic specjalnego, zaczął pić, jednak, kiedy tylko usłyszał to, co powiedziałam zachłysnął się. Rzecz jasna zbił do tego kieliszek. Natomiast moją siostrę najpierw sparaliżowało, jednak chwilę później wystrzeliła ze swojego miejsca i zaczęła się drzeć jak opętana. Zaczęła mnie ściskać i mamrotać coś niezrozumiałego, bo strasznie się plątała. Zrozumiałam tylko coś o byciu ciocią i przerąbanych genach.

– No, to myślę, że to na tyle ogłoszeń.

Mike, który nadal kaszlał, rzucił mi piorunujące spojrzenie. Jednak po chwili udało mi się uspokoić.

– Wy tak na serio, czy walnęłaś to, żeby Miranda zapomniała, że chce mnie zabić?- zapytał, jedną ręką przeczesując włosy, drugą luzując krawat. Był blady i trochę zszokowany.

– Mike, czy kiedykolwiek powstrzymywałabym moją siostrę w tej kwestii?

Chłopak kiwnął ze zrozumieniem głową i opadł na oparcie krzesła.

– Tak też myślałem.

– Przyjęliście to w miarę spokojnie- zauważyłam, siadając. Wreszcie, bo nogi tak mi się trzęsły, że jeszcze chwila i mogłabym się wywalić.

– Niezmiernie spokojnie- rzuciła ironicznie Miranda, uśmiechając się krzywo.

– Tak- upierałam się przy swoim.- Nathan, jak mu powiedziałam zemdlał.

Mike, słysząc to prychnął, co przypominało stłumiony atak śmiechu.

– A ta kobieta raczyła mi o tym powiedzieć na klatce schodowej- oznajmił Nathan, wznosząc kieliszek w geście toastu.- Sąsiad z piętra niżej musiał mnie zbierać ze swojej wycieraczki.

Tym razem Mike się już nie powstrzymał i wybuchnął śmiechem. Miranda z resztą też. Patrzyłam się na tą trójkę, śmiejącą się wesoło i nagle znowu mogłam odnaleźć w nich nastolatków, których kiedyś znałam. To zabrzmi żałośnie-literacko, jednak biorąc ta na mój niezbyt skomplikowany rozum, sądzę, że choćby był koniec świata, albo Afrodyta ubrała moje stare glany, uważam, że zawsze będziemy razem. Tak, wiem, wzruszające. Tak, to też wiem- mam przestać, bo zaczynam gadać jak jakaś babcia. (Oby tylko nie moja babcia.)

– Czyli będziesz miała dziecko- powiedział Mike. To nie było pytanie, ale kiwnęłam głową.- Ty. Ty, będziesz mamą?

– Mike, zachowuj się- skarciła go Miranda.- Jane jest już dorosła, może robić co chce.

– W tym dzieci?- jęknął, przyglądając mi się z przerażeniem.- Współczuję temu dzieciakowi. Geny twoje i twoje- kontynuował patrząc to na Nathana to na mnie.

– Przynajmniej będzie ładne- odparł Nathan.

– To chyba nie ty jesteś ojcem- rzucił obojętnie Mike. Skoro nie ma głowy do kłócenia się z moim mężem, to znaczyło, że naprawdę się przejął. Syn Apolla pokręcił bezsilnie głowa, po czym znowu przeczesał włosy.- O kurde, jak ja się cieszę. Tylko… No, to lekki szok!

Nie mogłam się nie zgodzić. Jak sama się dowiedziałam, że będę mamą, to przez godzinę nie mogłam nic powiedzieć.

– O bogowie, będę wujkiem- zawołał opadając na stół i opierając się na łokciach. Przez chwile nadal wytrzeszczał na mnie oczy, jednak w końcu z głośnym westchnieniem oznajmił:- To okropne, widząc, że moja Mała Jane, jest już tak stara. A ja jeszcze starszy!- Jednak kiedy widząc moje spojrzenie dodał szybko:- W sensie, tak dorosła, że masz już dzieci!

Zaśmiałam się. To wszystko tak szybko się potoczyło, że ja też nie przypuszczałam, że jestem tak stara.

Ale tak czy siak- ten moment można uznać za całkowity koniec mojej, naszej historii. Tak, też uważam, że to niemożliwe. Ale bycie dorosłym takie już jest. Przewidujące. Największym zaskoczeniem, jakie może mnie spotkać, to jak mnie wywalą z pracy albo odkryję nieplanowaną ciąże. Przykro mi, taka jest prawda! Miranda i Mike będą nadal podróżować, moje siostra może stanie się światową artystką. Mike nakręci kilka dobrych filmów. Potem jednak im się znudzi i zostaną gdzieś na stałe i założą rodzinę. Na sto procent gdzieś w tym mieście, bo Miranda jest za bardzo jest przywiązana do mnie. Natomiast ja będę teraz wychowywała dziecko, Nathan będzie pracować. Naszą największą atrakcją teraz zostanie wychowanie tego dzieciaka, jak każdy rodzic będziemy żyć jego życiem. Oczywiście zostanie życie prywatne, tylko dla nas. Jednak… No powiedzmy sobie szczerze- to już koniec. Minęły już lata, kiedy normą było bieganie na misje, umieranie, rozwalanie zamku Hadesa, podpadanie wujaszkowi, kłócenie się z bogami i tak dalej… Tak, to stanowczo minęło. Więc… Tak, jak mówiłam: to już koniec.

*******************************************

Jeżeli myśleliście, że odpuszczę taką możliwość do rozpisania się tutaj, to chyba nie trafiliście ^^
Zacznijmy od jednego, podstawowego słowa: DZIĘKUJĘ.
Komu? Wszystkim. Bo to czytaliście. Bo komentowaliście. Bo przez to, nawet kiedy miałam załamanie i nie chciałam niczego robić, niczego widzieć, zapaść się w łóżku pod kołdrę to kiedy czytałam to co pisali niektórzy z was, to od razu nabierałam ochoty. Po niektórych się śmiałam po niektórych byłam dowartościowana jak nigdy :3 To wspaniałe. Mogłabym wypisać tutaj was wszystkich, wszyściutkich, ale mam nadzieję, że nie urazicie się jak napisze tylko niektórych z was… Wybaczcie, ale nigdy bym nie skończyła.

Annieee- mojej siostrzyce Rozmowy z tobą są genialne i ogólnie zawsze po nich czułam się wspaniale.

Kirze- jak już ci kiedyś pisałam, to, że czytasz moje wymysły to wspaniałe uczucie, ponieważ zawsze cię podziwiałam i twoje opowiadania uważałam za te, na których trzeba się wzorować. A ty nie dość, że czytałaś moje, to zawsze umiałaś o nich napisać coś niesamowicie miłego.

Annabelle- chociaż pojawiasz się na blogu co jakiś czas, to nadal mam nadzieję(nadziej matką głupich), że to przeczytasz. Zakochałam się w twoim opowiadaniu i kiedy zobaczyłam twój komentarz pod moimi opowiadaniami nie mogłam w to uwierzyć.

Chione- mój tłuszczu, wiem, że ty tego nie czytasz, ale nie mogłam cię pominąć :* I muszę ci wyznać, ze jak pierwszy raz weszłam na bloga i zobaczyłam twoje prace moją pierwsza myślą było, że ty tutaj znaczysz bardzo dużo i ę kiedyś chcę mieć taki ‚fejm’ jak ty xD

Hestii- (mimo, że nadal nie wysłałaś obiecanej mi nowej części twojego opka, to i tak ja na nie czekam!) Twoje komentarze zawsze mnie tak motywowały jak prawie żadne. Jak wysyłałam opko, czekałam głównie na twoje zdanie pod nim Dziękuję ci, bo czasami to wszystko- pisać czy nie, zależało od twojej krótkiej opinii.

carmelkowi- ty już wiesz za co ci dziękuję ;p po pierwsze, dzięki tobie pod moimi pracami nie ma kilometrowych komentarzy wypisującymi wszystkie błędy. Dzięki tobie, przez ten rok szkolny miałam z kim gadać i dla kogo się uśmiechać. Nie umiem napisać tutaj ile dla mnie znaczysz, ale wiedz, że dużo ;’) nawet jak mi śpiewałaś na nagraniach i grałaś na pianinie ;’) Nasze rozmowy są cudne i dziękuję ci 😉 Razem z Piper77 przetrwałam ten rok dzięki wam. Bo wiedziałam, że choć w szkole nie miałam z kim, jak wrócę do domu będę mogła z kimś pogadać o wszystkim <3

Piper77- mordo ty moja… Tutaj mam najtrudniej xD bo chciałabym napisać ci tyle rzeczy a nie wiem jak ;’) Nie wiem czy wiesz, ale znamy się od roku. No nawet ponad bo pierwszy raz odezwałam się do ciebie 12 czerwca I od tej pory, mimo, że miały to być tylko cichutkie rady jak rysować, stałaś się moją wspaniała przyjaciółką. To głupie, bo cię w życiu nie widziałam, ale gadanie z tobą o naj głupszych rzeczach jakie wymyśliłyśmy było czymś super Po prostu- zawsze przy mnie byłaś, pomagałaś, wspierałaś. Co z tego, że tylko przez internet/telefon. Po prostu byłaś. A osoby, które mówiły, że są moimi przyjaciółmi- nie. wiec pipess… dziękuję ci moja ‚pobratai’ kochane xD do tego, dziękuję za sprawdzanie mnie i motywowanie. Miktan dzięki tobie będzie wieczny, hahah 😀

To na tyle. Oczywiście dziękuję wszystkim.
Ale jak już jesteśmy tutaj i skoro to ma być koniec końców i nic już więcej nie napiszę o historii Mirandy i Jane…to może kilka ciekawostek? ;3
W pierwszej wersji, Jane miała stać się ‚tą złą’ sama z siebie. I miała umrzeć a Miranda miała żyć długo i szczęśliwie. I nie miało być drugiej serii. Więc skoro nie przewidywałam dalszego życia Jane, nie potrzebowałam Nathana. Tak, Nathana miało nie być. A jak już wymyśliłam, że jednak się ktoś taki, pomocnik Emily pojawi, to cóż… Nathan miał być dziewczyną ;’). I imiona dziewczyn są dla mnie bardzo sentymentalne, bo Miranda to imię syrenki o której babcia opowiadała mi bajki, a Jane, bo w dzień kiedy pisałam I część, moja siostra oglądała ‚Tarzana’. Nie wiem po co to wam piszę, chyba po to, żeby pożegnać się z tym wszystkim całkowicie
Ale nie martwcie się- skończyłam Teraz wracam do starych opek i nowych. (spojler: we wrześniu razem z carmel i Piper77 piszemy wspólne opko! Zapraszam!)

Tak więc- dziękuję i do widzenia 😀