Urodziny Chione

Królowa Lodu

Lecę nad pustą przestrzenią,

Wznoszę się, wznoszę do góry,

Do góry, pod niebo, pod chmury.

Lecę nad wielkim polem,

Trawi je, trawi je ogień,

Wysoko wznosi się płomień.

Lecę nad łąką zieloną,

Dzielą ją rzeki rwące,

Nad nimi zamków tysiące.

Lecę nad puszczą przedwieczną,

Wielki w niej zwierząt urodzaj,

Lecz nie wiem, jaki to rodzaj.

Puszcza zmienia się w bagno,

A za nim suche pustkowie,

Pustkę mam również w głowie.

Wlatuję między szczyty.

To góry bardzo wysokie,

Trudno ogarnąć je wzrokiem.

Im dalej lecę, tym zimniej,

Chłód ogarnia me ciało,

Ciężko się będzie leciało…

Gdy dalej lecę, jest łatwo.

W serce wstępuje otucha,

A wiatr wciąż śwista i dmucha

I widzę, widzę Twój Pałac.

Z lodu, wśród wiecznej zmarzliny,

Na dnie olbrzymiej doliny.

***

Zostawiłaś pustkę i chmury,

Bo nie są z tego świata,

Wśród nich tylko cisza lata…

Minęłaś iskry, płomienie,

Porzuciłaś ogień niestały,

Zmieniłaś ciepło na skały…

Nie miałaś schronienia na łące,

Wśród rzek i roślin i w zamkach,

O złotych, błyszczących klamkach…

Nie chciałaś zostać w gaiku,

Wśród zwierząt i rożnych pyszności,

Nie chciałaś w pałacu mieć gości…

Minęłaś również i puszczę,

Z jej potęgą i pięknem,

Z driad urokiem i wdziękiem…

A potem, w tych cudnych krainach,

Nie było dla Ciebie już domu,

Nie powiedziałaś nikomu…

Brnęłaś dalej, przez bagna,

Rozdroża i suche pustkowie,

Nie one były Ci w głowie…

Bo Ciebie… Coś zawsze…

Do Chłodu

Ciągnęło, ciągnęło do lodu…

I zamek zbudowałaś,

Pałac nad pałace,

Na jego widok dech tracę…

W kominkach są białe płomienie,

W przeciągach hula wiatr,

Dziwne to miejsce, o tak…

Zimno tu zawsze i mrocznie,

Pokoje świecą pustkami.

Czy wpada ktoś tutaj czasami?

Serce masz z lodu, z kamienia,

Twarz smutną, niby z kryształu,

Łza spływa po niej pomału…

Tak piękna, melancholijna,

Uwiodła już wielu ludzi,

Lecz wiecznie, wiecznie się smuci…

Składam Ci pokłon do ziemi.

O Chione, Pani Chłodu,

O Chione, Królowo Lodu!

Dedykacja dla Chio. Za to że jest wspaniałą przyjaciółką i największa fanką jamników świata. 😛 Liczę, że znajdziesz wszystkie moje gafy. Jeszcze coś… NAJLEPSZEGO! Sto lat i sto jamników.

Premus

Dziecko mroku

Przeszłość

Drzwi z hukiem wypadają z zawiasów i tak były otwarte. Do domu wbiega czterech mężczyzn. Wszyscy ubrani w jeansy i czarne skórzane kamizelki. Kto przy zdrowych zmysłach się tak ubiera? Uciekam przez korytarz, który teraz wydaje mi się dziwnie straszny. Mój pokój zawsze dawał mi schronienie, nie tym razem. Krzyczę co sił i wpadam do niego. Z przestrachem szukam schronienia, stara drewniana szafa, biurko, regał na książki, łóżko… łóżko! Dopadam go, rzucam się na podłogę i usiłuje wcisnąć się w przestrzeń między materacem, a podłogom. Kurz dostaje mi się do oczu i buzi. Ktoś łapie mnie za nogę.

– Niee! Zostaw mnie! – Krzyczę histerycznie i staram się kopnąć napastnika, co powoduje jedynie wzmocnienie uścisku.

– Nie wierzgaj, chyba że chcesz oberwać – i tak oberwę, myślę. Udaje mi się kopnąć go w brzuch. – Ty mały gnojku. Zarżnę Cię jak świnię. – Z całej siły ciągnie mnie za nogę. Moja twarz szoruje po podłodze, gdy wyciąga mnie z mojego schronienia. – Mam Cię. Już mi nie uciekniesz. – Stawia minie na nogi. – Doigrałeś się. – Widzę jak wykonuje zamaszysty ruch ręką. Wielka drewniana pałka trafia mnie w głowę. To wystarczy bym stracił przytomność.

Skąd te sznury krępujące moje ruchy? Coś ciepłego spływa mi po policzku, dostaje się do ust i z cichym stukotem zderza się z podłogą. Ciecz jest czerwona i zostawia w ustach metaliczny posmak. C-czy to moja krew? Krwawię, krwawię, JA KRWAWIĘ! Czuje jak żołądek podchodzi mi do gardła. Wymiotuję. Moja głowa strasznie mi ciąży. Czuje się jakby ktoś rytmicznie uderzał mnie w głowę młotkiem.

-Fuu… Ten gnojek zapaskudził podłogę. – Dopiero teraz zwracam uwagę na bandytów. Wszyscy wybuchają śmiechem, brzmi to jak piekielny chórek.

– C-co wy tu robicie? Kim wy jesteście? – mówię i dziwię się słysząc swój głos. Jak się na to zdobyłem? Nie mam pojęcia. – Wypuście mnie!

Jeden łaskawie przestaje się śmiać i mierzy mnie wzrokiem. Mam wrażenie, że jego oczy to małe sztylety wkręcające mi się w mózg. Marszczy czoło, przez co wygląda jak staruszek, a przecież jest maksymalnie dwudziestolatkiem.

-Ile ty masz lat? – Pyta.

-J-ja? – Słowa ledwo przeciskają mi się przez usta. – S-sześć.

– Taki młody… Cóż, już spieszę z wyjaśnieniami – przejechał językiem po wąskich spękanych ustach, przez co wyglądał jak wąż. – Otóż twój stary, jak zapewne wiesz, jest gliną. I przypadkiem znalazł się nie tam gdzie trzeba. Rozumiesz sytuacje? Musimy się go p-o-z-b-y-ć – wyraźnie akcentował każdą głoskę. Nie pozostawiając mi żadnych wątpliwości.

– A co ze mną? – uniosłem wzrok.

– Z tobą? – Podrapał się po łysinie. – Moi chłopcy lubią się zabawić. Obrażą się na mnie jeżeli przeżyjesz – wyszczerzył żółte zęby. Słowo ,,chłopcy” wydało mi się niezwykle naciągane. Jakoś nie pasowało mi do tych ludzi. W gruncie rzeczy odpowiedź znałem przed zadaniem pytania, ale nie byłem w stanie się na nią przygotować. Rozpłakałem się.

– Ratunkuuu! – Moje wrzaski najwyraźniej dodały im humoru, bo śmiali się do rozpuku. – Wypuście mnie, proszę…

– Zamknij się, szczeniaku. – Złapali krzesło, do którego mnie przymocowali i zaczęli targać w stronę kuchni. Szarpałem się rozpaczliwie, sznur zdarł mi skórę z rąk nie rozluźniając się, ani trochę. – Nie rzucaj się tak. – Wykonał gest ręką i jak na komendę podbiegł do mnie jeden z nich. Z głośnym plaskiem wymierzył mi potężny policzek.

W głowie mi się zakręciło, ból niemal rozrywał mi twarz. Wnieśli mnie do kuchni i odeszli. Czas płynie nieubłaganie, szybko tracę rachubę. Zamykam oczy i łkam na głos.

Nie czuje gdy wynoszą mnie z pokoju. Nie czuje jak wpychają mi szmatkę w usta. Doskonale czuję za to siarczystego policzka. Płacz się ucina, patrzę martwym wzrokiem na oprawców. Po co mam żyć? Nie mogą mnie po prostu zabić? Rozglądam się. Jestem w salonie. Spoglądam na dobrze znane mi meble, stoi tu brązowa sofa, o kwiatowym wzorze. Szklany barek opróżniony przez nich z alkoholu. Ile czasu musiało minąć że wychlali to wszystko?

Podłoga wyłożona jest drewnianymi panelami. Z jednej strony ściany są zielone, z drugiej fioletowe Do plazmowego telewizora ktoś podłączył mała kamerkę. Ekran jest włączony. Otwieram szeroko oczy. T-to ona… mama. Jej wzrok skierowany jest w moją stronę. Zdaje mi się że patrzy na mnie. Wzdrygam się. Jej fiołkowe oczy pozbawione są dawnego błysku, lśniące włosy są w nieładzie. Po policzku spływają jej wielkie łzy. Chcę odwrócić wzrok, ale nie mogę.

Jeden z nich podchodzi i odtwarza film. Jest nienaturalnie umięśniony. Łysy jak wszyscy, a przez twarz biegną mu niezliczone blizny. Wygląda jak rozwścieczony pitbul. Mój wzrok zatrzymuje się na nim tylko na chwile, zaraz jednak wraca na telewizor. Teraz widzę również resztę rodziny. Są w łazience. Ojciec szarpie się z sznurami, co jednak nie przynosi prawie żadnego skutku. Prawie, bo podbiega do niego jeden z bandytów i kopie go w twarz. Wybuch śmiechu i na nagraniu i tutaj. Zbliżenie na twarz ojca. Z ust płynie mu krew, wypluwa dwa zęby. Teraz kamera przesuwa się w kierunku siostry. Widzę ją przywiązaną do obszernej wanny. Związane ma jedynie ręce. Zbliżają się do niej, słyszę jej rozpaczliwe wrzaski. Kieruje wzrok na mężczyzn. Uśmiechają się obleśnie, jakby na wspomnienie miłej rozrywki. Zgwałcili ją! Moją biedną siostrę. Miała tylko szesnaście lat. Nie jestem w stanie nic zrobić. Co się właściwie dzieje? Ręka zasłania obiektyw. Po krótkiej chwili nagrywanie zostaje wznowione. Teraz ujęcie bezpośrednio przy siostrze. Głowę ma obrócone pod nienaturalnym kątem. Przez chwilę nie rozumiem co się stało. W końcu dociera to do mnie. Zabili ją… Ona N-I-E Ż-Y-J-E! O ile to możliwe otwieram szerzej oczy.

Rzucam się na krześle i dopiero po chwili przypominam sobie że to film. Nic nie mogę zrobić. Telewizor ponownie wyświetla tatę. Tym razem widzę całą egzekucje. Padają pojedyncze strzały. W kolano, rękę, stopę… Cały jest we krwi. Krzyczy, wyrywa się… Tylko jeden strzał jest śmiertelny. Ostatni. Wkładają mu lufę do buzi i strzelają. Wstrzymuje oddech. Została im mama. Podają jej sznur i krzesło. Wbijają w sufit solidny metalowy hak. Wiem że mama straciła chęci do życia. Widziała to wszystko i była bezradna. Jak ja teraz. Spokojnie staje na krześle i przerzuca sznur przez haczyk. Na koniec obwiązuje sobie szyję. Kieruje wzrok w obiektyw. Ona wiedziała. Wiedziała że to obejrzę. Jej usta wypowiadają bezgłośne słowa.

Zabij ich. To chce powiedzieć.

Chociaż nie czytam z ruchu warg widzę to w jej oczach. Delikatnym kopnięciem pozbywa się krzesła. Umiera – zapewne wbrew oprawcom – szybko i bezboleśnie. Sznur po prostu złamał jej kark. Przez chwilę patrzę jeszcze na nią. Potem film się urywa.

Zamykam oczy, przestaję płakać. Coś mnie rozsadza od środka. Co to za uczucie? Gniew? Nie, nienawiść. Przepełnia mnie, wylatuje ze mnie. Czuję to.

– I co powiesz? – Pyta i wyciąga mi szmatkę z ust.

Nabieram głęboko powietrza. Dobrze mamo, myślę. Nienawidzę tych ludzi. Zapłacą mi za to.

– Zabiję was – widzę jego kpiący uśmieszek.

– Ciekawe, jak? Przecież już jesteś martwy – to mówiąc wyciąga pistolet i celuje mi w głowę.

Jestem spokojny. Nie umrę. Nie, wpierw się zemszczę. Czuję go, mrok. Burzy się we mnie, chce się wydostać. Ja mu pozwolę. Niech ich rozerwie. Błysk, huk. Pocisk pędzący w stronę mojej głowy i… nic.

Widzę jak jego oczy otwierają się szerzej, upada na ziemię i odczołguje się do tyłu. Mrok mnie obronił. Jego czarna macka złapała pocisk. Nie, nie jego. Moja. To ja nim władam, dochodzi do mnie. Nie mogę go dłużej utrzymać, wylewa się ze mnie i otacza moje ciało. Sznury pękają. Unoszę się. Śmiech sam wydobywa się z moich małych ust. Jest to śmiech szaleńca. Sprawiam, że ciemność tańczy wokół mnie.

Zbiry otrząsają się z zadumy i strzelają we mnie. On ochrania mnie przed pociskami, robi to sam. A ja wiem że zawsze będzie to robić. Nie zależnie od mojej woli. Kieruję wzrok w ich stronę. Moje ręce płoną czarnym płomieniem. Kieruje go w nich i zaciskam pięści. Wszyscy zostają schwytani i unieruchomieni metr nad ziemią. Przesuwam się w ich stronę. Nie są w stanie nawet drgnąć.

– Nie martwcie się. Nie umrzecie szybko. – Kieruję mrok w stronę oka pierwszego z nich. – Zajmę się wami jak wy moją rodziną.

Śmieję się z ich wrzasków. Zemsta jest słodka…

Wiersz od Piper77:

Chio Nasza Kochana!

Zawsze wyluzowana,

W każdej chwili uśmiechnięta,

Jakby zobaczyła małe kurczęta. 

Daje rady,

Urozmaica blogowe czaty.

Opka pisze piękne,

Wiersze- inteligentne.

Więc kochajmy Naszą Chio!

Więcej niż lat sto!

Wiersz od Inez:

Dnia tego cudownego

Życzenia urodzinowe najlepsze

Wędrują do Ciebie

Za to, że jesteś

Z nami tu kochana

Towarzystwem swoim 

Bloga nam rozjaśniasz

Szczęścia, radości i miłości

I jamników wiele

Dzisiaj życzę Tobie Chio

Naszej Królowej Lodu

Najlepsze życzenia <3