Porwanie (2)

Rozdział 2 – wiadomość ifronem

Narracja Annabeth

Gdy doniósł mnie do drzwi, postawił mnie na podłodze. Mogłam się im przyjrzeć, były piękne duże dwu skrzydłowe, jak na ironie rzeźbione w sowy. Żałowałam tylko, że są z metalu, drewno bukowe było by ładniejsze. Jak na mój gust jako architekta były przepiękne. Problem polegał na tym, że te drzwi oznaczały moje więzienie. Wiec ciężko się było nimi zachwycać. Odsunął się na chwilę by przyłożyć rękę do czytnika. Pomyślałam, ze to moja szansa na ucieczkę. Wystarczy, że go uderzę i będę mogła zwiać. Nim zdołałam pomyśleć o tym, by się ruszyć, złapał mnie za ranie.

– Nie radzę – szepnął mi do ucha

– Bo co mi zrobisz – warknęłam

– Ja! Nic – maleńka. Raczej moje zwierzaczki, kilka piekielnych piesków, smoczek, empuzy, kilka lastrygonowów, chociaż wolałbym byś nie została ich śniadaniem. Szkoda było by pokaleczyć takie ciałko. Nim doszłaś by do drzwi zginęłaś byś. A powiem szczerze kiepsko by było. Popsułaś by mi plan.

Otworzył drzwi i wprowadził mnie do środka. Podprowadził do samego łóżka, które stało pośrodku pokoju. Było duże, rzeźbione przeniesione jak z renesansu. W pokoju prócz tego stał regał z książkami, drewniany stół z krzesłem. Po prawej widział kolejne drzwi tak samo rzeźbione w sowy, pewnie do łazienki.

– Rozgość się zabawisz troszkę tutaj – powiedział

– Nie licz na to – odpowiedziałam, znajdę sposób na ucieczkę

– Ann, Ann, Ann maleńka.

Przycisnął mnie do siebie, jego usta były dość blisko mojej szyi. Zadrżałam – on to musiał poczuć, bo się uśmiechnął. Spojrzyj w górę w cztery rogi pokoju.- powiedział. Są tam umieszczone dysze, powiem tak plują gazem paraliżującym. Trzymając mnie nakierował mnie na nie, by je zobaczyła. Jeżeli dotkniesz drzwi lub okna uaktywnią się. Pokój w minute wypełni się gazem, który cie sparaliżuje – dosłownie. Jest to dość silny środek, będziesz unieruchomiona jakieś dwie godziny. -Poczuł, że cała sztywnieje, gdy to mówił

– Nie bój się, ten środek unieruchamia tylko mięśnie odpowiedzialne za poruszanie się, nie zabiję cię. Ale przez dłuższy czas nie będziesz mogła się ruszyć.

– Zaraz dostaniesz coś do zjedzenia, pewnie jesteś głodna – powiedział. Położył mnie na łóżku, teraz cie rozwiąże, bądź grzeczna i zostań na miejscu, nim wyjdę. Nie chce ci zrobić krzywdy, popsuło by mi to zabawe. Chociaż przyznam ciężko się powstrzymać. Muszę przygotować przyjęcie powitalne. Rozciął mi sznury na rękach i podszedł do drzwi

– zachowuj się.

Gdy wyszedł nadal leżałam na łóżku, cała się trzęsłam. Zastanawiałam się co się mu stało nigdy nie był taki, nigdy by mnie nie skrzywdził, a tym bardziej nie zachowywał by się tak dziwnie. Już nic nie rozumiałam, byłam całkiem zagubiona. I bardzo martwiłam się o Pecy’ego.

Narracja Precy’ego

Zaczynałem się martwic Ann obiecał mi, że gdy dojdzie do internatu zadzwoni do mnie. Miałem ją odprowadzić, ale niestety zadzwoniła mama, żebym ją podwiózł do szpitala. Minęło około dwóch godzin, a nie miałem żadnej wiadomości. Zaczynałem nie spokojnie chodzić po sali szpitalnej. Wypominałem sobie dlaczego dzisiaj mój ojczym musiał wylądować w szpitalu. Nie tylko, że się o niego martwiłem to jeszcze o Ann. Miałem dzisiaj kompletnego pecha. Na szczęście okazało się, że mojemu ojczymowi nic nie jest. Kilka siniaków i pęknięte żebro. Musiał z tej drabiny spaść. Mama zauważyła, że się dziwnie zachowuję.

– Co jest – zapytała

– Annabeth miała napisać mi czy doszła do internatu i nie mam żadnej wiadomości. Martwię się o nią.

– Percy idź sprawdź poradzimy sobie

– Dziękuję mamo.

Wybiegłem ze szpitala jak szalony, wsiadłem do samochodu i pojechałem do jej internatu. Mam by mnie zabiła za taką szybka jazdę. Predkomierz nie schodził poniżej stu pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Pod jej szkołą byłem jakieś pół godziny, niezły wyczyn – pomyślałem. Annabeth bardzo podoba się tyn budynek. Jest w starym kolonialnym stylu, ma kolor beżowy i wysokie wieżyczki, oraz dość finezyjne okna. Wysiadłem z samochodu i skierowałem się do jej pokoju. Spotkałem tylko jej sublokatorkę Lise.

– Hej!

– O cześć Percy – powiedziała

– Możesz zawołać Ann

– Czekaj, szukasz Ann ona jeszcze nie wróciła. Mieliście być na radcę

– Ej byliśmy Ann miała być dwie godziny temu w internacie.

– Przykro mi nie ma jej. Jak chcesz możesz sprawdzić.

– Nie muszę wieże ci.

Zacząłem się jeszcze bardziej o nią martwić. Nie ma jej w internacie. Postanowiłem jechać od obozu, może tam jest, może Chejron coś potrzebował od mniej. Po godzinie byłem już w obozie. Dosłownie wparowałem jak burza przez barierę i udałem się w stronę Wielkiego Domu. Nim tam doszedłem tuż przy arenie przed moimi oczami pojawiła się tęcza. A w niej ukazał się Luk! Dobra, dobra chyba mam zwidy – pomyślałem. A on się odezwał.

– Witaj Percy

– Luke! Na bogów to ty – nie wierzyłem własnym oczom

– Oczywiście, że to ja mój były przyjacielu

– Były, o czym ty mówisz. Na bogów ty żyjesz, ale jak

– Trochę czarów i jestem z powrotem

– Czary – powiedziałem

– Tak, ale nie po to dzwonie do ciebie. Mam coś co byś z chęcią chciał odzyskać.

– O czym ty mówisz.

– O pięknej szorookiej blondynce z cudowną figurą

– Annabeth!

– Oj tak jest moim gościem bym tak powiedział. Porwałem ją do puki cie nie zabiję. Po później zabawie się z nią.

– Że co, porwałeś ją, nie waż się ją tknąć, bo cie zabiję

Ojjjjjjjj jaki nerwus, groźby to nie w twoim stylu. Muszę ci przyznać, wyrosła i zrobiła się z niej śliczna kobieta. Nie myślałem, że jesteś taki głupi, by tego nie wykorzystać. Ale dzięki lepszą będę miał zabawę, gdy zginiesz.

– Nie licz na to Ann potrafi się bronić

– Oj Percy jest dużo sposobów by kobieta była uległa. A znam kilka i to fajnych. A tak ci powiem jeśli ją chcesz odzyskać. To przyjdziesz do mnie.

– I mi powiesz, gdzie ona jest.

– Oczywiście bez ciebie nie będzie zabawy. Jesteśmy na wyspie koło Alcatraz w San Francisco. Żeby ci nie było smutno będziesz miał towarzystwo po drodze. Masz pięć dni by się tu pojawić, zabijając potworki, albo ona cie tu przyprowadzą, dla mnie obojętnie jest to. Sam cie zabiję, a później szkoda, że tego nie zobaczysz Ann będzie moja – dosłownie.

– Życzę miłej podróży nie guzdraj się.

I tęczowe połączenie urwało się A ja zostałem na środku areny sam