Mroczny Olimp (Prolog)

Hejka! Jestem tu nowa, a to jest pierwsze opko, które tu wstawiam. Pisałam kiedyś bloga, ale o zupełnie innym klimacie i tematyce. Mam nadzieję, że pomożecie mi poprawić błędy – zarówno te interpunkcyjne, jak i te stylistyczne. Liczę na konstruktywną krytykę. Pozdro dla każdego kto przeczyta! / Alaska

Dziś wracam do domu. Zobaczę moją mamę. Nie widziałam jej od świąt Bożego Narodzenia. Cieszę się. Ale to nie wszystko. Nienawidzę wakacji. Przede mną całe dwa miesiące stresu, niebezpieczeństwa, walki z potworami. I na dodatek te głosy. Dręczą mnie codziennie. Słyszę je w głowie. Opowiadają mi historię Olimpu. Ich zdaniem tę prawdziwą. Mroczną. Utworzyły mi w głowie zupełnie inny obraz bogów, mitów. Wszystko jest inaczej. To wszystko przez mojego ojca. Nienawidzę go. Przez niego nigdy nie zostanę zaakceptowana.  Zawsze będę wyrzutkiem.  To przez niego moją głowę wypełniają te cholerne szepty. Postanowił mnie uznać w najmniej odpowiednim momencie. To było tak dawno. A nadal mam do niego żal. W końcu, gdyby nie pojawił się u nas w domu w dniu moich trzynastych urodzin nadal byłabym normalną nastolatką. A przynajmniej nie tak zdołowaną. Moje uznanie było efektowne. Odbyło się przy obozowym ognisku cztery lata temu. Do obozu zawiozła mnie mama. Myślała, że pobyt tam pomoże mi zrozumieć kim jestem. Tak, zrozumiałam. Nic tak nie pomaga w zrozumieniu samej siebie jak odrzucenie przez wszystkich. Przez całe siedemnaście lat mojego nędznego życia miałam – i w sumie mam – tylko dwójkę przyjaciół. Ale ich sytuacja była odwrotna. Każdy chciał być ich przyjacielem. Na obozie, w szkole, nawet gdy szliśmy na pizzę wszyscy się do nich uśmiechali. Dziewczyny porzucały im karteczki z numerami telefonu. A ja nigdy nie wzbudzałam ogólnego zainteresowania u płci przeciwnej.  I pewnie nie będę. Pamiętam kiedy ich spotkałam po raz pierwszy. Na tym całym Obozie Półkrwi. Wszyscy mówili, że nasza przyjaźń może sprowadzić wiele kłopotów. Czyja to była wina? Oczywiście naszych ukochanych ojczulków. A kiedy okazało się, że wszyscy jesteśmy z Miami, nastała panika. Powiedziano nam, że nie powinniśmy się spotykać nigdzie poza obozem. Oczywiście olaliśmy ten zakaz. Dany już pod koniec naszego pierwszego lata w tym miejscu. Nigdy już nie tam nie wróciliśmy. Trenowaliśmy sami. Potwory nas atakowały prawie codziennie. Kilka razy nawet w naszych domach. Ale nas to tylko wzmacniało. Uczyliśmy się wykorzystywać nasze wrodzone zdolności. Staliśmy się najniebezpieczniejszymi półbogami w Stanach. W końcu co może powstrzymać dzieci Wielkiej Trójki działające razem? Syn Zeusa, syn Posejdona i ja. Córka Hadesa.