Medium (Prolog)

***

   Leżę z zamkniętymi oczami na łóżku w domku Hermesa. Przypominam sobie ogień trawiący podłogę z desek, krople benzyny spadające na moje ramiona, mój krzyk. Wręcz czuję gorąc płomieni. Nie słyszę jak zaczynam wrzeszczeć co sił.

   Ktoś wstaje, próbuje mnie uspokoić. Siada obok mnie, przykłada rękę do mojego czoła. Po chwili syczy. Potrząsa mną. Po chwili czuję lodowatą wodę. Milknę i otwieram oczy. Widzę osmalony materac.

– Ange, nic Ci nie jest? Znowu to? – szepcze Connor.

   Próbuję coś powiedzieć, ale nie mogę. Kiwam głową jedynie i przytulam się do niego. Obejmuje mnie, szepcząc cicho. Opieram głowę o jego klatkę piersiową, a moje powieki zaczynają ciążyć. Zamykam oczy.

– Kocham Cię, Connor. – szepczę.

   Zasypiam, nie słysząc jak odpowiada mi tymi dwoma najpiękniejszymi słowami. Wiem, że nic nie jest w stanie mi zagrozić, żaden ogień…

***

   Znowu czuję odór spalenizny. Jestem oblana benzyną. Próbuję się nie denerwować, oddycham spokojnie. Stres jednak znowu bierze nade mną górę. Czuję delikatne mrowienie w palcach. Patrzę na dłonie, widzę jak ogień zaczyna się z nich wydostawać. Zaciskam je, próbując powstrzymać płomienie. To na nic. Płomienie okalają moje ciało.

   Słone łzy spływają po moich policzkach. Potrząsam głową, próbuję nie płakać. Nagle czuję mrowienie na wewnętrznej stronie dłoni. Spoglądam na nią, widzę wodę wypływającą z niej. Drżę. Czuję jej lodowatą temperaturę, słyszę syczenie gdy zderza się z ogniem. Płomienie nie gasną…

   Widzę sylwetkę idącą w moją stronę. Duszę się, nabierając dym w płuca.  Powoli brak mi tlenu, kręci mi się w głowie. Czuję krew płynącą z tyłu mojej głowy.

   Nie poznaję tego chłopaka. Nie znam go, ale pozwalam podnieść moje ciało. Mam siebie dość, mam dość ognia i wody w moim ciele. Mam dość przeciwieństw.

   Daję się ponieść, ugasić tlące się płomienie.

***

   Nazywam się Angela Gray i jestem nieuznana.