Jeden dzień w Obozie Herosów

Taka jednoczęściówka (chyba, to zależy od was). Była to moja praca klasowa na polski.

To opowiadanie nie łączy się z Panią Śmierci ani z Obozem Jupiter. Przyjmijmy, że te postacie (czytaj Reyna i ktoś) nigdy się nie spotkały.

Mam nadzieję, że się spodoba i nie ma za dużo błędów. Tak wiem, pewnie za mało uczuć, ale się staram aby było ich więcej.

Dedykacja dla Inez, Jane, Raisy i Carmel.

Miłego czytania,

Ann1009

Ocknęłam się, leżałam na miękkiej trawie, a nade mną pochylała się ciemnowłosa dziewczyna, o dużych oczach w kolorze bezchmurnego nieba. Miała na sobie pełną, srebrną zbroję, a do niej przyczepiona była fioletowa peleryna. Nastolatka wyciągnęła do mnie swoją dłoń, zapewne chcąc pomóc mi wstać.

– Kim jesteś, co robisz w Obozie? – zapytała prosto z mostu – Służysz Gai?

Zdziwiłam się, niby o jakim Obozie ona mówiła? Czy Gaja to nie ta bogini z mitologii greckiej, i dlaczego ta dziewczyna wygląda jakby wyszła z filmu o gladiatorach. Kto normalny w dzisiejszych czasach zakłada zbroję?

Niepewnie chwyciłam dłoń nieznajomej, a ona mocno pociągnęła mnie tak, abym znalazła się w pozycji stojącej.

– Jakim Obozie? Ja nawet nie wiem, co ja tutaj robię- odparłam lekko podirytowana.

Na twarzy dziewczyny pojawił się blady, współczujący  uśmiech, ale reszta twarzy pozostała nienaruszona. Nadal miała ten sam stanowczy wyraz twarzy. W jej niebieskich oczach, malowało się zmęczenie, jak po długiej wędrówce.

– Czyli nie służysz Gai – ciemnowłosa westchnęła bezradnie. – Chodź ze mną, mam nadzieję, że umiesz walczyć, potrzebujemy wojowników- powiedziała, ciągnąc mnie niechętnie za rękę w stronę zabudowań. – Miejmy też nadzieję, że nie jesteś kolejnym szpiegiem.

Szłyśmy szybkim krokiem. Dziewczyna co chwila rozglądała się nerwowo na wszystkie strony, jakby szukała jakiegoś niebezpieczeństwa.

– Co się dzieje- zapytałam.

Przede mną rozciągał się obraz częściowo lub całkiem zniszczonych budowli które z daleka wyglądały na całe. Zasianą wokół nich trawę pokrywał gęsty, budowlany pył.

– Gaja atakuję, jej wojska powoli niszczą Obóz Herosów, zabijają kolejnych herosów- wyjaśniła z rozpaczą w głosie.- Nie chcę, aby mój kolejny dom został zniszczony.

-Jak masz na imię? Prowadzisz mnie gdzieś nie wiadomo gdzie, a ja nawet nie wiem jak się nazywasz. To ukryta kamera?- zwróciłam głowę w stronę dziewczyny.

Stanęłam w miejscu, czułam jak ubranie przylepia mi się do pleców, zapewne wcześniej leżałam na pokrytej rosą trawie.

– Mam na imię Reyna- odezwała się dziewczyna, uważnie na mnie patrząc.- Jestem pretorem Obozu Jupiter.

– Jesteś Rzymianką – zapytałam zdziwiona

– Tak, coś ci w tym przeszkadza – warknęła, ale zaraz się opanowała, a na jej twarz powrócił ten sam bezinteresowny wyraz .- Bogowie greccy i rzymscy naprawdę istnieją. To na co teraz patrzysz – wskazała ręką na zrujnowane budowle – to ruiny greckiego Obozu Herosów – zdziwiona uniosłam brwi .- To pomożesz nam, czy nie? Jeśli szybko nie dostaniemy pomocy ze strony bogów, nasza obrona niedługo się załamie. Nie możemy dopuścić do tego, aby Gaja zawładnęła światem- ciągnęła zrozpaczona dziewczyna.- Zapewne słyszałaś o nagłych trzęsieniach ziemi, tornadach i innych podobnych zjawiskach jakie były zeszłego lata? Wtedy odbywała się wojna o Manhattan i Górę Tam, a bogowie walczyli z Tyfonem.

– Nikt nie mówił o tym w telewizji, przecież ludzie by to zauważyli – przerwałam Reynie.

– Przed niektórymi wydarzeniami w świecie herosów i potworów oczy śmiertelników chroni Mgła. To ona jakby ci to powiedzieć… przerabia różne osoby, ich wygląd, na przykład, ty widzisz  miłego, uśmiechniętego  kierowcę autobusu, a półbóg szczerzącą się nikczemnie mantikorę.

-Czyli to wszystko naprawdę istnieje? – zapytałam zdumiona.

Nadal jej nie wierzyła, bogowie, potwory, herosi. Niby jak to miało istnieć i nikt tego nie zauważył.

-Niektórzy śmiertelnicy widzą przez Mgłę- odparła ciemnowłosa, jakby czytając mi w myślach.- Jak myślisz? Ktoś uwierzyłby kobiecie, która bredzi o mitologicznych potworach? Ja sądzę, że raczej nie.

Reyna miała rację, zapewne uznaliby tą kobietę za niezrównoważoną psychicznie i wysłaliby ją do jakiegoś specjalistycznego ośrodka żeby się leczyła.

– To pomożesz nam? – pretor ponownie zadała mi pytanie.

– Pomogę wam- posłałam jej pokrzepiający uśmiech.

– W takim razie, idziemy wybrać ci miecz albo inną broń – postanowiła dziewczyna.

Parę minut później doszłyśmy do małego budyneczku wybudowanego w pagórku. Gdy weszłyśmy do środka oniemiałam, dosłownie  buzia otworzyła mi się szeroko, a oczy zrobiły się duże jak spodki. W pomieszczeniu była misternie zdobiona broń, wyrzeźbione na klingach sztyletów sceny z mitologii greckiej i rzymskiej wydawały się być realistyczne.

– Jaką broń preferujesz? – zapytała

– Chyba sztylet- na te słowa dziewczyna zanurzyła ręce w stosiku broni stojącego najbliżej niej.- Nie pokaleczysz się?

– Raczej nie, a nawet  jeśli to trzeba znaleźć ci odpowiednią broń. Nie może być źle wyważona- odpowiedziała mierząc mnie krytycznym wzrokiem. – Ten chyba będzie dobry- podała mi skórzaną pochwę z sztyletem. Wyciągnęłam go z niej, był idealnie dopasowany do mojej dłoni, miał gładką, pozłacaną rękojeść na końcu delikatnie się zaginającą.

– Chyba jest dobry – stwierdziła dziewczyna.

Niespodziewanie, gdzieś na zewnątrz, rozległ się dźwięk konchy.

– Wzywają do walki, Gaja znowu przybyłą – w oczach Reyny pojawiła się zaciętość. -Chodźmy.

Zaczęłyśmy biec w stronę spalonego lasu, z ziemi wystawały podpalone pnie niegdyś zielonych drzew. Pretor odpięła od paska miecz i trzymając go przed sobą zaczęła jeszcze bardziej przyspieszać kroku. Niechętnie zrównałam się z dziewczyną. Nie chciałam stać się plamą na jednym z drzew.

Gdy dobiegłyśmy do czegoś przypominającego polanę, serce mi się zatrzymało. To co tam zobaczyłam, chyba zapamiętam to do końca życia. Walka trwała w najlepsze. Na zachmurzonym niebie co chwila błyszczały pioruny i trafiały w walczące z herosami potwory. Na ziemi leżały zmasakrowane ciała poległych i rannych. Przy niektórych klęczeli nastolatkowie próbujący im pomóc.

Trzy dziewczyny i czterech chłopaków walczyło z kobietą, która miała ziemistą skórę. Zaczęłam wodzić wzrokiem po polanie próbując znaleźć jedyną znajomą twarz- twarz Reyny. Atakowała ona ponad dwumetrowego cyklopa. Podbiegłam do niej chcąc, jej pomóc. Bałam się , że spadnę, ale cóż raz się żyję, co nie?Wskoczyłam na plecy potwora i próbując się na nim utrzymać, zaczęłam wbijać mu sztylet w szczeliny jego krwistoczerwonej zbroi. Znów rzuciłam wzrokiem na niebieskooką, leżała bezbronna na ziemi. Jej miecz wylądował parę metrów od niej. Swoim sztyletem po raz ostatni dźgnęłam jednookiego w miejsce gdzie powinien znajdować się jego kark. Zgrabnie zeskoczyłam na ziemię, a cyklop rozsypał się w czarny jak smoła pył.

Odwróciłam się w stronę leżącej na ziemi dziewczyny. Z paru metrów wyglądała jakby nie żyła. Jej twarz stała się jeszcze bledsza niż wcześniej, a policzki straciły rumieńcie. Zaniepokojona podbiegłam do jej nieruchomego ciała.

– Reyno, nic ci nie jest – krzyczałam do niej, jednocześnie próbując odnaleźć jej puls.

Dziewczyna nieoczekiwanie się ocknęła.

– Uratowałaś mi życie- powiedziała zachrypniętym głosem. – Dziękuję ci.

– Wygraliśmy! – gdzieś za nami rozległ się tubalny głos.

Do mnie i do ciemnowłosej zaczęli podbiegać herosi głównie w fioletowych podkoszulkach.

– Nic mi nie jest, rozejść się! – rozkazała dziewczyna, mocniejszym głosem. Już nie wyglądała na taką słabą jak przed chwilą. Najwyraźniej nie była osobą nad którą trzeba się litować.

-Nie jesteś stąd, prawda? Raczej nie jesteś półboginią – rzekła jasnowłosa dziewczyna, która niespodziewanie pojawiła się tuż koło mnie.

Ta sama dziewczyna przed chwilą walczyła z Gają.

– Dziękujemy ci, ale chyba powinnaś wrócić już do domu. Jeśli będziemy cię potrzebować to jeszcze cię wezwiemy – ostrożnie położyła mi dłoń na ramieniu jakbym miała ją za to walnąć.

Obraz przed moimi zaczął się rozmywać, tworząc czarną pustkę. Obudziłam się w moim łóżku, w prawej ręce trzymając sztylet, który podarowała mi Reyna.