Dwa światy (3)

Jak zwykle ognisko było wyśmienitą zabawą, dzieciaki od Apollina brzdąkali na lirach i gitarach, a my śpiewaliśmy jak opętani wszystkie piosenki. Jakoś nie miałem ochoty śpiewać, miałem zbyt dużo na głowie. Annabeth przyniosła mi kiełbaski i usiadła przy mnie.

– Zjedz głuptasie – powiedziała.

Objąłem ją, przysuwając jeszcze bliżej siebie. Wyszeptałem jej do ucha – kocham cię. Zawsze w jej obecności czuję się lepiej. Miałem ochotę ją pocałować, ale znałem resztę osób w obozie. Gdybym to zrobił muzyka by się szybko urwała, a zaczęły by się gwizdy. Co by spowodowało byśmy znowu wylądowali w jeziorze. Chociaż – pomyślałem tam byśmy byli sami. Zauważyłem, że Ann mi się przygląda zaciekawioną miną.

– O czym tak myślisz – zapytała?

– O jeziorze i naszym pocałunku – odpowiedziałem. Mógłbym przysiąc, że miała lekkie rumieńce na policzkach. Kochałem to w niej. Ognisko się skończyło, a ja ją odprowadziłem do jej domku, pocałowałem na dobranoc.

– Ej mądralińska – zagadnąłem, masz może ochotę na mały pojedynek jutro po śniadaniu?

– A, co chcesz znowu bym skopała ci tyłek – uśmiechnęła się

– Ej a kto powiedział, ze mi go skopałaś. Był remis.

Tak tak oczywiście – zaczęła się chichrać. No dobra do jutra, tylko zaopatrz się w poduszkę żeby cię siedzenie nie bolało. Pocałowała mnie jeszcze raz i weszła do środka. Przez chwilkę stałem pod drzwiami jak głupi, ale trzeba było wreszcie się ruszyć.

Powlokłem się do siebie, przebrałem i rzuciłem się na łóżka. Teraz mogłem pomyśleć, co zrobić by się dowiedzieć co to był za potwór i co ja mam z tym wspólnego. A znając mojego pecha to znowu będzie niezłą zabawa. W obozie nie ma odpowiednich książek , więc muszę wybrać się do jakieś biblioteki. Aha, a co do książek i biblioteki, z moją dysleksją to dopiero będzie ubaw. To ja już wolę walczyć Minotaurem. Największym problem będzie jak się wydostać do miasta z obozu. Bo już widzę jak Chejron i pan D mnie puszczają, gdy powiem, że muszę iść do biblioteki. Chejron zrobi głupia minę i jak zwykle zacznie wypytywać o co chodzi. A pan D zaproponuję zamianę w delfina lub inne stworzenie i będzie chciał rozjechać terenówką obozową. Będzie siedział za kierownicą popijając dietetyczną cole i śmiejąc się jak opętany. Mimowolnie zacząłem się śmiać. Usnąłem dopiero po północy.

Następnego ranka po śniadaniu Ann już czekała na mnie na arenie, uśmiechając się od ucha do ucha. No i jak podusia przygotowana – zapytała? Bardzo zabawne – mądralińska. Typowo pomyślałem, gdy mamy ochotę się pojedynkować ja i Ann, to cały obóz naglę jest zainteresowany tym. Nie minęła minuta, gdy na arenie pół obozu się zebrało, czekając kto wygra.

– Takie zasady – powiedziała Ann. Ty nie używasz potęgi wody, a ja czapki niewidki zgoda. Tylko miecze

– Ok niech będzie – odpowiedziałem

Minute później byliśmy już gotowi do walki. Odetkałem swojego Orkana, ona uniosła swój miecz, którego dostała od Damasena – mała pamiątka po wycieczce po Tartarze. Skrzyżowaliśmy ostrza, cios, unik obrót i znowu uderzenie. Świetnie się bawiliśmy, okręciłem się wokół Ann, próbując wytrącić jej miecz , ale była szybsza zablokowała moje ostrze. Uśmiechając się – niezła próba. Ponownie skrzyżowaliśmy miecze, aż zabrzęczało mi w uszach. Postanowiłem udawać, że znowu chce się okręcić koło niej i wytrącić miecz, a tak naprawdę to trochę nie po męsku podciąć jej nogi by wywrócić. Ale miałem wrażenie, że czyta mi w myślach, dość szybko zablokowała moje ostrze, okręciła się na pięcie podcięła mnie. Wylądowałem na plecach a ona na mnie, bo potknęła się o moje nogi. Ta pozycja wywołała gwizdy i wrzaski na całej arenie. A my byliśmy czerwoni jak buraki, ja z tego powodu, gdy Ann upadała to nie fortunnie ułożyła rękę, by zamortyzować upadek. Jej ręka wylądowała mi na spodniach, a tak dokładnie na rozporku. Chcąc nie chcąc zareagowałem na to, co nie poprawiło sytuacji bo Ann zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Musiała to poczuć, a gwizdy na arenie obudziły by nawet wszystkie piekielne psy w Hadesie. Gdy reszta zorientowała się gdzie Annabeth trzyma rękę. Odskoczyła ode mnie jak oparzona i zwiała, a ja zostałem leżąc na plecach na arenie.

Tłum się rozszedł a ja postanowiłem pogadać z nią o tym małym wypadku. Chociaż nie wiedziałem jak – i nadal byłem czerwony, gdy przypomniałem sobie tamtą sytuację. Zapukałem do domku Ateny, drzwi otworzył mi Malcolm jej zastępca.

– Jest Ann – zapytałem tak nie śmiało?

– Jest – odpowiedział, dziwnie na mnie patrząc. A ja sobie uświadomiłem, że nadal mam buraka na twarzy.

– Ej ….no ….wiesz mógłbyś ją zawołać – nie mogłem wypowiedzieć dobrze słów. Odwrócił się w progu i zawołał. Annabeth Percy przyszedł do ciebie. A ja w głębi domku usłyszałem – ok już idę. Chwilę później stałą w progu i patrzyła na mnie. Wiesz Ann możemy pogadać, nie tutaj, przejdziemy się – zapytałem tak mając nadzieję, że mi się nie dostanie. Nie ma sprawy – burknęła.Właśnie mieliśmy się skierować w stronę plaży, tam zawsze jakoś lepiej mi się myśli. Zdążyliśmy zejść z progu, gdy nagle na niebie pojawiła się czarna chmura. Co tutaj powinna się nie zdarzyć, obóz kontroluję pogodę. A żeby było jeszcze zabawniej z niej wyłoniła się jakoś kobieta . Ciemne długie włosy zaplecione miała w warkocz. Ubrana była w jakiś dziwny starożytny ubiór, czerwoną koroną na włosach. I jak na mojego pecha zaczęła strzelać z łuku prosto w Annabeth. Zdążyłem ją tylko zasłonić, gdy strzałą przebiła mi łopatkę, a ja osunąłem się w jej ramiona. To nie było najbardziej inteligentne z moich posunięć, ale co miałem zrobić pozwolić ją krzywdzić. Nim straciłem przytomność usłyszałem jej krzyk.

– Percyyyy! Malcolm leć po dzieciaki od Apollina szybko.

Wyleciałem jak z procy z domku, pognałem jak kozica co mogły mi zazdrości szybkości nawet Driady i satyrowie. Wpadłem do domku Apollina, wybełkotałem coś tak inteligentnego jak – ej … pomocy…. lekarza….. Annabeth….. Percy …. tam ….strzała….. i parę niezrozumiałych już słów. Złapałem za rękę Willa Soloce i pognałem z powrotem. Reszta z jego rodzeństwa stała jak zamurowana.

– Zastanawiałem się – myślał Will o co mu chodzi, odpowiedz pojawiła się natychmiast, gdy dobiegłem do domku Ateny i zobaczyłem nieprzytomnego Precy’ego z strzałą wystającą z barku.

– Will pomóż mu proszę – zaczęła płakać Ann, obejmując Percy’ego