Dusza Olimpu (3)

   To było dziwne. Poczułam się strasznie śpiąca, gdy George dotknął mnie swoją dłonią. Nieświadomie ułożyłam się i oddałam w ręce Morfeusza. To było dziwne przeżycie, bo zamiast natychmiast z ciemności przejść do snu, zazwyczaj świadomego, teraz widzę, że jestem na czyichś rękach. Są one strasznie poharatane. Spoglądam w górę, widzę strasznie gęstą brodę. Opieram rękę na niej i w jednej sekundzie czuję ruch.

– Co to za małe robale! – krzyczy ten ktoś, ma strasznie głęboki głos.

   Prycham, a po chwili ten osobnik mnie chwyta. Unoszę się i widzę wielkie oko o czarnej tęczówce. Wzdrygam się, gdy przybliżam się do tego… Czegoś.

– O, Wybrana! – mówi. – Aj, no tak, spotkanie z kimś masz. Zmykaj!

   Dmucha na mnie. Czuję ohydny zapach, jakby jadł skarpetki, a potem zaczął szorować zęby zepsutą pastą. Wzdrygam się, ale to co mnie najbardziej dziwi to to, że zaczynam lecieć. Czuję delikatny powiew powietrza gdy zagłębiam się w przerażającą ciemność. Nie zauważam badyla wystawionego w moją stronę, dopiero czuję jak odbija się od mojej głowy, a potem… Nie pamiętam, mdleje.

   Budzę się na wolnej przestrzeni. Rozglądam się, ale widzę tylko tratwę z słodkości na której siedzę, morze mleka, góry z chyba pianki, George… Chwila, George?!

– George… –  wzdycham.

   Przyglądam się mu. Na jego kasztanowych włosach widnieje korona z błyszczącego w słońcu złota, a jego jasnobrązowe oczy są strasznie poważne. Podążam za jego wzrokiem, gdy zauważam czarną wyspę. Jest strasznie zadymiona, a z oddali mogę zauważyć wybuchający wulkan. Wzdrygam się.

– Co to jest? – pytam.

– Wyspa boga koszmarów. – odpowiada.  – Smutne, prawda, Avilciu? Ślicznie wyglądasz, a musisz widzieć ten koszmar.

– George…

– Jestem twoim bratem i Hypnosem zarazem. – ciągnie dalej. –  To trudne, ale ja po prostu to wiedziałem od dziecka. Musimy iść z nimi, Avilo, musimy znaleźć innych. Musimy przeciwstawić się końcu bogów. Musimy przeciwstawić się Uranosowi. Niebu, które mamy nad sobą. To będzie trudne… Ziemia już nas zdradziła, dlaczego niebo też? Czy niebo nie powinno być dobre, być ukojeniem dla zmęczonych dusz? Musimy z nimi pójść.

– George…

   Mimo wszystko przeglądam się w tafli mleka. Widzę siebie w białej sukience w czerwone kropki. Na moich włosach jest wianek z białych piór. Zaniemówiłam.

– Avilciu, rozumiesz?

– Tak. Rozumiem…

– Mam nadzieję. Żegnaj…

   Nim zdążyłam spytać się o co chodzi, poczułam, że coś mnie ciągnie. Poleciałam w górę, tak szybko, że zaczęła mnie boleć głowa. Ciśnienie i temperatura tak na mnie wpłynęły, że znów… mdleje.

***

      Obudziłam się, łapczywie łapiąc powietrze. Co najbardziej mnie zdziwiło to miejsce w którym się znajdowałam. Leżałam na brązowej kanapie w salonie, który na pewno nie był tym, który znajduje się w moim domu. Na ścianach była tapeta przedstawiająca jakieś miasto. Wydawało się znajome, a jednak nie mogłam sobie przypomnieć jakie to było. Naprzeciwko mnie stał telewizor błyszczący w świetle, które wydostawało się zza zasłoniętych rolet. W pomieszczeniu było kilka komód i stół z oczywiście krzesłami o kolorze mahoniu. Kiedy się obróciłam, zobaczyłam masywne drzwi.

   Wstałam, przeczesując ręką włosy. Próbowałam przypomnieć sobie zdarzenia, które miały miejsce przed zaśnięciem, ale tymczasowo w moim umyśle świeciła pustka. Pamiętałam kim jestem, ile mam lat, nawet miałam wspomnienia z dawnych lat, ale z ostatnich dni… Nic!

   Westchnęłam zrezygnowana i postanowiłam otworzyć drzwi. Pociągnęłam klamkę, ale to było na nic. Szarpnęłam, jednak one dalej stały tak jak wcześniej. Kopnęłam je ze złości, od razu żałując. Ból przeszedł przez moje całe ciało i mimowolnie pisnęłam.

– Głupie drzwi. – powiedziałam.

   Skuliłam się na kanapie i zaczęłam czekać. Wydawało mi się to najlepszym wyjściem w tej sytuacji. Mogłam jedynie myśleć, że ktoś otworzy te drzwi w najbliższej przyszłości…

   Po dłuższej chwili, drzwi kliknęły i ktoś je otworzył. Uniosłam głowę, próbując zobaczyć tą osobę, jednak światło błysnęło mi w oczy i natychmiast je przymrużyłam.

– Kim jesteś? – zapytałam lekko przerażona.

– Annie, to ja, Chio. – odpowiedziała ta osoba.

   Zobaczyłam ją dokładnie, dopiero po chwili. Jej ciemne włosy były zapięte w koka. Ubrana była w niebieską bluzę i szare dresy. Wstałam, nieco kulejąc i spojrzałam na nią.

– Gdzie ja jestem? – zapytałam.

– U mnie w domu, dokładnie w moim salonie. – odpowiedziała spokojnie.

– Dziś jest wtorek, prawda? – poczułam dreszcz. Byłam pewna, że to nie ten dzień.

– Annie, dziś jest niedziela… – powiedziała drżącym głosem.

   Upadłam na podłogę i złapałam się za głowę. Nie pamiętam. Co się stało? Pustka… Nie wiem co ja tu robię…

– Annie, co jest? – zmartwiła się Chio. Od razu podbiegła do mnie i uklęknęła obok.

– Nie pamiętam… Nie pamiętam ostatnich dni… – jęknęłam.

   Usłyszałam jedynie jak Chio mruczy coś pod nosem, kiedy nagle zaczęłam być śpiąca, więc… Zasnęłam.

***

   Kiedy się obudziłam, znajdowałam się w przestronnym pomieszczeniu bez żadnych mebli pomijając łóżka na którym leżałam i fontanny znajdującej się w kącie. Z przerażeniem stwierdziłam, że jestem jakby przyklejona do posłania. Próbowałam się wyrwać, ale nie dało się. Warknęłam cicho.

    Nagle drzwi otworzyły się szeroko i światło wpadło przez nie. Stała w nich Chio z zmartwioną miną. W jednej sekundzie oderwałam się od łóżka i przypomniałam sobie wszystko.

– I jak? – zapytała.

– Chyba dobrze… – szepnęłam.

– To dobrze. – odpowiedziała. – Chodź, twoi bracia na Ciebie czekają.

   Odeszła, a ja skierowałam się za nią. Przeszłam przez korytarz i doszłam do chyba jadalni. Cass, Nożownik i moi bracia siedzieli już tam przy wielkim stole o kolorze białym, dyskutując o czymś ważnym, przynajmniej tak mi się wydawało. Ściany były ozdobione w różne wzory, które nic mi nie przypominały.

– Avilcia! – zawołał George.

   Głowy zebranych skierowały się ku mnie. Zarumieniłam się lekko, będąc w środku zainteresowania. Nigdy tego nie lubiłam, te oczy świdrujące mnie, próbujące znaleźć we mnie moją słabość… Dreszcze przeszły mi po skórze.

– Cześć. – powiedziałam.

   Trzask! Nagle jakaś postać wybiła okno i przeszła przez nie. Cass, Nożownik i moi bracia szybko wstali oraz przybraliśmy pozycję do walki. Cofnęłam się o kilka kroków razem z George’m i Tommy’m oraz obserwowaliśmy przebieg akcji. Nożownik wyjął z kieszeni sztylet i skierował go w stronę włamywacza. Cassie zdjęła spinkę w kształcie gryfa, która niesamowicie zmieniła się w miecz, zaś Chio tylko machnęła ręką w której zmaterializował się sztylet z lodu. Jednak włamywacz jakby wymiękł. Zdjął kominiarkę i uniósł ręce do góry.

– Kim jesteś? – zapytała Cassie nie zmieniając pozycji jak pozostali.

– Celahirius. Wybrany przez Hermesa. – powiedział i uśmiechnął się.