Porwanie

To opowiadanie zaczyna się tuż po Ostatnim Olimpijczyku. Zdziwicie się kto się pojawi. To drugie opowiadanie też będę pisała. W nocy wpadłam na taki mały fajny pomysł. I tak wyszło to opowiadanie. Życzę miłego czytania. ladyeve84

Rozdział 1 – porwanie

Annabeth się cieszyła, że wreszcie ta wojna się skończyła, Kronos został pokonany, większość potworów jego zostało rozbitych. Pomyślałam, że wreszcie będę miała spokój. Że będę miło spędzać czas z swoim chłopakiem, dlatego rodzice zgodzili się na szkołę z internatem w Nowym Yorku. Nie wiedziałam jak bardzo się myliłam. Gdy szłam do swojego internatu z randki byłam bardzo rozkojarzona. W pewnej chwili zaatakowała mnie Empuza Kelli. Poznałam ją od razu.

– Annabeth jak miło, znowu się spotykamy – powiedziała.

– Czego chcesz – zapytałam, trzymając miecz w ręce.

– Ojjjjjj a jak sądzisz kochana, ciebie, ktoś cię sobie zamówił.

– Co! – nie jestem żadnym towarem do zamówienia – warknęłam.

– Oj ale się rozzłościła, zdziwisz się moja droga, o kogo mi chodzi – syknęła Kelli. Mam cie jemu przyprowadzić, ale nie powiedział mi żebym ci krzywdy nie zrobiła.

– O kim ty wreszcie mówisz!- zaczęłam krzyczeć, bo mnie wredna jędza denerwowała już.

Kogoś kogo znasz kochana – powiedziała. Nie zdołałam się już dowiedzieć, kto to był bo Kelli mnie zaatakowała. Była szybka, wytrąciła mi miecz z ręki, skoczyła szybkością tygrysa i ugryzła mnie w szyję. Nie chciała mnie zabić, ale mogłaby to zrobić. Wystarczająco wypiła mi krwi, bym poczuła, że tracę przytomność.

Gdy ją odzyskałam znajdowałam się jakim dziwnym dużym pomieszczeniu. Było nawet przestronne. Leżałam na łóżku, próbowałam wstać, ale sobie uświadomiłam, że nie mogłam bo byłam do niego przywiązana. Próbowałam uwolnić ręce, gdy do pokoju wszedł chłopak. Aż mnie zatkało, to był Luke.

– Luke! – to nie możliwe ty nie żyjesz- powiedziałam

– Witaj Annabeth, ślicznie wyglądasz – powiedział. Pewnie się dziwisz, że mnie widzisz. Usiadł koło mnie na łóżku. Wyjaśnię ci wszystko, Zostałem wskrzeszony przez Chaos. I mam zamiar się zemścić na pewnej osobie.

– To nie możliwe, przecież ty jesteś dobry, oddałeś życie by pokonać Kronosa – już nic nie rozumiałam.

– Maja piękna Kronos mnie nie interesuje, tylko Percy. I mam zamiar się zemścić na nim.

– Ale dlaczego – Luke, zostaw go w spokoju, próbowałam wyrwać ręce z wiązów. Co chcesz od niego?

– Co chce! -zemsty, zlustrował mnie tak dziwnie, że przeszły mnie dreszcze. Mam teraz ciebie więc, będzie chciał cie uwolnić. A mnie będzie cieszyła jego złość. Odebrał mi wszystko.

– Co ty gadasz, co on ci odebrał – zapytałam. To nie prawda.

– Oj Ann, ależ tak, szacunek obozowiczów, sławę herosa i najważniejsze ciebie – powiedział takim dziwnym tonem i uśmiechnął się. Ale teraz jesteś tu więc będzie niezła zabawa.

– Co ty chrzanisz, ja nie byłam nigdy twoja – zaprotestowałam.

Wyciągnął sztylet, myślałam, że chce mi zrobić krzywdę, ale on tylko przeciął więzy na moich rękach. Pomógł mi wstać, zaczęłam się wyrywać. Ej spokojnie – złapał mnie od tyłu i wykręcił ręce, nie chce ci zrobić krzywdy, jeszcze nie. Pójdziesz ze mną – powiedział. I zaczął prowadzić do drzwi. Nigdzie z tobą nie pójdę – krzyknęłam. Oj jaka zadziora, taka sama jesteś w nocy, więc nie dziwnie się, że Percy za tobą przepada. Zarumieniłam się słuchając tych słów. Idziemy – krzyknął, nim doszliśmy do drzwi wyrwałam się z jego ramion i uderzyłam go w twarz.

– Aj, pomacał policzek, lubię takie ostre – uśmiechnął się.

Próbowałam odtworzyć drzwi, ale nie mogłam. Ann, Ann nie wyjdziesz z stąd. Pokazał mi klucz. Nie spieszył się, powoli do mnie podchodził, wiedziałam co muszę zrobić znokautować go i zabrać klucz, by uciec. Ale był szybszy złapał mnie przycisnął do ściany i wykręcił ręce, z tylnej kieszeni spodni wyciągnął sznurek i związał mi ręce za plecami. Au – powiedziałam, zbyt mocno ścisnął mi sznurek na rękach.

– Za mocno, bądź grzeczna to poluzuję – szepnął mi do ucha. A tak przy okazji ślicznie pachniesz.

Chciałam go odepchnąć od siebie, ale był zbyt blisko i co bardziej był silniejszy ode mnie. Trzymał mnie mocno, wiedziałam że nie ucieknę. Lubie ostre dziewczyny – szepnął, nie zła z nimi jest zabawa.

Luke co ci się stało, to nie jesteś ty, nie poznaje cię – krzyczałam, bo nic innego nie mogłam zrobić. Za mocno byłam trzymana. Gdzie ja jestem, dlaczego mnie tu sprowadziłeś – próbowałam rozmawiać. Robiłam wszystko tylko nie myśleć, że jest tak blisko, że czuję jego ciało. Jego oddech na szyi. A jeszcze bardziej, że zaczynam reagować na jego bliskość. Co niestety musiał poczuć, bo się uśmiechnął.

– No no no Ann! Ktoś tu jest niedobrą dziewczynką.

– Zarumieniłam się jeszcze bardziej.

– A gdzie jesteśmy to ci powiem w mojej małej kryjówce – wyszeptał

– Czyli gdzie – wyjąkałam

Przykro mi Ann, ale ty się tego nie dowiesz. A teraz pójdziesz po dobroci ze mną, czy mam użyć siły. Nie ośmielisz się – krzyknęłam. Założysz się – gdy to powiedział miał naprawdę sarkastyczny uśmieszek na twarzy.

Tak – powiedziałam, przeliczyłam się.

Po chwil dość brutalnie odsunął mnie od ściany. Pochylił się na tyle, by przerzucić mnie na barana. Otworzył drzwi i wyszedł. A teraz pokaże ci twój mały pokój, zabawisz tu chwilkę. I nie licz, że mi uciekniesz. Ten pokój jest specjalnie przygotowany dla półboga. A ja mam trochę spraw muszę wysłać wiadomość do Percy’ego, bez niego nie ma zabawy.

Przeszliśmy jakiś kawałek korytarzem, zatrzymał się przed dużymi metalowymi drzwiami. No jesteśmy – powiedział.

Rozdział 2 – wiadomość ifronem