Percy Jackson – dwa światy

Perscy wracał już na Long Island, zastanawiał się skąd się ten chłopak wziął, A co go bardziej dziwiło, to co to do ciorta w ogóle było. Krokodyl gabarytów ciężarówki dostawczej, wypluwający człowieka jak z katapulty. A żeby tego było mało to dzieciak młodszy od niego zamieniający się siedmiometrowego, przezroczystego, opierzonego Pawer Rengersa z głową kurczaka. A jeszcze dodatkowo znikający hieroglif – było i nie ma. Perscy już myślał, że po Kronosie, latającej różowej świni, która zabrała go na wycieczkę krajoznawczą i szurniętej matce ziemi widział wszystko, to się pomylił.

Gdy przekroczył barierę ochronną wiedział, że jest już w domu, chodziło mu po głowie by opowiedzieć wszystko Annabeth, ale wzięła by go za wariata. Ciekawie co by powiedział, ej wiesz co kochanie, nic się nie martwa pokonałem dużego krokodyla w złotym naszyjniki, połykającego ludzi jak żelki, a tak przy okazji spotkałem jakiegoś chłopaka, który potrafi czarować i wysyłać ludzi w kosmos. Tak już by mi uwierzyła, już to widzę? Najpierw by się śmiała, potem kazała napić się nektaru, bo by pomyślała że mam uszkodzony mózg, a skończyło by się na rozmowie z Chejronem i wyrocznią. Bo na koniec tego dziwnego dnia nie mam nic lepszego do roboty.

Doszedłem do domku Posejdona i położyłem się na łóżku. Przyglądałem się swojej ręce, wiedziałam że ten hieroglif tam jest chociaż go nie widzę. I co będzie dalej, kto wysłał tego potwora i po co, musiałem to odkryć. Problem był w tym , że nie byłem dobry w szukaniu czegoś w książkach. A osobie, którą mogłem poprosić o pomoc – no dobra nie ważne jakoś to rozwiąże. Leżałem tam tak długo, że nawet się nie zorientowałem, że nie poszedłem na kolację.

Z rozmyśleń wyrwało mnie dziwny powiew zimnego powietrza, jakby mi ktoś chuchał na czoło. Wyciągnąłem rękę jakbym chciałam wziąć coś z szafki nocnej stojącej obok łóżka. Zatoczyłem łuk, obejmując powietrze i przysunąłem do siebie. Co wystarczyło, by przewrócić dziewczynę na łóżka, gdy jej czapka spadła z głowy.

Hej Ann – powiedziałem

Skąd wiedziałeś, że to ja – zapytała?

Przeczucie -odpowiedziałem.

Ann leżała w moich ramionach patrząc mi w oczy. Wiesz, że kolacja już była – zapytała. Wiem, przepraszam miałem troszkę na głowię.

Wszytko w porządku, zmarszczyła brwi.

Tak, nic się nie martw. Pocałowałem ją. Idziemy na ognisko.

Ej Perscy dobrze się czujesz – była lekko zaniepokojona.

Tak i by wreszcie przestałą gadać, zamknąłem jej usta pocałunkiem. Jak będzie coś nie tak, będziesz pierwszą osobą, która się dowie – pasuję zapytałem? OK, chodź glonomóźdżku

Obejmując ją udaliśmy się na ognisko.

ladyeve84