Nowa przyszłość (3)

Tak, tak, wiem, że nie dość, że krótki, to jeszcze namieszałam, ale aż nie mogłam się powstrzymać XD Przyznaję się, że sama się zakochałam w tym opku i piszę je w każdej wolnej chwili :3 A dedyki lecą do Annieee, Suchej i Chione

CLAIRE
Jeden z synów Apolla, Charlie, bandażował mi rękę. Od bitwy o sztandar minęło kilka godzin – rana z początku nie wyglądała na głęboką, ale gdy minęło trochę czasu zaczęłam tracić w niej czucie. Charlie wyjaśnił mi, że rany po niebiańskim spiżu – bo właśnie z tego stopu miecz miał Ari – goją się gorzej niż po broni śmiertelników.
Gdy chłopak poszedł po coś do wnętrza domku, usiadłam na werandzie i łapałam ostatnie promienie zachodzącego słońca. Gdyby nie kręcący się wokół nastolatkowie w jednakowych pomarańczowych koszulkach i czasami noszący broń, można by było pomyśleć, że jest to całkowicie normalne małe miasteczko. Promyki słońca tworzyły niewielką tęczę, odbijając się w dachówkach na domku Iris.
Zauważyłam idącą w moim kierunku niemal chorobliwie chudą brunetkę. Usiadła na schodku koło mnie.
– Mogę ci zająć chwilkę?
Skinęłam głową. Nawet odniosłam się do tego pomysłu z entuzjazmem, co przez ułamek sekundy wydało mi się dziwne. Później to wrażenie zniknęło.
– Jasne.
– Jestem Jalynn, córka Ateny – uśmiechnęła się. Miała cichy, łagodny głos.
Odwzajemniłam uśmiech.
– Claire, córka Hadesa. – Usiadłam nieco wygodniej, i tak, by być przodem do Jalynn, a nie bokiem.
– Chciałabym z tobą porozmawiać o Arim – zaczęła poważnie, ale ledwo usłyszalnie zadrżał jej głos.
– Arim? – mimowolnie skrzywiłam się. Ari to jeden z moich najtrudniejszych przeciwników, z którymi miałam okazję walczyć w ostatnim czasie. – To ten, co bronił waszego sztandaru, mam rację?
Jalynn kiwnęła potakująco głową.
– Ja… – Spuściła wzrok na trzymane na kolanach dłonie. – Po prostu musisz coś o nim wiedzieć.
– To coś złego? – przechyliłam głowę zaciekawiona. Mogę być córką boga umarłych, ale jestem dziewczyną i kocham plotkować. O wszystkim.
Westchnęła. Widać było, że się waha, szuka słów.
– Chodzi o to, że za bardzo mu przypominasz pewną osobę… Kogoś, kogo bardzo kochał, a kto odszedł…
Zamyśliłam się. Pamiętam jego reakcję: najpierw patrzył się na mnie, potem się uśmiechnął. Ale już wiem do kogo: nie do mnie, tylko do własnych wspomnień.
Jalynn chwyciła mnie za ramię. Zobaczyłam zaciętość, która nagle pojawiła się w jej oczach.
– Proszę, Claire. Proszę, obiecaj, że nie skrzywdzisz go – powiedziała twardo. A ja wiedziałam, że wcale nie ma na myśli krzywdy fizycznej.
– Okej, obiecuję. – Jej reakcja wydała mi się nieco przesadzona, ale wiedziałam, że zależy jej na bracie.
Palce dziewczyny mocniej zacisnęły się na moim ramieniu, prawie powodując ból.
– Nie, przysięgnij na Styks – zmrużyła szare oczy.
Chwilowo mnie zatkało. Przysięga na Styks była najważniejszą przysięgą, jaką mógł złożyć bóg, heros, śmiertelnik, czy ktokolwiek inny. Ale coś mi mówiło, że pewnego dnia…
– Przy… – zaschło mi w gardle. Przełknęłam ślinę i wyprostowałam się. – Przysięgam na Styks, że nie skrzywdzę Ariego, syna Ateny.
Gdzieś w oddali rozległ się grzmot.
Styks zawsze pamięta.

ARI
Violet… Claire…
Wydawało mi się, że ta druga jest wytworem mojego umysłu. Zbyt podobna do Violet. Mojej Violet…
Siedząc przy strumieniu, próbowałem znaleźć w tym wszystkim sens. Czemu bogowie zesłali mi Claire?
Bezsilnie zacisnąłem palce na wilgotnej ziemi. Violet i Claire musiało coś łączyć. Ale nawet korzystając ze swojego daru telepatii nie mogłem nic zrobić, by się tego dowiedzieć.

CLAIRE
Jace i Paul znowu gdzieś zniknęli.
Westchnęłam. Kolejny raz zostałam sama przy sprzątaniu domku.
– Jutro to ja sobie pójdę i szanowni grupowi niech sami sprzątają swój bałagan – mruknęłam ze złością. Jak zwykle wokół mojego łóżka był porządek, a na terytorium bliźniaków było najwięcej śmieci. Jak można zrobić taki bałagan w ciągu jednego dnia?
Postanowiłam zacząć od półki z książkami. Cały zapał opuścił mnie, gdy półka, wraz ze wszystkim, co na niej stało, runęła na ziemię. W miejscu na ścianie gdzie się znajdowała, zostały tylko powyginane gwoździe.
Mimowolnie zerknęłam na poprzeczne drewniane belki pod sufitem z nieśmiałą nadzieją, że montował je lepszy budowniczy.
Zabrałam się za sprzątanie książek. O bogowie, jakie to ciężkie… Takie barbarzyńskie wykorzystywanie biednych gwoździ powinno być nielegalne.
Usłyszałam za sobą jakiś szelest. Odruchowo obejrzałam się przez ramię. Zobaczyłam za sobą mglistą ludzką sylwetkę.
Świetnie. Duchy zawsze czegoś ode mnie chcą. A taki był spokój…
Odłożyłam ostrożnie książki, żeby nie narobić więcej hałasu. I tak chyba tylko cudem nikt nie przybiegł sprawdzić co się stało, jak półka spadła.
Zarys widmowej postaci wyostrzył się i nabrał kolorów.
I przez następne kilkanaście sekund stałam tak, wpatrzona w zjawę. Była moim prawie idealnym lustrzanym odbiciem. Kręcone rude włosy, zielone oczy, pewna siebie postawa.
– Witaj, Claire.
Drgnęłam, słysząc jej głos.
– Kim jesteś? – spytałam. Pierwszy raz bałam się ducha. Córka pana umarłych, która boi się umarłych. Haha, zabawne.
Postać skłoniła się przesadnie teatralnie, ukrywając kpiący uśmiech.
– Jestem Violet, córka Afrodyty.

EREN
Miałem dużo szczęścia, że reszta mojego rodzeństwa się ulotniła. W domku Aresa
byliśmy we trójkę: ja, Jace i Paul, synowie Hadesa. Oczy obu braci błyszczały się, nienaturalnie czarne.
– No to jak? – spytałem, gdy skończyliśmy omawiać szczegóły naszego planu.
Bliźniacy spojrzeli po sobie, jakby porozumiewając się. Wśród obozowiczów krążyła plotka, że ci dwaj umieją wymieniać myśli, ale nie zmieniało to faktu, że jak widziało się ich zachowanie w rzeczywistości, robiło to trochę straszne wrażenie.
Paul zwrócił na mnie spojrzenie.
– Da się zrobić – skinął nieznacznie głową.
– Ale i tak potrzebujemy na to kilku dni, żeby zorientować się w sytuacji – dodał Jace.
– W porządku – zgodziłem się.