Nie wiem czemu ostatnia część była czarna. Mam nadzieję że teraz tekst jest biały.
A jeszcze coś.
Nie oddawajcie mojej dziewczyny na pożarcie pingwinom ani nie zrzucajcie na nią fortepianu. Ona naprawdę jest fajna.  I pełna sprzeczności. Przykro mi, nie potrafię  zmienić tej postaci, za bardzo się przywiązałem do pierwowzroru. Ale postaram się ją trochę wyprostować. Co będzie trudne, ale wykonalne.
Jestem chłopakiem. Mój bohater jest chłopakiem. I marnym obserwatorem. Nie zwraca zbytnio uwagi na wystrój wnętrza, portrety psychologiczne i opisy przyrody. Postaram się to jakoś wpleść w akcję, ale na razie marnie mi to wychodzi.
No to chyba, tyle.
A nie.  Obiecuję popracować nad interpunkcją. To moja pięta Achillesa, ale za rok matura, więc trzeba się wziąć za siebie.

No dobra rozpisałem się, ale teraz już przejdźmy do sedna. Dla Nicol_23, dziewczyny która pisze najbardziej dołujące wiersze na świecie i wszystkich uśmierca. I dla wszystkich moich krytyków. Dzięki wam zostanę kiedyś drugim Georgem R. R. Martinem. No może nie będę tak okrutny.

Bo ktoś musiał zrobić pierwszy krok. ( to nie jest chronologiczna część Alex)

Rzadko przebywałem w obozie. Ot, co nie moje klimaty. Nie wiem czym zrażałem tak do siebie ludzi, ale oni bali się do mnie podejść. Jakbym naprawdę cuchnął śmiercią, albo co gorsza był jej zwiastunem. Pewnie na miejscu innego obozowicza też bym się obawiał chłopaka ubranego w wojskową kurtkę, ciężkie buty i nigdzie nie ruszającego się bez miecza. Pewnie gdybym był przykładowo synem Demeter, też bym oceniał tego zakazanego bękarta.

Ale nie byłem synem Demeter, Aresa czy Hestii. Moim ojcem był Hades, a strach przed nim nawet mi mroził krew w żyłach. Więc jak mogłem dziwić się innym. Innym, którzy nie chcą mieć ze mną nic wspólnego. Ale ja wcale nie zabiegałem o ich obecność. Najlepiej czuję się własnym towarzystwie.

Mówi się że wolność jest niewolnicą samotności. Coś o tym wiem. Ale po jakimś czasie człowiek przyzwyczaja się do takiego trybu życia. Tak jest lepiej. Sam przeciw całemu światu.

Czujesz się jak bohater, jak heros, którego nikt nie rozumie, ale każdy czuje do niego respekt. W tamtym czasie byłem wędrownym altruistą.

Była to wielka uroczystość. Kolejna misja zakończyła się powodzeniem. Kolejna misja w której nie uczestniczyłem. Byli wszyscy, nawet z Obozu Jupiter. I wtedy Jason mi ją przedstawił. I wtedy ona obrzuciła mnie krytycznym spojrzeniem i tak jak reszta traktowała mnie obojętnie. Ja też uznałem ją za część tłumu. Byliśmy dla siebie obcymi ludźmi.

Jednak los jeszcze postawił ją na mojej drodze.

Była jesień, późna jesień, ja wracałem ze szkoły, do której chodziłem dzięki programowi finansującemu edukację sierot. Wstąpiłem do baru mlecznego, to tam jadałem, bo tam było najtaniej. I nagle do środka wpadła banda dziewczyn. Mówię banda, bo te panny nie zachowywały się jak uczennice szkoły katolickiej. Nie zachowywały się w ogóle.

Była jedną z nich, ale nie zwróciłem na nią uwagi. Dziewczyn było dużo, a ja nie chciałem nachalnie się im przyglądać. Mimo iż były w krótkich spódniczkach obciskających ich uda. Zakładam że była to część mundurku, bo wszystkie miały identyczną długość, te same kolory i krój.

Nawet nie wiem kiedy do mnie podeszła. Siedziałem przy boksie, czytając  „Buszujących w Zbożu”. Czytałem to już parokrotnie, teraz okazało się to naszą lekturą. Więc czytałem jeszcze raz, bo ta książka przypadła mi do gustu. Zawsze byłem fanem tego autora.

Jak mógłbym jej nie poznać. Miała ogniście czerwone włosy i przekutą brew. Ale nie wyglądało to agresywnie. Nie kiedy była w obcisłym mundurku swojej szkoły. Dosiadła się do mnie nie czekając na zaproszenie, albo co najmniej na moją zgodę. -To duży boks, przynajmniej na cztery osoby- stwierdziła kiedy napotkała moje spojrzenie. Była bezczelna, i mi przeszkadzała. Ale nie zamierzała sobie pójść.

-Dickens, stary, dobry Dickens- powiedziała widząc tytuł mojej książki. -Doszedłeś już do sceny z prostytutką- zapytała, a ja nie odpowiedziałem. Miałem nadzieje, że jak będę ją olewał, to sobie pójdzie. Była to płonna nadzieja.

Dziewczyny wołały ją do siebie, ale ona nie opuszczała mojego stolika. Mimo iż się do niej ani razu nie odezwałem. Nie zrozumniała aluzji, że jej tu nie chcę. Rozsiadła się i zamówiła zupę ogórkową, której nawet palcem nie tknęła. Tylko mieszała w niej łyżką. Po chwili zacząłem jej się przyglądać, miałem nadzieję że to ją onieśmieli i się zawstydzi. A jak się zawstydzi to jak najszybciej opuści ten stolik. Jak już mówiłem, płonna nadzieja.

Nie była brzydka, nawet całkiem ładna. Z naturalnym kolorem włosów, pewnie sprawia wrażenie super laski. Zastanawiałem się jak to możliwe że nie wyrzucili jej ze szkoły. Było jasne że chodzi do prywatnej, gdzie dziewczęta mają mieć włosy upięte w kok i nie odsłaniać zbytnio swoich wdzięków. A ona: czerwone włosy, oczy podkreślone grubą kreską i kolczyki prawie na całej powierzchni jej uszu. Jak udało jej się wykręcić przed regulaminem?

Wtedy uważałem ją za rozpieszczoną, agresywną i wulgarną. Taką której na pewno bym nie chciał. Ale wtedy jeszcze jej nie znałem. Nie wiedziałem jaka może być cudowna.

Pech chciał, że zgubiłem tą książkę. Nie miałem pojęcia gdzie jej szukać. Była z biblioteki, dyrektor mi za jej nie oddanie pociągnie pieniądze ze stypendium, które i tak było skąpe. Więc wpadłem w panikę.

Kiedy byłem już zrezygnowany, znowu spotkałem ją w barze. Ale już nie miała czerwonych włosów ani krótkiej spódniczki. Była taka jak mój ideał dziewczyny. I wtedy do mnie pomachała. Nie odmachałem jej, ale i tak do mnie się przysiadła. I wtedy zaczeliśmy rozmawiać.

Miała gęste, kruczoczarne włosy, opadające kaskadą na ramiona. Była ubrana tak zwyczajnie. Granatowa bluza, trochę na nią przyduża, bo ona była taka drobna. Do tego spodnie, zwykłe jeansy niezbyt obcisłe, nie zwężające się u dołu, mające prosty krój. I kozaki, czarne kozaki nie wiem na ile wysokie, poniewać ich część zasłaniały spodnie. Do tego torba. Obszerna, czarna torba, wyglądająca na zbyt znoszoną żeby jeszcze cokolwiek do niej włożyć. Gdzieniegdzie były powtykane agrafki, które miały pełnić rolę łat. Wyglądało to zadziwiająco dobrze. Trafiła w mój gust.

Rozmawialiśmy długo, głównie o książkach i naszych ulubionych autorach. Głównie to ona mówiła, ale mnie to nie zrażało. Mogłem słuchać jej przez cały czas. A ona chyba mogła przez cały czas mówić.

Wyszliśmy stamtąd tuż przed zamknięciem. Szliśmy obok siebie, kiedy ona nagle się zatrzymała. Ot tak, oparła się o ścianę i zaczęła palić. Miała ultra light, co mnie nieźle rozbawiło. Bo po co palić papierosy dla osób które chcą rzucić palenie. Po co w ogóle ktoś coś takiego wymyślił. Wtedy je nazwałem. Nazwałem : „papierosy dla ludzi słabej woli”. Ale Tess nie była słaba.

Miały jabłkowy zapach. Później dowiedziałem się, że ona nie cierpi odoru dymu papierosowego, że on ją brzydzi. Była pełna sprzeczności i wiecznie niezdecydowana. A ja często miałem jej dość.

Nawet nie wypaliła jednego do końca kiedy przyciągnęła mnie do siebie. Stałem jak głupi, kiedy zaczęła przeczesywać swoimi kościstymi palcami moje włosy. A potem mnie ot tak pocałowała. I wypuściła, a ja stałem jak wryty.

-Dlaczego to zrobiłaś?- zapytałem. Byłem na nią zły. Nie lubię, kiedy ktoś mnie do czegoś zmusza. No i nie znałem jej. Ale jej to nie przeszkadzało.

-Bo ktoś musiał zrobić pierwszy krok- uznała, wzruszając ramionami. Pierwszy krok do czego? Nie podobała mi się jej definicja miłości. Po chwili zaczęła grzebać w torbie. Trwało to jakiś czas, musi mieć tam naprawdę niezły chaos.

Wyciągnęła książkę. Moją książkę, „Buszujący w zbożu”, która przepadła i na poszukiwania której zmarnowałem tyle czasu. Uśmiechała się niewinnie, oddała mi ją i sobie poszła. Bezczelna.

Kiedy byłem w schronisku (tam zazwyczaj nocuję) zacząłem kartkować książkę. Przecież ta wariatka mogła wydrzeć jakieś strony, ot tak dla żartu. Strony były wszystkie, ale na ostatniej ktoś niestarannie, krzywymi literami dopisał zdanie, nie mające żadnego związku z treścią.

„Ktoś musiał zrobić pierwszy krok”

Nigdy nie oddałem tej książki do biblioteki, od tamtego dnia była moją własnością. Zapragnąłem posiąść też jej złodziejkę.

NickandTess