Pani Cienia (DODATEK)

NIENAWIDZĘ RÓŻU I ERYNII. Naprawdę.

No dobra, róż był gorszy niż Erynie. One przynajmniej nie sprawiały, że wyglądałam jak lalunia wycięta z jakiegoś tandetnego magazynu dla nastolatek typu ,,Bravo!”. No ale szczerze, wyobrażacie sobie mnie na okładce? Jakiś horror! Pewnie przed całą tą sesją fotograficzną wysłaliby mnie na solarium i do jakiś bab od paznokci. Tych, no wiecie, eeee, makijażystek? Nieee. Hmm. O, już wiem! Do manikiurzystek.

Ale zostawmy sprawę moich paznokci i za bladej skóry i przejdźmy do konkretów, a dokładnie: Co tym razem przyszło do głowy tej dziwaczce, Amelii, że uważała, iż róż był gorszy od takich strasznych potworów? Już wam wyjaśniam:

To wszystko zaczęło się w Piątek. Ptaszki śpiewały, słońce raziło, czyli pogoda jak na Hawajach. Okropnie wnerwiających, gorących Hawajach z masą przygłupich dzieciaków poubieranych w rażący pomarańcz. Wszyscy obozowicze radowali się piękną pogodą (nie rozumiałam tych bachorów: przecież u nich nigdy nie padało, więc po co nagle się szczerzyć jak idiota i wołać ,,Jaki wspaniały dzień!”?! Do tego uśmiechali się jak mali kleptomanii, którzy właśnie ukradli ci kieszonkowe. Aż trzy razy sprawdzałam, czy miałam portfel na miejscu!). Ja sama byłam wkurzony (to ci nowość!). Nie miałam nic do słońca, ale, do cholery, od czasu do czasu deszcz powinien sobie popadać. Ale nie! Ci Idioci-Którzy-Myślą-Że-Wiedzą-Wszystko-Najlepiej-Ale-Są-W-Błędzie wymyślili sobie, że najlepiej codziennie się opalać! Co z tego, że taka ja po za długim przybywaniu na słońcu wyglądałam jak rak? Nic! I niby ja nie miałam za grosz empatii! Hipokryci!

OK, ale wróćmy do właściwej historii: W dzień wolny od krawatu pojawił się przełom – WRESZCIE MOGŁAM SOBIE IŚĆ Z TEGO PASTWISKA DLA SPECJALISTYCZNIE IDIOTYCZNYCH DZIECIAKÓW! Niby jak? A tak, że Hercoś (no wiecie, ten bóg od tych fajnych skrzydlatych butów) zorganizował konkurs, który polegał na… . Szczerze mówiąc wtedy nie wiedziałam, o co chodziło. Usłyszałam tylko jak Chejron mówił: ,,Bla, bla, bla, konkurs, bla, bla, bla, wyjazd z Obozu, bla, bla, bla, nagroda” i bez dopytywania, zapisałam siebie, Aronię i Cass. Wiedziałam, że wygramy to coś. No bo, heloł! Córka Hercosia (Aronia), Afrodyty (Cass) i Nyx (ja) w jednej drużynie to zwycięstwo gwarantowane!

A pomyśleć, że po kilku latach przyjaźnienia się z synem Ateny powinnam zacząć pamiętać, że najpierw musisz się zapoznać z tekstem, który podpisujesz zanim nabazgrzesz na nim swoje imię i nazwisko.

Teraz byłam pomiędzy młotem, a kowadłem. Nie mogłam się wycofać, a z drugiej strony…CZY TYLKO JA NIE WIDZIAŁAM SIEBIE W ROLI MODELKI?! Chyba jednak inni też nie uważali, że mogłabym łazić po wybiegu w sukniach ekologicznych firmy: ,,Bogini Piękno Tyła spółka zoo” (uwierzycie, że kiedyś tak Grecy mówili, że Gołębica miała świetny tyłek?!), bo zaczęli się na mnie dziwnie gapić, moje sługusy (dzieciaki z domku Hercosia {ponieważ nikt oprócz mnie nie wiedział, kto był moim boskim rodzicem, mieszkałam w domku tego od obuwia} i wyjątkowo też Aronia {ona jako jedyna nie była moim niewolnikiem, a wręcz przeciwnie – jej również się bali}) nawet otworzyli mordy. Chejron chciał coś powiedzieć, ale wtedy Jake, syn Zeusa, (nienawidzę Idioty! To znaczy Jake’a, Zeusa jeszcze nie poznałam) go uciszył:

– Ej, jeśli Mel tak bardzo tego chce, nie brońmy jej – i uśmiechnął się złośliwie.

Alarmowe dzwony w mojej głowie zaczęły natychmiast bić, ale ja, zbyt pod jarana myślą o zwaniu z tego miejsca, podpisała głupi świstek, który drżącą ręką podał mi Chejron.

Potem, gdy dowiedziałam się, co obiecałam na tym papierku, chciałam go podrzeć i wyjątkowo Maja (córka Afrodyty) chciała mi pomóc, ale skończyło się na tym, że Maję wyprosili z Wielkiego Domu, a mnie przygniótł Denis (syn Tanatosa) i Ada (pfu, Adrian! Sorry, ale miałam się do niego zwracać pełnym imieniem. Nie wiadomo czemu, ludzie uważają, że Ada to tylko imię żeńskie!) (syn Ateny).

Życie było naprawdę niesprawiedliwe.

Nagle rozległ się głośny huk, przeszkadzający mi w dalszych jękach. Leniwie przewróciłam się na bok, tak aby widzieć z łóżka, na którym leżałam, co się stało.

Do domku wbiegły Aronia i Cass.

Hmm, teraz pewnie oczekiwaliście, że przedstawię jak wyglądają te dwie? Spróbuję, lecz uprzedzam, iż pewnie załamiecie się moją zdolnością do opisywania osób.

Dobra, więc obie dziewczyny były szczupłe i drobne. Na tym jednak podobieństwo się kończy – Aronia miała ciemne loki, oliwkową cerę oraz, jak zwykle, ubrała się niczym wampirza księżniczka. No wiecie, wysokie obcasy (dodawały jej z siedem centymetrów, ale ja i tak przewyższałam ją o pół głowy! Buahaha!), rajstopy w czaszki, krótka spódnica oraz ostry, czarny makijaż. Cass natomiast przypominała nimfę; mogła się pochwalić długimi, prostymi jak druty, ciemnoczerwonymi włosami i czekoladowymi oczami. Moja przyjaciółka dzisiaj założyła na siebie obcisły, jasnobrązowy kostium, który uwydatniał jej figurę.

Eeeee, i jak? Wiecie, robiłam to pierwszy raz i starałam się być obiektywna, ale gdybym…. na przykład wspomniała o nieco już rozmazanym tuszu do rzęs Aronii, to ta by mnie normalnie zabiła, więc…. ARONIA ROZMAZAŁA SOBIE TUSZ!!!

A potem się dziwię, że Gotka pragnie mnie zamordować… .

– Mel, ruszaj tyłek, JEDZIEMY NA OLIMP!!! – wydarła się na całe gardło Cass. Rzuciłam w nią poduszką (nie moją, oczywiście), ale dziewczyna złapała ją w locie i uśmiechnęła się do mnie promiennie.

Cholera jasna! Dlaczego ci wszyscy obozowicze (oprócz mnie) musieli mieć taki świetny refleks?! To okropne! Człowiek już nawet nie mógł nikogo walnąć!

– Walcie się. – mruknęłam elokwentnie i odwróciłam się do nich plecami, gapiąc się na świeżo odmalowaną, zieloną ścianę. Moje sługusy ją tak przemalowali, bo usłyszeli, że ten kolor uspokaja i uznali, że może ja i Aronia zamiast się na nich drżeć, będziemy wolały gapić się na ścianę. Bosz, a oni się dziwili, że uważałam ich za głupków… .

– Avili, wstawaj z wyra i won mi do fury!

– Nie. – odpowiedziałam córce Hermesa.

– AVILI, JAK JUŻ W NAS W TO WKOPAŁAŚ, TO IDZIESZ DO AUTA, CZY TEGO CHCESZ, CZY NIE!!!

Ludzie! Ja tu chciałam nad sobą poużalać, pomyśleć jaki świat był zły, ale nie! Te dwie jędze oczywiście musiały wszystko zniszczyć. Brawo, laski, normalnie medal za ,,NAJWSPANIALSZE WYCZUCIE CZASU 2014”!

– Ada, plan B! – o co chodzi Cass z planem B? To oni mieli plan A?!

No chyba, że dla nich planem A było przekonanie mnie wrzaskami Aronii. Gotkę (jeśli nie byłeś jej sługusem) trudno wkurzyć i gdy pierwszy raz usłyszałam, jak się darła, przez parę minut nie potrafiłam wyjść z szoku.

Nie spodziewałam się, iż ten ich kolejny pomysł wypali. Gdybym wiedziała, co się stanie, zabiłabym te dwie, jak tylko weszły.

Ale jak zwykle żyłam w tak słodkiej, że aż gorzkiej niewiedzy.

Może nawet udałoby mi się zwiać, gdyby nie to, iż mieli efekt zaskoczenia. No bo kto normalny spodziewałby się, że jego łóżko zacznie latać?

Najśmieszniejsze było to, że ja, Amelia Avili, z pewnością nie zaliczałam się do osób normalnych.

Po prostu czasem nie wierzyłam w niektóre rzeczy.

Najgorsze okazywało się jednak to, iż zawsze musiałam znajdować się w błędzie.

Walić róż, kwiatki i Erynie! Prawdziwym Złem na tym świecie byli moi ,,przyjaciele”!

No bo ludzie, rozumiałam jeszcze, że dziewczyny mogły być na mnie wściekłe, za to że je w to coś wkopałam, ale Ada i Denis?! Oni powinni mi współczuć, a nie kombinować przeciwko mnie z dzieciakami Hefajstosa! (Może za karę zwalę ich z dachu Drapacza Chmur?)

Latające łóżko. Phh, chyba nie potrafili być mniej oryginalni.

OK, to było oryginalne. Ale też przerażające. Postawcie się na moim miejscu: leżycie sobie spokojnie na cholernie niewygodnym łóżku (prawie tak twardym jak ta beznadziejna sofa pana G., czy tam pana D.), kiedy te nagle zaczyna się unosić do góry. Co wtedy byście zrobili, gdybyście do tego nie mogli nawet spełznąć z materaca? Nie wiedziałam, co chłopcy na niego nałożyli, jednak to musiał być jakiś mocny klej, czy coś w tym rodzaju.

Mieli przynajmniej szczęście, że mnie odczepili. Inaczej bym ich udusiła. Choć, to ciekawe, jak bym to zrobiła, gdybym nie miała nawet możliwości, podniesienia się z kapy. Hmmm.

Jedynym plusem tej sytuacji było to, że przez przypadek moja poduszka spadła, gdy leciałam, i uderzyła Jake’a vel Idiotę.

Minusem okazała się natomiast to, że Idiota również jechał z nami do Empire State Building. Miał podobny pogadać z Herą o czymś tam.

Przynajmniej miał podły humor – pocieszałam się całą drogę do wieżowca, siedząc obok Cass na tylnym siedzeniu ciężarówki.

Oczywiście, strzeliłam Foch Forever i się do niej nie odzywałam. Choć nawet nie musiałam – dookoła nas siedziało mnóstwo opalonych dziewczyn, które bez przerwy trajkotały:

,,Makijaż mi się rozmazał!”

,,Mam nadzieję, że dostanę ciuch w odcieniu karmelu! Ten mi najbardziej pasuje do karnacji!”

,,No i wtedy Ann rozpłakała się, rozumiesz ty to?!”

Tak, Los mnie nienawidził.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Wow – to była moja pierwsza myśl, gdy dotarłam do ,,pałacu”.